Casablanca: Η ταινία αγάπης που θα σε κάνει καλύτερο άντρα

 

Γιατί η μεγαλοπρέπεια του Bogart πρέπει να είναι παράδειγμα για τους σημερινούς άντρες.

Δεν είναι απλώς μια καλή κλασική ταινία που λες «την έχω δει» απλώς για να πεις ότι την είδες. Δεν είναι μια ιστορία αγάπης σαν όλα τα love story που βαρέθηκες να ακούς, να βλέπεις, πόσο μάλλον να ζεις. Οι συντελεστές μπορεί να μοιάζουν, η ουσία όμως όχι. Διότι έχει όλα τα συστατικά εκείνα για να σε κάνουν να τη λατρέψεις. Να ζήσεις την αγωνία της. Να περιμένεις να γίνει το αυτονόητο –κλασικό happy end- και τελικά να πραγματοποιείται το απροσδόκητο.

Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν αλλά η ασπρόμαυρη ταινία-σταθμός του Hollywood παραδίδει ακόμα μαθήματα του πώς από μία ιστορία έρωτα και απογοήτευσης βγαίνει ένα δράμα που όλοι οι άντρες – ακόμα και οι σκληρόπετσοι- που σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να δουν. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που θα ταυτίζονται με το εσωτερικό χάος του αξεπέραστου Humphrey Bogart.

Διότι ο Bogart - a.k.a. Rick Blaine -  δεν είναι απλώς ένας στυλάτος πρωταγωνιστής που πέρασε από την ασπρόμαυρη οθόνη, με γοητεία, λεφτά και σιγουριά μεγαλύτερη και από τα τρίποντα του Steph Curry. Ο χαρακτήρας του είναι μια φιγούρα που ουσιαστικά γέννησε πολλούς μυστήριους και σκοτεινούς ήρωες του σήμερα. Εκείνους που πίσω από την σκληράδα, το παγερό βλέμμα και την ανάγκη για επιτυχία κρύβουν ένα μεγάλο μυστικό.

Μια απογοήτευση που τους διέλυσε την καρδιά και χρειάστηκε να αλλάξουν, ή τουλάχιστον να βάλουν στην άκρη το πραγματικό τους πρόσωπο προκειμένου  να μην την αντιμετωπίσουν και σταδιακά να την ξεχάσουν. Ακόμα και αν χρειαστεί να φτάσουν μέχρι «Rick’s Café Americain» της μακρινής Casablanca.

 Ο Rick από την αρχή της ταινίας δείχνει ο τύπος που δεν μασάει. Έχει πάντα έτοιμη απάντηση και κυρίως καμία διάθεση να γίνει αρεστός. Κανένα συναίσθημα. Τίποτα. Στυγερός και απόλυτος. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να μπει στο μαγαζί του η Ingrid Bergman -  a.k.a. Ilsa Lund, ο παλιός του έρωτας - παρέα με τον παγκοσμίου φήμης αντιστασιακό σύντροφό της Victor Laszlo και έρθουν όλα τούμπα. Η ταινία επιτέλους αρχίζει.

Ο μέχρι τότε άτρωτος, ετοιμόλογος Rick χάνει τη μιλιά του. Γίνεται τρωτός, ένας κοινός θνητός. Και εκεί είναι που γίνεσαι ένα μαζί του. Ζεις το δράμα του. Προσπαθείς παρέα του να ξεχάσεις την Ίγκριντ (Ίλσα στην ταινία). Να δώσεις μια καλύτερη απάντηση από αυτόν.

Να αντιμετωπίσεις τους μεγαλύτερους φόβους σου, όπως εκείνος το τραγούδι τους «Time Goes By». Να αναθεματίσεις μαζί του που από όλα τα μπαρ του κόσμου, εκείνη μπήκε στο δικό του. Λες και βλέπεις ταινία του Παπακαλιάτη το ‘χε η μοίρα να βρεθούν.

Από εκεί κι έπειτα ότι κάνει ο ήρωας γράφεται στην ιστορία. Από τη μια οι ψυχροί χειρισμοί του απέναντι στην επιθυμία του για την Ilsa, ο κίνδυνος να τινάξει τη ζωή του στον αέρα για να τη σώσει (μαζί με τον boyfriend) και τελικώς οι αθάνατες ατάκες του που άφησαν εποχή. «Play it Again Sam», «Here’s looking at you kid», «This is the beginning of a beautiful friendship» και κυρίως το μότο του απαγορευμένου έρωτα «We will always have Paris».

Είναι η στιγμή που ο ίδιος ο Rick σε βγάζει από μέσα του. Ο θνητός που γίνεται ξανά θεότητα. Εκεί που η καρδιά γίνεται ένα με το μυαλό και τη λογική. Όταν κάνει αυτό που καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ φαινόταν ανήκουστο. Να πει ένα τεράστιο «όχι» στον έρωτά του. Στο απίστευτο πάθος και την ανάγκη της ψυχής του να την έχει στην αγκαλιά του. Να μην την αφήσει με τίποτα τώρα που την ξαναβρήκε αλλά αναγκάζεται να το κάνει.

Διότι για αυτό αγαπάμε τον Rick Blaine της Casablanca. Δεν τον γουστάρουμε μόνο επειδή είναι το απόλυτο είδωλο του στυλ. Και όχι, δεν τον πάμε μόνο επειδή έχει το απόλυτο βλέμμα και το κρύο αίμα πίσω από κάθε κατάσταση. Διότι ακόμα και αυτός έχει τα ερεθίσματά του. Διότι ακόμα και αυτός, με την καρδιά σκέτο τσιμεντόλιθο έχει αξίες ανθρώπινες. Και γιατί έστω και για αυτά τα 142 λεπτά της ταινίας του '42, νιώθεις πως υπάρχει μια διαρκής σύνδεση προς τον τύπο. Μια μόνιμη έλξη.  Είτε του μοιάζεις, είτε όχι. Είτε είσαι μισογύνης, είτε από ερωτική απογοήτευση.

Διότι ακόμα και ο εγωιστής στο τέλος υποτάσσεται για χάρη του ευρύτερου καλού. Είτε επειδή το κάνει για την ανθρωπότητα (λόγω του αντιστασιακού Laszlo προκειμένου να παίξει καθοριστικό ρόλο στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), είτε γιατί θυσιάζεται για να ζει καλύτερα αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία για εκείνον. Εκείνη. Η Ilsa.

Ή η κάθε Ilsa.

Πηγή

Ανακαλύπτω

Parasite: Θα υπάρξει sequel της νοτιοκορεάτικης ταινίας που κέρδισε 4 Όσκαρ

Parasite: Θα υπάρξει sequel της νοτιοκορεάτικης ταινίας που κέρδισε 4 Όσκαρ

Ο σκηνοθέτης του πολυβραβευμένου φιλμ ολοκλήρωσε δύο σενάρια - Στα σκαριά και μία σειρά «Parasite» για το HBO.

Ένα χρόνο μετά την τεράστια επιτυχία της ταινίας του, «Parasite» (Παράσιτα) ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης, Μπονγκ Τζουν-Χο αποκάλυψε ότι ολοκλήρωσε τη συνέχεια της, πιο συγκεκριμένα δύο σενάρια.

Σε συνέντευξή του στο podcast «The Director’s Cut» δήλωσε: «Νιώθω ότι χωρίζω τον εγκέφαλό μου σε δύο ημισφαίρια, αριστερό και δεξί γράφοντας αυτά τα δύο σενάρια. Αλλά τελείωσα την περασμένη εβδομάδα».

Δεν αποκάλυψε πολλά για την πλοκή των ταινιών, αλλά ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης επιβεβαίωσε ότι το ένα σενάριο είναι γραμμένο στα κορεατικά, ενώ το άλλο στα αγγλικά.

Το κορεατικό φιλμ είναι τοποθετημένο στη Σεούλ και έχει μοναδικά στοιχεία τρόμου και δράσης, είπε ο Μπονγκ Τζουν-Χο.

Όπως ανέφερε, το αγγλικό πρότζεκτ είναι δράμα βασισμένο σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη το 2016. Δεν γνωρίζω ακόμη, αλλά πρέπει να γυριστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, σημείωσε.

Αν δύο ταινίες δεν είναι αρκετές, ο Μπονγκ Τζουν-Χο ετοιμάζει και μία σειρά «Parasite» για το HBO σε συνεργασία με τον Άνταμ ΜακΚέι.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ανακαλύπτω

Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου: Καλύτερη ταινία του 2020 το «Another Round» του Τόμας Βίντερμπεργκ

Πήρε συνολικά τέσσερα βραβεία – Διαδικτυακά η τελετή απονομής λόγω πανδημίας.

O Δανός σκηνοθέτης Τόμας Βίντερμπεργκ με την ταινία του «Another Round» αναδείχθηκε μεγάλος νικητής στην τελετή απονομής των 33ων Βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που φέτος – λόγω πανδημίας – διεξήχθη για πρώτη φορά διαδικτυακά από το Βερολίνο, με οικοδεσπότη τον Γερμανό παρουσιαστή Στίβεν Γκάτγιεν.

Μαζί του βρίσκονταν, εκπροσωπώντας την Ακαδημία, οι Βιμ Βέντερς, Μάριον Ντόρινγκ, Ανιέσκα Χόλαντ και Μάικ Ντάουνι, μεταξύ άλλων.

Όπως τόνισαν στην έναρξη της τελετής οι οικοδεσπότες, ακόμη και στις αβέβαιες συνθήκες της πανδημίας, «είδαμε σπουδαίες ευρωπαϊκές ταινίες που ξεπέρασαν τα όρια κι εξερεύνησαν θεματικές με αναπάντεχους τρόπους, προκαλώντας συζητήσεις και αλλαγές».

Το «Another Round» αναδείχθηκε Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία 2020, ενώ επικράτησε στις μεγάλες κατηγορίες εξασφαλίζοντας συνολικά τέσσερα βραβεία. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ κέρδισε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου Σκηνοθέτη και αυτό του Ευρωπαίου Σεναριογράφου μαζί με τον Τομπίας Λίντχολμ. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Μαντς Μίκελσεν απέσπασε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου Ηθοποιού.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία τεσσάρων φίλων, καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, οι οποίοι, προκειμένου να δώσουν λίγο παραπάνω ενδιαφέρον στη ζωή τους, τεστάρουν τη θεωρία ότι η συνεχής διατήρηση συγκεκριμένου επιπέδου αλκοόλ στο αίμα τους μπορεί να βοηθήσει στον σκοπό αυτό.

Το βραβείο Καλύτερης Ευρωπαίας Ηθοποιού για το 2020 κέρδισε η Πόλα Μπιρ για την ερμηνεία της στο «Undine» του Κρίστιαν Πέτσολντ.

Ευρωπαϊκή Ανακάλυψη 2020 αναδείχθηκε το «Sole» του Κάρλο Σιρόνι, Ευρωπαϊκό Ντοκιμαντέρ 2020 το «Collective» του Αλεξάντερ Νανάου, ενώ το Βραβείο Πρωτοπόρας Αφήγησης δόθηκε στον Μαρκ Κάζινς για τη σειρά «Women Make Film: A New Road Movie Through Cinema».

Το βραβείο Ευρωπαϊκής Ταινίας Animation 2020 απέσπασε το «Γιοσέπ» (Josep) του Ορέλ, το βραβείο Ευρωπαϊκής Ταινίας Μικρού Μήκους 2020 δόθηκε στο «All Cats are Grey in the Dark» του Λάσε Λίντερ, ενώ Ευρωπαϊκή Κωμωδία 2020 αναδείχθηκε το «The Big Hit» του Εμανουέλ Κορκόλ.

Κατά την διάρκεια της τελετής απονομής ανακοινώθηκαν και οι υποψηφιότητες για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κοινού LUX: πρόκειται για τα φιλμ «Another Round» του Τόμας Βίντερμπεργκ , «Collective» του Αλεξάντερ Νανάου και «Corpus Christi» του Γιαν Κομάσα.

Τα φετινά Ευρωπαϊκά Βραβεία ανακοινώθηκαν σταδιακά, από την Τρίτη 8 έως το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου, μέσα από σειρά ζωντανών διαδικτυακών events, κατά την διάρκεια των οποίων οι θεατές μπορούσαν να γνωρίσουν τους υποψήφιους και να μαθαίνουν τους νικητές των διάφορων κατηγοριών. Οι ανακοινώσεις, υπό τον γενικό τίτλο «The EFAs at Eight», μεταδόθηκαν με livestream στο www.europeanfilmawards.eu και στο δίκτυο των συνεργατών της EFA.

Πηγή

Ανακαλύπτω

Τι δηλώνει για τον πολεμιστή η στάση του αλόγου σε ένα άγαλμα

Η Τέχνη των γλυπτών είναι ιδιαίτερη και λίγο περισσότερο πολύπλοκη απ’ ό,τι μπορεί να φαίνεται. Υπάρχουν διάφοροι κανόνες ανάλογα με το πρόσωπο ή το αντικείμενο που αναπαριστά το κάθε γλυπτό. Αυτό συμβαίνει και με την αναπαράσταση των έφιππων πολεμιστών σε ένα άγαλμα.

Γιατί άραγε κάποια άλογα έχουν σηκωμένα δύο πόδια ή μόνο το ένα, δεξί ή αριστερό; Είναι τυχαίο; Κι όμως όχι! Δίνεται μεγάλη σημασία από τους γλύπτες αλλά και τους ιστορικούς στο ποια θα είναι η στάση του αλόγου στο άγαλμα ενός πολεμιστή.

Τι συμβολίζει η στάση του αλόγου στα αγάλματα με πολεμιστές

Στους έφιππους ανδριάντες, λοιπόν, ο αριθμός των ποδιών όπου στέκεται το άλογο, ενημερώνει τους περαστικούς για τον τρόπο θανάτου του αναβάτη. Πιο αναλυτικά λοιπόν: Όταν το άλογο στέκεται στα δύο πίσω πόδια, ο αναβάτης είχε βίαιο και ηρωικό θάνατο στο πεδίο της μάχης.

Ένα άγαλμα με άλογο σε τέτοια στάση είναι το άγαλμα του Γεώργιου Καραϊσκάκη στο Ζάππειο.

Όταν τώρα το άλογο στηρίζεται στα τρία πόδια, δηλαδή σαν να παρελαύνει σε πομπή, αυτό σημαίνει ότι ο αναβάτης πέθανε πρόωρα από ασθένεια. Τέτοιο άγαλμα είναι του Γεωργίου Καραϊσκάκη στην Καρδίτσα.

Γιατί, όμως, έχει άλλη στάση από αυτόν της Αθήνας; Καθώς άλλοι λένε ότι πέθανε από τούρκικο βόλι και άλλοι από φυματίωση. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν υπάρχουν δύο ή περισσότερες απόψεις σχετικά με την θάνατο ενός πολεμιστή.

Το παράδοξο με το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Τι ισχύει όμως με το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη και γιατί το άλογο έχει δύο σηκωμένα πόδια ενώ ο ίδιος πέθανε στο κρεβάτι από ασθένεια; Θεωρείται ότι ο καλλιτέχνης ήθελε να αποδώσει τη δυναμική του μεγάλου στρατηλάτη. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι ναι μεν είναι πρόσωπο που επιδέχεται υπερβάσεις (όπως το άλογο στο άγαλμα) αλλά όχι ιστορικά λάθη.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με το άγαλμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Παλαιά Βουλή. Είναι γνωστό πως ο Κολοκοτρώνης δεν πέθανε από τραύματα της μάχης. Πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη μετά το γλέντι για τον γάμο του μικρού του γιου Κωνσταντίνου. Ωστόσο δεν ακουμπούν και τα τέσσερα πόδια στο έδαφος όπως γίνεται όταν ο πολεμιστής πεθαίνει από φυσικά αίτια. Εικάζεται ότι ο λόγος που η στάση του αλόγου είναι αυτή είναι γιατί ήθελαν αποτίσουν έναν αιώνιο φόρο τιμής στον ηρωικό άντρα.

O Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αποδίδεται από τον Λάζαρο Σώχο να ιππεύει αρσενικό άλογο και το κεφάλι του είναι στραμμένο προς τα αριστερά. Επίσης με το αριστερό του χέρι κρατάει τα χαλινάρια. Ωστόσο το δεξί του χέρι είναι τεντωμένο και ο δείκτης του δείχνει μπροστά. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον αστικό μύθο θεωρείται ότι ο δείκτης του δεξιού χεριού του δείχνει προς την Κωνσταντινούπολη.

Η γλυπτική, λοιπόν, έχει τους δικούς τους κανόνες οι οποίοι μπορούν να μας δώσουν πολύ ενδιαφέροντας ιστορικά στοιχεία αν τη μελετήσουμε…

Πηγή εξωτερικής φωτογραφίας: Classical Languages

Πηγή

Ανακαλύπτω

ΗΠΑ: Ο μεταλλικός μονόλιθος που εντοπίστηκε στην έρημο... εξαφανίστηκε μυστηριωδώς

Ο μυστηριώδης μεταλλικός μονόλιθος, η πρόσφατη ανακάλυψη του οποίου σε μια έρημο στις δυτικές ΗΠΑ πυροδότησε μια σειρά εικασιών για την προέλευσή του, φαίνεται ότι… εξαφανίστηκε, όπως ανακοίνωσαν οι τοπικές αρχές.

Η Υπηρεσία Χωροταξίας της Γιούτας ανέφερε ότι με βάση τις «αξιόπιστες πληροφορίες» που έλαβε, κάποιο «άγνωστο τρίτο πρόσωπο» μετέφερε το αντικείμενο από το σημείο όπου είχε βρεθεί, πιθανότατα το βράδυ της Παρασκευής. «Η Υπηρεσία δεν πήρε το αντικείμενο, το οποίο θεωρείται ιδιωτική ιδιοκτησία», διευκρίνισε στην ανακοίνωσή της.

«Δεν ερευνούμε αδικήματα που αφορούν ιδιωτική περιουσία, τα οποία είναι αρμοδιότητα του τοπικού σερίφη», πρόσθεσε.

Το τριγωνικό, πρισματικό μεταλλικό αντικείμενο, που καταχρηστικά αποκαλέστηκε «μονόλιθος», εντοπίστηκε τυχαία στα μέσα Νοεμβρίου, σε μια έρημο στη νότια Γιούτα, από υπαλλήλους που έκαναν από αέρος καταμέτρηση των προβάτων της περιοχής. Αφού προσγειώθηκαν, οι υπάλληλοι της υπηρεσίας δημόσιας ασφάλειας της Γιούτας εξέτασαν τον «μεταλλικό μονόλιθο» αλλά δεν κατάφεραν να βρουν «καμία σαφή ένδειξη για το ποιος μπορεί να τον τοποθέτησε εκεί» και γιατί.

Η ιστορία έγινε viral στο διαδίκτυο και πολλοί ήταν εκείνοι που επισήμαναν τις ομοιότητες του αντικειμένου με τους παράξενους, εξωγήινους μονόλιθους στην ταινία «2001, Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Μολονότι οι αρχές αρνήθηκαν να αποκαλύψουν πού ακριβώς βρισκόταν ο «μονόλιθος», ώστε να μην συρρεύσουν πλήθη, πολύ γρήγορα κάποιοι κατάφεραν να τον εντοπίσουν, αναλύοντας τις φωτογραφίες και βασιζόμενοι στα γεωλογικά χαρακτηριστικά της περιοχής.

Άλλοι παρατήρησαν επίσης ότι ο μονόλιθος θυμίζει πολύ τα έργα του Αμερικανού γλύπτη Τζον ΜακΚράκεν, ο οποίος για ένα διάστημα διέμενε στη γειτονική Πολιτεία του Νέου Μεξικού και πέθανε το 2011. Ο γιος του, ο Πάτρικ, είπε πρόσφατα στην εφημερίδα Times ότι ο πατέρας του είχε πει το 2002 ότι θα του άρεσε «να αφήσει έργα του σε απομονωμένα σημεία για να τα ανακαλύψει ο κόσμος αργότερα».

Άλλοι πάλι παρατήρησαν ότι αυτή η ανακάλυψη έρχεται στο τέλος μιας χρονιάς που σημαδεύτηκε από την πανδημία του Covid-19 και εξέφρασαν την αισιόδοξη άποψη ότι το αντικείμενο θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση. «Είναι το κουμπί της Επανεκκίνησης. Θα μπορούσε παρακαλώ να το πατήσει κάποιος γρήγορα;» αστειεύτηκε ένας χρήστης στο Instagram.

Πηγή

Ανακαλύπτω

O Σον Κόνερι απαγγέλει την Ιθάκη του Καβάφη σε μουσική υπόκρουση Βαγγέλη Παπαθανασίου

Ο Κόνερι γεννήθηκε στο Φάουντενμπριτζ (Fountainbridge) στο Εδιμβούργο. Είναι γιος της Euphemia “Effie” McBain (πατρ. McLean), καθαρίστριας, και του Τζόζεφ Κόνερι, εργάτη σε εργοστάσιο και οδηγού φορτηγού. 

Ο πατέρας του ήταν Καθολικός με ιρλανδο-σκωτική καταγωγή, ενώ η μητέρα του ήταν Σκωτσέζα Προτεστάντισσα. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τον αποκαλούσαν Σον, το μεσαίο του όνομα, πολύ πριν γίνει ηθοποιός

Το πρώτο του επάγγελμα ήταν γαλατάς στο Εδιμβούργο. Ακολούθως κατατάχθηκε στο Βασιλικό Ναυτικό, αλλά απολύθηκε λόγω προβλημάτων υγείας και επέστρεψε στην παλιά του δουλειά κάνοντας διάφορες εργασίες όπως οδηγός λεωφορείου, εργάτης, μοντέλο για το κολλέγιο Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου, στιλβωτής φέρετρων και μπόντι μπίλντερ.

Την Ιθάκη, τον προορισμό και το ταξίδι, εκείνη που ίσω ςτη βρήκες πτωχική μα δε σε γέλασε, εκείνη, την πολυακουσμένη και πολυδιαβασμένη, απαγγέλλει με τον δικό του, χαρακτηριστικό τρόπο, ο Sean Connery.

Δείτε το βίντεο

Πηγή

Ανακαλύπτω

Δείτε την διαφήμιση της Disney για τα Χριστούγεννα, μια ιστορία που ζεσταίνει την καρδιά. Video

Είμαστε υπερήφανοι που αποκαλύπτουμε την διαφήμιση της Disney για τα Χριστούγεννα, μια ιστορία που ζεσταίνει την καρδιά #FromOurFamilyToYours.

Καθώς οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι μεγαλώνουν, οι αγαπημένες οικογενειακές παραδόσεις κάνουν τις μνήμες που διασχίζουν τις γενιές να μας κρατούν ενωμένους, ειδικά κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου.

Η Λόλα και η εγγονή της μοιράζονται την αγάπη των δώρων με κλασικούς χαρακτήρες της Disney και της χριστουγεννιάτικης χειροποίητης διακόσμησης, αλλά με την πάροδο του χρόνου η ετήσια τελετουργία των στολισμών αρχίζει να εξασθενίζει. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν της Λόλα η εγγονή της και βλέποντας τον πολυαγαπημένο Μίκυ Μάους της γιαγιάς της εμπνέεται να δημιουργήσει μια εορταστική έκπληξη το πρωί των Χριστουγέννων και ανανεώνει με αυτόν τον τρόπο τον ιδιαίτερο δεσμό τους. Ελπίζουμε να απολαύσετε αυτό το ειδικό χριστουγεννιάτικο βίντεο, από την οικογένειά μας στη δική σας.

Ανακαλύπτω

Με καυστική διάθεση η «καλημέρα» του Αρκά: «Μα τι μυαλό κουβαλάγαμε;»

 Με καυστική διάθεση λέει τη σημερινή «καλημέρα» του ο Αρκάς.

Στο σημερινό του σκίτσο ο Αρκάς αναρωτιέται: «Θυμάστε την εποχή που λέγαμε πότε θα έρθει η Κυριακή ν’ αράξουμε σπίτι;»

Για να συμπληρώσει στο σχόλιο του «μα τι μυαλό κουβαλάγαμε»

Ανακαλύπτω

Όρθιοι χειροκρότησαν οι Αμερικανοί θεατές τον Ίωνα στη Νέα Υόρκη

Mε μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στο θέατρο ‘The Tank’ στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης η πρεμιέρα του Ίωνα του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη. 

Οι Αμερικανοί θεατές χειροκρότησαν όρθιοι τους Κωνσταντίνο Μπιμπή, Δήμητρα Χατούπη και Νίκο Τουλιάτο στο τέλος της παράστασης, ενώ ακολούθησε στο φουαγιέ του θεάτρου μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μπρούκλιν και τους συντελεστές του έργου.

Τη βραδιά τίμησε με την παρουσία της αποστολή του Ελληνικού Προξενείου της Νέας Υόρκης. Ο Ίων επιστρέφει στην Ελλάδα για να παρουσιαστεί στα αρχαία θέατρα των Δελφών και της Δωδώνης το προσεχές διάστημα, σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν.

Η παράσταση που άνοιξε το 2017 το 1ο Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος στις Κρηνίδες σε παραγωγή του ΔηΠεΘε Καβάλας και του Φεστιβάλ Φιλίππων και έκτοτε παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ελλάδα, έγινε δεκτή να ενταχθεί στο ρεπερτόριο του θεάτρου «THE TANK» στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, όπου και παρουσιάστηκε για τρεις βραδιές με αγγλικούς υπέρτιτλους.

athensvoice.gr

Ανακαλύπτω

Werner Herzog: Η πειρατεία είναι η πιο επιτυχημένη μορφή διανομής ταινιών

Εκπλήσσοντας τους συμμετέχοντες σε σεμινάριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Visions du Réel στην Ελβετία, ο διάσημος Γερμανός σκηνοθέτης Werner Herzog (Βέρνερ Χέρτζογκ) δήλωσε ότι «η πειρατεία έχει υπάρξει η πιο επιτυχημένη μορφή διανομής παγκοσμίως»΄.

Ζούμε στην εποχή του «on demand», αναμένουμε να έχουμε πρόσβαση σε οτιδήποτε και σε όλα online μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι υπάρχουν εκατοντάδες ιστότοποι torrents που παρέχουν παράνομα πρόσβαση σε χιλιάδες ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι 'ένας διάσημος σκηνοθέτης να μιλά για τους λόγους που υποστηρίζει διστακτικά τους ανθρώπους που κατεβάζουν παράνομα τις ταινίες του.

"Παρά το γεγονός ότι η πειρατεία είναι, φυσικά, παράνομη, ανοίγει έναν κόσμο τέχνης σε νέα ακροατήρια, τα οποία είτε δεν έχουν τα χρήματα για streaming, είτε ζουν υπό κρατική λογοκρισία. Η πειρατεία επιτρέπει στους θεατές να έχουν πρόσβαση σε ταινίες που δεν θα μπορούσαν διαφορετικά, ταινίες που υπάρχουν μόνο σε απαρχαιωμένα DVD, ταινίες πολύ άγνωστες για να προβάλλονται στο Netflix, ταινίες που σπάνια μεταδίδονται στην τηλεόραση".

Αυτό υποστηρίζει ο Werner Herzog αν και διστακτικά.

Όπως αναφέρει το ScreenDaily, ο σκηνοθέτης απάντησε με τον τρόπο αυτό στον Ιλία Γκλαντστάιν, Ουκρανό παραγωγό της Phalanstery Films, ο οποίος δήλωσε ότι μπορεί να έχει πρόσβαση στις ταινίες του Herzog σε παράνομους ιστότοπους torrent.

Ο Χέρτζογκ είπε στον Γκλαντστάιν: «Εάν δεν έχετε (ταινίες) μέσω του Netflix ή της τηλεόρασης που υποστηρίζεται από την κρατική τηλεόραση στη χώρα σας, τότε πηγαίνετε και αποκτάτε πρόσβαση ως πειρατής».

Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι δεν του αρέσει η πειρατεία επειδή «θα ήθελε να κερδίζει κάποια χρήματα» από τις ταινίες του και πρόσθεσε: «Aν κάποιος σαν εσάς κλέβει τις ταινίες μου μέσω του διαδικτύου, ωραία, έχετε την ευλογία μου».

Στην ίδια συζήτηση ο σκηνοθέτης, που έχει σκηνοθετήσει πάνω από 60 ταινίες και ντοκιμαντέρ επιδοκίμασε επίσης τις υπηρεσίες streaming που κάνουν το έργο του προσβάσιμο σε νέο κοινό:

«Τώρα μπορείτε να βρείτε τις ταινίες στο διαδίκτυο, στο Amazon, ως Blu-Rays ή DVD, ή σε υπηρεσίες streaming. Είμαι πολύ ευχαριστημένος γι 'αυτό, διότι ξαφνικά τα περισσότερα αιτήματα και παρατηρήσεις που λαμβάνω τώρα προέρχονται από παιδιά ηλικίας 15 ετών που με βομβαρδίζουν με ερωτήματα “γιατί δεν μπορούμε να δούμε αυτή ή εκείνη την ταινία;”».

Ο Γερμανός σκηνοθέτης τιμήθηκε με το βραβείο Συνολικής Προσφοράς στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νιόν που γιόρτασε τα 50 χρόνια του.

sofokleousin.gr

Ανακαλύπτω

Το πολιτικοποιημένο «Ξύπνα Βασίλη» και όσα καυστικά σατίρισε περί ιδεολογίας

Ταινίες που πρέπει να δεις με κλασικά αριστουργήματα, ανατρεπτικές δημιουργίες και πειραματικές ακροβασίες

Ο Βασίλης (Γιώργος Κωνσταντίνου), άνθρωπος συντηρητικών δεξιών πεποιθήσεων, διαπληκτίζεται συνεχώς στο γραφείο με τον προοδευτικό αριστερό συνάδελφό του, Μάνο (Αλέκος Αλεξανδράκης).

Ο οποίος ερωτεύεται και παντρεύεται τελικά την αδελφή του Βασίλη, Ντίνα (Έλενα Ναθαναήλ), επίσης αριστερή, μέσα στις σφοδρές αντιρρήσεις εκείνου. Κάποια στιγμή ο έντιμος υπάλληλος θα ζητήσει αύξηση και θα απολυθεί. Και δεν θα αγοράσει έτσι το καθιερωμένο του λαχείο, το οποίο θα πάρει ο πρώην συνάδελφος και νυν κουνιάδος του και θα πλουτίσει!

Ο Βασίλης θα χάσει τα λογικά του και θα νοσηλευτεί για ένα διάστημα, αν και όταν πάρει εξιτήριο θα πάθει την πραγματική πλάκα του, βλέποντας το πλούσιο ζευγάρι των πρώην αριστερών να έχουν μετατραπεί σε ό,τι μισούσαν περισσότερο στη ζωή.

Αυτή είναι με δυο λόγια η υπόθεση της αισθηματικής κωμωδίας -όπως χαρακτηρίζεται επισήμως- του 1969, μια διασκευή του ίδιου του Γιάννη Δαλιανίδη στο γνωστό -και ομώνυμο- θεατρικό του Δημήτρη Ψαθά, που είχε ανέβει το 1965 με πρωταγωνιστή τον Ντίνο Ηλιόπουλο.

«Κατάλληλη για όλους», ήταν η τηλεοπτική σήμανση που πήρε η ταινία. Κι ενώ άλλο εννοούσαν προφανώς οι τηλεοπτικές Αρχές, είναι πράγματι κατάλληλη για όλους, καθώς λειτουργεί ως αλληγορία για την ιδεολογία που συμπαρασύρει αναπόφευκτα λες ο παράς.

Δύο χρόνια μετά την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών και με μια Ελλάδα για τα καλά στον γύψο, βγαίνει λοιπόν στις σκοτεινές αίθουσες της χώρας μας η γλυκόπικρη ταινία που διακωμωδεί με εμφατικό και χιουμοριστικό τρόπο τα πολιτικά ήθη της εποχής και τη διάκριση δεξιού-αριστερού.

Απλοϊκή και ισοπεδωτική η πραγμάτευση βέβαια, ας μην ξεχνάμε ωστόσο πως μιλάμε για τα χρόνια της δικτατορίας, όταν η σκληροπυρηνική λογοκρισία έκοβε τα πάντα. Μια ταινία που θα υμνούσε ωστόσο τη δεξιά, τον δεξιό λαϊκισμό καλύτερα, ίσως περνούσε από τα σμπαραλιασμένα μυαλά των λογοκριτών. Ο Φιλοποίμην Φίνος είχε τελικά δίκιο με το τέχνασμά του, καθώς πήρε το πράσινο φως να κάνει ταινία το «Ξύπνα Βασίλη» με το βολικό για το καθεστώς πολιτικό του σχόλιο.

Και μέσα στον πολιτικό διχασμό και την ιδεολογική σύγχυση της εποχής, ο «Βασίλης» λειτούργησε και με το παραπάνω. Σε μας σήμερα δεν είναι βέβαια εύκολο να διακρίνουμε τον κοινωνικό αντίκτυπό του σε μια περίοδο ιδεολογικών αγκυλώσεων, μιας και τώρα απολαμβάνεις απλώς το καυστικό του σχόλιο σε ένα πεδίο «ακίνδυνων» αντιπαραθέσεων.

Και τις απολαυστικές ερμηνείες φυσικά, αλλά και μια χούφτα σκηνές που ανήκουν αναγκαστικά στην ανθολογία του ελληνικού κινηματογράφου. Δικαιωματικά δηλαδή! Ποιος να ξεχάσει τον διανοούμενο ποιητή Φανφάρα (Γιώργος Μιχαλακόπουλος) που ζει παρασιτώντας στην πλουτοκρατία και απαγγέλει τον περιβόητο «Σκοταδόψυχό» του: «Σκοτάδι πίνω για πιοτό / Πω πω πω πω / Πω πω πω πω»; Ή εκείνα τα «Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια» που τόσο υπέροχα ερμηνεύει;

Αμ τα κακαρίσματα του Κωνσταντίνου που έχουν αφήσει τη δική τους εποχή στο ελληνικό σινεμά; Το καστ κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση, όταν δεν το κάνει αυτό το «φαρμάκι έχω στην ψυχή, φέρνει μαυρίλα θολερή» του ποιητή-καρικατούρα. Η πλάκα είναι πως το «Ξύπνα Βασίλη» μπορεί να προκαλέσει ακόμα και σήμερα αμφιθυμικά αισθήματα στον πολιτικοποιημένο θεατή, μιας και αυτός θα σταθεί στο δεύτερο επίπεδο της ταινίας, αυτή τη διαγώνια ανάγνωση που ελλοχεύει πίσω από τα αστεία και τα κακαρίσματα.

Αν αντέχει ο «Βασίλης» στο φίλτρο της κριτικής ανάλυσης, αν έχει επίγνωση του κοινωνικο-ιστορικού του πλαισίου, αυτό είναι κάτι που παραμένει ανοιχτό στη θεωρία του κινηματογράφου. Μια ταινία που επιβραβεύει την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής και καυτηριάζει το αντίπαλο δέος είναι μια επικίνδυνη ταινία για κάποιους. Και για μερίδα της κριτικής, αυτό ακριβώς ήταν το κλασικό φιλμ του Γιάννη Δαλιανίδη, ένα ήπια προπαγανδιστικό έργο για τις αρετές των φρονίμων και τις συμπτωματικές πεποιθήσεις των «άλλων». Που όταν πιάσουν την καλή ξεχνούν ιδεολογίες και πολιτικές και γίνονται ακριβώς ό,τι μισούσαν. Ή πιο σωστά, ό,τι ζήλευαν.

Στη στρατευμένη συλλογιστική της ταινίας, οι αριστεροί δεν είναι παρά αριβίστες, αμοραλιστές τύποι έτοιμοι να πουλήσουν τα πάντα για να περάσουν στην άλλη πλευρά του φάσματος και να βολευτούν. Σε πλήρη διάσταση, ο δεξιός και τίμιος Βασίλης είναι και ο μόνος τελικά που θα ορθώσει ανάστημα στην καταπιεστική εργοδότριά του, την ανεκδιήγητη κυρία Φαρλάκου (Τασσώ Καββαδία), και θα τρελαθεί ακόμα περισσότερο όταν δει την προδοσία (εντός κι εκτός εισαγωγικών) του αριστερού περιβάλλοντός του, που τακιμιάζει πλέον με τους παλιούς ιδεολογικούς εχθρούς και περνούν όλοι μαζί τις μέρες τους με βεγγέρες και μεγαλοαστισμούς.

Ο Ψαθάς ήταν κεντρώων πεποιθήσεων άνθρωπος και θέλησε προφανώς να καυτηριάσει και τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, με ανισομερή όμως τρόπο. Και εξόχως ισοπεδωτικό, βάζοντας συνδικαλισμό και κινήματα διεκδικήσεων στο ίδιο τσουβάλι με τους «Κουκουέδες» και τους «σοσιαλιστές» που θα προδώσουν τα ιδανικά τους για μερικές χούφτες δολάρια.

Την ώρα που τσουβαλιάζει βέβαια τον συνδικαλισμό, φροντίζει να μην αποθεώσει τα αφεντικά, απεικονίζοντας ιδιαιτέρως ρεαλιστικά την εργοδοτική καταπίεση και την αυθαιρεσία της μεγαλοαστικής τάξης. Ακόμα και ο κόλακας Βασίλης του πρώτου μισού της ταινίας την ίδια τύχη έχει με τον κομμουνιστή γαμπρό του, στο ίδιο καζάνι βράζουν αναμφίβολα.

Ο Βασίλης θα τρελαθεί γιατί θα δει όλες τις σταθερές του κόσμου του να καταρρέουν και το χρήμα να επικαθορίζει τα πάντα. Και πόσο πιο ανθρώπινος μοιάζει ως ευάλωτο κοκόρι από όλους τους άλλους γύρω του, όλους, ξεπουλημένους και βολεμένους, αριστερούς και δεξιούς, λαό και Κολωνάκι! Και ο Ψαθάς θα μας κλείσει τελικά το μάτι, κάνοντας φινάλε στο θεατρικό του με ένα πλήρες ιδεολογικό αδιέξοδο, που μοιάζει να ανήκει στις επόμενες δεκαετίες των μεταμοντέρνων αναγνώσεων και των τεθλασμένων πολιτικών αφηγημάτων.

Ξύπνα Βασίλη, μας λένε τελικά Ψαθάς και Δαλιανίδης, ξεβολέψου και ασχολήσου με τα κοινά. Ξύπνα Βασίλη, δες τους αριστερούς του σαλονιού και τους δεξιούς νεόπλουτους και βρες ως έντιμος άνθρωπος που είσαι τη θέση σου εκεί μέσα. Με ή χωρίς κακαρίσματα…

Γιατί να τη δεις: Γιατί παραμένει καυστική σάτιρα, γεμάτη άβολες αλήθειες και πικρούς συσχετισμούς. Και γιατί περιέχει αριστουργηματικές ερμηνείες από ένα καστ σωστό ποίημα. Όχι του Φανφάρα, από τα άλλα, τα αληθινά…

«Ξύπνα Βασίλη»

Παραγωγή: Ελλάδα

Σκηνοθεσία: Γιάννης Δαλιανίδης

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Κωνσταντίνου, Έλενα Ναθαναήλ, Αλέκος Αλεξανδράκης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Γιώργος Τσιτσόπουλος, Ελένη Ζαφειρίου, Τασσώ Καββαδία, Περικλής Χριστοφορίδης

newsbeast.gr

Ανακαλύπτω