Τι σημαίνει να είσαι αχάριστος

Αγαπάς ένα μηδενικό, όταν αγαπάς έναν αχάριστο. Πλαύτος

Αγνώμων μη γίνου (Να μην είσαι αγνώμων). Ευριπίδης

Αν περιμαζέψεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο. Τουέην Μαρκ

Είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες. Μέγας Αλέξανδρος

Ένας αχάριστος αδικεί όλους όσους πάσχουν.

Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία. Ξενοφών

Η αγνωμοσύνη γίνεται αφορμή επικρίσεων, η δε ευγνωμοσύνη φέρει και νέα ευεργετήματα. Σεβινιέ

Η απεχθέστερη αχαριστία είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς.

Η αχαριστία αποξηραίνει την πηγή κάθε αγαθότητας. Ρισελιέ

Η αχαριστία είναι θυγατέρα της υπερηφάνειας. Πρόκλος

Η αχαριστία είναι λέξη εμφαντική κάθε χαμαίρπειας. Μωρεάς

Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας. Πολύβιος

Η αχαριστία είναι παραλογισμός. Είναι διαστροφή. Είναι χειρότερη και από τη λέρα. [Ανώνυμος]

Η αχαριστία είναι προδοσία απέναντι στην ανθρωπότητα. Θεόφραστος

Η αχαριστία ενός ανθρώπου ζημιώνει όλους τους δυστυχείς που έχουν ανάγκη ευεργεσιών. Μωραϊτίνης

Η αχαριστία κάποιου, πολύ απέχει απ' το να ανταποκρίνεται επάξια στην ευεργεσία που δέχτηκε. Kraus Karl

Η αχαριστία σκοτώνει την φιλανθρωπία. Μπράκκο

Η γη δεν γεννά χειρότερο πλάσμα από τον αχάριστο. Μπέττι

Η πενία κάνει αγνώμονες και τους καλούς. [Αρχαίο ρητό]

Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη είναι η αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς. Βόβεναργκ Λ.

Κάθε φορά που συμπληρώνω μια κενή θέση, δημιουργώ δέκα δυσαρεστημένους και έναν αχάριστο. Λουδοβίκος 14ος της Γαλλίας

Κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε. Καλλίμαχος

Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε. Πολύβιος

Μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης είναι και το να μην κακολογείς τον ευεργέτη σου. [Ουγγρική Παροιμία]

Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων.

Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό. Κλεόβουλος

Ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη. Ηρόδοτος

Οι κακοήθεις είναι πάντοτε αγνώμονες. Θερβάντες

Πικρή είναι η απογοήτευση όταν σπείρεις ευεργεσίες και θερίσεις ύβρεις. Πλαύτος

Πονηρός είναι κάθε αχάριστος άνθρωπος Λυσίας

Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος. Τεριέ

Σπάνια σκεπτόμαστε ό,τι έχουμε διαρκώς, όμως σκεπτόμαστε τι στερούμαστε. Σοπενάουερ

Τα κτήνη αφήνουν την αχαριστία στον άνθρωπο. Βενάρδος

Την αχαριστία την αισθάνονται μόνο εκείνοι που όταν κάνουν ένα καλό υπολογίζουν στην ανταπόδοσή του. [Ουγγρική Παροιμία]

Τον αχάριστο άνθρωπο, όταν τον καθήσεις στον ώμο σου, θα προσπαθήσει να ανέβει στο κεφάλι σου. Σαίξπηρ

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Η αγάπη είναι ευθύνη

Ο μικρός Πρίγκηπας και η αλεπού 

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.
-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.
-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…
-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.
-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.
-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… 
Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

(Antoine de Saint Exupéry, 1943)

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Καζαντζάκης, "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται"

"Μην είσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους. Δεν έχει ξοφλημό, ανάθεμά τη για ράτσα! Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, πολεμούμε να την ξεκάνουμε; Τί καταφέραμε; Τον κακό μας τον καιρό! Έναν ξεριζώνεις, δέκα φυτρώνουν...
Αν δεν σκοτωθούν, σου λέω, αναμεταξύ τους, σκοτωμό δεν έχουν. Τους αφήνω, το λοιπόν, και σκοτώνουνται.
Κι άμα βγάλουν καλά καλά τα μάτια τους, καβαλικεύω τη φοράδα μου και πάω και βάνω τάξη. Κατάλαβες; Σου τα λέω αν αξιωθείς και γίνεις κι εσύ καμιά φορά Αγάς σε ρωμαίικο χωριό, να ξέρεις μωρέ, πώς να φέρνεσαι με τους Ρωμιούς."

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Το βιβλίο που δεν έχει καταφέρει ποτέ κανείς να διαβάσει και να αποκρυπτογραφήσει (Εικόνες)

Αποτελείται από 360 σελίδες και βασίζεται σε ένα φανταστικό κόσμο με άκρως σουρεαλιστικές και αφηρημένες εικονογραφήσεις.

Για παράδειγμα από ένα αγαπημένο ζευγάρι προκύπτει ένας αλιγάτορας ενώ σε μια άλλη σελίδα τα ώριμα φρούτα στάζουν αίμα.

Το μυθιστόρημα ονομάζεται Codex Seraphinianus, και πρόκειται για μια εικονογραφημένη εγκυκλοπαίδεια ενός μυστικού και ακόμη ανεξερεύνητου κόσμου.

Το βιβλίο αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα αίνιγμα για τους γλωσσολόγους, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν το νόημα του αλφαβήτου που χρησιμοποιήθηκε γι αυτό το απόκοσμο παραμύθι.

Πίσω από αυτό το αλλόκοτο βιβλίο βρίσκεται ο Luigi Serafini, ένας Ιταλός καλλιτέχνης και σχεδιαστής που το εξέδωσε το 1981. Χρειάστηκαν περίπου 30 μήνες για να αρχίσει και να ολοκληρώσει την κωδικοποιημένη γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί στο βιβλίο.

Όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σύνταξη που χρησιμοποιείται στο βιβλίο, απάντησε λέγοντας ότι πολλά από αυτά ήταν το αποτέλεσμα της «αυτόματης γραφής», και πως ήθελε να αναδημιουργήσει το συναίσθημα που βιώνουν τα παιδιά, τα οποία δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και ωστόσο κατανοούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.

Είναι ενδεικτική η υποδοχή του βιβλίου από εγνωσμένης αξίας συγγραφείς, όπως ο Ιταλό Καλβίνο που έγραψε εγκωμιαστικά σχόλια για τον Serafini.

Είναι πλέον δύσκολο να βρει κάποιος αντίγραφο του βιβλίου, ωστόσο διατίθεται ολόκληρο σε μορφή PDF.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Βιβλίο διαβάζεται με 6 διαφορετικούς τρόπους!

Πρόκειται για ένα από τα πιο σπάνια και εντυπωσιακά συνάμα βιβλία που φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας και αποτελεί το δίχως άλλο ένα λογοτεχνικό όσο και βιβλιοδετικό διαμάντι! 

Ο λόγος για ένα λατρευτικό κείμενο που εμπεριέχεται σε έναν δερματόδετο τόμο και γράφτηκε στη Γερμανία του 16ου αιώνα.

Το παράδοξο του δεσίματός του περιλαμβάνει δερμάτνο εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, ενώ οι μεταλλικές «πόρπες» στην επιφάνειά του επιτρέπουν στο χρήστη να το ανοίξει με 6 διαφορετικούς τρόπους παρουσιάζοντας ταυτόχρονα 6 διαφορετικά βιβλία δεμένα σε έναν τόμο. 

«Στην πραγματικότητα πρόκειται για 6 βιβλία που το καθένα ανοίγει διαφορετικά και κλείνει με ένα μικρό κούμπωμα», επισημαίνει ο Erik Kwakkel, ένας ιστορικός βιβλίων του Μεσαίωνα στο Πανεπιστήμιο Leiden. Παρόμοια βιβλία υπάρχουν ελάχιστα στον κόσμο προκαλώντας το ενδιαφέρον κοινού αλλά και επιστημόνων… 

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Βιβλίο από το 1952 περιγράφει τι θα συμβεί στη σημερινή Ελλάδα!

ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΠΟΣΔΑΓΛΗ 

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Διαβάσαμε ένα άρθρο και μας έκανε τεράστια εντύπωση. Το τελευταίο καιρό πολλοί ανακαλύπτουν τη διαχρονική γραφή ποιημάτων και άρθρων, όμως όταν έπεσε το συγκεκριμένο στην αντίληψή μας δε το πιστεύαμε το πόσο «μέσα» έπεσε στις προβλέψεις του ένας άνθρωπος ΤΟ 1952.

Ήταν Γενάρης του 1952, όταν ο Ισίδωρος Πόσδαγλης ολοκλήρωνε το πόνημά του «Πατριωτική Οικονομική Πολιτική», ένα μικρό βιβλιαράκι που «κάποιοι» φρόντισαν να εξαφανιστεί. 

Αντίτυπά του μοιράζονταν από χέρι σε χέρι μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίπου τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη του έκδοση από τις οικονομικές εκδόσεις «Μπιστιρλή», το γνωστό στους μυημένους εξειδικευμένο εκδοτικό οίκο που από τις αρχές του αιώνα εξέδιδε τα πλέον προχωρημένα επιστημονικά συγγράμματα για λίγους και εκλεκτούς.

Ποιος ήταν ο Ισίδωρος Πόσδαγλης;

Γεννήθηκε στη Λαμία το 1907. Εντάχθηκε από πολύ νωρίς, ήδη από το 1922 στην ηλικία των 15 χρονών, στον «Όμιλο Ελεύθερης Σκέψης» κι άρχισε να διαμορφώνει την πατριωτική του οικονομική θεωρία.
Μετά, έφυγε για τη Σοβιετική Ένωση όπου σπούδασε οικονομικά στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας - το γνωστό μετονομασθέν σε Λομονόσοφ - και στη συνέχεια εργάστηκε μαζί με μερικά από τα πιο κορυφαία μυαλά της εποχής του σε ορισμένα από τα πιο προχωρημένα και άκρως απόρρητα οικονομικά προγράμματα της τότε Σοβιετίας.

Το 1940 επιστρέφει στην Ελλάδα, εντάσσεται στην Αντίσταση και με το τέλος του πολέμου συλλαμβάνεται από τους Άγγλους και παραδίδεται στη Χωροφυλακή. Μένει φυλακισμένος, «ξεχασμένος» για χρόνια. Στο κρατητήριο ολοκληρώνει το βιβλίο «Πατριωτική Οικονομική Πολιτική» που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον εκδοτικό οίκο «Μπιστιρλή», ο οποίος και το εκδίδει. Το βιβλίο είναι δυναμίτης, αφού περιέχει μερικά από τα πιο πρωτοποριακά μοντέλα οικονομικής πρόβλεψης που έχουν κατασκευαστεί ποτέ. Επιπλέον, προβάλλει το πατριωτικό μοντέλο της οικονομίας και προκαλεί πάταγο στους τότε διεθνείς οικονομικούς κύκλους και σε πρόσωπα που διαμόρφωναν τη διεθνή οικονομική πολιτική.

Αυτά για την ιστορία. Απλά να προσθέσουμε ότι αρκετοί Έλληνες που εργάζονται σε μεγάλους διεθνείς Οίκους - που σήμερα κάποιοι εξ΄αυτών των Οίκων μας ταλανίζουν - έχουν δει στις βιβλιοθήκες Διευθυνόντων Συμβούλων και άλλων κορυφαίων στελεχών το βιβλιαράκι του Ισίδωρου Πόσδαγλη. Του μεγάλου Αγωνιστή και Οικονομολόγου. Ίσως κάποια στιγμή αξίζει να ασχοληθούμε και να αναφέρουμε πολύ περισσότερα για ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά μυαλά που γέννησε αυτός ο τόπος.
Τι έγραφε στο βιβλίο του ο Πόσδαγλης και γιατί δεν θέλουν να το ξέρουμε;
Μερικές μόνο αναφορές από το βιβλίο του Πόσδαγλη - το οποίο θυμίζουμε γράφτηκε στα 1952 - είναι ικανές να ανατρέψουν, κυριολεκτικά να τινάξουν στον αέρα το σάπιο οικοδόμημα της αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Διαβάστε:

Στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο «Εθνικό Χρέος και Εθνικό Έλλειμμα» σημειώνει ο Πόσδαγλης, στις σελίδα 17:

«Όταν τα δανεισμένα κεφάλαια του διεθνούς καπιταλισμού βρεθούν στο όριο της απόδοσής τους τότε ακολουθεί μια απομείωση του Εθνικού Χρέους, που επιβάλλουν δια της βίας. Τότε θα επικαλεστούν την ανάγκη πλέριας συμμετοχής όλων των δανειστών, εννοώντας μ΄ αυτά τα λόγια ότι πρέπει να πληρώσουν οι αποταμιεύσεις των εργατών, των αγροτών και του λαού. Κυλάνε έτσι το χρέος τους από το Κράτος που στέρεψε από απόδοση στο γόνιμο χωράφι του αγρότη για να πάρουν κι από εκεί κέρδη.»

Και συνεχίζει ο Πόσδαγλης πιο κάτω, στη σελίδα 22 στο ίδιο κεφάλαιο:

«Όταν η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο θα φτιάσει το Νόμισμα για να απορροφήσει τα λαϊκά κεφάλαια, τότες θα στραφούν προς την Ελλάδα να της κόψουν το Χρέος που θα της έχουν φορτώσει, με σκοπό να τραβήξουν από τους εργαζόμενους και τους αγρότες ό,τι θα έχουν μαζέψει από το τέλος του Πολέμου και μετά».

Αν βρίσκετε εντυπωσιακό να προβλέψει κανείς το κοινό νόμισμα από ένα κρατητήριο στα 1952 περιμένετε να δείτε παρακάτω:

«Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία θα γίνουν στόχος του διεθνούς κεφαλαίου μόλις φτιάσουνε το Νόμισμα. Το άθροισμα των δικών τους χρεών - που με τέχνη και κόπο θα τους έχουν φορτώσει - θα ισορροπεί, θα αντιπροσωπεύει το Χρέος μιας ψευτο-ένωσης, ώστε να ισοφαρίζει τα κέρδη των Γερμανο-Γάλλων και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους»
Σελίδα 24!

Αυτά γράφει ο Πόσδαγλης, με στοιχεία, αριθμούς και διαγράμματα, είπαμε από το 1952!

Στο τέταρτο κεφάλαιο «Τα Κόμματα» γράφει ο Πόσδαγλης στη σελίδα 121:

«Όταν ο λαός πρέπει να καθοδηγηθεί προς την απομείωση του Χρέους τότε χρειάζεται μια γενικής φύσης Κυβέρνηση (Σ.Σ.: Ο Πόσδαγλης μάλλον εννοεί μια Κυβέρνηση συνεργασίας), που θα αντιπαλεύει τα λαϊκά συμφέροντα σ' όλο το πλάτος της ιδεολογικής αντιπάλης. Ο διεθνής παράγοντας του καπιταλισμού θα φροντίσει ώστε να μην υπάρχουν δυνατότητες άλλες απ΄αυτές που θα λέει η γενικής φύσης Κυβέρνηση»

Μήπως σας θυμίζει κάτι;
Γιατί όμως στην Ελλάδα; Τα εξηγεί όλα ο Πόσδαγλης:

«Αμερικανοί και Γερμανοί δεν μπορούν να ζήσουν πιο πέρα απ΄ το τέλος του αιώνα γιατί θα 'ναι τόση η ανάγκη τους για κεφάλαια, όπως βλέπουμε ακριβώς στον πίνακα πιο πάνω, που θα πρέπει να βγάλουν τα πετρέλαια για τα οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί ήρθαν να κάνουν Κατοχή στην Πατρίδα μας. Θα δείτε να ξαναβρίσκονται Σύμμαχοι, να συγκεντρώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους και να ασχολούνται με το χάρτη που ξέρουν όλοι τους και τον έχουν κλεισμένο στα συρτάρια τους. Και οι ξένοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους»

Σε ποιο χάρτη αναφέρεται αυτός ο μεγάλος και ξεχασμένος αγωνιστής;

Γεώργιος Ν. Πετρακης, Αρχιτέκτων Μηχανικός

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο Λευκός Δράκος

Μια φορά και έναν καιρό, πριν πολλά - πολλά χρόνια, μια ομάδα ανθρώπων από τα αστέρια αποφάσισε να αποικίσει μια περιοχή της Γης στη μακρινή Ανατολή. Φτιάξαν ένα δίκτυο πυραμίδων για να έχουν ενέργεια, προστασία και σύνδεση με τους ανώτερους κόσμους. 

Γνώριζαν ότι το να ζήσουν σε έναν πλανήτη ελεύθερης βούλησης ήταν μία εξαιρετική πρόκληση. Ήταν όντα που θέλαν την ειρήνη, την απλότητα και την αφθονία. Τους ανατέθηκε να είναι οι φύλακες του χρυσού. Στην ιστορία του χρόνου λέγονται «Οι πρεσβύτεροι», αλλά και η ομάδα του Λευκού Δράκου.

Αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν μεγάλο πολιτισμό και ήταν αυτοί που ξεκίνησαν τη Δυναστεία των Κινέζων Αυτοκρατόρων. Μέλη του Λευκού Δράκου αποτελούσαν και μπορεί να αποτελούν τις βασιλικές οικογένειες της Ανατολής. 

Είχαν τη δυνατότητα να ανακαλύπτουν και να εκμεταλλεύονται τα μεγαλύτερα χρυσωρυχεία του κόσμου. Ορυχεία που παρέμειναν γνωστά σε λίγους. Έφτιαξαν ένα διοικητικό σύστημα, οργανωμένο στρατό και υποδομές: Πολιτείες, δρόμους, αρδευτικά έργα. Θέλαν να πετύχουν τη μέγιστη αφθονία.

Ανακάλυψαν έναν τρόπο να παίρνουν ύφασμα από τους αραχνούφαντους ιστούς που φτιάχνει ένα λευκό σκουλήκι. Τα ενδύματα που φτιάχναν ήταν εξωπραγματικά μαλακά. Για πολύ πολύ καιρό πειραματίζονταν με τις βαφές, μέχρι που βρήκαν βαφές κατάλληλες για λαμπερά χρώματα. Επίσης φτιάχναν βαμβακερά ρούχα, με επιμέλεια και ποιότητα. 

Είχαν βρει τον τρόπο να φτιάχνουν εξαιρετικά κεραμικά από πορσελάνη, σχέδια λεπτεπίλεπτα με λαμπερά χρώματα με φόντο χρυσό. Υπέροχα χαλιά, τα μπαχαρικά που μεταμόρφωναν ένα βαρετό φαγητό σε εξαιρετικό γεύμα. Το αρωματικό τσάι και ακόμα περισότερο το όπιο, τα ναρκωτικά εκείνης της εποχής.

Όλα αυτά για να μπορέσουν να τα αποκτήσουν οι Δυτικοί, και συγκεκριμένα οι ηγεμόνες, οι άρχοντες και οι πλούσιοι εκείνης της εποχής, έπρεπε να πληρώσουν αδρά, σε χρυσό, από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Αυτό το εμπόριο κράτησε για πολλούς αιώνες, γιατί οι Ανατολίτες μόνο είχαν τα πολύτιμα υλικά τόσο την περίοδο της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και μετέπειτα, όταν οι Ισπανοί κονκισταδόρες λήστεψαν τον χρυσό της Αμερικής, αλλά τον έδιναν για αιώνες στους Ασιάτες για να αγοράζουν τα πολύτιμα προϊόντα τους.

Ο Λευκός Δράκος συσσώρευσε αυτά τα πλούτη. Δέχτηκε τρομερές εξωτερικές επιθέσεις από εισβολείς που θέλαν να ληστέψουν μέρος του Θησαυρού. Δέχτηκε όμως και επιθέσεις εσωτερικές, από τους ίδιους τους ανθρώπους που ευεργετούσε. Όταν άρχεις σαν τύρρανος στους ανθρώπους, σε φοβούνται, σε σέβονται και σε υπακούν. 

Όταν θέλεις να διοικείς με σύνεση, σοφία και ανθρωπιά, φαίνεσαι ευάλωτος, άρα ανάξιος να κυβερνάς. Έγιναν εσωτερικές επαναστάσεις. Ο Λευκός Δράκος σεβόμενος την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων, αποσύρθηκε από την ορατή πλευρά άσκησης της εξουσίας. Έμεινε ωστόσο ανέπαφος αυτός, το δίκτυο του και ο θησαυρός του και περίμενε την ανθρωπότητα να ωριμάσει μέσα από τα λάθη της, για να φανερωθεί και πάλι.

Μία ομάδα όντων που θέλανε να κυριαρχήσουν με βία και τρομοκρατία στον κόσμο, που θεωρούνε τους εαυτούς τους ανώτερους, βασιλικούς και φωτισμένους, ας τους ονομάσουμε illuminati, είχαν ήδη υπό τον έλεγχο τους το στέμμα της Αγγλίας και με όργανο αυτή τη χώρα, με στυγνό τρόπο κυριαρχούσαν στα υπόλοιπα κράτη, τόσο της Ευρώπης όσο και του υπόλοιπου κόσμου. 

Όσο και αν κλέβανε τους φυσικούς πόρους των άλλων κρατών, όσο και αν δημιουργούσαν πολέμους και έριδες με σκοπό να κυριαρχούνε αυτοί, όσο και αν βάζαν δικούς τους ανθρώπους κυβερνήτες-μαριονέτες στα υπόλοιπα κράτη, όσο και αν κρατούσαν δικά τους τα μυστικά της τεχνολογίας, όσο και αν ελέγχαν τον δυνατότερο στρατό, είχαν πάντα μία αδυναμία.

Οι Illuminati εξαγόραζαν συνεργάτες, και πλήρωναν μισθοφόρους χωρίς να έχουν ατέλειωτες ποσότητες χρυσού, αλλά δίνοντας αξία σε χρωματιστά τυπωμένα χαρτάκια που τα λέγανε χρήμα. 

Επινοώντας τον τόκο, κλέβανε με μαεστρία την περιουσία όλων, κάνοντας τους ανθρώπους φτωχούς σκλάβους, αλλά ήξεραν ότι ο χρόνος τους θα τελειώσει όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν την εξαπάτησή τους από τους απατεώνες illuminati, συνεπώς για αυτούς ήταν ζωτικής σημασίας να κλέψουν το χρυσό του Λευκού Δράκου. 

Όταν ερχόταν ο καιρός οι πρεσβύτεροι να διαθέσουν τα πλούτη τους για το καλό της  ανθρωπότητας, τότε θα επικρατούσε η αφθονία στον πλανήτη και θα ήταν το τέλος της σκοτεινής εποχής των illuminati. Μία μάχη μέχρις εσχάτων άρχιζε.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω