Ποιο μυστικό κρύβεται πίσω από το θερινό ηλιοστάσιο και τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου;

Ποιο μυστικό κρύβεται στις Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια και πως συνδέεται με του αρχαίους ναούς αλλά και το ανθρώπινο πεπρωμένο; Υπάρχουν 4 ημέρες μέσα στο χρόνο εντελώς ιδιαίτερες. 4 μέρες που σηματοδοτούν τις εποχές και την πάλη του φωτός ενάντια στο σκοτάδι γι αυτό και όλοι οι λαοί τους απέδωσαν ιδιαίτερη μυστικιστική σημασία.

Οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε ως Ισημερίες και Ηλιοστάσια και στην ουσία σηματοδοτούν την πορεία τις κινήσεις του πλανήτη μας μέσα στο ηλιακό σύστημα. Η ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου είναι η μεγαλύτερη του χρόνου. Από αυτήν και μετά το φως σταδιακά αρχίζει να μειώνεται και η νύχτα να κερδίζει «χρόνο» σε βάρος της ημέρας. 

Έτσι , λιγοστεύοντας μέρα τη μέρα και μήνα το μήνα το φως, έρχεται η Φθινοπωρινή Ισημερία όταν ημέρα και νύχτα είναι ίσα μοιρασμένες μέσα στο 24ωρο. Όμως , το φως συνεχίζει να μειώνεται έτσι που στις 21 Δεκεμβρίου έρχεται το Χειμερινό Ηλιοστάσιο όταν εκδηλώνεται το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο από εκείνο του καλοκαιριού . Αυτή είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου ενώ η μέρα η μικρότερη.

 Όμως, από την ακριβώς επόμενη μέρα το φως αρχίζει να αυξάνεται , η μέρα μεγαλώνει και σταδιακά φθάνουμε στην άνοιξη και στην Εαρινή Ισημερία όταν ημέρα και νύχτα είναι ισομοιρασμένες. Κάθε μια από αυτές τις σημαδιακές ημέρες είχε σε όλους τους λαούς τη δική της ξεχωριστή σημασία. Στο παρελθόν , τότε που οι άνθρωποι ζούσαν πιο κοντά στη φύση και μπορούσαν να αντιλαμβάνονται τις μεταβολές της οι 4 αυτές ημέρες είχαν εξέχουσα μαγικοθρηκευτική σημασία καθώς σήμαιναν άλλοτε τη νίκη του φωτός και του πνεύματος άλλοτε την νίκη του σκότους και της ύλης κι άλλοτε την ισορροπία ανάμεσα στις δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις. 

Οι δραματικές μεταβολές φωτός-σκότους δεν διέφυγαν της προσοχής των αρχαίων Ελλήνων. Τις μετέτρεψαν σε μια κωδικοποιημένη γλώσσα η οποία είναι εγγεγραμμένη στην αρχιτεκτονική των ναών και στους προσεκτικά επιλεγμένους τόπους όπου κτίζονταν.

Από τους Δελφούς στον Όλυμπο

Αυτή η κωδικοποιημένη γλώσσα ονομάστηκε «Ιερή Γεωμετρία» και αποκαλύπτεται από τις θέσεις των ιερών που συνδέονται μεταξύ τους με τρίγωνα και κύκλους όπως αποδεικνύεται αν κοιτάξει κανείς σ’ ένα χάρτη και σημειώσει την ακριβή θέση των αρχαίων ναών. Πρόκειται για μια μυστική διασύνδεση που όταν μια μέρα αποκωδικοποιηθεί πλήρως ίσως αποκαλύψει αναπάντεχα πράγματα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως κάθε ναός είναι μια λέξη. Όμως, εφ όσον συνδέεται με άλλους ναούς σε ομάδες τριγώνων, κύκλων κλπ όλες αυτές οι «λέξεις» σχηματίζουν μια πρόταση. Ποιο μυστικό άραγε να αποκαλύπτει αυτή η πρόταση; Τι θα έχει να διηγηθεί για το φως και το σκοτάδι, για τη γη και τον έναστρο ουρανό, για το Θεό και τον άνθρωπο;

Πάντως, σύμφωνα με σχετικές μελέτες, η ύπαρξη ευθυγραμμίσεων των ιερών ήταν παρούσα πριν από την εποχή των Πυθαγορείων. Προφανώς υπήρξαν μεγάλοι δάσκαλοι, ή απώτατη γνώση που είχε διασωθεί από τους κατακλυσμούς, βάσει της οποίας επιλέχθηκαν οι τόποι όπου κατασκευάστηκαν οι αρχαίοι ναοί. Όμως ,με το πέρασμα του χρόνου οι αληθινοί λόγοι ξεχάστηκαν. Παρ’ όλα αυτά ,δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι ναοί και τα ιερά σχετίζονταν με κάτι αστρονομικό. Η μυστική τους διασύνδεση ήταν ο ουρανός. 

Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό έπαιζαν οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που στην αρχαιότητα συνέπιπταν με διαφορετικές αστρονομικές θέσεις από τις σημερινές. Η εαρινή Ισημερία καθοριζόταν από τον Ταύρο και η φθινοπωρινή από τον Αετό ή Σκορπιό ενώ το θερινό ηλιοστάσιο ήταν στον Λέοντα και το χειμερινό στον Υδροχόο. Όμως, από τότε υπήρξε μια μετατόπιση της εκλειπτικής κι έτσι σήμερα η εαρινή ισημερία καθορίζεται από τον Κριό, η φθινοπωρινή από τον Ζυγό ενώ το θερινό και το χειμερινό ηλιοστάσιο σχετίζονται αντίστοιχα με τον Καρκίνο και τον Αιγόκερω. 

Όλα αυτά αποτελούν στίγματα για τη χαρτογράφηση των αρχαίων ιερών. Μας δείχνουν για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν είναι ξεκομμένο και μοναχικό και ότι όλα είναι αλληλοσυνδεδεμένα πάνω σε ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό δίχτυ. Σαν αυτό που απεικονίζεται στον ομφάλιο λίθο των Δελφών. Οι Δελφοί είχαν άμεση σχέση με τον κοσμικό άξονα που συνδέει τη γη με τον ήλιο. Ο Απόλλων θεωρείτο φύλακας των Πυλών και των Δρόμων των Ηλιοστασίων. Πού βρίσκονταν αυτές οι πύλες για άλλες διαστάσεις; 

Σύμφωνα με αρχαίες παραδόσεις η πύλη απ΄όπου ανέβαιναν οι ψυχές στον ουρανό ήταν η κορυφή του Ολύμπου. Είναι η πόρτα των θεών. Όσοι έχουν μελετήσει την Οδύσσεια θα βρουν δυο αντίστοιχες πύλες στη σπηλιά της Ιθάκης, εκεί όπου πρωτοφτάνει ο Οδυσσέας ύστερα από τις περιπλανήσεις του. Από τη μια είσοδο έμπαιναν οι θνητοί και από την άλλη οι θεοί.

Η Επιστροφή του Φωτός

Όσο για τις αρχαίες πύλες της ισημερίας τοποθετούνται : η νότια στο Ταίναρο, αντιπροσωπεύοντας την είσοδο για τον Άδη ενώ η βόρεια τοποθετείτο στον Όλυμπο. Οι Δελφοί βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα αρχιτεκτονήματα έχει την αντιστοιχία του και στο ανθρώπινο σώμα. 

Αντίστοιχα, ο κάθετος άξονας βορά –νότου συμβολίζει τον κορμό και το όρθιο σώμα ενώ ο οριζόντιος Ανατολής- Δύσης αντιστοιχεί στο διάφραγμα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο ταυτίζεται με το βορά, το θερινό με το νότο, η εαρινή ισημερία με την ανατολή και τη φθινοπωρινή με τη δύση. Έτσι, ο κάθετος άξονας, είναι τα ηλιοστάσια και ο οριζόντιος οι ισημερίες. Η κάθοδος των ψυχών στο πεδίο της ύλης συμβολίζεται από το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο επειδή από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζει το φως να λιγοστεύει και το σκοτάδι να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος του 24ωρου. 

Έτσι, αντίστοιχα, οι ψυχές φεύγουν από το μέγιστο φως και εισέρχονται στο σώμα και στην υλική ζωή που σιγά-σιγά τις κάνει να ξεχνούν τη θεία καταγωγή τους. Αυτή η λησμονιά αντιπροσωπεύεται από το σκοτάδι που αυξάνεται σε βάρος του φωτός. Η αντίστροφη διαδικασία συμβαίνει στο Χειμερινό ηλιοστάσιο όταν από τη μέγιστη νύχτα περνάμε σταδιακά στο ολοένα αυξανόμενο φως. Αυτή η επιστροφή ή έλευση του φωτός στην αρχαιότητα είχε ταυτιστεί με τα Μιθραικά μυστήρια ενώ στον χριστιανικό κόσμο με την έλευση του Χριστού, του οποίου η έλευση στη γη , ως Φως του κόσμου , τοποθετείται στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο.

Όμως, όχι μόνο ισημερίες και ηλιοστάσια αλλά και ολόκληροι αστερισμοί είναι «απεικονισμένοι» στις θέσεις και στην αρχιτεκτονική των αρχαίων ναών επιβεβαιώνοντας πως η ιερή γεωμετρία δεν είναι ένα ανθρώπινο εφεύρημα αλλά μια ανακάλυψη. Υπάρχει παντού γύρω , έξω και μέσα μας. Εμείς απλώς την ανακαλύπτουμε ενώ οι αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να την σεβαστούν, αντίθετα από το σημερινό πολιτισμό που χτίζει τα κτίριά του ως έτυχε δίχως σοφία και γνώση και δίχως αναφορά στο συμπαντικό. Αργά ή γρήγορα , όμως, η χαμένη σοφία θα ανακτηθεί. Τότε, η ανθρωπότητα θα βρει τον αληθινό προορισμό της.

Πηγή : Miracle Synthesis

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο μύθος των Illuminati - Μήπως τελικά δεν εξαφανίστηκαν ποτέ;

Αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα… brand names των σύγχρονων θεωριών συνωμοσίας. Oι Illuminati του Βαυαρού Ανταμ Βαισχάουπτ εξακολουθούν μέχρι και τις μέρες μας να στοιχειώνουν κάθε πολιτικό και οικονομικό σενάριο που αναφέρεται σε πλεκτάνες και μηχανορραφίες των ισχυρών του πλανήτη μας. Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα δεν έχουν επουδενί αναδειχθεί οι ρίζες των ιδεών αυτών, ούτε οι αρχικοί σκοποί των όσων ξεκίνησαν να τις διακινούν… 

Την πρωτομαγιά του 1776 ο Γερμανός φιλόσοφος Ανταμ Βαισχάουπτ (1748-1830) ιδρύει στο Ingolstadt της άνω Βαυαρίας τη μυστική εταιρία των Illuminati. 

Αν και ο χρόνος ζωής της μυστικής αυτής οργάνωσης ήταν πολύ σύντομος (διαλύθηκε 9 χρόνια αργότερα, το 1785), εντούτοις από τις επόμενες κιόλας δεκαετίες, οι Illuminati κατηγορήθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν όσο λίγοι.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ιστοσελίδες και τα περιοδικά έντυπα που προωθούν συνωμοσιολογικά σενάρια, αρέσκονται απλά στο να «δείχνουν» τους Illuminati πίσω από κάθε σκευωρία ή αρνητική εξέλιξη στην πολιτική και οικονομική σκηνή του πλανήτη. 

Ωστόσο αρνούνται πεισματικά να αναδείξουν ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές της υπόθεσης. 

Ετσι στις επόμενες γραμμές θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως: Ποιες ήταν οι επιδιώξεις των αυθεντικών Ιλλουμινάτων; Ποιοι ιδεολογικοί χώροι τους ενοχοποίησαν και γιατί; 

Και τέλος, ταιριάζει η εικόνα που έχουμε σήμερα για τη μυστική αυτή εταιρία (αν και εφ’ όσων εξακολουθεί να υφίσταται) με τις αρχές και αξίες του Βαισχάουπτ; 

Αλλωστε το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει ο μελετητής των εναλλακτικών θεμάτων, είναι να εξετάσει προσεκτικά τις απαρχές της γέννησης των θεωριών και των φαινομένων που έχει κληθεί να ερευνήσει, καθώς επίσης και το προφίλ των ανθρώπων που μίλησαν πρώτοι για αυτά. 

Υπέρ του Διαφωτισμού και της ανατροπής των κατεστημένων

Το ξέσπασμα της Γαλλικής επανάστασης το 1789 επέφερε σταδιακά τεράστιες αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο. 

Οι ιδέες του κινήματος του Διαφωτισμού αλλά και το σύνθημα «Ελευθερία –Ισότητα – Αδελφότητα», ξεκίνησαν δειλά δειλά να ανατρέπουν κατεστημένα συστήματα στα νέα έθνη κράτη που αποκτούσαν σταδιακά την ταυτότητά τους. 

Φυσικά υπήρχαν και οι αντίρροπες δυνάμεις που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να επαναφέρουν τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση.

Το μυστικό τάγμα των Illuminati «γεννήθηκε» μέσα σε αυτή την γεμάτη ένταση περίοδο, όπου οι πόλεμοι δεν διεξάγονταν μόνο στο υλικό πεδίο αλλά και στο πνευματικό. 

Τα μέλη της οργάνωσης άνηκαν στο κίνημα των λεγόμενων «Ελευθερόφρονων» (Freethinkers), ένα κοινωνικό και πνευματικό ρεύμα, η αφετηρία του οποίου εντοπίζεται στη δολοφονία του Ιταλού φιλοσόφου Τζιορντάνο Μπρούνο (1548-1600) και ήταν προσανατολισμένο στην καταπολέμηση της χριστιανικής θεοκρατίας. 

Μελετώντας κανείς τα κείμενα της ιδρυτικής διακήρυξης των Illuminati (γραμμένα από τον ίδιο τον Βαισχάουπτ), θα διαπιστώσει ότι ευαγγελίζονταν πλήρως τις απόψεις των Διαφωτιστών για τον ερχομό της νέας εποχής της Γνώσης, αλλά και διαφόρων επαναστατικών κινημάτων της εποχής (όπως για παράδειγμα οι Ιακωβίνοι), που μάχονταν για την ανατροπή του κατεστημένου των βασιλέων-φεουδαρχών, αλλά και της απόλυτης εξουσίας της εκκλησίας (καθολικισμός). 

Ηταν τόσο ριζοσπαστικά και ρηξικέλευθα τα κείμενά τους, ώστε κατάφεραν να διαδοθούν ταχύτατα στους πνευματικούς κύκλους της εποχής προκαλώντας αίσθηση σε όλη την Ευρώπη. Γι’ αυτό και τα μέλη της οργάνωσης έφτασαν πολύ σύντομα να αριθμούν 2000.

Οι πολέμιοι των Illuminati

Οι θεωρίες συνωμοσίας ενάντια στους Illuminati ξεκίνησαν για πρώτη φορά να αναπτύσσονται μεταξύ 1789 και 1796. Κύριοι εκπρόσωποι της «σχολής» αυτής, υπήρξαν αρχικά ο Γάλλος αβάς Barruel (1741-1820) και ο Βρετανός John Robison (1739-1805). 

Αναφερόμενοι στους Illuminati μέσα από το έργο τους, ο πρώτος κατήγγειλε τη «συνωμοσία των σοφιστών της ασέβειας και της αναρχίας ή της ανταρσίας των αθεϊστών», ενώ λίγο αργότερα ο δεύτερος αναφέρθηκε για πρώτη φορά στους «κοσμοπολίτες» Illuminati που επιθυμούν «να εγκαθιδρύσουν μια δεσποτική ή ολοκληρωτική παγκόσμια κυβέρνηση πάνω στα ερείπια των εθνών και των θρησκειών». 

Ανάλογες θέσεις μπορεί κανείς να εντοπίσει στα έργα του μαρκήσιου de Luchet, του κόμη Antoine Ferrand, του αβά Jabineau, του αβά Lefranc, του Leo Taxil και του Charles Louis Cadet de Gassicourt. Σε αρκετά από αυτά τα κείμενα, γίνεται απόπειρα σύνδεσης των Illuminati με τους τελευταίους Ναΐτες Ιππότες. 

Οι τελευταίοι, αμέσως μετά την άγρια δολοφονία της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του τάγματός τους, υποτίθεται πως ορκίστηκαν αιώνια εκδίκηση απέναντι στον Πάπα και επανεμφανίστηκαν μερικούς αιώνες αργότερα ως Illuminati.

Τις επόμενες δεκαετίες ο μύθος της μυστικής οργάνωσης του Βαισχάουπτ (που όπως είπαμε είχε διαλυθεί από το 1785) πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. 

Συνδέθηκε με την «συνωμοσία των μασόνων» (αρκετοί από τους οποίους είχαν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εθνικές επαναστάσεις ευρωπαϊκών κρατών») και αργότερα με τους «εβραϊκούς δάκτυλους που επιθυμούσαν την παγκόσμια κυριαρχία».

Ο Robison για τους Illuminati

Στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου του ο Βρετανός συγγραφέας σημειώνει:

Είδα να σχηματίζεται ένας σύλλογος με μοναδικό στόχο να καταστρέψει εκ θεμελίων όλους τους θρησκευτικούς θεσμούς και να ανατρέψει όλες τις κυβερνήσεις που υπάρχουν στην Ευρώπη. 

Παρατήρησα ότι τα πρόσωπα που είχαν ενεργό συμμετοχή στη Γαλλική Επανάσταση ήταν μέλη αυτού του συλλόγου, ότι τα σχέδιά τους τα συνέλαβαν με βάση τις αρχές του και τα εκτέλεσαν με τη βοήθειά του, την οποία χρειάζονταν για τους τύπους και που τους δόθηκε χωρίς δυσκολία. 

Πείστηκα ότι συνεχίζει να υπάρχει, ότι εργάζεται πάντα υπόγεια και ότι όλα τα φαινόμενα μας αποδεικνύουν πως οι επιτετραμμένοι του προσπαθούν να διαδώσουν ανάμεσά μας τα βδελυρά του δόγματα. Ο σύλλογος για τον οποίο μιλώ είναι το Τάγμα των Ιλλουμινάτων.

Τι πραγματικά συμβαίνει στις μέρες μας;

Ολοι αυτοί οι συσχετισμοί επανήλθαν δυναμικά στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1990 και 2000. Οι σύγχρονοι συνωμοσιολόγοι μπέρδεψαν τον μύθο των Illuminati με ένα σωρό εναλλακτικές θεωρίες που σχετίζονται με τα πεδία της εξωγήινης απειλής, των μυστικών όπλων και των γεωπολιτικών παιχνιδιών, του σατανισμού, των κρυφών στρατιωτικών πειραμάτων και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.

Ωστόσο, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το ιδεολογικοπολιτικό προφίλ της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνωμοσιολόγων που αναφέρθηκαν (και εξακολουθούν να αναφέρονται) σε «κάποιους» σύγχρονους Illuminati, είναι παρόμοιο με εκείνο των αντεπαναστατών και αντιελευθερόφρονων του 18ου και 19ου αιώνα!

Με βάση τα προηγούμενα, έρχονται στο προσκήνιο δύο σημαντικά ζητήματα στα οποία ο αναγνώστης οφείλει να δώσει την δέουσα προσοχή: Πρώτον, ότι τα κίνητρα των ανθρώπων που έγραψαν ενάντια στους Illuminati του Βαισχάουπτ πριν από δυόμιση περίπου αιώνες, ήταν βαθιά πολιτικά και θρησκευτικά. 

Και δεύτερον, ότι το προφίλ των Illuminati του 21ου αιώνα (αμφίβολο το αν όντως εξακολουθούν να υπάρχουν), όπως παρουσιάζεται από τους συγγραφείς που τους ασκούν πολεμική, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τα προτάγματα των πρώτων Illuminati. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψιν μας την επόμενη φορά που θα τους… «συναντήσουμε» σε κάποιο άρθρο στο διαδίκτυο ή σε κάποιο βίντεο στο youtube.

Διαβάστε:

- Pierre – Andre Taguieff, Θεωρίες Συνωμοσίας, εκδόσεις Πόλις

- John Robison, Illuminati: Αποδείξεις για την συνωμοσία εναντίον όλων των θρησκειών και κυβερνήσεων της Ευρώπης, εκδόσεις Εσοπτρον


*Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι Ιλλουμινάτι του Βαϊσχάουπτ και ο Ιλλουμινισμός, ως κίνημα μέσα στα πλαίσια του Διαφωτισμού, είναι διαμετρικά αντίθετα πράγματα – μοιάζουν οι όροι αλλά δεν έχουν καμία σχέση. 

Ο Ιλλουμινισμός ήταν ένα  ρεύμα που χρησιμοποιούσε τη λογική του Διαφωτισμού αλλά και τη φιλοσοφία (ο “καθαρός” Διαφωτισμός απέρριπτε κάθε μορφή θρησκείας ή εσωτερισμού μέσα στις φιλοσοφίες), μιας και είχε ως στόχο να διατηρήσει τα καλά και των δύο “κοσμοθεωριών”, ενώ γρήγορα συνδέθηκε με εσωτερικές φιλοσοφικές σχολές στην Ευρώπη.

Σημείωση: Το άρθρο αυτό του Μηνά Παπαγεωργίου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου, τα “Φαινόμενα”. (metafysiko.gr)

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Δομημένη Διαμεσολάβηση

Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ένα εστιακό σημείο διαμεσολάβησης, ανάμεσα στον Λόγο-Δημιουργό και το εκδηλωμένο Σύμπαν, τη Δημιουργία. 

Το σύνολο της κατασκευής του, ενεργό σε διαφορετικά επίπεδα της εκδήλωσης, από την παχυλή ύλη έως το αφηρημένο νοητικό και τα πνευματικά επίπεδα αποκαλύπτει πως αυτή η διαμεσολάβηση διαθέτει δομή, είναι δηλαδή μια δομημένη διαμεσολάβηση που επιτρέπει την παρέμβαση σε διαφορετικά επίπεδα της Δημιουργίας. Το ζήτημα για την ανθρώπινη εξέλιξη ήταν και παραμένει με ποιόν τρόπο χρησιμοποιεί αυτή τη δυνατότητα για παρέμβαση.

Ο κόσμος των ενεργειών

Η ζωή του εσωτεριστή βιώνεται συνειδητά μέσα σε έναν κόσμο ενεργειών. Αυτές οι ενέργειες ήταν και είναι πάντα παρούσες, από τη χαραυγή της Δημιουργίας, σε όλα τα βασίλεια της φύσης. Ωστόσο, ο άνθρωπος δεν έχει πάντα συνείδηση της ύπαρξής τους. Δεν είναι συνειδητός για παράδειγμα της παρουσίας αυτού του ωκεανού ενεργειών όταν υποκύπτει στον ερεθισμό του θυμού και λειτουργεί αποκλειστικά με τη χρήση αστρικής ενέργειας. Όπως δεν κατανοεί ότι η συνεχής χρήση αυτής της ενέργειας επιφέρει αυτό που ο διδάσκαλος Μορύα ονομάζει «οικιακές συνήθειες που θέτουν σε κίνδυνο τον κάτοικο»[1]. 

Μόνο όταν αναγνωρίζει o άνθρωπος πως είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης ενεργειακών μονάδων που υπακούν στη δομή που επιβάλλει μια ισχυρότερη ενέργεια, αυτή της ενοποίησης, αρχίζει να εργάζεται συνειδητά σε έναν κόσμο που παρουσιάζει εν γένει την ίδια δομή και είναι συντεθειμένος με τον ίδιο τρόπο. Το συνειδητά σημαίνει ότι χρησιμοποιεί ενέργειες συγκεκριμένου είδους, ακολουθώντας την ατραπό που θα τον μεταμορφώσει σε πραγματικό αποκρυφιστή. Κατανοεί πως τόσο ο ίδιος, όσο και ο κόσμος στον οποίο ζει, είναι ο ζωντανός, οργανωμένος φορέας εκδήλωσης του πλανητικού Λόγου. Οι ενέργειες που κυκλοφορούν διαρκώς και βρίσκονται σε συνεχή κίνηση κατευθύνονται και ελέγχονται από κέντρο της κεφαλής του Λόγου[2], με τον ίδιο τρόπο που θα έπρεπε να κατευθύνονται και να ελέγχονται οι δυνάμεις που εκδηλώνονται στα όρια του ατομικού μας σύμπαντος από το ατομικό κέντρο της κεφαλής. 

Η δομή είναι εσωτερική διάρθρωση, η οποία συνδέει τα επί μέρους όμοια ή ανόμοια στοιχεία ενός συνόλου ή συστήματος ή ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένο αυτό το σύστημα[3]. Δεδομένου ότι το πεδίο αναφοράς εδώ είναι το ίδιο το σύμπαν, η κατανόηση αυτών των δυνάμεων που διαρθρώνουν εσωτερικά το σύμπαν είναι κατανόηση της δομής και συνιστά το βασικό θεμέλιο για τη διαμόρφωση μιας δομημένης διαμεσολάβησης του ανθρώπου ανάμεσα στον Λόγο και το δημιούργημά του. Πέρα από την αρχική κατανόηση των ενεργειών, το έργο που πρέπει να γίνει αφορά στην κατά το δυνατόν βαθύτερη γνώση της φύσης και της χρήσης τους, του δυναμικού και του κραδασμού τους[4]. Εκτός από αυτά ο αποκρυφιστής χρειάζεται να μάθει να αναγνωρίζει την πηγή τους και να διακρίνει ανάμεσα σε διαφορετικές δυνάμεις και ενέργειες. Για παράδειγμα, οι προσωπικότητες μάς επηρεάζουν με δυνάμεις που εκπορεύονται από την υλική, τη μορφική τους όψη. Οι ίδιες προσωπικότητες εξαγνισμένες μπορούν να μεταβιβάσουν τις ενέργειες της ψυχής[5]. 

Όσοι επιθυμούν να αναλάβουν το εσωτερικό μονοπάτι χρειάζεται να αναγνωρίσουν κυρίως ότι εργάζονται με δυνάμεις, ότι λειτουργούν μέσα σε δυνάμεις διάχυτες γύρω τους και ότι η ορθή ή λανθασμένη δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο δεν είναι παρά η ορθή ή λανθασμένη κατεύθυνση των ρευμάτων της δύναμης. Τούτο βέβαια σημαίνει ότι στην ίδια τη δύναμη δεν υπάρχει κάτι εγγενώς ορθό ή λανθασμένο στην ίδια την ενέργεια που λειτουργεί απρόσωπα[6]. 

Συνεπώς, όλα όσα συμβαίνουν, μαρτυρούν απλώς την ύπαρξη της ενέργειας και την κίνηση των ρευμάτων της δύναμης. Τούτος είναι παράγοντας που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, καθώς η αναγνώριση της ενέργειας και των δυνάμεων είναι ουσιαστική για την κατανόηση της δομημένης πράξης του Λόγου στα πλαίσια ενός εξελισσόμενου σύμπαντος-Δημιουργήματος. Δεν υπάρχει λοιπόν μέσα μας εγγενώς αυτό που θα μας κάνει εστιακό σημείο του μίσους, του φόβου, της αποξένωσης της υπερηφάνειας και άλλων χαρακτηριστικών, που είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσης της δυνατότητας του νου για σκέψη και όχι του ίδιου του νοητικού υλικού. Η ενέργεια και οι δυνάμεις παρόλο που διακρίνονται σε διαφορετικούς τύπους, είναι απρόσωπες. Είναι ο τρόπος χειρισμού που τις καθιστά θετικές ή αρνητικές. Τούτο, βέβαια, σημαίνει ότι η καλλιέργεια του πνεύματος, της αγάπης και των άλλων θετικών ιδιοτήτων είναι δυνατόν με την κατάλληλη δομημένη διαμεσολάβηση, ή πράξη όπως είναι απλούστερα γνωστή, να προσφέρει ευρύτατα στο γενικό Καλό, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στους αποκαλούμενους ζηλωτές[7]. 

Θεία δομή – εκδηλωμένη δομή

Η πράξη ως διαμεσολάβηση, όμως είναι, τουλάχιστον για τον ενσαρκωμένο άνθρωπο συνειδητή κατεύθυνση της δύναμης και αυτό χρειάζεται να το γνωρίζει ο αποκρυφιστής που ακολουθεί ήδη το εσωτερικό μονοπάτι. Ο μοναδικός τρόπος για να κατευθύνει κανείς τις δυνάμεις είναι από το ύψος του θείου παρατηρητή, όπως το θέτει ο διδ. Θιβετανός και μέσω της επίτευξης της απόσπασης. Μόνο με αυτόν τον τρόπο άλλωστε είναι δυνατόν να γίνει η πράξη πραγματική διαμεσολάβηση ανάμεσα στη Θεία Δομή και την Εκδηλωμένη Δομή. 

Είναι αληθές ότι οι περισσότεροι εσωτεριστές, αντιλαμβάνονται την απόσπαση είτε ως αποσύνδεση είτε ως απομάκρυνση. Αν ήταν δυνατή η αντίληψη της πλήρους σημασίας της απόσπασης και της γαλήνης που χρειάζεται να έχει ο παρατηρητής, δεν θα υπήρχε η παραμικρή σπατάλη ενέργειας, ούτε λανθασμένες κινήσεις ή ψευδείς ερμηνείες, ούτε απορίες για τις άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας. Επιπλέον, δε θα έβλεπε κανείς τους άλλους μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της προκατάληψης και πάνω απ’ όλα δε θα έκανε λανθασμένη χρήση της δύναμης. Επανειλημμένα σε όλες τις εποχές οι Διδάσκαλοι των εσωτερικών πεδίων διδάσκουν τους μαθητές τους ότι ο αποκρυφιστής εργάζεται μέσα σε έναν κόσμο δυνάμεων. Γίνεται μέσω της εκπαίδευσής του συνειδητός διαμεσολαβητής ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Δεδομένου ότι ως δομή εννοούνται τα επαναλαμβανόμενα πρότυπα οργάνωσης που επηρεάζουν τις διαθέσιμες επιλογές μας στον υλικό κόσμο[8] ο αποκρυφιστής είναι συνειδητός διαμεσολαβητής που επηρεάζει τη διάρθωση του δομημένου κόσμου. Δημιουργεί στο υλικό πεδίο αυτό που επιθυμεί, δηλαδή ένα νέο πρότυπο λειτουργίας των πραγμάτων, όπως διαμορφώνεται στη συνείδησή του από τον θεϊκό σπινθήρα που φέρει μέσα του και αντιπροσωπεύει τον μεγάλο θείο Αρχιτέκτονα[9].

Ανταπόκριση στις εξωπλανητικές επιρροές 

Ο άνθρωπος κινείται κυριολεκτικά σε ένα λουτρό δυνάμεων όλων των τύπων και ποιοτήτων. Συντίθεται από ενέργειες σε κάθε τμήμα της εκδηλωμένης ή της ανεκδήλωτης φύσης του, κάτι που τον κάνει να σχετίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα με όλες τις άλλες δυνάμεις που τον περιβάλλουν[10]. Με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνεται ή μάλλον διαισθάνεται -εφόσον είναι συγκεντρωμένος σε υψηλούς εσωτερικούς στόχους- τις ηλεκτρικής φύσης μεταβολές της ενέργειας που εκδηλώνουν υψηλές οντότητες για την αποστολή σκέψεων, όπως τουλάχιστον περιγράφονται στο «Υπεργήινο από τον διδ. Μορύα[11]. 

Κατανοώντας ότι οι ενέργειες είναι το θεμέλιο της ύπαρξής μας, χρειάζεται να σκεφτούμε ότι τέτοιου είδους ενέργειες και δυνάμεις διαχέονται στο πλανητικό μας σύστημα αέναα, δυναμικά και κυκλικά. Έρχονται από όλες τις εξωτερικές πηγές, από άλλα συστήματα ξένα σε κάθε είδους γνωστή πλανητική διάταξη. Η αδυναμία της ανθρωπότητας να κατανοήσει καθετί έξω από το δικό της εννοιολογικό πλαίσιο, αυτό που διαμορφώνεται από τη σύγχρονη επιστήμη, αλλά και από την αστρολογία, είναι και ταυτόχρονα αδυναμία ανταπόκρισης και ενεργοποίησης αυτών των δυνάμεων σε πλανητικό επίπεδο[12]. 

Εδώ ο αποκρυφιστής καλείται ως διαμεσολαβητής να κατανοήσει αυτές τις ενέργειες έξω από τον συνηθισμένο εαυτό του, να τις απορροφήσει και να τις μετουσιώσει σε βαθμό που να γίνονται κατανοητές τουλάχιστον στους ευαίσθητους ψυχικά δέκτες που διαμορφώνουν συλλογικά τη δεκτική πλευρά της ανθρώπινης συλλογικής ψυχής. Με αυτό τον τρόπο προσφέρουν μια ανεκτίμητη υπηρεσία προς την πλευρά της ανταπόκρισης της ανθρωπότητας σε εξωπλανητικές επιδράσεις που σχετίζονται με την εσωτερική της εκπαίδευση την και την εξελικτική της πορεία. Διαμορφώνοντας την εσωτερική της δομή για να διαμεσολαβεί ως υπηρέτης της συλλογικής ψυχής, η ανθρώπινη ύπαρξη γίνεται ένα ζωντανό τάλισμαν, που με επίκεντρο τη λειτουργία της καρδιάς και τη μετουσιωτική της φύση –ως γέφυρα μεταξύ των κόσμων όπως το θέτει ο διδ. Μορύα- καθαγιάζει τον χώρο. Γίνεται με λίγα λόγια ένας αγγελιαφόρος που μπορεί απλά και με το πέρασμά του να ισχυροποιήσει την αύρα του τόπου από τον οποίο διέρχεται[13].

Η θεραπευτική διαμεσολάβηση

Η ενέργεια και οι δυνάμεις συνθέτουν το σύνολο όλων όσων υπάρχουν. Πρόκειται για μία άλλη βασική αρχή πάνω στην οποία είναι χτισμένη η επιστήμη του αποκρυφισμού και την οποία χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ως θεραπευτική τέχνη, από την άποψη ότι η ίδια η ασθένεια είναι μια μορφή ενέργειας, και εκδηλώνεται με δυνάμεις που καταστρέφουν ή παράγουν θάνατο. Από εσωτερική άποψη η ασθένεια είναι ενέργεια που δεν λειτουργεί σύμφωνα με το εξελικτικό σχέδιο. Οι ενέργειες που διαχύνονται στην ανθρώπινη ύπαρξη και συσχετίζονται με τις ζωτικές δυνάμεις της υλικής μας φύσης παράγουν υγιείς, δυνατές και επαρκείς μορφές, από τις οποίες προκύπτει ζωτική δραστηριότητα. Είναι δυνατόν, ωστόσο, οι ίδιες διαχεόμενες ενέργειες, σχετιζόμενες με τις ίδιες ζωτικές δυνάμεις να παράγουν εξαιτίας της δικής μας ανεπάρκειας σημεία τριβής, προκαλώντας πόνο, ασθένεια και οδύνη. Τα ίδια σημεία τριβής είναι δυνατόν να παράγουν δυσκολίες σε καθετί που σχετίζεται με την εκδηλωμένη δομή, όπως τη συζητήσαμε πιο πάνω[14]. 

Είναι σημαντικό, λοιπόν, να διακρίνει ο αποκρυφιστής τι δεν πηγαίνει καλά στη σχέση που διαμορφώνει το άτομο, η ομάδα, η ανθρωπότητα με τις ενέργειες που την περιβάλλουν και να αποκαθιστά τη ροή εκεί που τα ψυχολογικά συμπλέγματα λειτουργούν ως φράγματα σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο. Το πώς θα το πράξει σχετίζεται με τη δύναμη της διάνοιάς του και την κατανόηση της θεραπείας ως ενεργειακή αποκατάσταση. Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο παρά ενέργεια σε κίνηση και κάθε σκέψη κατευθύνει ορισμένες όψεις αυτής της ενέργειας, πάντα μέσα στη σφαίρα επιρροής μιας ανώτερης διάνοιας και συνεπώς μιας ανώτερης ενεργειακά σκέψης που μπορεί να κατευθύνει την ενέργεια. Κανείς δεν εργάζεται μόνος στον ωκεανό των ενεργειών. Όλα βρίσκονται σε αλληλοσύνδεση και πολύ περισσότερο οι διαμεσολαβητές, οι οποίοι ενεργοποιούν σε πλανητικό επίπεδο τις ενέργειες που κινούν υψηλότερες διάνοιες, ακόμα και πλανητικοί ή ηλιακοί λόγοι[15].

Η είσοδος σε μια νέα επιστήμη των ενεργειών

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η ανθρωπότητα έχει περάσει σε μια νέα εποχή θεωρητικής επανατοποθέτησης και διερεύνησης σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στις φυσικές επιστήμες, γεγονός που άσκησε σημαντικές επιδράσεις και στη διάθεση για πειραματισμό σε ιδέες που λίγο πολύ η κλασική επιστήμη θα θεωρούνται άλλοτε εξωφρενικές. Λίγο πολύ η εμβάθυνση στις νέες θεωρίες βοήθησε την ανθρωπότητα να απελευθερώσει τη δύναμη του ατόμου με όσες συνέπειες και αν είχε κάτι τέτοιο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. 

Στην πραγματικότητα ούτε οι ίδιοι οι επιστήμονες που έκαναν την ανακάλυψη δεν κατόρθωσαν και λίγοι σήμερα κατορθώνουν να συνειδητοποιήσουν ότι η ατομική εποχή χαρακτηρίζεται κυρίως από το γεγονός από τη δημιουργία μιας νέας γλώσσας που σχετίζεται με την ενέργεια, την πανταχού παρούσα ενέργεια και τις δυνάμεις που ξεδιπλώνονται στο ορατό και αόρατο σύμπαν. Πολύ περισσότερο όμως αρνούνται ή μάλλον δεν είναι ικανοί ακόμα να δουν με ποιους τρόπους μπορεί να χρησιμοποιηθεί η ενέργεια για τη θεραπεία του πλανήτη. Το αποτέλεσμα της άκομψης προσπάθειάς τους παραμένει μάλλον ατυχές και επιβλαβές για το φυσικό περιβάλλον, πολύ περισσότερο για τον άνθρωπο ως φυσική ύπαρξη. 

Είναι βασική ευθύνη του αποκρυφιστή να διαμεσολαβήσει και προς αυτή την κατεύθυνση και τα πρώτα δειλά βήματα από επιστήμονες που αντιλαμβάνονται τον κόσμο με διαφορετικό μάτι είναι ήδη ορατά. Από εκεί κει πέρα χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που εργάζονται εσωτερικά πάνω στον πλανήτη, ενέργειες που δεν μπορούσαν να διεισδύσουν βαθύτερα στην ουσία από το ιεραρχικό επίπεδο ή το επίπεδο της ανώτερης, αφηρημένης διάνοιας, σήμερα είναι δυνατόν να απορροφηθούν σε πυκνότερα αιθερικά ή πυκνότερα ακόμα επίπεδα της παχυλής ύλης και να είναι διαθέσιμα για το σύνολο της πλανητικής ύπαρξης. Από μόνο του το γεγονός κάνει τη δομημένη διαμεσολάβηση πολύ σημαντικότερη από ό,τι πιθανώς μπορούν να υποψιαστούν οι ίδιοι οι διαμεσολαβητές για την εξέλιξη όλων των βασιλείων πάνω στο πρόσωπο της Γης. 

Παραπομπές

[1] Bailey Alice, The Rays and the Initiations ΙΙ ( Section One - The Aspirant and the Mysteries of Initiation), Lucis Trust, σ. 550
[2] Στο ίδιο, σσ. 449, 450. 
[3] «Δομή» στο Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής. Ανακτ. 15/12/2012 από http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/
[4] Bailey Alice, A Treatise on White Magic, Lucis Trust, σ. 108. 
[5] Στο ίδιο, σ. 291. 
[6] Στο ίδιο, σ. 297. 
[7] Bailey Alice, The Destiny of Nations, Lucis Trust, σ. 26. 
[8] Barker, Chris 2005, Cultural Studies: Theory and Practice, Sage, London ISBN 0-7619-4156-8, σ. 448.
[9] Bailey Alice, Glamour: A world Problem, Lucis Trust, σσ. 243-244.
[10] Στο ίδιο, σ. 246.
[11] Μορύα 1997, Το Υπεργήινο, Βιβλίο Α’, Κέδρος, Αθήνα, σσ. 30-31
[12] Bailey Alice, Esoteric Astrology, Lucis Trust, σ. 138.
[13] Μορύα 1997, Το Υπεργήινο, Βιβλίο Α’, Κέδρος, Αθήνα, σ. 35
[14] Bailey Alice, Esoteric Healing, Lucis Trust, σσ. 587-88. 
[15] Στο ίδιο, σ. 631

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Η έννοια του Θεού σε Δύση και Ανατολή

Ο Θεός είναι μια πραγματικότητα τόσο στις ανατολικές όσο και τις αποκαλούμενες δυτικές θρησκείες, μια και ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και ο Μουσουλμανισμός τουλάχιστον γεωγραφικά είναι γέννημα θρέμμα της Ανατολής. Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα νοείται διαφορετικά στην Ανατολή, όπου μέσω της επίδρασης του Ζεν κυρίως αντιμετωπίζεται ως αρχή και όχι ως πρόσωπο, όπως συμβαίνει κυρίαρχα στις θρησκείες του Βιβλίου, στις παρυφές της Ανατολής και στη Δύση.

Από τον R. C. ZAEHNE 

Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1913 στο Κεντ της Αγγλίας, και ήταν παιδί ελβετών μεταναστών. Πήρε τη βασική του εκπαίδευση στο Tonbridge School και στη συνέχεια έγινε δεκτός στο Christ Church, στην Οξφόρδη, όπου σπούδασε Ελληνικά, Λατινικά και αρχαία Περσικά, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας Αβέστα, κατακτώντας τιμητικές διακρίσεις στον τομέα των Ανατολικών Γλωσσών. Συνέχισε με την εκμάθηση στα Σανσκριτικά, Πάλι, και Αραβικά. Κατά τα έτη 1936-37 σπούδασε Παχλαβί, μια αρχαία Ιρανική γλώσσα, δίπλα στον σερ Harold Bailey, στο Κέμπριτζ. Τότε άρχισε να εργάζεται στο «Ζουρβάν, ένα Ζωροαστρικό Δίλημμα», μια μελέτη της προ-ισλαμικής θρησκείας στο Ιράν. 

Το 1939 ανέλαβε λέκτορας στο Christ Church, στην Οξφόρδη. Εκείνη την εποχή, προφανώς αφού είχε διαβάσει τα γραπτά του γάλλου ποιητή Αρθούρου Ρεμπό και του Τζαλαλουντίν Ρουμί, του σούφι ποιητή από το Ιράν, καθώς και τις ινδουϊστικές Ουπανισάντ, ο Zaehner υιοθέτησε ένα είδος «φυσικού μυστικισμού». Ωστόσο, η πνευματική του αναζήτηση τον οδήγησε να στραφεί στον Χριστιανισμό και να γίνει Ρωμαιοκαθολικός. 

Το 1950 έγινε λέκτορας στα Περσικά, στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ενώ το 1952 εκλέγεται Καθηγητής Ανατολικών Θρησκειών και Ηθικής στο ίδιο Πανεπιστήμιο διαδεχόμενος τον περίφημο καθηγητή και ινδό πολιτικό Σαρβεπάλι Ραντχακρίσναν. Στην εναρκτήρια ομιλία του, η οποία ήταν αρκούντως αντικομφορμιστική, ο Ζέχνερ εξαπόλυσε μία δριμεία μα και πνευματώδη κριτική κατά της «παγκοσμιότητας» στη θρησκεία. Στη θέση αυτή του καθηγητή παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1974 όπου έφυγε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή. 

«Η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας». Αυτή είναι μία όψη του Χριστιανισμού, την οποία οι Μεταρρυθμιστές στο σύνολό τους αγνόησαν. Η έμφαση μετατοπίστηκε από τον θεό μέσα μας, στον Θεό «έξω εκεί» ή «πάνω εκεί», τον Θεό της κρίσης και της δικαιοσύνης. Ο Προτεσταντικός Χριστιανισμός (εκτός από τους Κουάκερους και παρόμοιες ετερόδοξες σχισματικές ομάδες) έτεινε να διαχωρίσει τον Θεό από τον άνθρωπο και μακροπρόθεσμα έκανε τον Θεό άσχετο με τον άνθρωπο. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος γιατί ο Προτεσταντικός Χριστιανισμός υποχωρεί παντού και γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά ψηλαφητά μια μορφή θρησκείας, η οποία θα επανενώσει τον Θεό με τον άνθρωπο, την αιωνιότητα με τον χρόνο. 

Οι θρησκείες του κόσμου μπορούν να χωριστούν σε δύο τύπους, τις προφητικές και τις μυστικιστικές. Κάθε τύπος προέρχεται τελικά από ένα έθνος, ο προφητικός-αποκαλυπτικός από τους Εβραίους, ο μυστικιστικός από την Ινδία. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και ένα ανεξάρτητο θρησκευτικό φαινόμενο, το οποίο, όμως, ανήκει στον ινδικό «τύπο» από τον οποίο και επηρεάστηκε βαθιά. 

Στον προφητικό τύπο θρησκείας ανήκει ο ίδιος ο Ιουδαϊσμός και οι θυγατρικές του θρησκείες, όπως ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός. Όλες αυτές οι θρησκείες προήλθαν από την Εγγύς Ανατολή. Ο Χριστιανισμός διαδόθηκε κυρίως σε όλη την Ευρώπη. Το Ισλάμ επεκτάθηκε στη Μικρά Ασία και τη Βόρειο Αφρική, αλλά η μεγαλύτερή του εξάπλωση έλαβε χώρα προς την Ανατολή όταν αντικατέστησε τον Ζωροαστρισμό στην Περσία και ρίζωσε στην Ινδία και πιο πέρα. Εάν μιλάμε για «προφητική» θρησκεία ως «Δυτική», πρέπει να θυμόμαστε ότι το Ισλάμ αποτελούσε ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του «Δυτικού» μπλοκ, όχι του «Ανατολικού». Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι θρησκειολογικά ο μεγάλος διαχωρισμός δεν γίνεται με τον Βόσπορο, ο οποίος χωρίζει την Ευρώπη από την Ασία, αλλά το Ινδοκούς ή Παροπαμισάδες, οροσειρά που χωρίζει τα εδάφη του μουσουλμανικού ιρανικού έθνους από την Ινδία, και την έρημο Γκόμπι, η οποία τα διαχωρίζει από την Κίνα. Συνεπώς, εάν επιμένουμε στη χρήση των λέξεων «ανατολικός» και «δυτικός», πρέπει να καταλάβουμε ότι στο θρησκευτικό γενικό πλαίσιο εννοούμε ως Δύση την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και ως Ανατολή την Ινδία και την Άπω Ανατολή. 

Ο Θεός ως Αυτός ή Αυτό 

Στις προφητικές ή αποκαλυπτικές θρησκείες η πρώτη υπόθεση είναι εκείνη ενός προσωπικού Θεού, ο οποίος κυβερνά το σύμπαν και κοινωνεί το θέλημά του προς τον άνθρωπο μέσω Προφητών και Νομοθετών. Αυτός ο Θεός ασχολείται άμεσα και προσωπικά με το δικαίωμα να εντέλλεται αυτόν τον κόσμο και με το δικαίωμα των «ενάρετων» σχέσεων που επιθυμεί να υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων: ως εκ τούτου είναι ο κατ’ εξοχήν Νομοθέτης, λειτουργώντας στον χρόνο και στον χώρο σε μια συγκεκριμένη περίσταση, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Ο ίδιος είναι Αιώνιος και συνεπώς εξαιρείται από όλες τις συνθήκες που επιβάλλονται από τον χωρόχρονο, εκδηλώνοντας απλώς τον εαυτό του στην πράξη. Όπως είπε ο Πασκάλ, «αυτός είναι ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ, όχι των φιλοσόφων και των μορφωμένων». Είναι ένας προσωπικός και «ζων» Θεός, ο οποίος εκδηλώνει τη θέλησή του στην ιστορία. 

Ο Θεός της «ανατολικής» θρησκείας είναι ο Θεός των φιλοσόφων, τόσο κυριολεκτικά, ώστε η λέξη Θεός κινδυνεύει να γίνει παραπλανητική. Ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, είναι μια αρχή: είναι η αρχή της απαράλλακτης Ύπαρξης, η οποία είναι ωστόσο η πηγή όλων όσων θα γίνουν, η ακινησία που είναι παρόλα αυτά η πηγή όλης της δραστηριότητας, το ‘Ένα από το οποίο εκπορεύεται η πολλαπλότητα. Στα Κινεζικά, ονομάζεται το Ταό, ο «Δρόμος», στις ινδικές γλώσσες είναι ο «Μπράχμα», ο απαράλλακτος, ο Ένας, που δεν εξαρτάται από τίποτε, ο ελεύθερος. 


Όλες οι θρησκείες στοχεύουν στη «σωτηρία» κάποιου είδους, και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάτι ή κάποιος, που μπορεί να «λυτρωθεί» και επίσης κάτι από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί. Για την αποκαλυπτική θρησκεία αυτό το «κάτι» είναι συνήθως η αμαρτία ή το κακό. Για τις μυστικιστικές θρησκείες είναι η ανθρώπινη κατάσταση όπως την ξέρουμε, που υπόκειται στη γέννηση και τον θάνατο, τη μεγάλη ηλικία και τη φθορά, την τυραννία του χρόνου και του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Αυτή η επιθυμία να ολοκληρωθούμε με τη ζωή, όπως τη ζούμε και τη βιώνουμε πάνω στη γη, εκφράζεται σε μια αρχαία ινδική προσευχή: 


«Από το μη πραγματικό οδήγησέ με στο πραγματικό!
Από το σκοτάδι οδήγησέ με στο φως!
Από το θάνατο οδήγησέ με στην αθανασία!»


Η αθανασία και το «πραγματικό» είναι ένα και το αυτό. Δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο, γιατί η αλήθεια δεν μπορεί να μεταβληθεί. Η λέξη «αθανασία» δε σημαίνει «ζωή παντοτινή», όπως την εννοούμε από την ανθρώπινη οπτική γωνία, γιατί δε διαρκεί καθόλου, απλά υπάρχει. Είναι το πραγματικό συγκρινόμενο με το μη πραγματικό, το αιώνιο συγκρινόμενο με το εφήμερο. Η ουσιαστική εμπειρία είναι εκείνη της «λύτρωσης» ή μάλλον της «απελευθέρωσης» της ψυχής από τα δεσμά του χρόνου, του χώρου και της ύλης. 

Ποιά είναι, λοιπόν, η φύση της ψυχής, εάν με αυτή τη λέξη καταλαβαίνουμε την έννοια του Θεού μέσα στον άνθρωπο; Δεν είναι εκείνο το στοιχείο στον άνθρωπο το οποίο μπορεί να «σωθεί» ή να «καταδικαστεί», επειδή η σωτηρία και η καταδίκη είναι η ανταμοιβή ή η τιμωρία που ορίζεται σε αυτούς που κάνουν καλές ή κακές πράξεις. Η «ψυχή» ή, όπως οι Ινδουιστές προτιμούν να την ονομάζουν, ο «εαυτός», δεν μπορεί να σωθεί ή να καταδικαστεί, επειδή δεν έχει σε τίποτε να κάνει με το «πράττειν», μόνο με την «ύπαρξη». «Το πράττειν» στα Σανσκριτικά είναι κάρμα, και είναι το κάρμα το οποίο σε δένει σε έναν ατελείωτο γύρο παροδικής ύπαρξης. «Απελευθέρωση» σημαίνει να έχεις τελειώσει με το «πράττειν» και το «έχειν» με σκοπό να μπορείς απλά να «είσαι». 

Ο Χώρος Μέσα στην Καρδιά 


Ο Μπράχμα είναι Ύπαρξη, ο Μπράχμα είναι συνείδηση, ο Μπράχμα είναι χαρά. Έτσι, λοιπόν, ο εσωτερικός άνθρωπος είναι Ύπαρξη, συνείδηση και χαρά. Δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, επειδή αγνοούμε την αληθινή φύση των πραγμάτων. Ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα, τις αισθήσεις, τον νου, το «εγώ», ή ακόμη, με αυτό που εμείς στη Δύση ονομάζουμε «ψυχή», της οποίας η συνείδηση είναι ένα ουσιαστικό τμήμα. Αυτό σημαίνει αποτυχία στην κατανόηση των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι. Συνεπώς, απελευθέρωση σημαίνει λύτρωση, από τη λανθασμένη άποψη των πραγμάτων. 

Ο Μπράχμα είναι η ίδια απαράλλακτη αρχή που διαποτίζει το σύμπαν και ενοικεί στη συνείδηση κάθε ανθρώπου. Για να «γίνεις Μπράχμα», χρειάζεται να αντιληφθείς ότι η αληθινή ύπαρξη κάποιου είναι ανεξάρτητη από αυτόν τον κόσμο, από τον νου, το συναίσθημα και την αίσθηση, ακριβώς όσο και από το σώμα και τις επιθυμίες του. Για να γίνει κανείς «Μπράχμα», σημαίνει να αντιληφθεί ότι το σημείο χωρίς μεγαλείο μέσα στην ανθρώπινη καρδιά είναι το ίδιο όπως το έδαφος του κόσμου:


«Όσο πλατύς είναι ο χώρος γύρω μας, τόσο πλατύς είναι αυτός ο χώρος μέσα στην καρδιά.
Σε αυτήν και ουρανός και γη συγκεντρώνονται, 
και πυρ και άνεμος, και ήλιος και σελήνη, αστραπή και άστρα, 
αυτό που ένας άνθρωπος κατέχει εδώ στη γη και αυτό που δεν κατέχει: 
όλα σε αυτόν το χώρο τον μικρό μες στην καρδιά μαζεύονται.»


Τα παραπάνω αποκαλούμε συνήθως πανθεϊσμό. Τούτο δε σημαίνει ότι καθετί είναι αδιακρίτως θεϊκό, αλλά ότι όλα τα πράγματα είναι θεϊκά υπό την έννοια ότι το ίδιο αιώνιο πνεύμα, ο Μπράχμα, είναι πλήρως παρών σε όλα αυτά. «Απελευθέρωση» σημαίνει να βιώνει κανείς την παρουσία αυτής της απαράλλακτης ύπαρξης και μέσα στον εαυτό του και σε όλη τη Φύση. Ως εκ τούτου είναι δυνατόν να πούμε ότι ο εσώτερος εαυτός και ο ανώτατος Μπράχμα είναι ένα. 

Ο «Ανώτερος Εαυτός» συνήθως θεωρούμε ότι υπερβαίνει οτιδήποτε μπορεί να ονομαστεί προσωπικότητα. Η εμπειρία της ταύτισης με αυτό το απρόσωπο απόλυτο σημαίνει απώλεια αυτού που ονομάζεται «εγώ». Είναι η διάλυση των σκληρών περιγραμμάτων της προσωπικής ύπαρξης μέσα στην πλατιά έκταση της απόλυτης ύπαρξης, ακριβώς όπως ένα ποτάμι χάνει την ταυτότητά του άπαξ και ξεχυθεί στον χωρίς χαρακτηριστικά ωκεανό. Ωστόσο, στα αρχαία Ινδουιστικά κείμενα ο Μπράχμα δεν γίνεται πάντα αντιληπτός απλά ως απαράλλακτος. Είναι ο Ένας πίσω από τους πολλούς που πάντα αλλάζουν, ο «Κύριος» του Σύμπαντος. 


«Αυτός είναι πράγματι ο μεγάλος αγέννητος Εαυτός, ο οποίος αποτελείται από κατανόηση…
Στον χώρο μέσα στην καρδιά βρίσκεται ο Κυβερνήτης όλων, ο Κύριος όλων, ο Βασιλεύς όλων.
Ούτε αυξάνει από τα καλά έργα ούτε ελαττώνεται από τα κακά…
Γιατί είναι αυτός ο οποίος δημιουργεί εκείνον που θα εγερθεί από τους κόσμους για να εκτελέσει καλά έργα,
και είναι αυτός πάλι ο οποίος δημιουργεί εκείνον που θα συρθεί για να εκτελέσει κακά έργα.
Είναι ο φύλακας των κόσμων, ο υπέρτατος των κόσμων, ο παγκόσμιος Κύριος.
Αφήστε τον άνθρωπο να γνωρίζει: 
Αυτός είναι ο Εαυτός μου.»


Η ταύτιση της ουσίας του ανθρώπου και του Απόλυτου, του Θεού, είναι πλήρης. Δεν είναι ο ιουδαιοχριστιανικός Θεός, ο οποίος εποπτεύει ως κριτής, δεν είναι ούτε η «Βασιλεία του Θεού» που «ενοικεί» μέσα μας. Είναι ένας Θεός που υπερβαίνει όλους τους προσωπικούς θεούς και ωστόσο είναι ταυτόσημος μαζί μας στην αιωνιότητα. Κάτι τέτοιο ακούγεται πιθανώς αφηρημένο, αλλά είναι μια εμπειρία που αποδεικνύεται καθαρά σε όλη τη γη και σε όλα τα στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης. Από τη στιγμή που θα βιωθεί το όραμα της μίας αθάνατης πραγματικότητας πίσω από όλα όσα πρόκειται να έρθουν και περνούν, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Έστω και αν το έχει δει κανείς φευγαλέα, και μόνο για ένα λεπτό, παρέχει την πεποίθηση ότι ο ίδιος ο θάνατος είναι ανύπαρκτος. Ο μοναδικός «κίνδυνος» είναι ότι εισάγει την ύπαρξη σε έναν κόσμο όπου η δράση υπερβαίνεται και στον οποίο συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει ούτε καλό ούτε κακό. Αυτή είναι η εμπειρία που ονομάζουν οι Βουδιστές «Φώτιση». 

Οι Ινδουιστές ήταν και είναι αθεράπευτα μεταφυσικοί. Αν και όλοι παραδέχονται ότι αυτή η εμπειρία δεν είναι εύκολο να αποδοθεί με λόγια, αυτό δεν τους εμποδίζει από το να προσπαθούν να την εξηγήσουν φιλοσοφικά. Ορισμένοι λένε ότι όλα είναι αδιαχώριστα και η πολλαπλότητα είναι πλάνη. Άλλοι πήγαν στο άλλο άκρο και ισχυρίζονται ότι υπάρχουν δύο τάξεις ύπαρξης, η αιώνια και η εφήμερη, και ότι η απελευθέρωση δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά τον τελικό χωρισμό του αιώνιου στοιχείου, από όλα όσα δεν είναι αιώνια. Όλα αυτά ο Βούδας τα απέρριψε ως άσχετα με την ίδια τη λυτρωτική εμπειρία, η οποία για αυτόν σήμαινε το «σβήσιμο» (Νιρβάνα) της εγκόσμιας ύπαρξης και την πραγματική εμπειρία «αυτού που είναι αγέννητο, δε γίνεται, δε φτιάχνεται ή συντίθεται». 

Αυτή η Νιρβάνα, το σβήσιμο της φλόγας της ζωής και ό,τι ονομάζουμε «εαυτό», είναι η αντίληψη του Αιώνιου. Είναι μια εμπειρία που μπορεί να την έχουμε εδώ σε αυτήν τη ζωή: είναι κάτι το οποίο είναι παρόν για όλους μας. Για τους περισσότερους από εμάς είναι κρυμμένη έτσι ώστε ούτε που υποψιαζόμαστε την ύπαρξή της. Ο Βούδας, ωστόσο, είναι εκεί για να μας δείξει την οδό, την Ευγενή Οκταπλή Ατραπό, ή τον μόνο σίγουρο δρόμο δρόμο προς τον σκοπό που τρέφουμε ενδόμυχα και ο οποίος είναι βασισμένος σε μια αυστηρή ηθική μη εγωισμού και αυταπάρνησης. 

Η Φυλακή του Κόσμου 


Και ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός βλέπουν τη λύτρωση ως απελευθέρωση από αυτόν τον κόσμο σε μια ανεξάρτητη μορφή ύπαρξης καθώς όλη η αλλαγή και όλη η δράση υπερβαίνονται. Αυτό γίνεται επειδή πιστεύουν στη μετεμψύχωση, την αιώνια επανάληψη των ζωών λίγο-πολύ δυστυχισμένων στις οποίες, χωρίς την πιθανότητα της «απελευθέρωσης», δε θα υπάρχει τέλος που μπορεί να προβλεφθεί. Η τάση τους είναι να βλέπουν αυτόν τον κόσμο ως φυλακή, από την οποία το πνεύμα του ανθρώπου πρέπει να δραπετεύσει. 


Η Υπέρτατη αρχή είναι το Ταό, ο «Δρόμος», ο «τρόπος» που δουλεύουν τα πράγματα. Η σωτηρία του ανθρώπου έρχεται όταν συντονίσει τον εαυτό του και τον ενώσει με το Ταό. Αφού το Ταό είναι η αρχή που κάνει τα πράγματα έτσι όπως αυτά είναι, ο άνθρωπος δεν πρέπει να του αντιστέκεται. Όπως ο Μπράχμα, το Ταό είναι η μοναδική πραγματικότητα που λειτουργεί σε όλα τα πράγματα, αν και παραμένει ακίνητη και αδιατάρακτη. Ως εκ τούτου η ταύτιση με όλα τα πράγματα είναι ταύτιση με το Ταό και μέσω του Ταό μοιράζεται κανείς την αθανασία του. Για τους Ταοϊστές η Φύση και το Πνεύμα είναι ένα. Δεν πρέπει να απαρνηθεί κανείς τη Φύση, μόνο τον ατομικό του «εαυτό». Από τη στιγμή που θα γίνει κάτι τέτοιο δείτε η Φύση μεταμορφώνεται ως εκ θαύματος στο αιώνιο φως του Ταό. 

Όταν ο Βουδισμός ήρθε στην Κίνα, μεταμορφώθηκε ο αρχικός αυστηρός διαχωρισμός της αιωνιότητας από τον υπόλοιπο κόσμο. Το αποτέλεσμα ήταν το Ζεν, στο οποίο η «φώτιση» αντιμετωπίζεται ως αντίληψη της εσωτερικής αλληλοσύνδεσης όλων των πραγμάτων στο Απόλυτο. Η φώτιση μπορεί να έρθει μετά από μακρά εξάσκηση είτε βαθμιαία ή ξαφνικά. Η εμπειρία, όπως με τον Ινδουισμό, είναι εκείνη της χαράς της Ύπαρξης και της εξυψωμένης συνείδησης. Σε τούτη την αντίληψη δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε οποιοσδήποτε Χριστιανός να αναγνωρίσει ως Θεό. 

Είναι απλά η ανακάλυψη μιας απαράλλακτης αρχής μέσα στον άνθρωπο. Είναι η δική του αληθινή ύπαρξη, την οποία κανείς, ούτε ακόμη και ο Θεός, δεν μπορεί να του αφαιρέσει. Η «Σωτηρία» βρίσκεται ξεκάθαρα στα χέρια του ανθρώπου και σε αυτό σίγουρα έγκειται η έλξη του Ζεν και όλη η «Ανατολική» παράδοση στον μεταχριστιανικό άνθρωπο. Στην Κίνα αυτή η μυστικιστική ροπή, η κεντρική ιδέα της οποίας είναι πάντα η ενότητα, άφησε το σημάδι της την επίσημη θρησκεία της Κίνας, τον Κομφουκιανισμό, ο οποίος παρά τις επιρροές του δεν έπαψε να ενδιαφέρεται κυρίως για τη δίκαιη κατηγοριοποίηση της κοινωνίας σε αυτόν τον κόσμο παρά για την ατομική απόδραση από αυτόν. 

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο διαλογισμός μπορεί να αλλάξει τη δομή του εγκεφάλου! (Video)

Ένα ανθρώπινο σώμα έχει τη δυνατότητα να θεραπεύει τον εαυτό του. Το μόνο που χρειάζεστε είναι να έχετε επίγνωση της διαδικασίας και να επιλέξετε το κατάλληλο μέσον για να το θεραπεύσετε. Ένα από τα μέσα που χρησιμοποιούνται για αιώνες είναι ο διαλογισμός, μία πρακτική όπου ένα άτομο εξασκεί το μυαλό του ή προκαλεί μία λειτουργία της συνείδησης, είτε για να συνειδητοποιήσει κάποιο προνόμιο είτε ως αυτοσκοπό.

Ο διαλογισμός επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση ελαχιστοποιώντας το άγχος, την κατάθλιψη, το στρες, την πίεση του αίματος, τον εθισμό, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και βελτιώνει τη μνήμη. Αλλά, γνωρίζατε ότι ο διαλογισμός μπορεί να αλλάξει τη δομή του εγκεφάλου με πολλούς και θετικούς τρόπους; Πάντα πιστεύαμε ότι ο εγκέφαλος σταματάει να αλλάζει μετά την ενηλικίωση.

Ο διαλογισμός αλλάζει τη δομή του εγκεφάλου μας

Έχετε την ικανότητα να θεραπεύσετε τη συναισθηματική δυσλειτουργία του εγκεφάλου σας. Όταν αυξάνετε την επίγνωσή σας με επιμέλεια, μπορείτε να μετασχηματίσετε τον εγκέφαλό σας, να δημιουργήσετε νέα κυκλώματα ή να αλλάξετε τον τρόπο με τον οποίο οι νευρώνες επικοινωνούν μεταξύ τους. Όποτε ασκείτε μία συμπεριφορά ξανά και ξανά, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στον εγκέφαλό σας.

Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω βίντεο από το TEDxCambridge όπου η νευροεπιστήμων Sara Lazar (https://www.nmr.mgh.harvard.edu/~lazar) ομιλεί περί του πως ο διαλογισμός μπορεί να ανασχηματίσει τους εγκεφάλους μας.

Ο διαλογισμός για ένα μικρό χρονικό διάστημα προχωρεί σε ένα μεγάλο βαθμό στη βελτίωση της συνολικής υγείας

Μία έρευνα της Sara Lazar (http://www.massgeneral.org/about/pressrelease.aspx?id=1329) έδειξε πως ένα επιμελές πρόγραμμα διαλογισμού των 8 εβδομάδων μπορεί να οδηγήσει σε δομικές αλλαγές του εγκεφάλου, συμπεριλαμβάνοντας την αύξηση της πυκνότητας της “γκρι ύλης” (grey matter) στον ιππόκαμπο, ο οποίος είναι σημαντικός για τη μάθηση και τη μνήμη, και σε δομές σχετιζόμενες με αυτοεπίγνωση, συμπόνια και ενδοσκόπηση. Οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα διαλογισμού επίσης έδειξαν μείωση της γκρι ύλης στην αμυγδαλή, η οποία είναι γνωστό πως παίζει σημαντικό ρόλο στο άγχος και το στρες.

Μία άλλη έρευνα που έγινε το 2005 σε Αμερικανούς άνδρες και γυναίκες οι οποίοι έκαναν διαλογισμό καθημερινά επί 40 λεπτά, έδειξε πως έπειτα είχαν παχύτερα τοιχώματα φλοιού από αυτούς που δεν έκαναν διαλογισμό. Αυτό σημαίνει πως οι εγκέφαλοί τους γερνούσαν με έναν πιο αργό ρυθμό. Το πάχος του φλοιού σχετίζεται επίσης με τη λήψη αποφάσεων, την προσοχή και τη μνήμη.

Οι επιστήμονες που μελετούν τον κινέζικο, επιμελή διαλογισμό
 (http://uonews.uoregon.edu/archive/news-release/2012/6/chinese-meditation-ibmt-prompts-double-positive-punch-brain-white-matter) γνωστό ως ολοκληρωμένη εξάσκηση νου-σώματος (integrated mind-body training – IBMT), επιβεβαίωσαν θετικές αλλαγές στη διάθεση μαζί με αυξημένες εγκεφαλικές συνδέσεις σηματοδότησης, έπειτα από 11 ώρες εξάσκησης IBMT. Επίσης διαπίστωσαν μία διεύρυνση της μυελίνης, τον προστατευτικό λιπώδες ιστό που περιβάλλει τα νεύρα στην πρόσθια περιοχή προσαγωγίου (anterior cingulate region) του εγκεφάλου. Ελλείψεις της ενεργοποίησης αυτής της περιοχής έχουν συσχετιστεί με τη διαταραχή και την έλλειψη προσοχής, την άνοια, την κατάθλιψη, τη σχιζοφρένεια και πολλές άλλες διαταραχές.

Ο διαλογισμός λοιπόν οδηγεί σε θετικές δομικές αλλαγές στον εγκέφαλο. Σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου προκαλεί αύξηση της πυκνότητάς του και σε κάποιες άλλες μείωση.

Είναι συναρπαστικό το να βλέπεις  τα θετικά αποτελέσματα του διαλογισμού. το να έχει κανείς απλώς επίγνωση, μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στον εγκέφαλο, φαινόμενο γνωστό ως “πλαστικότητα” (plasticity) του εγκεφάλου. Το είδος της ζωής που επιλέγουμε είναι αποκλειστικώς στα χέρια μας και έχουμε τη δύναμη και τη δυνατότητα να ελέγξουμε το πεπρωμένο μας. Ένας απλός διαλογισμός για 30 λεπτά καθημερινώς μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας!

Αυτό συμβαίνει λοιπόν όταν κάθεστε, απολαμβάνετε τη στιγμή και ηρεμείτε. Ακολουθεί ακόμη ένα βίντεο το οποίο μιλάει για τη θετική επίδραση του διαλογισμού στον ανθρώπινο εγκέφαλο:

Πηγή: http://fractalenlightenment.com/14740/enlightening-video/meditation-can-change-your-brain-structure

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας

Το χρώμα μας συγκινεί και μας εκφράζει. Αναμφίβολα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Έχει αποδειχτεί ότι οι προτιμήσεις μας είναι έμφυτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα είναι ταυτόχρονα μια θετική και μια αρνητική δύναμη. Το χρώμα είναι κραδασμός, ο κραδασμός είναι κίνηση, κίνηση είναι δραστηριότητα μια θετικής η αρνητικής δύναμης. Ο δημιουργικός κραδασμός και ο καταστρεπτικός  προέρχονται από την ίδια πηγή. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον όποιο χρησιμοποιούμαι αυτή την ενέργεια.

ΓΑΛΑΖΙΟ: Είναι το χρώμα του πνεύματος. Το σύμβολο του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν αγώνα προς την ωριμότητα. Εκείνοι με την βαθειά απόχρωση έχουν βρει το έργο τους κι έχουν συμμετοχή σε αυτό. Είναι κυρίως πνευματικά προσανατολισμένοι.”Tο γαλάζιο είναι το χρώμα της συμπαντικής έλξης” σύμφωνα με τον Μπιρρεν. Είναι ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.

ΠΡΑΣΙΝΟ: Είναι ο κραδασμός της ζωής στην ανάπτυξη. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης  με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Όσοι αγαπούν το πράσινο πιθανόν κατοικούν στο μεγάλο δάσος της ανθρωπότητας. Είστε ένας αξιοσέβαστος γείτονας, κατασκευαστής σπιτιών, γονέας, ψηφοφόρος, κηδεμόνας, συνεργάτης. Η πράσινη προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

ΚΙΤΡΙΝΟ: Είναι το χρώμα της ενέργειας και του σεξ. Μπορούμε να αποδώσουμε στο κίτρινο τα θετικά στοιχειά της δημιουργικότητας, εφευρετικότητας, επινοητικότητας, ανεξάντλητης ενέργειας, δύναμης ισχύος, θάρρους, αυτοπεποίθησης και δύναμης του χαρακτήρα. Επίσης σε αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης, εριστικότητας, δογματικότητας και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι’ αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούργιο και τη καινοτομία.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: Είναι το χρώμα του Ήλιου. Είναι ένα ζωτικό και γενικά ένα ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρων για τούς άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί είναι ζωτικό και δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το  καφετί πορτοκαλί δείχνει μια έλλειψη φιλοδοξίας και μια στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέργεση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή. Είναι ένα πνεύμα που αγαπά την ελευθερία , που χαίρεται να έρχεται σε επαφή με τους άλλους, είναι εκ φύσεως ενθουσιώδες και ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε νέο και συναρπαστικό. Αυτό το άτομο είναι αισιόδοξο για το μάλλον του, αναζητώντας να επεκτείνει συνεχώς τις δραστηριότητες του και έχει πολλά ενδιαφέροντα.

ΚΟΚΚΙΝΟ: Είναι ένας κραδασμός ώθησης που συνδέεται με την επιθετικότητα και την κατάκτηση. Είναι ένα ερεθιστικό χρώμα. Ο κόκκινος κραδασμός είναι το πνεύμα της δραστηριότητας, μια κινητήρια επιρροή. Μια προτίμηση γι’ αυτό το χρώμα τονίζει μια δυνατή  σεξουαλική ορμή, μια δημιουργικότητα , μια επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, για ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μια επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Μπορεί να υποδηλώνει ενδιαφέρων για τα μυστικιστικά και τα απόκρυφα. Οι κόκκινες  προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε χρωματικό κραδασμό εποικοδομητικά η μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε καταστροφικά. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε αρμονία με την δημιουργική δύναμη η μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά και για ιδιοτελείς σκοπούς .Η επίγνωση αυτής της αρχής μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερες ικανότητες για περισσότερη αρμονία.

Πηγή: Edgar Cayce, Color and the Edgar Cayce Readings

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο χαμένος παράδεισος της παιδικής μας ηλικίας

«–Δεν μου είπες, τελικά υπάρχει θησαυρός στο διπλανό σπίτι;

–Ποιο σπίτι; Δεν υπάρχει κανένα σπίτι εδώ δίπλα.

–Ε, τότε ας φτιάξουμε ένα..» (Marx Brothers)

Περνάμε μια ολόκληρη ζωή αναζητώντας τη «μεγάλη αλήθεια», διερωτώμενοι για τη φύση του κόσμου και του ανθρώπου, για τα μυστήρια του πνεύματος, για την ορθή αντίληψη της πραγματικότητας και για το νόημα της ζωής. 

Και διαφεύγει σχεδόν από όλους μας ότι την αλήθεια την ξεχωρίζει μόνο η πιο αγνή ματιά, ότι οι πρώτες εντυπώσεις για κάποιον παράξενο λόγο είναι πάντα σωστές, και πως, οτιδήποτε κι αν επιχειρήσαμε να πιστέψουμε για όλα αυτά, το βασίσαμε σε στοιχεία που αποκτήσαμε καθ’ οδόν στη ζωή, και το μόνο που τελικά καταλάβαμε είναι ότι μάλλον είμαστε μπερδεμένοι ή εξαπατημένοι.

Αν υπάρχει κάποια αυταπόδεικτη αλήθεια για τον κόσμο και για τη ζωή, κάτι που κρύβεται πίσω από όλα τα πράγματα που ξέρουμε, μια αλήθεια φυσική και αναμφισβήτητη, τότε αυτήν την αλήθεια την ξέρουν τα μικρά παιδιά. 

Αυτά είναι που βλέπουν τον κόσμο χωρίς προηγούμενες ερμηνείες και εντυπώσεις, χωρίς παρεξηγήσεις και αυταπάτες, τον βλέπουν όπως στ’ αλήθεια είναι: μυστηριώδης και υπέροχος και θαυμαστός, γεμάτος θαύματα, περιπέτεια και έκσταση. Τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα όπως στ’ αλήθεια είναι, φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς τεχνητές ερμηνείες, χωρίς αδικία, χωρίς καμία αβεβαιότητα.

Κι αφού όλοι μας ήμασταν κάποτε παιδιά, πώς είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τους θησαυρούς αυτής της φωτισμένης αντίληψης των πραγμάτων; Κι αφού όλοι μας ποθήσαμε κάποτε να ανακτήσουμε τον χαμένο κόσμο της παιδικής μας ηλικίας, γιατί ποτέ δεν κάναμε το βήμα να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κοιτούσαμε τότε τον κόσμο γύρω μας;

Όσοι έχουν οι ίδιοι παιδιά, διακρίνουν κάτι από αυτόν τον χαμένο παράδεισο, το βλέπουν στο βλέμμα των παιδιών τους. Εγώ ο ίδιος, κάθε μέρα, παρατηρώ τον μικρό μας γιό να εξερευνεί με δέος τα πάντα και να ανακαλύπτει ένα υπέροχο θαύμα πίσω από κάθε απλή υπόθεση της καθημερινότητας και του περιβάλλοντος, πίσω από κάθε ιδέα ή λέξη, εικόνα ή ήχο, αντικείμενο ή θέα. 

Το βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια, με λεπτομέρειες, και αυτό με βοηθά να το θυμηθώ και στη δική μου περίπτωση: ο κόσμος είναι ένα μέρος θαυμάτων και μυστηρίων όταν είσαι παιδί.

Και δεν αλλάζει όταν μεγαλώνεις. Εσύ είσαι που αλλάζεις. 

Η αλήθεια παραμένει, εσύ είσαι που την έχασες. Όταν είσαι παιδί, ο Παράδεισος σου ανήκει. Και όταν μεγαλώνεις είσαι σαν εκπεσόντας άγγελος, σαν εξόριστος από τον Παράδεισο, σαν προδότης της πατρίδας σου ή σαν άρρωστος που πάσχεις από αμνησία ενώ κάποτε ήξερες τα πάντα.

Ναι, όταν είσαι παιδί, μοιάζεις με τον Αδάμ στον θρυλικό Κήπο του Παραδείσου, που ήταν ο πρώτος που γνώρισε τα πάντα για πρώτη φορά, τη φύση, τον Θεό, τα δέντρα, τα ζώα, τον σύντροφο, το καλό και το κακό, το σεξ, τον άνεμο, τον ουρανό, τις λέξεις, και έδωσε τα ονόματά τους σε όλα τα όντα και τα φυτά.

Όταν είσαι παιδί, τα χωράφια με το σιτάρι μοιάζουν γεμάτα από χρυσάφι που ανεμίζει και λάμπει, που δεν θα θεριστεί ποτέ και θα είναι για πάντα αθάνατο, για πάντα ίδιο με την πρώτη στιγμή που το είδες. Και ό,τι βλέπεις, πιστεύεις ότι υπήρχε από πάντα αιώνια και θα υπάρχει για πάντα αιώνια. Η έννοια της αιωνιότητας είναι έμφυτη μέσα μας, η σκέψη της είναι φυσική και αυθόρμητη.

Αυτό που δεν υπήρχε μέσα μας είναι η έννοια της σπουδαιότητας, η σημασία, που εννοιολογείται από την εξαίρεση. Όλα τα πράγματα ήταν σπουδαία και σημαντικά, μέχρι και τα πιο ευτελή, τα πιο ασήμαντα, τα πιο αδιάφορα για τους μεγάλους, τα πιο δεδομένα.

 Η σκόνη, το χώμα και οι πέτρες των δρόμων ήταν πολύτιμες σαν διαμάντια και σπουδαίες σαν τεχνουργήματα. Κάθε παράξενο φύσημα του ανέμου ήταν αιτία δέους και θαυμασμού. Η πόρτα του σπιτιού, ο φράχτης του κήπου, στην αρχή ήταν το τέλος του κόσμου. Κι η εξερεύνηση ήταν η μόνη σημαντική υπόθεση, το ίδιο και το παιχνίδι, η χαρά, η αγάπη.

Θυμάμαι ένα υπέροχο απόσπασμα από το σπανιότατο και εξαίσιο βιβλίο του ποιητή και μυστικιστή Thomas Traherne (1637-1674), Centuries of Meditation (Αιώνες Διαλογισμού), που, κατά την εποπτεία μου, ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να περιγράψει το πως βλέπουν τα παιδιά τον κόσμο:

«Τα πράσινα δέντρα, όταν τα είδα για πρώτη φορά μέσα από τις πύλες του κήπου, με κατέπληξαν και με γέμισαν με πρωτόγνωρη έκσταση. Η γλυκύτητα και η παράξενη ομορφιά τους έκαναν την καρδιά μου να χοροπηδήσει, και, σχεδόν τρελός από την έκσταση, κατάλαβα ότι ήταν τα πιο παράξενα και υπέροχα πράγματα που είχα δει. Και οι άνθρωποι! Ω, τι σεβάσμια και θαυμαστά πλάσματα που έμοιαζαν οι ενήλικοι!

Ήταν σαν αθάνατα και σοφά Χερουβείμ! Και τα νεαρά αγόρια έμοιαζαν με λαμπερούς σπινθηροβόλους αγγέλους, και τα νεαρά κορίτσια φάνταζαν σαν Σεραφείμ, παράξενα δείγματα υπέροχης ζωής, φρεσκάδας και ομορφιάς! 

Τα αγόρια και τα κορίτσια που έτρεχαν και έπαιζαν στους δρόμους, ήταν σαν κινούμενα διαμάντια και λαμπερά πολύτιμα κοσμήματα. Δεν γνώριζα ότι είχαν γεννηθεί, ούτε ότι πρέπει να πεθάνουν.

»Όλα τα πράγματα ζούσαν. Και όλα τα πράγματα ζούσαν αιώνια, το καθένα στο σωστό μέρος. Η αιωνιότητα εκδηλωνόταν στο φως της ημέρας, και κάτι το άπειρο εμφανιζόταν πίσω από τα πάντα, κάτι που ψιθύριζε στις προσδοκίες μου και κινούσε κάθε μου επιθυμία. Η ίδια η πόλη έμοιαζε να στέκει στον παράδεισο, ή να είναι χτισμένη στον ουρανό.

»Οι δρόμοι ήταν δικοί μου, οι ναοί ήταν δικοί μου, όλα τα παιχνίδια ήταν δικά μου, οι άνθρωποι ήταν δικοί μου, τα ρούχα τους που έλαμπαν σαν ασήμι και χρυσό ήταν δικά μου, το ίδιο και τα λαμπερά τους μάτια, το όμορφο δέρμα τους, τα εκφραστικά τους πρόσωπα. 

Οι ουρανοί ήταν δικοί μου, δικός μου ήταν και ο ήλιος και το φεγγάρι και τα αστέρια, που έβγαιναν εκεί πάνω μόνο για μένα, κι όλος ο κόσμος ήταν δικός μου, κι εγώ ήμουν ο μόνος παρατηρητής του, ο μόνος που τον απολάμβανε.

»Δεν ήξερα καμιά βάναυση ορθότητα, κανέναν περιορισμό, κανένα εμπόδιο, καμιά κατάταξη, καμιά υποδιαίρεση, κανένα όριο. Όλες οι υποθέσεις του κόσμου ήταν δικές μου, όλα τα όρια και τα περιεχόμενα δικά μου, όλοι οι θησαυροί του κόσμου και όλοι οι κάτοχοί τους ήταν δικοί μου.

»Αλλά, αργότερα, πολλά συνέβησαν και διαφθάρηκα, μολύνθηκα, και αναγκάστηκα να μάθω τα βρώμικα τεχνάσματα αυτού του κόσμου. Και τώρα προσπαθώ να τα ξεμάθω, και να γίνω όπως κάποτε ήμουν, ένα μικρό παιδί και πάλι, για να εισέλθω στη Βασιλεία των Ουρανών…»

Ο Traherne, που πίστευε ότι η Ουτοπία είναι εδώ και τώρα μαζί μας αλλά δεν τη βλέπει κανείς, μέσα από το έργο του δήλωνε με τον πιο όμορφο και αισιόδοξο τρόπο ότι όλοι μας μπορούμε να αποκτήσουμε ξανά το φωτεινό όραμα του βλέμματος των παιδιών, και να επιστρέψουμε στον χαμένο Παράδεισο, αρκεί να μπορέσουμε, σαν πρώτο βήμα, να δώσουμε αξία στα «μέγιστα, όμως κοινά και απλά πράγματα»: τον ήλιο, τον ουρανό, τον άνεμο, τα φτερά των πουλιών και των πεταλούδων, τα κεραμίδια μετά τη βροχή, αντί να λαχταρούμε συνεχώς οφέλη, τιμές και πλούτη.

Ο αληθινός κόσμος μας αποκρύπτεται, κρύβεται από το διεφθαρμένο βλέμμα μας και από τη φοβισμένη καρδιά μας, και είναι δυνατόν να μας αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο αν μπορέσουμε να τον κοιτάξουμε με την αγάπη και το δέος του παιδιού. Έλεγε ότι όλοι μας ζούμε μέσα στα θαύματα, αλλά κανείς δεν το θυμάται. Ήταν ο ταπεινός γιος ενός τσαγκάρη, κι έγινε ένας μεγάλος ποιητής που αντίκρισε τον Θεό…

Δεν γνωρίζουν πολλοί την όμορφη παράδοση ότι, όταν ο Αδάμ και η Εύα εξορίστηκαν από τον Παράδεισο, τους επιτράπηκε να πάρουν μαζί τους ένα γαϊδουράκι. Οι πρωτόπλαστοι απομακρύνθηκαν από τον Παράδεισο, ανατολικά της Εδέμ, μαζί με ένα ταπεινό γαϊδουράκι, ένα πλάσμα που από τότε έχει συνηθίσει αδιαμαρτύρητα να υποφέρει και να σηκώνει το φορτίο του.

Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτό το γαϊδουράκι (που αργότερα θα γίνει άλογο, έπειτα θα βγάλει το κέρατο της σοφίας και θα γίνει μονόκερως, και έπειτα θα αποκτήσει φτερά και θα γίνει πήγασος), είναι ένα απόκρυφο σύμβολο για τη φαντασία. Το μόνο αληθινά δικό μας πράγμα που έχουμε, είναι η φαντασία μας, κι αυτό είναι το μόνο δώρο που μας δίνει την οπτική όλων των πραγμάτων που δεν έχουμε, όλων εκείνων που έχουμε χάσει, όλων εκείνων που δεν ξέρουμε.

Είναι μια σπίθα του Δημιουργού μέσα μας, είναι το ίδιο μας το πνεύμα: η δημιουργική μας σκέψη, η στάση μας απέναντι στο μυστήριο του κόσμου, ο στοχασμός μας, τα όνειρά μας. Κατά τη γνώμη μου, το Φανταστικό είναι η σημαντικότερη υπόθεση του ανθρωπίνου όντος.

Τα παιδιά αποτελούν ενσαρκώσεις του ίδιου του Φανταστικού της ανθρωπότητας μας. Το βλέμμα του παιδιού είναι η προσωποποίηση της επέκτασης της πραγματικότητας προς το θαυμαστό: η χαμένη παιδική μας ηλικία, τα χαμένα όνειρά μας, ο χαμένος αληθινός κόσμος, ο χαμένος Παράδεισος.

Διαβάζω ένα όμορφο αυτοβιογραφικό απόσπασμα που έγραψε ο ονειροπόλος συγγραφέας και στοχαστής, Herman Hesse:

«Σαν όλα τα μικρά αγόρια αγαπούσα και ζήλευα ορισμένα επαγγέλματα: του κυνηγού, του βαρκάρη, του ακροβάτη, του εξερευνητή των αρκτικών περιοχών. Αλλά πολύ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ήθελα να γίνω μάγος.

Αυτή ήταν η βαθύτερη, πιο έντονη παρόρμηση μου –σε σχέση με μια ορισμένη δυσαρέσκεια γι’ αυτό που οι άλλοι αποκαλούσαν πραγματικότητα, που πολλές φορές μου άφηνε την εντύπωση ότι δεν ήταν τίποτ’ άλλο από μια ανόητη συνομωσία των μεγάλων.

Από πολύ μικρός, πότε με φόβο και πότε με περιφρόνηση, απέρριπτα αυτήν την πραγματικότητα και καιγόμουνα από την επιθυμία να της κάνω μάγια, να την μεταμορφώσω, να την υπερβώ…»

Αυτή η έντονη επιθυμία για υπέρβαση της πραγματικότητας, είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των ονειροπόλων ανθρώπων που δεν έχουν χάσει την κληρονομιά μας του Φανταστικού: της ψυχικής μας αλήθειας για τον κόσμο και τον εαυτό.

Το Φανταστικό, η ξέφρενη και θαυμαστή παιδική ηλικία του εαυτού μας –πριν αυτός κουραστεί, πληγωθεί, παραδοθεί, και πριν ξεχάσει τα πάντα για την αλήθεια του κόσμου– λειτουργεί σαν ένα κάλεσμα για υπέρβαση και για ατομική ελευθερία, που αντηχεί από τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι αυτό το κάλεσμα είναι πολύ πραγματικό, αληθινά πραγματικό, και οι προοπτικές που διαγράφει, οι δίοδοι εξόδου από το τέλμα, είναι επίσης αληθινά πραγματικές.

Γιατί η μόνη αληθινή πραγματικότητα είναι η εσωτερική, η μόνη αληθινή κατασκευή είναι αυτή που δομεί την ψυχή και τον νού μας, και βρίσκεται στην πιο πολύτιμη μορφή της στην πρότερη αυθεντική και φυσική της κατάσταση: όταν ήμασταν παιδιά. 

Τότε που γνωρίζαμε την αληθινή χρήση του παράξενου και ελεύθερου μηχανισμού του σύμπαντος, του αληθινού σύμπαντος: αυτού που κρύβουμε μέσα μας και όχι αυτού που μας εξηγεί η αστρονομία και η φυσική, και αυτού που βλέπουμε αυθόρμητα και φυσικά γύρω μας, για πρώτη φορά, χωρίς επίπλαστες ερμηνείες. Η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή που όλοι μάς κρύβουν: Ο άνθρωπος είναι ένα σύμπαν από μόνος του.

Νιώθω ότι η αποστολή μας στον κόσμο δεν είναι απλά να ζήσουμε, αλλά να τον αγαπήσουμε, να παίξουμε μαζί του, να τον εξερευνήσουμε και να τον υπερβούμε. Νιώθω ότι πρέπει να αντιταχθούμε πολεμικά σε κάθε άνθρωπο, ιδέα, αξία, θεσμό, δόγμα, που θέλει να μας εμποδίσει να το κάνουμε αυτό. Άλλωστε αυτός δεν είναι ο ουσιαστικός αγώνας για την πνευματική ελευθερία;

Αυτό είναι που νιώθει τόσο απλά και ξεκάθαρα ένα παιδί. Είναι πολύ πρόσφατη η άφιξη του στον κόσμο μας για να έχει ξεχάσει την αποστολή του. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας την ξεχνάμε, μάς μαθαίνουν με αυστηρότητα τόσα πολλά για την χρήση του μηχανισμού που διευθύνει το εργοστάσιο που κατασκευάζει την καθημερινότητα μας, που ξεχνάμε τελείως τις συμπαντικές και φυσικές αλήθειες που γνωρίζαμε σαν παιδιά. Τα παιδιά ξέρουν, ίσως γι’ αυτό να «τους ανήκει η βασιλεία των ουρανών».

Μεγαλώνοντας ξεχνάμε, απογοητευόμαστε, αποκαρδιωνόμαστε, κουραζόμαστε, βαριόμαστε και λειτουργούμε σαν μαριονέτες ενός αόρατου οργανοπαίκτη. Είναι φρικτό, ούτε καν η σκέψη μας δεν εξαιρείται. Μαθαίνουμε να υπακούμε ακόμη και μέσα στις σκέψεις μας, και το πρώτο διανοητικό παραστράτημα το θεωρούμε ως κάποιο είδος «ανωμαλίας».

Έχουμε διδαχτεί και συνηθίσει ένα σωρό ψέματα που τα θεωρούμε για απόλυτες αλήθειες, έτοιμες να καταδικάσουν ως ψέμα το κάλεσμα της παιδικής φαντασίας, χωρίς να μπορούν να αντικρίσουν κατά πρόσωπο το μέγεθος του ψέματος τους, τόσο γιγάντιο είναι. Κάτι σκοτώνει το παιδί μέσα μας για να στερήσει από την ανθρωπότητα την θαυμαστή της προοπτική.

Γύρω μας περιπλανιούνται σαν μηχανικές σκεπτόμενες σάρκες, άνθρωποι που κουβαλούν μέσα τους ένα νεκρό ή ετοιμοθάνατο παιδί. Ίσως αυτή να είναι η «ανάσταση» που πρέπει να μελετήσουμε και να κατορθώσουμε. Να νικήσουμε τον θάνατο που μας διδάσκουν μέρα με την ημέρα οι αόρατοι αφέντες μας, που έχουν εισβάλλει τόσο μελετημένα μέσα μας, που όταν ακούμε τη φωνή τους νομίζουμε ότι ακούμε τη δική μας. Το παιδί πρέπει να ξυπνήσει, γιατί ονειρεύεται όλο αυτό το κακάσχημο και θλιμμένο όνειρο.

Το παιδί μέσα μας θέλει να γίνει μάγος, να κάνει μάγια σ’ αυτήν την πραγματικότητα, να την μεταμορφώσει, να την υπερβεί. Είναι αλήθεια: μπορεί να το κάνει. Κάποτε το έκανε χωρίς να ξέρει απολύτως τίποτε γι’ αυτήν την παιδική μαγεία που τώρα πρέπει να τη διδαχθεί ξανά.

Ίσως ήρθε ο καιρός να αναζητήσουμε ξανά τα μυστικά αυτής της αυθόρμητης τέχνης, που η εφαρμογή της οδηγεί στον Παράδεισο… Κανείς δεν ξέρει πόσος καιρός μας έχει απομείνει.

Το είδαμε εδώ και εδώ

Ανακαλύπτω