Ασημίνα Αρβανιτάκη: Τιμήθηκε με το Όσκαρ της επιστήμης στο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Perimeter του Καναδά

Η Ελληνίδα φυσικός Ασημίνα Αρβανιτάκη, κάτοχος της έδρας «Αρίσταρχος» στο Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής Perimeter του Καναδά, τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο «New Horizons in Physics» (Νέοι Ορίζοντες στη Φυσική) στη λαμπερή (σε μυαλά αλλά και εντυπώσεις) βραδιά των Όσκαρ της Επιστήμης, Breakthrough Prize 2016.

Πρόκειται για μια δικαίωση και μια αναγνώριση στο πρόσωπο της Αρβανιτάκη που γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας και το μυαλό της την εξόπλισε ώστε να γίνει η πρώτη γυναίκα κάτοχος έδρας στο κορυφαίο Ινστιτούτο της Βόρειας Αμερικής. Δεν θα πρέπει να εκπλήσει κανέναν το προσωνύμιο «Ελληνίδα Άινσταϊν των καιρών μας».

Η Ελληνίδα φυσικός τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο «New Horizons in Physics» για το 2017 ως μια αναγνώριση για την πρωτοποριακή διεπιστημονική έρευνά της, η οποία γεφυρώνει τη θεωρία και το πείραμα στη σωματιδιακή φυσική, μέσα από μικρής κλίμακας πειράματα, που η ίδια έχει αναπτύξει.

Έχω δουλέψει σε μέρη όπως το Berkeley, Stanford, επισκέπτομαι το CERN κάθε καλοκαίρι, αλλά το Perimeter ήταν, ένας από τους οργανισμούς, όπου ένιωθα ως ερευνητής ότι οι δυνατότητες μου ήταν ατελείωτες. Αν είχα μια ιδέα στο κεφάλι μου και ήθελα πραγματικά να κάνω κάτι, κάποιος θα με βοηθήσει να το πετύχουμε αυτό. νιώθω ότι το περιβάλλον εδώ είναι απλά μεθυστικό» έχει πει η Ασημίνα Αρβανιτάκη που κάνει την ομογένεια, αλλά και εμάς, υπερήφανους.

Σκοτεινή ύλη και λαμπρό μυαλό

Η Ασημίνα Αρβανιτάκη ασχολείται με θεωρίες πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο της Φυσικής, όπως η υπερσυμμετρία, η σκοτεινή ύλη και οι έξτρα διαστάσεις. Η απονομή των βραβείων έγινε χθες το βράδυ στο Ερευνητικό Κέντρο Ames της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) στην Καλιφόρνια όπου, μεταξύ άλλων, η Ελληνίδα φυσικός και άλλοι πέντε επιστήμονες τιμήθηκαν με το βραβείο «New Horizons» που αφορά νέους πολλά υποσχόμενους επιστήμονες και μοιράσθηκαν ένα εκατομμύριο δολάρια.

Η Ασημίνα Αρβανιτάκη αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνια, με καθηγητή έναν άλλο Έλληνα φυσικό, τον Σάββα Δημόπουλο. Το 2014 εντάχθηκε στο καναδικό Ινστιτούτο Perimeter, όπου στις αρχές του 2016 ανέλαβε τη νέα έδρα θεωρητικής φυσικής «Αρίσταρχος» με χρηματοδότηση οκτώ εκατομμυρίων δολαρίων από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

«Το Perimeter επέλεξε την Ασ. Αρβανιτάκη ακριβώς, επειδή είναι μια τολμηρή και αντισυμβατική νεαρή φυσικός που αναπτύσσει συναρπαστικά νέα παραδείγματα για τον έλεγχο της θεμελιακής φυσικής, χρησιμοποιώντας πειράματα ακριβείας. Ελπίζουμε ότι η βράβευσή της θα εμπνεύσει και άλλους να είναι εξίσου φιλόδοξοι και οραματιστές» δήλωσε ο διευθυντής του Ινστιτούτου διακεκριμένος φυσικός Νιλ Τούροκ.

Το Perimeter ιδρύθηκε στο Γουότερλου του Οντάριο το 1999 και έκτοτε βρίσκεται στην παγκόσμια πρωτοπορία στις έρευνες πάνω στη νέα Φυσική. Η έδρα της Ασημίνα Αρβανιτάκη φέρει το όνομα του Αρίσταρχου, του αρχαίου Έλληνα μαθηματικού και αστρονόμου, ο οποίος πρώτος πρότεινε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού μας συστήματος και συγχρηματοδοτείται από το Ινστιτούτο Perimeter και το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στόχος είναι αφενός να υποστηριχθεί η πρωτοποριακή έρευνα της Ελληνίδας φυσικού πάνω στη φύση του σύμπαντος και αφετέρου να ενισχυθούν οι δεσμοί του Ινστιτούτου με την Ελλάδα στο επίπεδο της έρευνας και της εκπαίδευσης-επιμόρφωσης νέων επιστημόνων.

«Είναι τιμή μας που υποστηρίζουμε την έρευνα νεαρών καινοτόμων επιστημόνων όπως η Ελληνίδα φυσικός μέσω της συνεισφοράς μας στο Ινστιτούτο Perimeter» δήλωσε ο συμπρόεδρος και διευθυντής του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Ανδρέας Δρακόπουλος.

Η Ελληνίδα Άινσταϊν οπλοστάσιο στο όραμα του Ελληνοκαναδού ομογενή Μιχάλη Λαζαρίδη

Η Ασημίνα Αρβανιτάκη σκοπεύει να αφιερώσει την πενταετή θητεία της, στην προώθηση του δικού της έργου αιχμής και συμβάλλοντας στην εκπαίδευση και την κατάρτιση νέων στην Ελλάδα. Εκτός από πρώτη γυναίκα ερευνήτρια κάτοχος έδρας στο Ινστιτούτο Perimeter είναι πλέον και ένας από τους καλύτερα χρηματοδοτούμενους ακαδημαϊκούς στον Καναδά.

«Το μόνο που μπορώ να πω, ως κάποιος που προέρχεται από ένα μικρό χωριό στην Ελλάδα, αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν ονειρεύτηκα» έχει πει η Ελληνίδα ερευνήτρια. «Το μόνο πράγμα που μπορώ ειλικρινά να πω είναι ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ για το προνόμιο να γίνω μέρος της ομάδας που προσπαθεί να βοηθήσει την Ελλάδα σε μια τέτοια ώρα ανάγκης» συμπλήρωσε.

«Η Ασημίνα είναι μία εξαιρετική φυσικός» έχει πει από την πλευρά του ο Nιλ Τούροκ, Διευθυντής του Perimeter Institute. «Οι ιδέες της γεφυρώνουν τη θεωρία και το πείραμα με νέους και δημιουργικούς τρόπους. Πρόκειται για ένα σπάνιο ταλέντο, σήμερα πιο αναγκαίο από ποτέ, σε μία περίοδο που ο τομέας βρίσκεται στο κατώφλι επαναστατικών εξελίξεων. Χάρη στην υποστήριξη από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, η Ασημίνα θα έχει την ευκαιρία να επιδιώξει σημαντικές ανακαλύψεις».
Υπογραμμίζεται ότι το Perimeter Institute το ίδρυσε το έτος 1999 ο Ελληνοκαναδός ομογενής Μιχάλης Λαζαρίδης, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος είχε εφεύρει το Blackberry και χρηματοδότησε το Ινστιτούτο Perimeter με αρχικό ποσό ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων.

Aπό την Κόκλα Μεσσηνίας στην κορυφή των επιστημών

Το χωριό του μπαμπά μου είναι η Κόκλα Μεσσηνίας κι εκεί ζούσα μέχρι 14 ετών. Πήγαινα στο Λύκειο στο Κοπανάκι, το οποίο απέχει πέντε χιλιόμετρα από την Κόκλα και κατόπιν πήγαμε στην Κυπαρισσία όπου εκεί τώρα είναι το πατρικό μου, εκεί μένουν οι γονείς μου» έχει πει η Αρβανιτάκη σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στον «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης.

Αμφότεροι οι γονείς της ήταν καθηγητές, ο μεν πατέρας της μαθητικός, η δε μητέρα της φιλόλογος. Της Ασημίνας της άρεσαν πιο πολύ τα Μαθηματικά αν και με τα Φιλολογικά, όπως είπε, «δεν τα πήγαινε άσχημα» σημειώνει ο δημοσιογράφος Θεόδωρος Καλμούκος.

«Μου άρεσαν πολύ τα αυτοκίνητα και σκεπτόμουν να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων, σας μιλώ για τρέλα» είπε η Αρβανιτάκη που τελικά την κέρδισε η Φυσική γιατί «αυτό που με ενδιέφερε πιο πολύ ήταν γιατί τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι, κι όχι γιατί το πώς θα κάνω τα πράγματα να δουλεύουν όπως θέλω».

Αυτά που αντιλαμβανόμαστε με το οπτικό μας πεδίο είναι το 5% του Σύμπαντος. Το υπόλοιπο 95% είναι πράγματα τα οποία τα έχουμε δει μόνο μέσω της βαρύτητας. Περίπου το 25% είναι η σκοτεινή ύλη και την λέμε σκοτεινή διότι δεν αλληλοεπιδρά με το φως και γι’ αυτό και δεν φαίνεται. Είναι ένα είδος ύλης που την έχομε δει μέσα από την βαρυτική της επίδραση στην κίνηση των ουράνιων σωμάτων» συμπλήρωσε η γυναίκα που θέλει να ανακαλύψει το προφανές. Γιατί ο κόσμος που είναι γύρω μας είναι όπως τον βλέπουμε.

Τα Όσκαρ της Επιστήμης

Τα βραβεία Breakthrough Prize αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη δημοσιότητα και κύρος στην επιστημονική κοινότητα. Στη φετινή, πέμπτη χρονιά τους, τα επιστημονικά Βραβεία Breakthrough, ή αλλιώς Όσκαρ της Επιστήμης έκαναν 14 επιστήμονες ανά τον κόσμο πιο «πλούσιους» κατά 25 εκατομμύρια δολάρια.

Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο Ερευνητικό Κέντρο Ames της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) στην Καλιφόρνια με ένα κόκκινο χαλί που τίμησαν στελέχη της Silicon Valley και αστέρες τόσο της βιομηχανίας του θεάματος όσο και των ψηφιακών τεχνολογιών.

Τα βραβεία δημιουργήθηκαν το 2012 με βασικό χρηματοδότη τον ρώσο δισεκατομμυριούχο Γιούρι Μίλνερ και σήμερα συγχρηματοδούνται και από τον Σεργκέι Μπριν της Google αλλά και τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ του Facebook.

Αυτοί που βραβεύθηκαν 

Ήδη από τον Μάϊο έχει ανακοινωθεί το βραβείο ύψους 3 εκατ. δολαρίων που απονεμήθηκε δόθηκε στην πολυμελή ερευνητική κοινοπραξία LIGO καθώς είναι η πρώτη που ανίχνευσε για πρώτη φορά τα βαρυτικά κύματα. Το ένα εκατομμύριο θα μοιρασθούν τα τρία βασικά θεωρητικά «μυαλά» της κοινοπραξίας (οι φυσικοί Κιπ Θορν και Ρόναλντ Ντρέβερ του Caltech και ο Ράινερ Γουάις του ΜΙΤ) ενώ τα υπόλοιπα δύο εκατομμύρια θα μοιρασθούν σε 1.012 επιστήμονες.

Το βραβείο φυσικής “New Horizons” (ύψους $100. 000) απονεμήθηκε στους θεωρητικούς φυσικούς: Ασημίνα Αρβανιτάκη, Peter Graham, Surjeet Rajendran, Simone Gombi, Xi Yin και Frans Pretorius.

Στο πεδίο της θεμελιώδους Φυσικής, τρία εκατομμύρια δολάρια θα μοιρασθούν οι φυσικοί Τζόζεφ Πολτσίνσκι (από το Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα) για την έρευνά του πάνω στον  «ορίζοντα γεγονότων» των μαύρων οπών και οι Άντριου Στρόμινγκερ και Κάμραν Γουάφα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ για τη συμβολή τους στη θεωρία της κβαντικής βαρύτητας και των χορδών.

Το βραβείο Breakthrough για τα Μαθηματικά, ύψους 3 εκατ. δολ., δόθηκε στον Ζαν Μπουργκέν του Ινστιτούτου Προωθημένων Μελετών του Πανεπιστημίου Πρίνστον, για τις μελέτες του πάνω στη γεωμετρία των πολυδιάστατων χώρων, καθώς και για τις νέες τεχνικές του στην επίλυση των μερικών διαφορικών εξισώσεων.

Επιπλέον στον τομέα των Επιστημών της Ζωής απονεμήθηκαν πέντε βραβεία ύψους 3 εκατ. δολ. το καθένα (στον γενετιστή Στέφεν Έλετζ από την Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, στον μοριακό βιολόγο Χάρι Νόλερ Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Σάντα Κρουζ, στον αναπτυξιακό βιολόγο Ρόελαντ Νούσε από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ Καλιφόρνια, στον βιολόγο Γιοσινόρι Οσούμι από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο και η λιβανική καταγωγής γενετίστρια Χούντα Γιαχία Ζόγκμπι από το  Κολλέγιο Ιατρικής Μπέιλορ του Τέξας.

Επιπλέον η βραδιά αναγνώρισε και τίμησε με ένα εκατομμύριο δολάριο έξι νέους ερευνητές για τα επιτεύγματά τους στη φυσική και στα μαθηματικά ενώ απονεμήθηκε και ένα εφηβικό βραβείο για ένα πρωτότυπο επιστημονικό βίντεο.

dinfo.gr

Ανακαλύπτω

Πώς θα κάνετε το χταπόδι σας πιο μαλακό! - Τα 2 Μυστικά που (σίγουρα) δεν ξέρατε!

1. Μυστικό

Το μόνο που θα χρειαστείς είναι ένας φελλός από κρασί! Αν λοιπόν δεν θέλεις να παραβράσεις το χταπόδι, αλλά να το κάνεις μαλακό και νόστιμο, ρίξε στην κατσαρόλα το φελλό ενώ βράζεις το χταποδάκι σου με κρασί! Τόσο απλά!

2. Μυστικό

Βάλτε το χταπόδι σας στην κατάψυξη για δύο μέρες τουλάχιστον. Γιατί  όταν ψύχεται το χταπόδι εξαναγκάζετε το εσωτερικό των πλοκαμιών του να διογκωθεί και να «σπάσει» τα τοιχώματα του ιστού του, τα οποία είναι αυτά που το κάνουν σκληρό.

Μέθοδος της απόψυξης

Βγάλτε το από την κατάψυξη στη συντήρηση από το προηγούμενο βράδυ και το επόμενο πρωί αφήστε το σε ένα μπολ στον πάγκο της κουζίνας, χωρίς όμως να προσθέσετε νερό. 

Βράσιμο:

Το μόνο που χρειάζεστε για να βράσετε το χταπόδι είναι μια κατσαρόλα με ξίδι.

Κόβετε το κεφάλι ακριβώς πάνω από το στόμα του χταποδιού.

Αφαιρείτε το ράμφος και το κοκαλάκι.

Έπειτα κόβετε το χταπόδι και το τοποθετείτε στην κατσαρόλα

Περιχύνετε με ξίδι, ίσα να το σκεπάσει.

Για να ελέγξετε αν είναι έτοιμο, το τσιμπάτε ελαφρά με ένα πιρούνι, ενώ δεν προσθέτετε ούτε αλάτι ούτε νερό.  

idiva.gr

Ανακαλύπτω

Kudzu: Μια φυσική ασπίδα κατά του αλκοόλ

Στην Κίνα και την Ιαπωνία, το χρησιμοποιούν εδώ και αιώνες. Τώρα, μετά από επιστημονικές έρευνες της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, ανακαλύπτουμε την αποτελεσματικότητά του και στη Δύση.

Τι θα λέγατε αν κάποιος αντί για μπίρα σάς πρότεινε να πιείτε λίγο εκχύλισμα ρίζας Kudzu; Πιθανώς θα σας φαινόταν παράλογο, αλλά σίγουρα θα αλλάζατε γνώμη αν μαθαίνατε ότι αυτό το φυτό με το περίεργο ιαπωνικό όνομα και την ανατολίτικη καταγωγή έχει επιστημονικά επιβεβαιωμένη -και μάλιστα από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ- βοηθητική δράση σε όσους προσπαθούν να μειώσουν ή ακόμη και να απεξαρτηθούν από το ποτό.

Ένα σημαντικό φυσικό φάρμακο της Ανατολής

Το Kudzu είναι ένα αναρριχητικό φυτό που τείνει να σκεπάζει όσα άλλα φυτά ή ακόμη και δέντρα βρεθούν στο «δρόμο» του και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 20-30 μέτρα σε ύψος.

Είναι ενδημικό στη νότια Ιαπωνία και τη νοτιοανατολική Κίνα. Στην Ανατολή, θεωρείται ένα από τα βασικά φαρμακευτικά βότανα και εκτιμάται ιδιαίτερα για τις θεραπευτικές του ιδιότητες, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται για περισσότερα από 1.300 χρόνια σε αυτές τις περιοχές του πλανήτη.

Το εκχύλισμα του φυτού περιέχει ισοφλαβόνες, έναν τύπο φυτοοιστρογόνου (μιας φυτικής ορμόνης όμοιας με το οιστρογόνο που παράγει ο ανθρώπινος οργανισμός) και θεωρείται πολύ αποτελεσματικό για την αντιμετώπιση του αλκοολισμού, των χανγκόβερ, των πονοκεφάλων και της υπέρτασης.

Πιθανολογείται ότι έχει κάποια δράση στον εγκέφαλο και τα αγγεία (ο ακριβής μηχανισμός, αν και έχει μελετηθεί πολύ, δεν είναι απολύτως γνωστός). Στην Ασία, τα φύλλα του φυτού (πλούσια σε βιταμίνες Α και C, πρωτεΐνες και ασβέστιο) χρησιμοποιούνται επίσης σε σαλάτες, ενώ τα λουλούδια και οι ρίζες του μπορούν να μαγειρευτούν και να καταναλωθούν.


Και με επιστημονική απόδειξη

Oι επιστήμονες της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ επιβεβαίωσαν -αυτό που στην κινεζική ιατρική ήταν ήδη γνωστό- ότι το βότανο Kudzu περιορίζει την επιθυμία για οινοπνευματώδη. Όλα ξεκίνησαν από το Νοσοκομείο Μακ Λιν στο Μπελμόντ της Μασαχουσέτης στις ΗΠΑ, όπου οι ερευνητές, με αφορμή αρχαία κινεζικά κείμενα, εξέτασαν τις επιδράσεις του εκχυλίσματος της ρίζας του Kudzu στην κατανάλωση οινοπνευματωδών στους ανθρώπους.
Έπειτα, στην έρευνα του Χάρβαρντ, που πραγματοποιήθηκε σε γυναίκες ώστε να διερευνηθούν οι ιδιότητες του φυτού σχετικά με τη μείωση της ροπής προς το ποτό, φάνηκε ότι τα αποτελέσματα της λήψης του βοτάνου αυτού μπορεί να είναι εντυπωσιακά. Το εκχύλισμα μείωσε κατά 50% την ποσότητα του αλκοόλ που κατανάλωναν οι γυναίκες της έρευνας, καθώς και το ρυθμό κατανάλωσής του (όσα ποτά έπιναν τελικά, τα έπιναν με πιο αργό ρυθμό).

Επιπλέον, οι συμμετέχουσες παρακολουθούνταν συστηματικά με εξετάσεις αίματος και ούρων και δεν φάνηκε να υπάρχει κανένα πρόβλημα εξαιτίας της λήψης του Kudzu, αλλά ούτε και άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν τον Μάιο του 2005 στο επιστημονικό περιοδικό «Alcoholism: Clinical and Experimental Research».

To Kudzu θεωρείται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη αναπτύξει εθισμό στο ποτό, αλλά θέλουν να μειώσουν τις ποσότητες που καταναλώνουν, καθώς και σε όσους προσπαθούν να απεξαρτηθούν υπό την καθοδήγηση του γιατρού τους και σε συνδυασμό με την εκάστοτε φαρμακευτική αγωγή. Στόχος των ερευνητών είναι η μείωση της ποσότητας των χορηγούμενων φαρμάκων με τη χρήση του Kudzu και κατά συνέπεια των ενδεχόμενων ανεπιθύμητων παρενεργειών τους στους ασθενείς.

Από καλλωπιστικό φυτό, οικολογική απειλή

Το φυτό αυτό έγινε ευρέως γνωστό όταν εισήχθη στην Αμερική (στην ανθοκομική έκθεση της Φιλαδέλφειας το 1876) ως καλλωπιστικό φυτό. Έτσι, άρχισε να καλλιεργείται και μάλιστα ευρέως. Δυστυχώς, όμως, το Kudzu αποδείχτηκε ένα «επεκτατικό» φυτό όταν βρήκε πρόσφορες συνθήκες (υγρασία, συχνές βροχοπτώσεις, ζεστά καλοκαίρια κλπ.), κυρίως στις νότιες αμερικανικές πολιτείες.

Η ανάπτυξή του έγινε ανεξέλεγκτη, καθώς εκτόπισε την τοπική χλωρίδα και κατέλαβε τεράστιες εκτάσεις. Γίνεται καταστροφικό, υποσκελίζοντας οποιοδήποτε άλλο φυτό κάτω από μια πυκνή «κουβέρτα» που δημιουργούν τα φύλλα του, περιβάλλοντας τους κορμούς των δέντρων, αλλά και καταστρέφοντας θάμνους ή δέντρα εξαιτίας και μόνο του βάρους του φυλλώματός του.

Έτσι, το Kudzu κατέληξε -αντί για ένα όμορφο καλλωπιστικό φυτό, που όλοι ήθελαν να φυτέψουν κυρίως χάρη στα όμορφα μοβ λουλούδια του που ανθίζουν το καλοκαίρι- να χαρακτηριστεί το 1953 από το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ ως ένα επικίνδυνο ζιζάνιο που πρέπει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.

Το Kudzu έχει, επίσης, αρχίσει να δημιουργεί προβλήματα στη βορειοανατολική Αυστραλία, ενώ έχει εντοπιστεί και στην Ευρώπη, ακόμη και σε απομονωμένα σημεία της λίμνης Ματζόρε στην Ιταλία.


Πού θα το βρούμε

Το Kudzu κυκλοφορεί στο εξωτερικό σε διάφορες μορφές (κάψουλες, σταγόνες κ.ά.), αλλά και ως συστατικό συμπληρωμάτων διατροφής (σε αυτά οι ποσότητες δεν φαίνεται να είναι επαρκείς, ώστε να είναι αποτελεσματικές σχετικά με τη μείωση της επιθυμίας για ποτό).

Δυστυχώς, στη χώρα μας δεν κυκλοφορεί αυτή την περίοδο (υπήρχε στο παρελθόν και πιθανώς θα επανέλθει στο μέλλον). Όσον αφορά τη δοσολογία, βάσει της κινεζικής φαρμακοποιίας, συστήνεται να λαμβάνονται 9-15 γρ. τριμμένης ρίζας καθημερινά (περίπου 1/2 κουταλάκι).

Συμβουλευτείτε πρώτα το γιατρό σας

vita.gr

Ανακαλύπτω

Οι παγανιστικές τελετουργίες των αρχαίων θρησκειών ενσωματώθηκαν σταδιακά στο καρναβάλι της σύγχρονης εποχής

Καρναβάλι: Η γιορτή των τρελών

Η αρχή του Χριστιανικού Μεσαίωνα βρήκε την Ευρώπη κατακλυσμένη από μια σωρεία μύθων, θρύλων, λατρειών και θρησκειών που ξεχύνονταν σε όλη την ήπειρο μαζί με τις νικηφόρες Ρωμαϊκές λεγεώνες. 

Ο Όσιρης και η Ίσιδα, ο Διόνυσος, ο Κρόνος, ο Άττης και η Κυβέλη, η Δήμητρα, ο Λύκος και ο Φαύνος, αναμείχθηκαν με τις θρησκευτικές παραδόσεις των Κελτών, των Σαξόνων, των Τευτονικών, Γερμανικών και Σκανδιναβικών λαών. 

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο τέλος άρχισε να εξάγει και να επιβάλει τον χριστιανισμό. Η Αγία Ρωμαϊκή Εκκλησία διέδιδε το λειτουργικό της επίχρισμα πάνω στις πανάρχαιες παγανιστικές παραδόσεις, αλλά κι αυτή η ίδια η λειτουργία είχε σε μεγάλο βαθμό ασπαστεί στοιχεία από τη μυθολογική κληρονομιά των μεσογειακών φυλών. Αρχαία Πνεύματα, Θεοί, Λατρείες, Ιερά Άλση και Ναοί ανακαλύφτηκαν και πάλι με καινούρια ονόματα και νέες χριστιανικές δοξαξίες.

Ενώ οι Πάπες εξαπέλυαν τον πόλεμο ενάντια στην «ειδωλολατρία», το πνεύμα του καρναβαλιού εισέδυε μέσα στην ίδια την Εκκλησία. Ακολουθώντας την αρχαία παράδοση η Γιορτή των Τρελών ήταν μια σάτιρα της πομπώδους χριστιανικής λειτουργίας, αποκαλύπτοντας την υποκρισία της παπικής εκστρατείας ενάντια στις αρχαίες τελετές. Η Γιορτή των Τρελών, ήταν μια παράξενη χριστιανική γιορτή που διαρκούσε 12 μέρες. Ο κατώτερος κλήρος, οι διάκονοι και οι καλόγεροι συγκεντρώνονταν σε ένα ειδικό συμβούλιο για να εκλέξουν τον «Πάπα» τους. Αυτός ο Πάπας των Τρελών, όπως ονομαζόταν, ντυνόταν με τα άμφια του ποντίφικα και σαν το βασιλιά των αρχαίων Σατουρναλίων εξουσίαζε σε έναν παράλογο κόσμο.

Τη μέρα, που παλιά ήταν αφιερωμένη στο Θεό Ιανό και που για τους Ο εκμαυλισμός έφτανε στο αποκορύφωμα του την τελευταία μέρα, στη γιορτή του γαϊδάρου. Ένας γάιδαρος καλυπτόταν με χρυσό πέπλο και οδηγούνταν στο Χριστιανικό Ιερό. Μια λειτουργία ψαλλόταν προς τιμή του ζώου, ενώ η χορωδία εκφωνούσε τα αλληλούια και αμήν. Ο γάιδαρος ήταν για τον Ιησού ό,τι η αρκούδα και ο ταύρος για τον Διόνυσο και τον Όσιρη, δηλ. μια συμβολική εικόνα του Θεού. Μια κοπέλα κρατώντας ένα μωρό στη αγκαλιά ανέβαινε στο ζώο αναπαριστάνοντας έτσι τη φυγή της Μαρίας στην Αίγυπτο. Τότε άρχιζε μια παρωδία λειτουργίας που διαρκούσε πολύ ώρα και τελείωνε με χορό ευχαριστίας και με γκαρίσματα γαϊδουρινά!

Μετά απ’ αυτή την βέβηλη, ανίερη και οργιαστική λειτουργία, οι κληρικοί κρατώντας φανάρια, ανταλλάσοντας άσεμνα αστεία και προσβολές με τους λαϊκούς διέσχιζαν τους συνωστισμένους δρόμους πάνω σ’ ένα καράβι με ρόδες. Η παράξενη αυτή πομπή της «Αυλής των Θαυμάτων» σταματούσε μπροστά στα σπίτια των πλουσίων ζητώντας χρήματα και επέστρεφε τελικά στην εκκλησία, όπου το γλέντι συνεχιζόταν με χορούς και θεατρικές φάρσες. Περιγράφει πολύ γλαφυρά “την γιορτή των τρελών” στην “Παναγία των Παρισίων” ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Η «Παναγία των Παρισίων» διαδραματίζεται σε ένα σκοτεινό μεσαιωνικό Παρίσι, στο οποίο κυριαρχεί η καθολική εκκλησία, ως αποκρυστάλλωμα της αυστηρότατα δομημένης φεουδαρχικής χριστιανικής κοινωνίας και των καταπιέσεων που συνεπάγονται οι δομές και το δόγμα της. Ο ίδιος ο ναός με το γοτθικό ρυθμό του, τον όγκο του, τις μυστηριακές και αποτρόπαιες μορφές που τον κοσμούν, αποτελεί μια υλική, απτή έκφανση αυτής της επίφοβης, καταπιεστικής εποχής. Οι ηθικές αξίες σε αυτόν τον κόσμο του λυκόφωτος αντιπροσωπεύονται από πρόσωπα περιθωριακά, έξω από τα όρια της δομημένης κοινωνίας: την τσιγγάνα Εσμεράλδα χορεύτρια των δρόμων και τρόφιμη της «Αυλής των Θαυμάτων» του χώρου όπου ζούσαν όλοι οι ήρωες του μεσαιωνικού παρισινού υποκόσμου και τον τερατόμορφο κωδωνοκρούστη Κουασιμόδο.

«O ταλαίπωρος ποιητής έριξε μια ματιά ολόγυρα. Πραγματικά, βρισκόταν στην τρομερή Αυλή των Θαυμάτων, όπου ποτέ τίμιος άνθρωπος δεν είχε μπει τέτοιαν ώρα. Επρόκειτο για έναν κύκλο μαγικό, όπου οι αξιωματούχοι του Σατελέ κι οι αστυνόμοι του Δικαστηρίου που το διακινδύνευαν να εισχωρήσουν, γίνονταν κομματάκια. Η πόλη των κλεφτών, μια αποτροπιαστική κρεατοελιά στο πρόσωπο του Παρισιού, ένας βόθρος απ’ όπου ξέφευγε κάθε πρωί και όπου ξαναγύριζε να κατασταλάξει τη νύχτα αυτό το βρομερό ρυάκι αισχρότητας, ζητιανιάς και αλητείας που πάντα ξεχειλίζει στους δρόμους των πρωτευουσών, μια τερατώδης κυψέλη όπου ξαναμαζεύονταν το βράδυ, μαζί με τη λεία τους, όλοι οι κηφήνες της κοινωνίας, ένα άσυλο του ψεύδους, όπου ο γύφτος, ο διωγμένος από την εκκλησία καλόγερος, ο παραστρατημένος φοιτητής, τα καθάρματα όλων των εθνών -Ισπανοί, Ιταλοί, Γερμανοί- κι όλων των θρησκειών – Εβραίοι, χριστιανοί, μωαμεθανοί, ειδωλολάτρες- που ζητιάνευαν την ημέρα γεμάτοι ψεύτικες πληγές, μεταμορφώνονταν τη νύχτα σε ληστές. Με δυο κουβέντες, ένα απέραντο βεστιάριο όπου ντύνονταν και ξεντύνονταν εκείνη την εποχή όλοι οι ηθοποιοί αυτής της αιώνιας κωμωδίας που παίζουν στα λιθόστρωτα του Παρισιού, η κλεψιά, η πορνεία και το έγκλημα.»

Η περίοδος του καρναβαλιού είναι η εποχή των μαγισσών

Είναι οι μέρες όπου ενεδρεύουν τα υπερφυσικά πλάσματα, τα φαντάσματα, τα πνεύματα του δάσους, οι διάβολοι και οι μάγισσες. Στην Ιταλία ένα απ’ αυτά τα πλάσματα ήταν η Μπεφάνα, μια παραφθορά της λέξης Θεοφάνια. Τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια καταδίκασαν αυτή την εικόνα της «Γριάς-Μάγισσας» και προσπάθησαν να την ενσωματώσουν στο ημερολόγιο σαν Αγία Αγκάθα. Κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού ομοιώματά της κρέμονταν στα παράθυρα και μικρά ειδώλια με τη μορφή της μάγισσας ρίχνονταν στους δρόμους. Σύμφωνα με τον εκχριστιανισμένο θρύλο, η Μπεφάνα είχε δυο παιδιά το Καρναβάλι και τη Σαρακοστή.

Στα καρναβάλια της Γερμανίας και της Αυστρίας οι άσχημες μάγισσες Πέρστα και Χόλντα έμπαιναν επικεφαλής μιας πομπής φαντασμάτων και δαιμόνων. Όσοι αντιπροσώπευαν την άνοιξη ήταν όμορφα ντυμένοι και φορούσαν χαρούμενες μάσκες, ενώ εκείνοι που αντιπροσώπευαν το χειμώνα και τα κακά πνεύματα ήταν τρομακτικοί στην όψη. Στις βαυαρικές Άλπεις οι «μάγισσες» πηδούσαν τη νύχτα πάνω από τις φωτιές. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί συνήθιζαν να καίνε αχυρένιες μάγισσες στις φωτιές του καρναβαλιού.

Σε διάφορα μέρη της Ευρώπης γίνονταν πομπές συνοδευόμενες με ήχους βούκινων, κουδουνιών και κυμβάλων για να εκδιώξουν τα πνεύματα και τις μάγισσες, όπως ακριβώς οι αρχαίοι Αθηναίοι έδιωχναν τις «Κάρες» στο τέλος της γιορτής των Ανθεστηρίων που γινόταν στις αρχές του Μάρτη. Σε μερικές πομπές καρναβαλιού στη Βόρεια Ευρώπη βασιλιάς των φαντασμάτων ήταν ο Χαριλο-Κίνγκ ή Αρλεκίνος. Ήταν αρχηγός μιας διαβολικής στρατιάς πεθαμένων ψυχών που τρόμαζαν και διασκέδαζαν τα πλήθη του καρναβαλιού.

Η φήμη του Αρλεκίνου ξαπλώθηκε σιγά-σιγά σε όλη την Ευρώπη, καθιστώντας τον έτσι παγκόσμια φιγούρα του καρναβαλιού. Εξάλλου ο διαβολικός Αρλεκίνος ενέπνευσε την ιταλική Κομέντια ντελ Άρτε. Αυτός ήταν που γέννησε μια σειρά από φυσιογνωμίες του καρναβαλιού, όπως τον γαλλικό Πιερότο και την Πουλσινέλ, τη ρωσική Πετρούσκα που ενέπνευσε τον Ιγκόρ Στραβίνσκυ και τον ισπανικό δον Κριστομπάλ.
Σύμφωνα με έναν αρχαίο θρύλο ο Τρελός γεννιέται την ίδια στιγμή με το Βασιλιά και έχει το ίδιο ωροσκόπιο μ’ αυτόν, γι’ αυτό και είναι ίσος του! Ο μαγικός αριθμός του Τρελού είναι το 11 και συμβολίζει ακριβώς την ισότητα αυτή. Στις μεσαιωνικός αυλές είχε το μοναδικό προνόμιο να λέει στο βασιλιά αλήθειες που δεν τολμούσε να ξεστομίσει κανένας άλλος θνητός και ήταν ο μόνος που επιτρεπόταν να μπει στα γυναικεία δωμάτια. Ηταν το μοναδικό ον στην Βασιλική αυλή που είχε το ελεύθερο να πλησιάζει τον Βασιλιά κρατώντας μάλιστα τα όπλα του, με την κάλυψη που του πρόσφερε ο ρόλος του σαν τρελός, παράλογος, πλανόδιος καλλιτέχνης. Μερικές φορές μιλούσε ποιητικά, άλλοτε ωμά, γελοιοποιώντας την αυλή του βασιλιά, αποκαλύπτοντας τις ίντριγκες, εκθέτοντας τις αδυναμίες των αυλικών, την απληστία τους και την υποκρισία τους. Πολλά καρναβάλια στην κοιλάδα του Ρήνου αρχίζουν κάθε χρόνο το 11ο λεπτό της 11ης ώρας της 11ης μέρας του εντέκατου μήνα, δηλαδή τη Μαγική Στιγμή του Τρελού.

Το καρναβάλι της Ρώμης

Ο Γκαίτε στα «Ταξίδια στην Ιταλία» περιγράφει το καρναβάλι-μαμούθ στη Ρώμη του 18ου αιώνα. Η ανθρώπινη φαντασία και η δίψα για ελευθερία είχαν βρει ελεύθερο πεδίο δράσης. Εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις δίνονταν σε παλκοσένικα στις πλατείες της πόλης. Ελέγχοντας τη βία και την ακολασία, ο τόνος του καρναβαλιού είχε μετατοπιστεί και είχε βρει καλλιτεχνική έκφραση. Τα θεατρικά έργα και οι ποιητικοί θρύλοι είχαν αντικαταστήσει τις φτηνές φάρσες.

Πολυάριθμες παρελάσεις με αλληγορικά άρματα διέσχιζαν τους δρόμους της Ρώμης και μετείχαν σ’ αυτές άτομα κάθε ηλικίας και φύλου. Οι βίαιες συγκρούσεις, οι προκλητικές αμφιέσεις και η ανηθικότητα που κάποτε χαρακτήριζαν το καρναβάλι δεν υπήρχαν πια. Το Κολοσσαίο πλημμυριζόταν από πλούσια θεάματα με δεκάδες χιλιάδες μουσικούς, χορευτές και τραγουδιστές. Το καρναβάλι στη Βενετία, που είχε τόσο γοητεύσει το λόρδο Βύρωνα με την εξωτική του λαμπρότητα και τον άπειρο πλούτο του, είχε φτάσει σε μνημειώδη έκφραση του καλλιτεχνικού πνεύματος. Ήταν ένα διαρκές πανηγύρι, αφού γιορταζόταν έξι μήνες το χρόνο!

Ο χορός των στοιχείων & της μαγείας

Το καρναβάλι είναι ευνοϊκή περίοδος για μαγεία.

Οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα περίμεναν πάντα την κατάλληλη στιγμή –όπου οι θέσεις των άστρων συμπίπτουν με ορισμένους σεληνιακούς και ηλιακούς κύκλους– για να πετύχουν τη μεταστοιχείωση των αγενών μετάλλων. Το καρναβάλι είναι ακριβώς αυτή η κατάλληλη στιγμή και η μαγεία του, όταν εκτελείται από τον τρελό, το μάγο ή τον ιερέα, μεταμορφώνει τα κοινωνικά και φυσικά στοιχεία. Ο καπνός από τις εξαγνιστικές φωτιές του καρναβαλιού αποκαλύπτει οιωνούς για ολόκληρο το χρόνο. Τα κόκαλα από τα σφαχτά και τα φτερά από κοκόρια ανακατεύονταν με στάχτες κι έπειτα ρίχνονταν στα χωράφια για να προστατεύουν τις σοδειές. Οι τελετές του καρναβαλιού περιλαμβάνουν μαγικά όργανα, ειδικές χειρονομίες και κραυγές που έχουν ιδιαίτερη δύναμη. Στο Βέλγιο και σε ορισμένα μέρη των Άλπεων χρησιμοποιούνταν σκούπες που «σάρωναν» τον παλιό χρόνο. Στα γαλλικά και γερμανικά καρναβάλια φουσκωμένοι ασκοί από κύστεις γουρουνιών προσδένονταν στα άκρα των ραβδιών με τα οποία άντρες και γυναίκες χτυπιόνταν μεταξύ τους. Πίστευαν πως οι ασκοί περιείχαν πεθαμένες ψυχές.

Η δάφνη, που ήταν απαγορευμένη από τα παπικά συμβούλια του μεσαίωνα, το θυμάρι και το δεντρολίβανο συνδέονταν επίσης με το καρναβάλι. Κλαδιά από τα φυτά αυτά κρεμούσαν στα παράθυρα για να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Επίσης γινόταν και η «μάχη των λουλουδιών», όπου νεαρά κορίτσια καβάλα σε διακοσμημένα άρματα έριχναν κίτρινες μιμόζες στα πλήθη, ένα έθιμο που επιβιώνει και στα σημερινά καρναβάλια.

Παράδοξες διασυνδέσεις σε παράξενες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε αρχαίες φυλές, που χάνονται σε πάμπολλες διασταυρώσεις μέσα στην ιστορία, χωροχρονικά τούνελ και σκουληκότρυπες που μέχρι σήμερα λειτουργούν ως περάσματα για οντότητες όπως οι Μεγάλοι Παλαιοί και οι Πρεσβύτεροι Θεοί της Μυθολογίας Κθούλου. Υβριδικά γένη που μεθοδεύτηκαν σε ανίερες τελετές των οποίων τους οποίους συναντάμε στην εποχή μας σε εορτασμούς σαν αυτούς της Απόκριας, της  Βαλπουργίας Νύχτας και της Πρωτομαγιάς. Κάποιοι αδαείς γιορτάζουν την αναγέννηση της Φύσης και κάποιοι γνώστες την αναγέννηση του Είδους τους!!!

Πηγή: TerraPapers

Ανακαλύπτω

Πώς να πετύχετε τα τηγανιτά καλαμαράκια πολύ μαλακά μέσα... και τραγανά έξω!

Ένα πιάτο υπέροχα καλοτηγανισμένα καλαμαράκια είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Το σωστό τηγάνισμα του καλαμαριού δεν είναι αυτονόητο και απλό. Πάμε να δούμε πως να πετύχετε ωραιότατα τηγανιτά καλαμαράκια και σε γεύση και σε εμφάνιση!!!
Υλικά συνταγής

Καλαμαράκια φρέσκα ή κατεψυγμένα
Αλεύρι
Αλάτι
Λεμόνι

Εκτέλεση συνταγής

Ξεπαγώνουμε τα καλαμάρια μας αν είναι κατεψυγμένα.

Καθαρίζουμε τα καλαμάρια μας [αν είναι ολόκληρα] ως εξής: κόβουμε τα πλοκάμια και αφαιρούμε το στόμα και τα μάτια τους. Αν τραβήξουμε τα πλοκάμια αφαιρούνται μαζί τους και τα εντόσθια, που τα πετάμε. Επίσης αφαιρούμε το ζελατινώδες κεντρικό «κόκκαλο» από το εσωτερικό τους. Τα χωρίζουμε σε ροδέλες. Αν είναι μικρά μπορούμε να τα τηγανίσουμε και ολόκληρα. Τα πλένουμε καλά και τα αφήνουμε σε σουρωτήρι να στραγγίξουν.

Βάζουμε μπόλικο λάδι σε βαθύ τηγάνι ή φριτέζα και το αφήνουμε να κάψει πολύ καλά.

Σε μια νάιλον σακούλα [προσοχή μην είναι τρύπια] βάζουμε αρκετό αλεύρι, παίρνουμε λίγα καλαμαράκια και τα βάζουμε μέσα. Κλείνουμε τη σακούλα και «χτυπάμε» το αλεύρι με τα καλαμαράκια μέχρι να αλευρωθούν καλά εσωτερικά και εξωτερικά.

Αφού κάψει καλά το λάδι, τινάζουμε το περίσσιο αλεύρι από τα καλαμαράκια και τα βάζουμε λίγα λίγα στο καυτό λάδι. Αν έχουμε χρησιμοποιήσει τηγάνι, αρχίζουμε να τα γυρίζουμε στο ένα λεπτό από τη στιγμή που μπήκαν στο καυτό λάδι. Αν έχουμε φριτέζα τα αφήνουμε ως έχουν. [καλά είναι και σε τηγάνι να σκεπάζονται από το λάδι].

Ο συνολικός χρόνος τηγανίσματος δεν πρέπει να ξεπεράσει τα δύο – τρία λεπτά [2-3′] με το ρολόι. Αμέσως μόλις πάρουν ένα χρυσοκίτρινο χρώμα είναι έτοιμα. ΜΗΝ ΤΑ ΑΦΗΣΕΤΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.

Αφαιρούμε τα καλαμαράκια με τρυπητή κουτάλα τα βάζουμε πάνω σε χαρτί κουζίνας ώστε να στραγγίξουν τα περίσσια λάδια και τα αλατίζουμε . Δεν τα αλατίζουμε ποτέ πριν τα τηγανίσουμε γιατί με το αλάτι θα «σφίξουν».

Αφήνουμε να ξανακάψει το λάδι και προσθέτουμε και τα υπόλοιπα. Τα σερβίρουμε ζεστά και τα περιχύνουμε με χυμό λεμονιού. [το χυμό λεμονιού τον προσθέτουμε την ώρα του σερβιρίσματος και όχι νωρίτερα γιατί θα «πανιάσουν»].

Το μυστικό για μαλακά καλαμαράκια εσωτερικά με τραγανή κρούστα εξωτερικά είναι το καυτό λάδι, το αλάτι στο τέλος του τηγανίσματος και όχι πριν το τηγάνισμα. Βασικά όμως είναι ο χρόνος ψησίματος. Επίσης να βάζετε λίγα λίγα τα καλαμαράκια στο καυτό λάδι για να μη «πέφτει» η θερμοκρασία του λαδιού.

sintayes.gr

Ανακαλύπτω

Γυναικείος οργασμός: Με αυτή την στάση είναι (πολύ) πιο πιθανός…

Είναι ένα από τα θέματα που έχουν αναλυθεί πάρα πολύ όσον αφορά την επαφή και παρόλα αυτά εξακολουθεί να αποτελεί επί της ουσίας ένα... μυστήριο.

Ο γυναικείος οργασμός είναι μια τόσο πολυσύνθετη διαδικασία, ώστε κανείς δεν μπορεί να πει ότι προκαλείται από κάποιον συγκεκριμένο και μοναδικό παράγοντα.

Μια επιστημονική ομάδα δημιούργησε την εφαρμογή Glow για smartphones, που έρχεται να ρίξει λίγο περισσότερο “φως” σε αυτό το ζήτημα. Η συγκεκριμένη εφαρμογή απευθυνόταν κυρίως σε γυναίκες που επιθυμούσαν/προσπαθούσαν να μείνουν έγκυες.
Η έρευνα έδειξε -μεταξύ άλλων- ότι οι γυναίκες συνευρίσκονται περισσότερο τις ημέρες μεταξύ της 12ης και 15ης μέρας του έμμηνου κύκλου τους. Αυτό είναι λογικό καθώς οι γυναίκες είναι πιο γόνιμες τις ημέρες γύρω από την ωορρηξία τους, η οποία συμβαίνει συνήθως περίπου στα μισά ενός κύκλου 28 ημερών.

Η έρευνα έδειξε ότι οι περισσότερες γυναίκες έχουν οργασμό στις δύο με τρεις ημέρες γύρω από την έναρξη ενός κύκλου. Αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει, επειδή τα επίπεδα των ορμονών τους “εκτοξεύονται” εκείνες τις ημέρες και, συνήθως οι γυναίκες έχουν αντίστοιχα αυξημένη διάθεση.

Επίσης, στο δείγμα των 2.400 γυναικών που μέσω της εφαρμογής Glow συμμετείχαν στην έρευνα, διαπιστώθηκαν και τα παρακάτω ποσοστά στις πιθανότητες που έχει μια γυναίκα να φτάσει σε οργασμό, όσον αφορά τις πιο συνήθεις στάσεις. Ο... νικητής είναι ξεκάθαρος. Η γυναίκα από πάνω: 43,1%

Ο άνδρας από πίσω και η γυναίκα “στα τέσσερα”: 28,6%

Ιεραποστολική στάση: 18,8%

Άλλη στάση: 9,5%

sdna.gr

Ανακαλύπτω

Παπαγάλος τραγουδάει Rihanna και είναι… καλύτερος! (Video)

Η Rihanna όταν συμμετείχε στο τραγούδι “The Monster” με τον Eminem δεν μπορούσε να φανταστεί πως τη θέση της θα μπορούσε να πάρει με αξιώσεις ένας παπαγάλος…

Κι όμως το συμπαθές πτηνό τραγουδάει το κομμάτι πολύ καλά, ή τουλάχιστον την αντικαθιστά επάξια…

Ακούστε τον φτερωτό τραγουδιστή στο βίντεο και θα καταλάβετε…

perierga.gr

Ανακαλύπτω

Η μαλθακοποίηση των αγοριών

Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρομιά, την αντιπαλότητα και το βουνό. Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρόμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου.

Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια. Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες. Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας.

Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα. Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους.

Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμό και φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν.
Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά.

Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγινα πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα.

Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.

Σήμερα θεωρείται κατακριτέο να υποστηρίζεις ότι δεν είναι κακό να παίζει το παιδί με όπλα, να φτιάχνει ξίφος από κλαδί, να παίζει στο ύπαιθρο και να χτυπήσει, παρουσιάζεται ως λάθος να θεωρούμε ότι οφείλει να αντιδρά όταν προσβάλλεται και παρενοχλείται. Είναι επίσης απαράδεκτο να το τιμωρήσεις και αναχρονιστικό να το μεγαλώσεις με πειθαρχία.

Δεν θα ξεχάσω την τραγελαφική δήλωση του Καναδού πρωθυπουργού που είχε πει «αν εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, αυτοί νικούν». Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. Δεν χαίρουν σεβασμού οι θαρραλέοι που αντιμετώπισαν τους θύτες και τους δυνάστες τους. Αυτό είναι το πρότυπο που επιλέξαμε να δώσουμε στα παιδιά μας: αποδέξου τον ρόλο του θύματος και θα κερδίσεις. Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος.

Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής. Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι έπρατταν το ίδιο, δηλαδή έθεταν το δίκαιο πάνω από το συμφέρον τους, τότε δεν θα θεωρείτο κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο, αφού θα το έκαναν οι περισσότεροι. Όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι λοιπόν προτιμότερο να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία. Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες.

dinfo.gr

Ανακαλύπτω

«Ο Ελληνισμός επέτυχε ως Γένος αλλ’ απέτυχε ως Κράτος»: Μια σπάνια συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη

Σε μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958, τα λόγια του παραμένουν επίκαιρα.

Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;

Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!

Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…

Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή  τοῦ  Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.

 Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.

Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!

Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ ‘‘ξένου παράγοντος’’; Τοῦ ἑκάστοτε… ‘‘προστάτου’’ μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;

Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν «παρεκκλίσεων» τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης».

Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν «προσαρμοστική πολιτική» καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, «τό τιμιώτατόν του»! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνῆ σκηνή!

Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿  τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας.
Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»

 Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!

Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα!

Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

 Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας!

 Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

 Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; «Αν κατεβάλλετο προσπάθεια», πρός ποιά κατεύθυνση;

Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε – ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.

Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας.

Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.

dinfo.gr

Ανακαλύπτω