Τζον Ροκφέλερ: Ο πλουσιότερος άνθρωπος όλων των εποχών: Ο ιδρυτής της αυτοκρατορίας που ελέγχει τον κόσμο

Ήταν ο πλουσιότερος Αμερικανός όλων των εποχών και ο πρώτος δισεκατομμυριούχος.

Ο πρώτος Ροκφέλερ Τζον Ντάβισον Ροκφέλερ από λογιστής απέκτησε περιουσία δισεκατομμυρίων, ακολουθώντας το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Ήταν ο πλουσιότερος Αμερικανός όλων των εποχών και ο πρώτος δισεκατομμυριούχος και εκτός από πηγή έμπνευσης για εκείνους που επιθυμούσαν να μπουν στον κόσμο των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας, ήταν η ενσάρκωση του “αμερικανικού ονείρου”.

Αυτό ωστόσο που αναρωτιούνται οι περισσότεροι είναι, τι έκανε αυτόν τον άνθρωπο μια από τις πιο θρυλικές φιγούρες της ιστορίας;

Δεύτερο παιδί από έξι αδέλφια

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1839, στο Ριτσφορντ της Νέας Υόρκης. Ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά και ο μεγαλύτερος γιος του καλλιτέχνη Γουίλιαμ Έιβερι Ροκφέλερ και της Ελίζα Ντάβισον. Ο πατέρας του ήταν αγγλικής και γερμανικής καταγωγής, ενώ η μητέρα του ήταν σκωτο-ιρλανδικής καταγωγής.

Σημερινή καθαρή αξία 400 δισ. δολάρια

Σε σύγκριση με τους μεγιστάνες του παρελθόντος, οι σημερινοί δισεκατομμυριούχοι όπως ο Μπιλ Γκέιτς και ο Γουόρεν Μπάφετ δεν έχουν και τόσα πολλά χρήματα. Η σημερινή καθαρή αξία του Ροκφέλερ εκτιμήθηκε στα 400 δισεκατομμύρια δολάρια το 2017.

Άξιζε το 2% του ΑΕΠ των ΗΠΑ

Μέχρι τη στιγμή που πέθανε το 1934, ο Ρόκφελερ είχε καθαρή αξία περίπου 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια και ήταν ο πρώτος που διεκδίκησε ποτέ τον τίτλο “δισεκατομμυριούχος”, αλλά ο αριθμός αυτός δεν δείχνει το πόσο πλούσιος ήταν πραγματικά. Ενώ οι σημερινοί δισεκατομμυριούχοι προφανώς διαθέτουν περισσότερα χρήματα, η καλύτερη ένδειξη του πλούτου είναι σε σχέση με το ΑΕΠ. Ο Τζεφ Μπέζος, ο οποίος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο το 2019, αξίζει περίπου το 0,006 % του συνολικού ΑΕΠ των ΗΠΑ – ο Ροκφέλερ άξιζε το 2%.

Αδυναμία στο χρήμα

Από μικρός έτρεφε αδυναμία για τα χρήματα, ενώ λέγεται πως όταν ήταν παιδί συνήθιζε να αγοράζει καραμέλες και να τις πουλά στη συνέχεια ακριβότερες στα αδέλφια και τους συμμαθητές του για να βγάλει κέρδος! Δεν ήθελε να σπουδάσει και στα 18 του αποφάσισε να ιδρύσει την δική του επιχείρηση δανειζόμενος 1.000 δολάρια από το πατέρα του.

Φιλανθρωπίες και επιτεύγματα

Η ίδρυση του Πανεπιστημίου του Σικάγο οφείλεται σ’ αυτόν, ενώ δεν δίστασε να βοηθήσει οικονομικά θρησκευτικές και φυλετικές μειονότητες, καθώς επίσης και να υποστηρίξει ιατρικές και πανεπιστημιακές έρευνες. Επίσης, ίδρυσε το περίφημο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη. Το γνωστότερο επίτευγμα του αποτελεί αναμφισβήτητα το περίφημο Rockefeller Center στην καρδιά του Μανχάταν της Νέας Υόρκης.

Επιχειρηματικό δαιμόνιο

Ως νεαρός, ο Ροκφέλερ δούλευε συνεχώς. Εκτός από τις τακτικές δουλειές του σπιτιού, κέρδιζε χρήματα ταϊζοντας γαλοπούλες, πουλώντας πατάτες και γλυκά και τελικά δανείζοντας μικρά ποσά στους γείτονες. Ακολούθησε τις συμβουλές του πατέρα του να “εμπορεύεται πιάτα για πιατέλες” και πάντα να παίρνει το καλύτερο μέρος οποιασδήποτε συμφωνίας.

Φιλοδοξίες

Σύμφωνα με ισχυρισμούς, ο νεαρός Ροκφέλερ είχε δύο φιλοδοξίες στη ζωή: να ζήσει 100 χρόνια και να βγάλει 100.000 δολάρια. Αναμφισβήτητα πέτυχε μία από αυτές τις φιλοδοξίες, ενώ ήταν πολύ κοντά στο να πετύχει και την δεύτερη, καθώς πέθανε στις 23 Μαΐου 1937, μόλις δύο μήνες πριν τα 98α γενέθλια του.

Η γνωριμία με την Λόρα Σπέλμαν

Ο Ροκφέλερ γνώρισε την Λόρα Σπέλμαν όταν πήγαιναν μαζί σχολείο στο Κλίβελαντ. Στη συνέχεια, η Σπέλμαν πήγε στη Νέα Αγγλία για να σπουδάσει στο Ινστιτούτο Oread, ελπίζοντας να γίνει δασκάλα. Επέστρεψε στο Οχάιο και παντρεύτηκε τον Ροκφέλερ το 1864. Κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ήταν ο άνθρωπος που άκουγε περισσότερο ο Ροκφέλερ και ήταν αρκετά γνωστή για το φιλανθρωπικό της έργο. Ίδρυσε το γυναικείο κολέγιο Σπέλμαν στην Ατλάντα, το οποίο ιδρύθηκε για να μορφωθούν έγχρωμες γυναίκες, μια εποχή που άλλα μεγάλα ινστιτούτα τους το απαγόρευαν. Έμεινε στο πλάι του Ροκφέλερ μέχρι τον θάνατο της το 1915.

Κάπνισμα και αλκοόλ

Ένα μάθημα που έλαβε από τον πατέρα του ήταν να αποφεύγει το αλκοόλ και το κάπνισμα, κάτι που ακολούθησε όλη του την ζωή. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που έζησε μέχρι τα 98.

Κριτικές

Ο Ροκφέλερ κατά τη διάρκεια της ζωής του δέχτηκε πολλές κριτικές για τις μεθόδους που χρησιμοποιούσε προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του. Όπως αποδείχτηκε αργότερα μέσω της εταιρείας του είχε εξαγοράσει πολλούς δικαστές και πολιτικούς ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον κατηγορούσαν για υπερβολικά σκληρή μεταχείριση προς τους χιλιάδες εργαζομένους του. Η μεγαλύτερη πολέμιος του ήταν η δημοσιογράφος Ίντα Τάρμπελ, η οποία κατάφερε με μια σειρά άρθρων να αποκαλύψει το μέχρι τότε κρυφό πρόσωπο του. Ο Τζον Ροκφέλερ δεν απάντησε ποτέ στις κατηγορίες της, απλώς φρόντιζε πάντα να λέει: «Αν πατήσω πάνω σε αυτό το σκουλήκι, θα τραβήξω απλώς την προσοχή του. Αν το αγνοήσω, θα εξαφανιστεί».

Η αυτοκρατορία Ροκφέλερ

Στο πικ της καριέρας του ο Ροκφέλερ κατείχε το 90% των διυλιστηρίων των ΗΠΑ, ήλεγχε το 1/10 της βιομηχανίας καυσίμων, ενώ το 1889 η περιουσία του ξεπερνούσε τα 40 εκατομμύρια δολάρια. Η Standard Oil ήταν πλέον πανίσχυρη και έγινε η πρώτη και μεγαλύτερη πολυεθνική εταιρεία στον κόσμο.

Εμφύλιος πόλεμος

Όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος των ΗΠΑ, ο Ροκφέλερ προσέλαβε αντικαταστάτες στρατιώτες για να αποφύγει να αγωνιστεί. Έτσι, ήταν σε θέση να μείνει έξω από τον πόλεμο και να συνεχίσει την κερδοφόρα επιχείρηση του.

Επανάσταση

Μέσα σε διάστημα σαράντα ετών μέσω των ελιγμών του ιδιοκτήτη της, η Standard Oil κατάφερε να ελέγχει ολόκληρη την πετρελαϊκή βιομηχανία των ΗΠΑ και όχι μόνο. Επέφερε επανάσταση στον τομέα της διύλισης, της μεταφοράς του πετρελαίου και της διείσδυσης της εταιρείας σε ολόκληρο τον τομέα καυσίμων των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του φυσικού αερίου και του ηλεκτρισμού.

Ο μύθος

Ο Ροκφέλερ απέφευγε σε όλη του τη ζωή τις δημόσιες εμφανίσεις, έχοντας ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από το πρόσωπο του. Γενικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως τσιγκούνης, αντικοινωνικός και μυστικοπαθής. Παρ’ όλ’ αυτά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το επιχειρηματικό του δαιμόνιο.

Ασθένειες

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Ροκφέλερ υπέφερε από πολλές σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Στα μέσα της ζωής του έπασχε από κατάθλιψη, ενώ αργότερα έχασε το μεγαλύτερο μέρος των τριχών του σώματος του λόγω μιας ασθένειας που ονομάζεται αλωπεκία. Φορούσε περουκίνια για το υπόλοιπο της ζωής του.

Πηγή

 

Ανακαλύπτω

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών. 

Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.

Ενδεικτική είναι η μαρτυρία της Β. Μπούρη σύμφωνα με την οποία ο θείος της, Σπυρίδων Χουλιάρας, που πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μέχρι το τέλος της ζωής του συνήθιζε να αφηγείται το εξής θαύμα της Παναγίας: ενώ οι στρατιώτες πολεμούσαν κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, εμφανίστηκε μπροστά τους η Παναγία που ως προστάτιδα τους «σκέπασε» με το πέπλο της και σαν οδηγός τους οδήγησε μπροστά στον εχθρό, έτοιμους να τον αντιμετωπίσουν.

Το θαύμα αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλους στρατιώτες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου. Κατά μήκος όλου του μετώπου έβλεπαν το ίδιο όραμα: τις νύχτες μια γυναικεία μορφή βάδιζε ψηλόλιγνη, με την καλύπτρα της ριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Παναγία, η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων.

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:

«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.

Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» .

Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.

Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.

«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.

«Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο.

«Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» .

Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας την Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή.

«Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» .

Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν.

Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Σαράντος Καργάκος: Τι απαιτούν οι ήρωες του ’40-’41

Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». 

Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.

ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσε τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.

ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες. Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε. Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι. Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά. Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε…»!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας…

enikos.gr

Ανακαλύπτω

28η Οκτωβρίου 1940: Η Επέτειος του ΟΧΙ

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΤΟ ΒΡΟΝΤΕΡΟ «ΟΧΙ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

28η Οκτωβρίου, η επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ των Ελλήνων στις απαιτήσεις των ισχυρών της εποχής.

Η Επέτειος του ΟΧΙ μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 στον Έλληνα Δικτάτορα που έφερε τίτλο Πρωθυπουργού, Ιωάννη Μεταξά.

Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της Χώρας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.

Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.

Ιστορία

Τις πρώτες πρωινές ώρες στις 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.

Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c’est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.

O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ.

Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».

Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.

Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.

Εορτασμός

Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατήγαγε εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.

Η Ελλάδα γιορτάζει με την 28η Οκτωβρίου την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.

Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα γίνεται στη Θεσσαλονίκη, η επίσημη εορτή με κάθε λαμπρότητα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.

Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.

Κατά στην επέτειο του «ΟΧΙ», τηλεόραση και ραδιόφωνο προβάλλουν επετειακές εκπομπές μνήμης και κάνουν ιδιαίτερη μνεία στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τους στρατιώτες και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο. Σχετικό επίσης επετειακό υλικό παρουσιάζει και όλος ο ελληνικός έντυπος τύπος (εφημερίδες και περιοδικά).

Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941. Γίνονταν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.

Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.

Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν επέμβαση των καραμπινιέρων. Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943.

Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.

Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Έτσι χρησιμοποιήθηκε το μπέικον για την κατασκευή εκρηκτικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Έτσι χρησιμοποιήθηκε το μπέικον για την κατασκευή εκρηκτικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερικανική Επιτροπή Διάσωσης Λίπους δημιουργήθηκε για να παροτρύνει τις νοικοκυρές να αποθηκεύουν τα υπολείμματα λίπους από το μαγειρεμένο μπέικον, προκειμένου να το δωρίσουν στον αμερικάνικο στρατό ώστε να κατασκευάσει εκρηκτικά.

Μόλις, λοιπόν, η κάθε νοικοκυρά από τα αποθηκευμένα λίπη που στράγγιζε συγκέντρωνε την ποσότητα μισού κιλού ή και περισσότερο, καλούνταν να την παραδώσει σε ένα από τα 250.000 συνεργαζόμενα σημεία -κρεοπωλεία, εμπόρους λιανικής πώλησης κρέατος ή 4.000 ψυγεία κατεψυγμένων τροφίμων- τα οποία με τη σειρά τους θα παραδίδανε το λίπος στο στρατό.

Ο κάθε δωρητής πληρωνόταν, μάλιστα, με τέσσερα σεντ ανά λίβρα (μισό κιλό), ενώ το Δεκέμβριο του 1943 όταν άρχισε να διανέμεται το λαρδί και το βούτυρο, η κυβέρνηση άρχισε, επίσης, να προσφέρει επιπλέον δύο πόντους ανά κιλό για κάθε δωρητή.

Υποτίθεται, ότι μια λίβρα λίπους περιείχε αρκετή γλυκερίνη για να παράγει ένα κιλό, περίπου, εκρηκτικών. Μάλιστα, για να διαδοθεί το μήνυμα γρηγορότερα, το 1942 η Disney Studios δημιούργησε μία ταινία ονόματι «Out of the Frying Pan and into the Firing Line» υπό τη συνεργασία του ειδικού συμβουλίου πολέμου. Πρωταγωνίστρια ήταν η Μίνι Μάους και ο σκύλος της, Πλούτο, η οποία έδειχνε στις νοικοκυρές τη σημασία της αποθήκευσης των λιπών του μπέικον με σκοπό την κατασκευή εκρηκτικών!

Η γενικότερη ιδέα ήταν η εμπλοκή των γυναικών στην πολεμική προσπάθεια απευθείας από τις κουζίνες τους κατά την διάρκεια του πολέμου, με την παράδοση του λίπους στην κυβέρνηση να εκλαμβάνεται ως εκπλήρωση του πατριωτικού τους καθήκοντος.

Πηγή

Ανακαλύπτω

Πόλεμος της Κορέας: Το 13ο Σμήνος ξεκινά σαν σήμερα τις επιχειρήσεις

Το 13ο Σμήνος Μεταφορικών Αεροσκαφών, με 9 αεροσκάφη C-47 Dacota και 67 αξιωματικούς και οπλίτες.

Σαν σήμερα, στις 4 Δεκεμβρίου 1950, το 13ο Σμήνος Μεταφορικών Αεροσκαφών της ΠΑ, αναλαμβάνει από το αεροδρόμιο Χουνγκάτ της Κορέας τις πρώτες αποστολές (Πόλεμος της Κορέας).

Το 13ο Σμήνος Μεταφορικών Αεροσκαφών, με 9 αεροσκάφη C-47 Dacota και 67 αξιωματικούς και οπλίτες, είχε αναχωρήσει στις 11 Νοεμ. 1950 για την Κορέα, προκειμένου να λάβει μέρος στον Πόλεμο της Κορέας, υπό τις δυνάμεις του ΟΗΕ.

Η αναχώρηση έγινε από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας και αφού ακολουθήθηκε το δρομολόγιο Ελευσίνα, Ρόδος Λευκωσία, Νταχράν, Καράτσι , Νέο Δελχί, Καλκούτα, Μπανγκόγκ, Σαϊγκόν, Φιλιππίνες, Οκινάουα, αφίχθη στην αεροπορική βάση Itazuki στο Kyushu της Ιαπωνίας την 1η Δεκεμβρίου.

Στις 3 Δεκεμβρίου, τα ελληνικά φτερά προσγειώνονται στο έδαφος της Κορέας και εντάσσονται αμέσως, λόγω της αναγκαίας άμεσης συμμετοχής του σμήνους στις επιχειρήσεις συνεπεία της κρίσιμης καταστάσεως που δημιούργησε η ταχεία επέλασις των κινεζικών δυνάμεων, στην 21η Μοίρα Μεταφορών της 374ης Αμερικανικής Πτέρυγας Μάχης, η οποία αργότερα ονομάσθηκε 6461η Μοίρα, η επονομαζόμενη «Kyushu Gypsies» .

Αφού το Σμήνος μετακινήθηκε στο αεροδρόμιο Hungnam (Κ-27) της Β. Κορέας, ανέλαβε από την 4η Δεκεμβρίου του 1950, αποστολές ρίψεως εφοδίων και αερομεταφορών από και προς το πεδίο της μάχης και μεταφορά τραυματιών της εγκλωβισθείσας στην περιοχή Koto-Ri 21ης Αμερικανικής Μεραρχίας Πεζοναυτών.

Αργότερα, λόγω καταλήψεως της Hungnam, διετάχθη εγκατάλειψη του αεροδρομίου και το σμήνος μεταφέρθηκε στο αεροδρόμιο Κ-9, κοντά στο λιμάνι Busan της Ν. Κορέας. Από τον Ιανουάριο του 1951 η έδρα του σμήνους μετεκινήθη στην βάση Tachikawa στην Ιαπωνία όπου έμεινε μέχρι το τέλος του Ιουλίου 1951. Ταυτόχρονα, κλιμάκιο του σμήνους δυνάμεως 4 αεροσκαφών, προωθήθηκε στο αεροδρόμιο Κ-2 της Ν. Κορέας κοντά στην πόλη Τaegu, από όπου επιχειρούσε μέχρι την 13η Μαΐου 1951 που μεταστάθμευσε στο αεροδρόμιο Κ-14 κοντά στο Κimpo. 

Περί τα τέλη Ιουλίου, όλο το σμήνος ανασυντάχθηκε στην αεροπορική βάση Αshiya της Ιαπωνίας, από όπου συνέχισε την εκτέλεση αποστολών μέχρι την 15η Ιουλίου 1952. Από τις 15 Ιανουαρίου 1952, η έδρα του σμήνους μετακινήθηκε στο αεροδρόμιο Κ-16 κοντά στη Σεούλ, πρωτεύουσα της Ν. Κορέας. Την 11η Ιουνίου 1954, μεταστάθμευσε και πάλι στο Κ-14 (Κimpo) την τελευταία βάση του στην Κορέα. Την 1η Απριλίου 1955 μετακινήθηκε στην αεροπορική βάση Αshiya της Ιαπωνίας, όπου έγιναν οι απαραίτητες ετοιμασίες για την επιστροφή στην Ελλάδα. 

Στις 8 Μαΐου 1955 το σμήνος απογειώθηκε και μετά σειρά ενδιάμεσων σταθμών έφθασε στην Ελλάδα στις 23 Μαΐου 1955. 

Πηγή

Ανακαλύπτω

Βαλερί Ζισκάρ ντ΄Εστέν: Όταν το «Ελλάς – Γαλλία συμμαχία» πήρε σάρκα και οστά

Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Βαλερί Ζισκάρ ντ΄ Εστέν, πέθανε σε ηλικία 94 ετών.

Ο Ντ' Εστέν είχε γεννηθεί το 1926 στο Κόμπλεντς της Γερμανίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως οικονομικός διευθυντής των Γαλλικών αρχών κατοχής μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αποφοίτησε από το Λύκειο Ζανσόν ντε Σαλλύ του Παρισιού. Κατά την περίοδο της νεότητάς του υπηρέτησε στα τεθωρακισμένα της Στρατιάς της Ελεύθερης Γαλλίας. Μετά τις σπουδές του στην Grande Ecοle - ENA, τελειώσε την Πολυτεχνική Σχολή αποφοιτώντας έκτος στη σειρά, διορίστηκε Οικονομικός Επιθεωρητής.

Με το Ανεξάρτητο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα εξελέγη βουλευτής στη Γαλλική εθνοσυνέλευση. Το 1959 διορίστηκε υφυπουργός Οικονομικών και τρία χρόνια αργότερα Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας σε ηλικία 36 ετών και πέρασε στην ιστορία ως ο νεαρότερος Γάλλος Υπουργός Οικονομικών.

Από το 1974 ως το 1981 διατέλεσε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, τηρώντας κεντροδεξιά πολιτική. Κατά τη διάρκεια της θητείας του σε υψηλά αξιώματα η Γαλλία σταθεροποιήθηκε ως η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και τέταρτη στον κόσμο.

Όπως και ο Σαρλ ντε Γκολ, προώθησε τη σύσφιξη των σχέσεων Γαλλίας-Γερμανίας αλλά, σε αντίθεση με τον Ντε Γκολ, υποστήριζε την ένταξη της Μ. Βρετανίας στην (τότε) ΕΟΚ.

Το 1981 έχασε τις εκλογές από τον Φρανσουά Μιτεράν, ενώ παράλληλα ο Ζακ Σιράκ, πρώην πρωθυπουργός του, διέσπασε την ενότητα της παράταξης των συντηρητικών στρεφόμενος εναντίον του.

Μετά από μία δυσμενή περίοδο, τελευταία αρχίζει να επανακτά την επιρροή που ασκούσε παλιά και έχει προτείνει την άμεση εκλογή Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ελπίζοντας στην ανάδειξή του στο αξίωμα αυτό.

Το καλοκαίρι του 1974 ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ΄Εστέν ήταν εκείνος που παραχώρησε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος για να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Ήδη από τα χρόνια της αυτοεξορίας του Εθνάρχη στο Παρίσι, οι δύο ηγέτες έχουν αναπτύξει στενή σχέση.

Γι’ αυτό και επισκέφτηκε την Αθήνα λίγο καιρό μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1975.

Στην ατζέντα των δυο ανδρών βρίσκεται το «ξεπάγωμα» της Συμφωνίας Σύνδεσης της χώρας με την ΕΟΚ αλλά και το Κυπριακό.

Ο Γάλλος φίλος της Ελλάδας εκφράζει τότε την «ιδιαίτερα θετική γνώμη της Γαλλίας» στο θέμα της ελληνικής ένταξης στο κλαμπ των ευρωπαϊκών χωρών.

Τέσσερα περίπου χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 1979, ξαναέρχεται στην Ελλάδα για την υπογραφή της προσχώρησης της Ελλάδας στην Ένωση.

Χάρη σε αυτόν, άλλωστε, γίνεται πραγματικότητα το καραμανλικό αξίωμα «ανήκομεν εις τη Δύσιν».

Πηγές: cnn.gr & newsbomb.gr

Ανακαλύπτω