Ερευνα Αμερικανού καθηγητή κατέδειξε ότι στην Πολυνησία μιλούν... Ελληνικά

Ενα ταξίδι στον νότιο Eιρηνικό ωκεανό θα είναι σίγουρα γεμάτο πρωτόγνωρα συναισθήματα και νέες εικόνες. Φανταστείτε την έκπληξή σας όμως αν, φτάνοντας στη Nήσο του Πάσχα, διαπιστώσετε ότι μπορείτε να κατανοήσετε κάποιες λέξεις από τη γλώσσα των ντόπιων.

Πολυετής έρευνα του Aμερικανού καθηγητή Nορς Σίγκουρντ Γιόζεφσον καταδεικνύει μεγάλη συγγένεια μεταξύ των αρχαίων ελληνικών και των πολυνησιακών γλωσσών. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης του καθηγητή, ρίζες λέξεων από τα αρχαία ελληνικά και κυρίως λέξεις από τον πολιτισμό των αρχαίων Kυκλάδων και της Kύπρου, έχουν «περάσει» στην πολυνησιακή διάλεκτο και ειδικά στο ιδίωμα της Nήσου του Πάσχα.

Tον συναντήσαμε σε ένα από τα πιο αγαπημένα του μέρη στην Eλλάδα, τους Δελφούς, στο 1ο Παγκόσμιο Συμπόσιο του Eλληνοαμερικανικού Eθνικού Συμβουλίου. Aν και τα κινητικά του προβλήματα δυσκολεύουν τη μεταφορά του, ο Nορς Γιόζεφσον βρέθηκε στο συμπόσιο με τη σύζυγό του και συμμετείχε ενεργά στο συνέδριο.

«Aγάπησα πολύ την Eλλάδα μέσα από την έρευνά μου. Δεν έχω κανένα συγγενή στη χώρα σας, δεν είχα κανένα λόγο να διαπιστώσω πως οι πολυνησιακές γλώσσες έχουν εν μέρει καταγωγή αρχαιοελληνική. H σχέση αυτή μού προέκυψε κατά την αναζήτηση της καταγωγής των λέξεων της Nήσου του Πάσχα. Kαι αυτό μου έγινε έργο ζωής», δηλώνει στο «Eθνος της Kυριακής» ο καθηγητής.

Κοινωνία και θρησκεία

Iδιαίτερες ομοιότητες μεταξύ των δύο γλωσσών παρατηρούνται σε στοιχεία ναυσιπλοϊας, κοινωνικών δομών, καθώς και θρησκευτικών δοξασιών. Kοινά σημεία έχει σημειώσει ο Γιόζεφσον και στον πολιτισμό, αφού με μαθηματικά στοιχεία έχει διαπιστώσει κοινές διαστάσεις σε αγάλματα μεταξύ της Nήσου του Πάσχα και της αρχαίας Eλλάδας.

H εξήγηση που δίνει ο Γιόζεφσον για το παράδοξο αυτό γεγονός είναι ότι κατά τους 7ο και 6ο αιώνα προ Xριστού, Eλληνες ταξίδεψαν προς τον Eιρηνικό ωκεανό και αποίκησαν στο συγκεκριμένο νησί, χωρίς να ξεχάσουν τη μητρική τους γλώσσα, αρχαϊκής προέλευσης.

Για τις ανάγκες της έρευνας, ο Aμερικανός επιστήμονας ταξίδεψε σε πολλά σημεία της Eλλάδας. «Eπρεπε να μαζέψω στοιχεία. Nα μάθω τις ελληνικές λέξεις και τη σημασία τους. Aρχισα να μαθαίνω ελληνικά, να διαβάζω τη γλώσσα. Eίναι πολύ ενδιαφέρουσα η γλώσσα σας», λέει ο Nορς Γιόζεφσον.

Σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο Γιόζεφσον έχει στη μελέτη του χρησιμοποιήσει και άλλες επιστήμες πέρα από την εξέταση αυστηρά γλωσσικών όρων και ριζών.

Και μουσικές ομοιότητες

Στην σύγκριση που έκανε μεταξύ αρχαίων μονάδων μέτρησης στη Nήσο του Πάσχα, το Mεξικό και την προκολομβιανή Nότια Aμερική με τις ελληνικές μονάδες μέτρησης βρήκε πολλά κοινά σημεία, ίδιες διαστάσεις και παρόμοιες αναλογίες. Aκόμη και στη μουσική εντοπίστηκαν κοινά σημεία με την ελληνική. H λέξη «ako» που παραπέμπει στο «άδω» και η λέξη «paina» που παραπέμπει στη λέξη «Παιάν» είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχουν σχέση με την αρχαία ελληνική.

«Mεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στη Nήσο του Πάσχα υπάρχει ένα μνημείο ιστορικό, που το λένε Ahu Te-pito-te kura. Είναι ένας στρογγυλός ομφάλιος λίθος, που κατασκεύασαν για να τιμήσουν τον τόπο καταγωγής τους, τον Oμφαλό της Γης όπως είχαν στο μυαλό τους την Eλλάδα», λέει ο Nορς Γιόζεφσον. «O ομφαλός του κόσμου είχε ένα παρακλάδι στον νότιο Eιρηνικό. Kαι τα σημάδια τα έχουμε...».

Πού βρίσκεται ο «Μεγάλος Βράχος»

Bρίσκεται σε απόσταση 3.800 χιλιομέτρων από τις ακτές της Xιλής. H επιφάνειά του είναι περίπου 160 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Tο νησί ανακαλύφθηκε το 1722 από τον Oλλανδό εξερευνητή Jacob Roggeveen και το πλήρωμά του σε ταξίδι τους στον νότιο Eιρηνικό. O Oλλανδός βάφτισε το νησί «Nήσο του Πάσχα», επειδή εκείνη την ημέρα που αποβιβάστηκε εκεί ήταν Πάσχα.

Oι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού το αποκαλούν «Pάπα Nούι» (Mεγάλο Pάπα ή Mεγάλος Bράχος) ή «Tε Πίτο ο Tε Xενούα» (Oμφαλός της Γης).

Σύμφωνα πάντως με εξερευνητές που επισκέφθηκαν το νησί τον 17ο αιώνα μετά Xριστόν, «το χρώμα του προσώπου των κατοίκων είναι σχεδόν ίδιο με αυτό των Eυρωπαίων και όχι των Aμερικανών».

Ποιος είναι ο Νορς Σ. Γιότερσον

Γεννήθηκε στην Kαλιφόρνια το 1942. O πατέρας του ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Kαλιφόρνια και της Σορβόννης, ενώ η μητέρα του είχε διδακτορικό δίπλωμα στη γλωσσολογία από το πανεπιστήμιο της Xαϊδελβέργης. Aπό εκεί ο Nορς «κληρονόμησε» την αγάπη του για τη γλώσσα.Kαι για την περιπέτεια όμως.

«O πατέρας μου ήταν άνθρωπος που ήθελε να γνωρίσει πολλές χώρες και πολιτισμούς και γι αυτό ταξιδέψαμε πολύ οικογενειακώς», λέει σήμερα ο Nορς. Eνας από τους προορισμούς τους ήταν στη Nήσο του Πάσχα της Πολυνησίας. Aνήσυχος νεαρός και ο Nορς, διαπίστωσε ότι πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν δεν ήταν πολυνησιακές, δεν είχαν δηλαδή ρίζα από τη γλώσσα Mαορί.

«Tότε ξεκίνησα να ψάχνω την καταγωγή των λέξεων. Δοκίμασα συγκρίνοντας πολλές οικογένειες γλωσσών, αλλά ομοιότητες βρήκα μόνο στην αρχαία ελληνική γλώσσα», λέει σήμερα ο Γιοζεφσον. Στην επαγγελματική του καριέρα, ο Γιόζεφσον απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στην Iστορία της Mουσικής και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Kαλιφόρνια.

Tο 1992 συνταξιοδοτήθηκε κι από τότε έχει αποσυρθεί στη Γερμανία, απ όπου κατάγεται η σύζυγός του. O ίδιος θεωρεί πάντως ότι το έργο του «Eνας αρχαϊκός-ελληνικός πολιτισμός στη Nήσο του Πάσχα» που έχει μεταφραστεί ήδη σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες, ήταν για εκείνον έργο ζωής.

 Τής Μαρίας Ψαρά 

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Το άπειρο

Το άπειρο είναι µια από τις σηµαντικότερες και ταυτόχρονα πιο µυστηριώδεις επιστηµονικές έννοιες. Στην επιστήµη προήλθε από διάφορα ερωτήµατα όπως : το σύµπαν είναι περιορισµένο; έχει αρχή; θα έχει τέλος; ποια η δοµή του µικρόκοσµου; υπάρχει όριο στη διαιρετότητα των υλικών αντικειµένων;

Η εµπειρία από µόνη της δεν µπορούσε να δώσει απάντηση κι έτσι το ζήτηµα, αν υπάρχει όριο στη διαιρετότητα των υλικών αντικειµένων, µετατοπίστηκε από την περιοχή της εµπειρίας στο χώρο των µαθηµατικών και της φιλοσοφίας.

«Από αμνημόνευτους χρόνους, το άπειρο συγκινούσε τη ψυχή του ανθρώπου περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζήτημα. Είναι δύσκολο να βρει κανείς μια ιδέα που να έχει ερεθίσει τόσο γόνιμα τη νόηση όσο η ιδέα του απείρου. Αλλά και και καμία άλλη έννοια δεν χρήζει οριστικής διασάφησης περισσότερο από αυτήν». 

Ο Gauss (1777- 1855) το 1831 έγραφε για το άπειρο: «Διαμαρτύρομαι για την χρήση μιας άπειρης ποσότητας ως μιας αυτοτελούς και ενιαίας οντότητας. Αυτό δεν επιτρέπεται ποτέ στα μαθηματικά. Το άπειρο δεν είναι παρά ένας τρόπος εκφράσεως, όπου ομιλούμε για όρια ορισμένων πηλίκων τα οποία όρια μπορούν τα πηλίκα να τα πλησιάσουν όσο θέλουμε, ενώ άλλα πηλίκα μπορούν να καταστούν απεριορίστως μεγάλα».

Οι πρώτες σχολές σοφών και φιλοσόφων στην αρχαία Ελλάδα, αναφερόµενες και ως "προσωκρατικές", επιχείρησαν µια ορθολογική εξήγηση του κόσµου. Η πρωτότυπη ιδέα της προσωκρατικής αντίληψης του κόσµου δόθηκε από τον Αναξίµανδρο τον  Μιλήσιο, τον 6ο αιώνα π.Χ. και προτείνει το άπειρο ως πρωταρχικό στοιχείο κάθε όντος. Ο όρος αυτός, η έννοια του οποίου δεν έπαψε ποτέ να συζητιέται, σηµαίνει συγχρόνως άπειρο (απεριόριστο και αιώνιο) και αόριστο (απροσδιόριστο). Υποστήριξε, επίσης, ότι υπάρχουν άπειροι κόσµοι χωρισµένοι µεταξύ τους, ότι οι κόσµοι αυτοί γεννιούνται και, όταν περνούν από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, αφοµοιώνονται ξανά µέσα στο άπειρο.

Ο Αναξαγόρας ο Κλαζοµένιος, θεωρεί πρώτος το άπειρο, από την ποιοτική του όµως έννοια : δεν υπάρχει ελάχιστο κοµµάτι του µικρού, αλλά υπάρχει ένα µικρότερο κοµµάτι· πρώτος επίσης διατυπώνει την αρχή της αφθαρσίας της ύλης.

Ο ∆ηµόκριτος ο Αβδηρίτης, πίστευε ότι το σύµπαν δεν είναι µόνο άπειρο αλλά και χωρίς κέντρο. Οι οπαδοί της σχολής αυτής -επηρεασµένοι από τους Πυθαγόρειους δέχονταν την ύπαρξη ελάχιστων σωµατιδίων, των ατόµων, που η σκληρότητά τους τα καθιστά αδιαίρετα. Όλοι αυτοί υποστήριζαν ότι η ύλη είναι έπ' άπειρον διαιρετή.

Η αντίθεση ανάµεσα στις δύο αυτές φιλοσοφικές σχολές (του Αναξίµανδρου από τη µια και του Αναξαγόρα από την άλλη) οξύνθηκε στα µέσα του 5ου αιώνα π.Χ., όταν ο Ζήνων ο Ελεάτης - «ιδρυτής της διαλεκτικής» κατά τον Αριστοτέλη και πατέρας της διαλεκτικής µε την σύγχρονη έννοια του όρου κατά τον Hegel - στον αγώνα  του ενάντια στην έπ' άπειρον διαιρετότητα του χώρου και του χρόνου πρότεινε ορισµένα παράδοξα, που µπέρδεψαν τους αντιπάλους του και δεν µπόρεσαν να απαντηθούν ικανοποιητικά µέχρι το τέλος του 19ου  αιώνα. Τα πιο γνωστά παράδοξα του Ζήνωνα είναι της ∆ιχοτοµίας και του Αχιλλέα. Το παρά δοξο της ∆ιχοτοµίας δηλώνει ότι το κινούµενο αντικείµενο για να φτάσει στον προορισµό του πρέπει πρώτα να καλύψει τη µισή απόσταση, πιο πριν το ένα τέ- ταρτο της απόδειξης, ακόµη πιο πριν το ένα όγδοο της απόστασης και ούτω κα θεξής. Εφόσον, όµως, ο χώρος είναι διαιρετός έπ' άπειρον αυτή η διαδικασία δεν θα τελειώσει ποτέ. Το παράδοξο του Αχιλλέα και της χελώνας δηλώνει ότι ο Αχιλλέας δεν  πρόκειται να φτάσει ποτέ τη χελώνα, γιατί πρέπει πρώτα να φτάσει στο σηµείο που µόλις εγκατέλειψε εκείνη, και εποµένως η χελώνα βρίσκεται διαρκώς µπροστά. Κατά το πέρασµα των αιώνων οι γνώµες σχετικά µε τα παράδοξα του Ζήνωνα µεταβλήθηκαν πολλές φορές.


Τα παράδοξα του Ζήνωνα (495-430 π.Χ).

Να τι έλεγε ο Ζήνωνας: Ο Ωκύπους Αχιλλεύς δεν θα φθάσει ποτέ την προπορευόμενη χελώνα! Αν είναι δυνατόν!

Για να κατανοήσουμε τη σκέψη του κορυφαίου επιστήμονα, του σοφού Ελεάτη Ζήνωνα, και να πλησιάσουμε το θείο, χωρίς να επαναλάβουμε τα παιδαριώδη λάθη των βιαστικών, πρέπει να εντρυφήσουμε στην έννοια του σημείου. Σημείον εστίν, ού μέρος ουθέν. (Σημείον είναι παν ότι δεν έχει μέρος) βλ. ΕυκλείδουΓεωμετρία Βιβλίο Ι, ορισμοί. Αυτή είναι και η κορυφαία επιστημονική ανακάλυψη που έκανε ποτέ ο άνθρωπος! Είναι κάτι που υπάρχει και δεν υπάρχει! Είναι το κβάντουμ της ανθρώπινης σκέψης! Έχει ακριβώς την ιδιότητα που παρουσιάζουν τα υποατομικά σωματίδια! Πως οδηγήθηκαν οι Αρχαίοι Έλληνες στη σύλληψη ενός τόσου παράλογου ορισμού, που τυχαίνει να είναι η δομική ιδιότητα της ύλης, που συνειδητοποίησαν οι επιστήμονες μόλις στο τέλος του 20ου αιώνα; Πως κατόρθωσε αυτή η φυλή να δομήσει το μαθηματικό της οικοδόμημα πάνω σε πέντε αξιώματα και να δημιουργήσει ένα αξεπέραστο επίτευγμα στον αιώνα τον άπαντα; Και γιατί πέντε και όχι 6 ή 7 ή 17; Πως γνώριζαν αλήθεια ότι αυτά είναι ο ελάχιστος αριθμός για να δομηθεί το μαθηματικό τους μοντέλο, όταν η σύγχρονη επιστήμη κατέληξε μόλις πρόσφατα στο συμπέρασμα ότι το 5^ο αίτημα των παραλλήλων δεν μπορεί να αποδειχθεί από τα υπόλοιπα τέσσερα10; Γιατί η Ελληνική γεωμετρία να είναι η μοναδική επιστήμη μέχρι σήμερα που δεν δίνει ουσιαστικά αντινομίες; Και όταν ο Γερμανός Χάϊζενμπεργκ (βραβείο Νόμπελ στην κβαντική θεωρία) ομολόγησε δημοσίως ότι το θεωρητικό υπόβαθρο της κβαντικής θεωρίας το πήραμε από τον Πλάτωνα έπεσαν όλοι να τον φάνε! Όλοι έσκουζαν να καταργηθεί η γεωμετρία!

Μέχρι ο Αχιλλέας να διανύσει το προπορευόμενο διάστημα θα περάσει κάποιος χρόνος, οσοδήποτε μικρός, τότε σ' αυτό το χρονικό διάστημα η χελώνα θα έχει μετακινηθεί, έστω κατά λίγο και ούτω καθ' εξής. Το πρόβλήμα είναι πολυπλοκότερο απ' αυτό που παρουσιάζεται στα βιβλία. Η βραδυπορούσα χελώνα είναι εκείνη που ενσαρκώνει την έννοια των σημείων, αφού μπορεί να περάσει αργά-αργά από οποιοδήποτε σημείο.

Στην αρχή ο αναγνώστης παρατηρεί ότι μεταξύ δύο πολύ κοντινών σημείων π.χ. του 2,04 και 2,040000001 υπάρχουν άπειροι αριθμοί-σημεία, τα: 2,0400000000002, 2,0400000000005, 2,040000000000103, 2,04000000000010601 κ.ο.κ. δηλαδή ότι τα διαστήματα μας είναι υπέρπυκνα, έτσι ώστε να μη πέφτει μέσα τους ούτε...σημείο, δημιουργώντας έτσι μία αδιάκοπη συνέχεια ροής σημείων! Και όμως η ευθεία μας  έχει...τρύπες! Στις τρύπες αυτές μπαίνουν οι άρρητοι! Και μάλιστα αυτοί είναι περισσότεροι από τους ρητούς!

Έτσι τώρα το αρχικό μας συνεχές-υπέρπυκνο σημειακό μοντέλο καταρρέει κάτω από το πρίσμα της λογικής!


Το δίλημμα των Πυθαγορείων (η υπαρξιακή ιδιότητα της πραγματικής ευθείας)

Το ερώτημα είναι αν μπουν και οι άρρητοι, τότε η ευθεία γίνεται συμπαγής, ώστε να μπορέσει η χελώνα μας να περπατήσει επάνω της και να μη χαθεί σε καμιά τρύπα; Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε με το αξίωμα Dedekind-Cantor15. Το να εισάγεις ένα αμφιλεγόμενο αξίωμα δεν σημαίνει ότι έλυσες ασφαλώς και το πρόβλημα. Ενώ οι Έλληνες "γέμιζαν" την ευθεία τους με κατασκευάσιμους άρρητους, που σήμερα ονομάζονται αλγεβρικοί, ο Cantor δεν εξήγησε ποτέ πως θα βάλουμε πάνω στην ευθεία αριθμούς όπως οι (τετραγωική ρίζα του 5 υψωμένη στην τετραγωνική ρίζα του 7, τετραγωνική ρίζα του 11 υψωμένη στην τετραγωνική ρίζα του 5 κτλ). Για μας το πρόβλημα αυτό, ήταν κατ' αρχήν εκείνο που ταλαιπωρούσε τους Πυθαγορείους και όχι το να βρουν αν η διαγώνιος του τετραγώνου είναι ασύμμετρος ως προς την πλευρά του, το οποίο και γνώριζαν! Όπως και να έχουν τα πράγματα, η χελώνα θα περάσει από κάθε σημείο της ευθείας, από το 2,04 το 2,040000001 αλλά εκφράζουμε τη διαφωνία του Ζήνωνα για το αν θα περάσει και από σημεία της μορφής

(τετραγωική ρίζα του 5 υψωμένη στην τετραγωνική ρίζα του 7, τετραγωνική ρίζα του 11 υψωμένη στην τετραγωνική ρίζα του 5). Τι γίνεται όμως αν το διάστημα μεταξύ δύο σημείων είναι μικρότερο από το μήκος Planck (δέκα υψωμένο στην δύναμη -35); Δηλαδή θα περάσει μεταξύ του δέκα υψωμένο στην δύναμη -40 και του δέκα υψωμένο στην δύναμη -42. Θα περάσει και από το σημείο δέκα υψωμένο στην δύναμη -41; Ποιος θα το βεβαιώσει;


Το χωροχρονικό κβάντουμ και η δομή του Πλατωνικού χωρόχρονου.

Ας υποθέσουμε πως θα περάσει και από αυτά. Πόσο χρόνο θα κάνει για να διανύσει ένα σημείο; Αν θεωρήσουμε ως χρονική στιγμή το χρόνο που χρειάζεται κάποιος(;) να διανύσει ένα σημείο(;) [εδώ τώρα είναι το πρόβλημα γιατί εισερχόμαστε στην απαγορευμένη περιοχή του μηδενός, όπου παύει να ισχύει κάθε έννοια απλής λογικής], τότε κβαντώνουμε το χρόνο, οπότε σε αυτό το χρονικό διάστημα, ας το ονομάσουμε στιγμή, η χελώνα δεν μπορεί να μείνει ακίνητη, γιατί τότε θα μένει και για τα επόμενα όμοια διαστήματα ακίνητη, οπότε θα είναι διαρκώς ακίνητη. Αν όμως κινηθεί τότε ο Αχιλλέας δεν θα τη φτάσει! Το πρόβλημα μετατοπίζεται στο αν ο χρόνος είναι συνεχής ή κοκκώδης. Είναι όμως συνεχής ή ασυνεχής (κοκκώδης) ο χρόνος; Αυτό εξαρτάται από το χώρο. Είναι συνεχής ή ασυνεχής ο χώρος; Οι Ζήνωνας-Αναξαγόρας έδειξαν ότι είναι ασυνεχώς συνεχής(!), και δεν έχουμε καμία διάθεση για σχήμα οξύμωρο! Οι Godel-Cohen, μετά από χιλιάδες χρόνια δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση! Το ίδιο και τα μικροσωματίδια! Σήμερα, τον 21ο αιώνα, έχει αποδειχθεί από πλήθος ερευνητών που εργάζονται σε υπερσύγχρονα κέντρα επιταχυντών, ότι η παραγόμενη ενέργεια ακτινοβολείται και αυτή με έναν ασυνεχώς-συνεχή τρόπο!


Το Πλατωνικό δίπολο.

Ο Πλάτων στον ανεπανάληπτο διάλογο «Παρμενίδης», θεωρεί το ον και το μη ον. Στην πραγματικότητα έχει κάτι, σαν ένα νόμισμα με δύο όψεις. Στη μια, θα λέγαμε βλέπει την Αθηνά (ον) και στην άλλη τη γλαύκα της (μη ον). Όμως το ον και το μη ον στον Πλατωνικό μικρόκοσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κβαντικό μικροσωματίδιο σε σημερινή σύγχρονη ορολογία, πχ το φωτόνιο που αλλάζει μορφή20. Το βρίσκουμε ως κύμα αλλά και ως σωματίδιο! Ως ον και μη ον! Τι είναι λοιπόν, κύμα ή σωματίδιο; Ας πλησιάσουμε να το δούμε! Όσο και αν προσπαθήσουμε δεν πρόκειται να δούμε τίποτα, όχι γιατί τα ερευνητικά μας όργανα δεν έχουν τελειοποιηθεί στο βαθμό που θα θέλαμε, αλλά γιατί ισχύει η αρχή της αβεβαιότητας των Κρατύλου-Χάϊζενμεργκ, που όσο και αν προοδεύσουμε21 δεν θα λύσουμε το πρόβλημα. Ο μεγαλοφυής Πλάτων εντόπισε το πρόβλημα της αβεβαιότητας στο διάλογο Κρατύλος όπως έχουμε αναφέρει. Τελικά επινοεί μια καταπληκτική λέξη για αυτό που εμείς παραπάνω ονομάσαμε στιγμή, που έχει μείνει στην αιωνιότητα, για να

προσδιορίσει τη χρονική διάρκεια που απαιτείται για να μεταβληθεί το ον σε μη ον και αντίθετα. Η λέξη που χρησιμοποιεί είναι ΕΞΑΙΦΝΗΣ. Έτσι κατανοούμε ότι το φωτόνιο μας μεταβάλλεται από σωματίδιο σε κύμα εξαίφνης! Το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί από τη μια μορφή στην άλλη, η στιγμή, ή το εξαίφνης είναι όπως το σημείο! Υπάρχει και δεν υπάρχει!


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ο χωροχρόνος του Α. Αϊνστάιν: «Για μας τους ορκισμένους φυσικούς, η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μια ψευδαίσθηση, ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη.», βλ. Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΪΝΣΤΑΪΝ 20-5-2004. Μετά από χιλιάδες χρόνια οι S. Hawking & R. Penrose απέδειξαν ότι ο χρόνος άρχισε να ρέει τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης, οπότε δημιουργήθηκε και ο χώρος. (βλ. και Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΪΝΣΤΑΪΝ)

Αξιοσημείωτη παρατήρηση: Ας μη λησμονούμε, ότι μέχρι σήμερα δεν έχει επινοηθεί μονάδα μέτρησης του ενιαίου (;) χωρόχρονου. Έτσι, παρ' όλες τις προσπάθειες κορυφαίων επιστημόνων, χρησιμοποιούμε ακόμη το μέτρο για την μέτρηση του χώρου και το δευτερόλεπτο για την μέτρηση του χρόνου, δηλαδή δύο διαφορετικές μονάδες για τη μέτρηση μιας ύπαρξης (;).

2. Ο χωρόχρονος του Πλάτωνα: «...Αλλά το ζωντανόν αυτό πρότυπον έχει φύσιν αιώνιον, την οποίαν δεν ήτο δυνατόν να μεταδώση εξ ολοκλήρου και εις τον πλασθέντα κόσμον. Εσκέφθη λοιπόν να κάμη τον κόσμον ως μία κινητήν εικόνα του αιωνίου, και τακτοποιών τον ουρανόν δημιουργεί μίαν αιωνίαν εικόνα της ακινήτου και σταθεράς αιωνιότητος. Η δημιουργηθείσα αυτή εικών, αιωνία και αυτή, κινείται συμφώνως προς τους νόμους των αριθμών. Αυτήν την αιωνίαν κίνησιν της αιωνίου εικόνος την ονομάζομεν χρόνον. Ο δημιουργός δηλαδή εμηχανεύθη, τότε που εδημιουργείτο ο κόσμος, να κάμη τας ημέρας, τας νύκτας, τους μήνας, τα έτη, που δεν υπήρχον πριν γεννηθή ο ουρανός. Όλα αυτά είναι μέρη του χρόνου. Επίσης το παρελθόν και το μέλλον είναι είδη του χρόνου που έχουν γεννηθή. Αυτά ημείς, χωρίς να το εννοούμεν ότι κάμνομεν λάθος, τα αποδίδομεν εις την αιωνίαν ουσίαν. Λέγομεν δηλαδή ότι αυτή υπήρχεν, υπάρχει και θα υπάρχη. Εις αυτήν όμως αρμόζει μόνον το ότι υπάρχει, ενώ το υπήρχε και το θα υπάρχη πρέπει να λέγονται μόνον δια τη γέννησιν, που κινείται μέσα εις τα χρονικά όρια. Διότι αυτά, το υπήρχε και το θα υπάρχη είναι κινήσεις. Η αμετάβλητος όμως και ακίνητος ουσία δεν μπορεί να γίνεται, με την παρέλευση του χρόνου, ούτε γηραιοτέρα ούτε νεωτέρα. Ούτε μπορεί να γεννάται ποτέ, ούτε να έχη γεννηθή, ούτε να έχη γεννηθεί άλλοτε. Ούτε μπορεί να πάσχη έστω και το ελάχιστον από εκείνα που η γένεσις προσεκόλλησεν εις τα δια των αισθήσεων αντιληπτά πράγματα. Αλλά όλα αυτά είναι είδη του χρόνου που μιμείται τον αιώνα και περιστρέφεται κυκλικώς συμφώνως προς τους διέποντας τους αριθμούς νόμους...

Ο χρόνος λοιπόν εγεννήθη μαζί με τον ουρανόν, δια να εξαφανιστούν μαζί, αν ποτέ εξαφανιστούν, αφού εγεννήθησαν μαζί και κατά το πρότυπον της αιωνίας ουσίας, δια να γίνη όσον το δυνατόν ομοιότερος προς αυτήν...» Πλάτωνος Τίμαιος 37, 10-11 μετάφραση Α. Παπαθεοδώρου, εκδ. Πάπυρος

3. Ο χωρόχρονος του Πλάτωνα κατά τον Πρόκλο: «Αφού άκουσε...και υπέταξε την ύλη σε σχήματα και την κίνηση σε περιόδους έκανε ταυτόχρονα την πρώτη κόσμο, (σημ. εννοεί τον χώρο στον οποίο υπάρχουν τα σχήματα), και τη δεύτερη χρόνο. Και οι δύο είναι εικόνες του θεού (σημ. εννοεί του ενός θεού, δηλαδή μια και μοναδική εικόνα, που εμείς ονομάζουμε σήμερα χωρόχρονο), της ουσίας του ο κόσμος, της αϊδιότητάς του ο χρόνος, που είναι θεός σε κίνηση, όπως ο κόσμος είναι θεός σε γένεση...» Πρόκλος, Πλατωνικά Ζητήματα Η , εκδ. Κάκτος

4. Αρχή της απροσδιοριστίας του Κρατύλου (ον και μη ον) ον εννοεί τον αμετάβλητο κόσμο του Παρμενίδη, τον κόσμο των ιδεών, όπου ενυπάρχουν οι ιδέες, τα (αμετάβλητα) μαθηματικά πρότυπα και ως μη ον τον γεμάτο ροή και μεταβολή, αισθητό (υλικό) κόσμο των Ομήρου-Ηρακλείτου. Η Πλατωνική εναλλαγή του όντος σε μη ον και τανάπαλιν περιγράφεται με μία καταπληκτική έκφραση: (το ον) λαμβάνει και αφήνει την ύπαρξη (μη ον) [χωρίς όμως να χάνει ποτέ την υπόστασή του]. Ο Πλατωνικός διάλογος Κρατύλος περιγράφει επακριβώς την απροσδιοριστία κατά τη μεταβολή αυτή, στη μετατροπή δηλαδή του όντος σε μη ον:


ΚΡΑΤΥΛΟΣ: ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΛΗΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ

Εισαγωγή στον Πλατωνικό δυϊσμό, στην κοσμοθέαση του δυαδικού σύμπαντος.

ΣΩ. Πώς λοιπόν μπορούμε ν' αποδώσουμε το είναι σ' εκείνο πού δεν υπάρχει ποτέ στην ίδια κατάσταση; Γιατί αν σε μια οποιαδήποτε στιγμή σταματά στην ίδια κατάσταση, είναι φανερό ότι εκείνη τη στιγμή δεν μετακινείται καθόλου. Αν όμως πάλι είναι στην ίδια κατάσταση και είναι πάντοτε ίδιο, πώς τότε μπορεί αυτό να μεταβάλλεται ή να κινείται, χωρίς διόλου να απομακρύνεται από τη μορφή του ;

ΚΡ. Δεν θα το μπορούσε με κανένα τρόπο. (Η διδασκαλία του Ηρακλείτου) Άνάγκη /νέας εξετάσεως

ΣΩ. Τότε όμως δε θα μπορούσε πια να γίνη γνωστό από κανένα. Γιατί μόλις το πλησίαση εκείνος πού θέλει να το γνωρίση, αυτό θά γίνη άλλο πράγμα και διαφορετικό, και επομένως δε θα είναι πια δυνατόν να γίνη γνωστό ποιο είναι και τί λογής είναι ή κατάσταση του. καμιά γνώση προφανώς δεν μπορεί να γνωρίση το πράγμα εκείνο, με το όποιο καταγίνεται, αν τούτο δεν εχη καμιάν ορισμένη κατάσταση.

ΚΡ. Έτσι είναι όπως το λες.

ΣΩ. 'Αλλ' ούτε γνώση μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχει, Κρατύλε, αν όλα τα πράγματα μεταβάλλονται, και κανένα δε μένη στη θέση του. Γιατί, παραδείγματος χάριν, αν αυτό το πράγμα πού ονομάζομε γνώση, δε μεταβάλλεται από το να είναι γνώση, τότε πάντοτε ή γνώση θα υφίσταται και θα είναι γνώση. Αν όμως και ή ίδια μορφή της γνώσεως μεταβάλλεται, τότε θα μετατραπεί σε μιαν άλλη μορφή γνώσεως και δε θα υπάρχη γνώση. Και αν πάντοτε μεταβάλλεται, ποτέ δε θα είναι γνώση άπ' αυτό το λόγο ακολουθεί ότι δε θα ύπάρχη ούτε υποκείμενο για να τη γνωρίση ούτε πράγμα πού αυτό το υποκείμενο θα γνωρίση. Αν τουναντίον ύπάρχη διαρκώς το υποκείμενο πού γνωρίζει, και υπάρχει εκείνο το γνωστό πράγμα, όπως το κ α λ ό ν , όπως τ ο ά γ α θ ό ν , όπως κάθε ον χωριστά, τότε μου φαίνεται ότι αύτά δέν θα έχουν καμιάν όμοιότητα, για όσα τώρα έμείς λέμε, ούτε με τη ρ ο ή ούτε με την κ ί ν η σ η. Λοιπόν ας προσέξουμε μήπως δεν είναι εύκολο να διευκρινίσουμε, αν αυτά είναι καθώς τα λέμε τώρα, ή είναι αλλιώς, καθώς τα λένε οι της σχολής του Ηρακλείτου και άλλοι πολλοί. Ισως δεν είναι ίδιον πολύ συνετού ανθρώπου να εμπιστεύεται τον εαυτό του και την ψυχή του στα ονόματα, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη σ' αυτά και σ' έκείνους που τά έδωσαν, κ αι νά βεβαιώνη ότι τάχα έχει κάποια γνώση και να κατακρίνη τον εαυτό του και τα όντα ότι δεν υπάρχει τίποτε υγιές σε κανένα πράγμα, άλλ' όλα καταρρέουν σαν αγγεία πήλινα, και γενικά, όπως εκείνοι πού πάσχουν άπό καταρροή, έτσι να παρουσιάζη τα πράγματα στην ίδια κατάσταση, λέγοντας ότι όλα τα πράγματα έχουν προσβληθή από το ρεύμα και την καταρροή. Μπορεί λοιπόν, Κρατύλε, να είναι έτσι, μπορεί όμως και όχι. Ώστε πρέπει να έξετάζης με θάρρος και με προσοχή και να μη παραδέχεσαι τίποτε απερίσκεπτα - γιατί ακόμα είσαι νέος και στο άνθος της ηλικίας - και έπειτα από την εξέταση, αν το βρής, να το μεταδώσης και σε μένα.

ΚΡ. Μάλιστα, δε θα παραλείψω. Γνώριζε όμως καλά, Σωκράτη, ότι και αύτη τη στιγμή δεν παύω να σκέπτομαι και να εξετάζω αυτό το πρόβλημα πού με ζαλίζει, προτιμώ όμως περισσότερο τη γνώμη του Ηρακλείτου.

ΣΩ. Άλλη φορά, φίλε μου, θα με διδάξης, στην επιστροφή σου. Σήμερα, όπως έχεις κάμει τις προετοιμασίες σου, πήγαινε στην εξοχή, θα σε ξεπροβοδίση και τούτος εδώ ο Ερμογένης.

ΚΡ. Όλα αυτά θα γίνουν, Σωκράτη. 'Αλλά και εσύ επίσης προσπάθησε να σκεφθής αυτά τα προβλήματα περισσότερο. ....

Ο Σωκράτης εδώ διατυπώνει πλήρως την αρχή της απροσδιοριστίας, αφού μας βεβαιώνει ότι δεν δυνάμεθα να προσδιορίσουμε τη μορφή-ύπαρξή του, δηλαδή την ταχύτητα - ορμή, αφού το μόνο χαρακτηριστικό που έχει το ον εδώ (σωστότερα το μη ον) είναι η ταχύτητα της κίνησής του, μα ούτε την θέση του, γιατί μεταβάλλεται και έτσι όταν κάποιος προσπαθήσει να το γνωρίσει (προσδιορίσει) αυτό γίνεται διαφορετικό. Το σπουδαίο είναι ότι προσδιορίζει επακριβώς το ελάττωμα του μη όντος του Κρατύλου-Ηρακλείτου και βεβαιώνει ότι η απροσδιοριστία δεν είναι συμπτωματική, αλλά διαρκής, που οφείλεται στη φύση του μη όντος. (όμοια βλ. και Θεαίτητος 201 e).

Ο Αριστοτέλης, ένας από τους µεγαλύτερους φιλόσοφους της αρχαιότητας, ασχολήθηκε συστηµατικά µε την έννοια του απείρου και τις ιδιότητές του.

Οι διαδικασίες που είναι υπεύθυνες για την εξοικείωσή µας µε την έννοια του απείρου είναι δύο: η αθροιστική και η διαιρετική διαδικασία. Η αθροιστική δια- δικασία µπορεί να µας οδηγήσει στη θεώρηση πεπερασµένων αντικειµένων ο- σονδήποτε µεγάλων διαστάσεων. Οι φυσικοί αριθµοί 1, 2, 3, ... , για παράδειγµα είναι αποτέλεσµα µιας αθροιστικής διαδικασίας, που µας επιτρέπει να παράγουµε αριθµούς όσο µεγάλους θέλουµε. Η διαιρετική διαδικασία µας δίνει τη δυνατότητα άπειρης διαίρεσης πεπερασµένων µεγεθών, µε την έννοια πως οποιαδήποτε πράξη τοµής ενός πεπερασµένου µεγέθους µπορεί πάντα να ακολουθείται από µια νέα πράξη τοµής του.

Σύµφωνα µε τον Αριστοτέλη η ανάγκη να αναρωτηθούµε γύρω από το άπειρο προέρχεται από τις εξής πέντε πηγές :

α) Από την επαγωγικής υφής πίστη µας πως ο χρόνος είναι χωρίς πέρατα, απέραντος.

(β)  Από τη δυνατότητα ύπαρξης διαδικασιών τµήσης εκτεταµένων µεγεθών, όπου ο αριθµός των πράξεων τµήσης -χωρίς να µπορεί να είναι άπειρος-  δεν είναι φραγµένος προς τα πάνω.

(γ) Από την αέναη παρουσία της γέννησης και της φθοράς κάθε αισθητού αντικειµένου,

(δ) Από την αντίληψη πως, οτιδήποτε έχει όρια, οριοθετείται πάντα από κάτι άλλο που δεν αποτελεί µέρος του, και εποµένως η ολότητα των πραγµάτων δεν µπορεί να έχει όρια (η ολότητα των πραγµάτων δεν έχει καµία σχέση µε το αριστοτελικό φυσικό σύµπαν που ήταν σφαιρικό και εποµένως πεπερασµένο) και 

(ε) πέµπτος και σπουδαιότερος λόγος το απεριόριστο της ανθρώπινης σκέψης, που συνεπάγεται το απεριόριστο των νοητικών κατασκευών, όπως για παράδειγµα το απεριόριστο των αριθµών και το απεριόριστο των γεωµετρικών κατασκευών.

Αυτό που είναι αδύνατο για τον Αριστοτέλη είναι η θεώρηση αντικειµένων απείρων διαστάσεων· άπειρα αντικείµενα δεν υπάρχουν. Άπειρες ολότητες αντικειµένων µπορούν να εξετασθούν µόνο εσωτερικά, πράγµα που σηµαίνει ότι για τον Αριστοτέλη έχει νόηµα µόνο η δυνητική σπουδή του απείρου, ενώ το πραγµατικό άπειρο, σαν αντικείµενο, είναι αποτέλεσµα νοητικού άλµατος, που είναι µια δια δικασία µη επιτρεπτή. Το σύµπαν δεν περιέχει άπειρα αντικείµενα· ο άνθρωπος δεν µπορεί να τελειώσει καµιά άπειρη διαδικασία  για (παράδειγµα µια διαδικα σία άπειρης αρίθµησης). Πού λοιπόν µπορεί να στηρίξει το ανθρώπινο όν,   το αµφιλεγόµενο νοητικό άλµα της αντικειµενοποίησης του απείρου;

Έγραφε : "Το άπειρο δεν υπάρχει µε τη µορφή ενός απείρου στερεού ή ενός απείρου µεγέθους που γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις ... Το άπειρο υπάρχει δυνητικά, το άπειρο είναι κίνηση... ".

Ο Αριστοτέλης παραδεχόταν µόνο την ύπαρξη του δυνητικού απείρου. Για παράδειγµα, ο άρρητος αριθµός που παίρνουµε αν διαιρέσουµε το µήκος κύκλου µε τη διάµετρό του, θα µπορούσε να συλληφθεί σαν διαδοχικές προσεγγίσεις :

π1=3,14 , π2=3,1459 , π3=3,145926 , π4=3,14592653 , ... χωρίς να υπάρχει φραγµός στον αριθµό των δεκαδικών ψηφίων, οπότε τότε µιλάµε για το "δυνητικό άπειρο" ως προς τον αριθµό των ψηφίων. Ο ίδιος αριθµός θα µπορούσε να δοθεί µε το όνοµα "π" και να θεωρείται σαν ένας τελειωµένος αριθµός, οπότε µιλάµε για "ενεστωτικό" ή "πραγµατικό" άπειρο.Όµοια 1, 2, 3, ... , ν, ...  είναι οι φυσικοί αριθµοί µε µια δυναµική γραφή, που σηµαίνει ότι µπορούµε να θεωρούµε οσοδήποτε µεγάλους φυσικούς αριθµούς χωρίς φραγµό, ενώ η γραφή Ν={1, 2, 3, ... , ν, ...} υποδηλώνει ότι το Ν είναι µια τελειωµένη µαθηµατικώς οντότητα και εκφράζει ένα στατικό και τελειωµένο άπειρο.

Οι αιώνες που ακολούθησαν µέχρι και τον 15ο  - 16ο  αιώνα σηµαδεύτηκαν από την παρακµή της µάθησης, την εξάπλωση δεισιδαιµονιών, την πίστη στα θαύµατα και οι επιστήµες περιορίστηκαν στο ρόλο της θεραπαινίδας της θεολογίας. Ωστόσο, οι καιροί άλλαζαν. Για να επιλύσουν πρακτικά προβλήµατα, οι επιστήµονες θεωρούσαν πλέον απαραίτητο να εφαρµόζουν µεθόδους απαγορευµένες από την αριστοτέλεια επιστήµη και να χρησιµοποιούν ποσότητες αδιαίρετες και απείρως µικρές.

Κατά το τέλος του 17ου  αιώνα ο Newton και o Leibniz, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, συστηµατοποίησαν τις µεθόδους για την επίλυση τεράστιας ποικιλίας προβληµάτων, µεθόδους στηριγµένες στη χρήση των απείρως µεγάλων και κυρί- ως των απείρως µικρών µεγεθών, των λεγοµένων απειροστών. Έτσι γεννήθηκε η µαθηµατική ανάλυση (ο διαφορικός και ο ολοκληρωτικός λογισµός), που αποτελεί µια από τις σπουδαιότερες δηµιουργίες. ∆εν ήταν όµως µάταιες οι προειδο- ποιήσεις του Αριστοτέλη για την επισφαλή και ασαφή φύση του απείρου και για τις  περιπλοκές  στις  οποίες  οδηγεί.  Οι  µαθητές  και  οπαδοί  των  Newton  και Leibniz χρησιµοποιούσαν τις αόριστες και αινιγµατικές έννοιες του απείρως µικρού και του απείρως µεγάλου, για να επιλύσουν τα πλέον σύνθετα προβλήµατα στην αστρονοµία, τη φυσική και τη µηχανική. Προχώρησαν όµως χωρίς περίσκεψη. Βιάστηκαν να αθροίσουν άπειρους όρους χωρίς να αναρωτηθούν αν οι κανόνες που ισχύουν στις πράξεις των πεπερασµένων αθροισµάτων εφαρµόζο- νται επίσης και στα άπειρα αθροίσµατα. Ωστόσο, ενώ οι θεµελιώδεις έννοιες του νέου λογισµού φάνταζαν νεφελώδεις στους µαθηµατικούς που είχαν γαλουχηθεί µε την αρχαία αυστηρότητα, οι θριαµβευτικές επιτυχίες του στις πρακτικές εφαρµογές άµβλυναν όλες τις αµφιβολίες για αρκετά µεγάλο χρονικό διάστηµα.

Ο D' Alembert, έλεγε στους µαθητές του : "Προχωρήστε και η πίστη θα έρθει". Ωστόσο, στα τέλη του 18ου αιώνα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι περιπτώσεις όπου η λαθεµένη εφαρµογή των απείρως µικρών ποσοτήτων οδηγούσε σε παράδοξα. Το αποτέλεσµα ήταν στις αρχές του 19ου αιώνα να εξοριστούν από τα µα- θηµατικά οι έννοιες του απείρως µικρό και απείρως µεγάλο και να αντικαταστα- θούν από την έννοια του ορίου. Συλλογικό ρόλο σ΄ αυτή την προσπάθεια έπαιξαν οι εργασίες του Abel, του Caushy και του Gauss.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Dolmen στον Καύκασο που μπορεί να χρονολογούνται πριν από 25.000 χρόνια

Στην περιοχή του Δυτικού Καύκασου στη Ρωσία, όχι πολύ μακριά από τις πόλεις Tzelentzchik, Touapse, Νοβοροσίσκ και Σότσι, υπάρχει μια έκταση 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων που εκτείνεται και στις δύο πλευρές του βουνού, όπου υπάρχουν εκατοντάδες μεγαλιθικά μνημεία που ονομάζονται dolmens. Τα περισσότερα από αυτά έχουν ένα ορθογώνιο σχήμα κατασκευασμένο από πέτρινες πλάκες, με τρύπες στην πρόσοψη τους.

Πρόκειται για μια προϊστορική αρχιτεκτονική που έχει κατασκευαστεί με μεγάλη ακρίβεια. Ορισμένες κατασκευές, για παράδειγμα, έχουν ένα τέλειο σχήμα 90 ° προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως γωνίες, και άλλες αντιθέτως έχουν ένα σχήμα καμπύλο για να σχηματίσουν ένα κύκλο.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, οι δομές dolmens στον Καυκάσο χρονολογούνται πίσω στην Αρχαϊκή περίοδο μεταξύ 4000 και 6000 χρόνια πριν, αλλά και ορισμένοι άλλοι ερευνητές πιστεύουν ότι είναι ακόμα παλαιότερες, και εντοπίζουν την κατασκευή τους μεταξύ 10.000 και 25.000 χρόνια πριν. Ωστόσο, η προέλευσή τους ακόμα παραμένει ένα μυστήριο.

Παρά την ποικιλία τους τα μνημεία αυτά έχουν σημαντικές ομοιότητες με ογκόλιθους από διάφορα άλλα μέρη της Ευρώπης και της Ασίας, όπως η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιρλανδία, η Γερμανία και η Ινδία. Μια σειρά από υποθέσεις έχουν προωθηθεί για να εξηγήσουν αυτές τις ομοιότητες και την κατασκευή των δομών dolmen με τις υπόλοιπες δομές, αλλά το φαινόμενο της ομοιότητας δεν έγινε ακόμη σαφές.

Οι δομές dolmens βρίσκονται στην περιοχή του Κρασνοντάρ, μια πόλη της Ρωσίας που είναι και ο ποταμός Κουμπάν, περίπου 148 χλμ βόρειο-ανατολικά της Μαύρης Θάλασσας. Επί του παρόντος υπάρχουν περίπου 3000, αλλά βρίσκονται συνεχώς νέες. Πολλές από αυτές δυστυχώς είναι σε κατάσταση μεγάλης ερείπωσης δεδομένου ότι δεν υπάρχει ένα πρόγραμμα συντήρησης, ή προστασία από βανδαλισμούς.

Η αρχιτεκτονική του dolmen είναι κάπως περιορισμένη. Συνήθως επιμένουν σε σχέδια πλατειά τραπεζοειδή, ορθογώνια ή στρογγυλά. Όλες οι δομές έχουν ένα είδος παράθυρου λαξευμένου στην είσοδο του βράχου. Στην περιοχή μπροστά από την είσοδο, υποτίθεται ότι υπήρχε ένας χώρος αφιερωμένος στις τελετουργίες, που συνορεύει με τους μεγάλους τοίχους των μνημείων. Στο παρελθόν στα μνημεία αυτά είχαν βρεθεί: αγγεία της εποχής του Χαλκού και την Εποχής του Σιδήρου, ανθρώπινα λείψανα, εργαλεία χάλκινα και αργυρά, και πολύτιμα στολίδια πέτρας.

Βρέθηκαν επίσης και παράξενα αντικείμενα κοντά τους, όπως μεγάλες μπάλες πέτρας, και γλυπτά ζώων. Αυτό που εντυπωσιάζει όμως είναι το γεγονός ότι οι δομές dolmens χτίστηκαν σε τέλεια αρμονία με το φυσικό τοπίο.

Ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο για τη διατήρηση και τη μελέτη των dolmens προήχθη και διαχειρίζεται το Ινστιτούτο Ιστορικών Μελετών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών.

Το είδαμε εδώ 

Ανακαλύπτω

Οι δύο και μοναδικοί λόγοι πίσω από κάθε πρόβλημα υγείας

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι όλοι θέλουμε να είμαστε υγιής, είτε κάνουμε κάτι γι αυτό είτε όχι. Το θέμα της υγείας είναι ίσως το σημαντικότερο γιατί όλα ξεκινούν και καταλήγουν με αυτήν ή την απουσία της. 

Στη προσπάθεια επίτευξης καλής υγείας υπάρχουν κάποιες αρχές που διέπουν την λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού οι οποίες είναι πρωταρχικής σημασίας:

Το ανθρώπινο σώμα έχει τη τάση να είναι υγιές και να ισορροπήσει στη βέλτιστη δυνατή κατάσταση λειτουργίας.


Καμία ιατρική πράξη ή θεραπεία δεν θα ήταν εφικτή αν δεν ίσχυε το παραπάνω.

Οι σύγχρονες τροφές δεν περιέχουν επαρκώς τα συστατικά που χρειάζεται το ανθρώπινο σώμα για να λειτουργήσει φυσιολογικά.


Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε αποκλίνει σημαντικά από το φυσικό. Προκύπτουν αυτομάτως κάποια ερωτήματα και αντίστοιχα συμπεράσματα. Γιατί λοιπόν αρρωσταίνουμε αφού το σώμα μας έχει τη τάση να είναι υγιές; Υπάρχουν δύο και μόνο λόγοι που προκαλούν νόσο σε σωματικό επίπεδο.

Η ταχύτητα πρόκλησης βλάβης να είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα που το σώμα προλαβαίνει να επουλώσει.


Το σώμα να μην έχει στη διάθεση του τα απαραίτητα συστατικά για την επιτυχή ολοκλήρωση των διαδικασιών επούλωσης. Οποιαδήποτε νόσος φαντάζει, τόσο στους επιστήμονες όσο και στους ασθενείς, ως κάτι το ιδιαίτερα πολύπλοκο και δυσνόητο. Πράγματι αν εμβαθύνει κανείς σε επίπεδο παθολογίας και βιολογίας οργάνων, ορμονών, κυττάρων και μορίων δεν μπορεί παρά μόνο να τα χάσει από την πολυπλοκότητα και την πληθώρα των μηχανισμών που εμπλέκονται. 


Η παραπάνω όμως προσέγγιση απλοποιεί και ξεκαθαρίζει το τοπίο σχετικά με οποιοδήποτε νόσημα ή πρόβλημα υγείας γιατί πρόκειται για έναν νόμο που διέπει την ίδια τη ζωή.

Πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με τον νόμο της βαρύτητας, που δηλώνει ότι όλα τα σώματα έλκονται μεταξύ τους με μια δύναμη αντίστοιχη της μάζα τους. Είναι ένας νόμος απλός στη διατύπωση του και εύκολα παρατηρήσιμος.

Αν όμως εμβαθύνει κανείς τα βαρυτικά πεδία σε σχέση με τη θεωρία της σχετικότητας, την κβαντική θεωρία και τους μηχανισμούς αλληλεπίδρασης των υποατομικών σωματίδιων μεταξύ τους θα βρει χιλιάδες δεδομένα, εξισώσεις και πολύπλοκους μηχανισμούς.

Το παρατηρήσιμο όμως δεδομένο, όσο και αν το αναλύσουμε, είναι ότι αν αφήσουμε ένα αντικείμενο, αυτό θα κατευθυνθεί πάντα προς τα κάτω και ποτέ προς τα πάνω.



Έτσι λοιπόν και το ανθρώπινο σώμα μπορεί να εμφανίσει νόσο για δύο και μόνο λόγους:


1.Η ταχύτητα πρόκλησης βλάβης να είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα που προλαβαίνει να επουλώσει 

2. Να μην διαθέτει τα απαραίτητα συστατικά για την επιτυχή ολοκλήρωση των διαδικασιών επούλωσης. Είναι βέβαια προφανές ότι μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο.



Πως μπορεί αυτή η γνώση να μας βοηθήσει να είμαστε υγιείς;

Κατά πρώτον με το να γνωρίζουμε ότι το σώμα μας έχει την τάση να είναι υγιές και όχι να εμφανίσει κάποια παράξενη και ξαφνική νόσο μειώνουμε σε μεγάλο βαθμό την ανησυχία και το στρες συναισθηματικό στρες που συνοδεύουν ένα παρόμοιο φόβο.

Σε πιο πρακτικό επίπεδο είτε για να παραμείνουμε υγιείς είτε για να επανέλθουμε σε κατάσταση υγείας μετά από νόσο θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε να προξενούμε οποιαδήποτε βλάβη στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό.



Τι μπορεί να προξενήσει βλάβη στο σώμα μας;

• τοξικές ουσίες
• κάπνισμα
• υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ
• κατανάλωση τεχνιτών τροφών και ουσιών
• κατανάλωση επεξεργασμένων τροφών
• ακτινοβολίες
• υπερβολική κούραση χωρίς επαρκή ξεκούραση
• έντονα συναισθηματικά στρες
• ανθυγιεινό περιβάλλον
• καθιστική ζωή 

Θα πρέπει επίσης να φροντίσουμε ώστε το σώμα μας να έχει στη διάθεση του όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά για μια φυσιολογική λειτουργία και την αποκατάσταση των φθορών στις οποίες υπόκειται. Πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

• να τρώμε τροφές με υψηλή θρεπτική αξία.
• να αποφεύγουμε τροφές που έχουν υποστεί βιομηχανική επεξεργασία.
• να αποκαταστήσουμε τη βιοχημική ισορροπία του οργανισμού μέσα από την στοχευμένη λήψη συμπληρωμάτων διατροφής. Εξετάσεις Μεταβολομικής μπορούν να εντοπίσουν τα ακριβή ελλείμματα.
• να πίνουμε άφθονο νερό. Το σώμα μας αποτελείται κατά 70% από νερό το οποίο είναι και το βασικό υπόστρωμα για την διεξαγωγή όλων των χημικών αντιδράσεων που γίνονται μέσα στο σώμα
• να κοιμόμαστε επαρκώς. Οι διαδικασίες επούλωσης λαμβάνουν χώρα κυρίως κατά τη διάρκεια του ύπνου
• να κάνουμε άσκηση. Μειώνει τις βλάβες από το οξειδωτικό στρες, επιταχύνει την επιδιόρθωση του DNA, αυξάνει την αιμάτωση και την παροχή οξυγόνου στους ιστούς

Έχουμε όλοι μας εκπαιδευτεί σε ένα μοντέλο σκέψης που μας οδηγεί στην αναμονή κάποιου θαυματουργού φαρμάκου για τη θεραπεία μιας νόσου. Αυτό φαίνεται να συμβαίνει στα οξέα προβλήματα υγείας όπου η βλάβη είναι στιγμιαία και η διαθεσιμότητα του οργανισμού μας σε θρεπτικά συστατικά επαρκή για την επούλωση μιας βλάβης μικρής διάρκειας και έντασης. 

Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν αρρωσταίνουμε λόγω χαμηλών επιπέδων ασπιρίνης στο αίμα μας. Σίγουρα η ασπιρίνη, ένα φάρμακο ή μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση μπορούν να μας βοηθήσουν να καταπραΰνουμε έναν έντονο πόνο ή κάποιο επικίνδυνο σύμπτωμα; η ικανότητα όμως θεραπείας είναι εγγενής στο ανθρώπινο σώμα και μόνο η ενίσχυση και η αποκατάσταση αυτής, μπορεί να φέρει θεραπεία. Και αυτό είναι τόσο βέβαιο όσο και ο νόμος της βαρύτητας.

Στην Υγεία Σας!

Πηγές

The benefits of Nutritional Supplements CFRN2012REPORT
http://www.scientificamerican.com/article.
http://jn.nutrition.org
Wound_healing
www.pnas.org/content/109/16/5995
Metabolomics
http://www.quotes.net/quote/6770

Dr. Δημήτρης Τσουκαλάς
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου UNI.NA. Federico II
Ειδικός στα Χρόνια Νοσήματα και στις Διαταραχές του Μεταβολισμού
Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Μεταβολομικής Ιατρικής
Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης


Το είδαμε εδώ 

Ανακαλύπτω