Tα αφεντικά "υποφέρουν" από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας

Αν το αφεντικό σας είναι ένας αδίστακτος, μάταιος εγωιστής χωρίς κοινωνικές δεξιότητες… δε θα έπρεπε να σας προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός αυτό.

Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται ερευνητές από τη Νορβηγία, σύμφωνα με τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που κατέχουν διευθυντικές θέσεις υποφέρουν από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας.

Ως εκ τούτου είναι γεμάτοι με αυτοπεποίθηση, είναι δυναμικοί και είναι προετοιμασμένοι να λαμβάνουν δύσκολες αποφάσεις – κατέχουν με άλλα λόγια τις ιδιότητες που ενδέχεται να εντυπωσιάσουν σε μια συνέντευξη για την κάλυψη μιας θέσης υψηλού επιπέδου.

Η απερίσκεπτη όμως φύση τους σημαίνει ακόμη ότι ενδεχομένως να μην είναι οι καλύτεροι ηγέτες.

Προηγούμενες έρευνες υποστήριζαν ότι οι εργαζόμενοι τείνουν να εκλαμβάνουν τα «ωραία αφεντικά» ως δεδομένα.

«Οι άνθρωποι με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας ενδιαφέρονται για την κυριαρχία, την εξουσία, το status, την αναγνώριση και το θαυμασμό» εξήγησε ο ερευνητής Christian Gimso από τη σχολή BI Norwegian Business School.

«Δε θα σκεφτούν δύο φορές για να χρησιμοποιήσουν τους άλλους για να πετύχουν τους στόχους τους. Οι ηγέτες που “πιάνουν” υψηλά σκορ στα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά δεν έχουν την ικανότητα να συνδέονται πραγματικά με άλλους. Έχουν το δικό τους τρόπο σκέψης, που δεν περιλαμβάνει καθόλου αυτούς που βρίσκονται γύρω τους. Αυτό μπορεί να σημαίνει χαμηλή απόδοση ηγεσίας» πρόσθεσε ο ίδιος στη Huffington Post.

Στην έρευνα συμμετείχαν 3.200 υποψήφιοι, οι οποίοι είχαν δηλώσει συμμετοχή σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα ηγεσίας.

Οι υποψήφιοι πέρασαν από διαδικασία συνέντευξης, η οποία ήταν σχεδιασμένη για να αξιολογεί τη δυνητική δυνατότητα ηγεσίας.

Στο πλαίσιο της έρευνας, έκαναν ακόμη ένα τεστ προσωπικότητας, το οποίο μετρούσε τα ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά.

Όσοι έπιασαν υψηλά ποσοστά στο ναρκισσισμό, τα πήγαν πολύ καλά και στη διαδικασία της συνέντευξης και είχαν περισσότερες πιθανότητες να πάρουν τη θέση.

«Οι νάρκισσοι τείνουν να κυνηγούν θέσεις που μπορούν να τροφοδοτήσουν την “πείνα” τους για εξουσία και κοινωνική θέση» είπε ακόμη ο Gimso.

Τα αποτελέσματα της έρευνας υποστηρίζουν ακόμη την άποψη ότι οι νάρκισσοι είναι πολύ καλοί στο να καταφέρνουν να βρίσκουν για τον εαυτό τους τέτοιες θέσεις.

«Όσοι έχουν υψηλό βαθμό ναρκισσιστικών χαρακτηριστικών τα πηγαίνουν καλύτερα στις συνεντεύξεις από τους υπόλοιπους υποψηφίους και έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάρουν τη θέση» κατέληξε.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Το πιο κεραυνοβολημένο σημείο στον πλανήτη με 1.200.000 κεραυνούς κάθε χρόνο (Video)

Αν νομίζατε ότι τα σύννεφα με τους ασταμάτητους κεραυνούς υπάρχουν μόνο πάνω από στοιχειωμένα κάστρα σε ταινίες τρόμου, ήρθε η ώρα να αλλάξετε γνώμη.

Η περιοχή Κατατούμπο στη Βενεζουέλα είναι το πιο κεραυνοβολημένο σημείο στον πλανήτη με 1.200.000 κεραυνούς κάθε χρόνο.

Εκεί που ο ποταμός Κατατούμπο συναντά τη λίμνη Μαρακαΐμπο, μαίνεται η Relámpago del Catatumbo, ή «αιώνια καταιγίδα», ένα θαυμαστό φυσικό φαινόμενο που μαίνεται στον ουρανό για έως και 160 νύχτες τον χρόνο.Μετρώντας περίπου 260 κεραυνούς ανά ώρα πρόκειται για ένα μοναδικό γεγονός που χρησιμοποιείται για αιώνες από τους ναυτικούς της Καραϊβικής στην εποχή της αποικιοκρατίας, οι οποίοι του έδωσαν το ψευδώνυμο «Ο φάρος Κατατούμπο»

Μάλιστα, οι λάμψεις εμφανίζονται σε μια ποικιλία από εντυπωσιακά χρώματα, κόκκινο, πορτοκαλί, μπλε και μωβ, λόγω της παρουσίας των διαφόρων ποσοτήτων των σωματιδίων σκόνης ή υδρατμών στην ατμόσφαιρα.

Παρά τη φήμη του, λίγα είναι πραγματικά γνωστά για τους ακριβείς μηχανισμούς πίσω από αυτό το φαινόμενο. Η αρχαία φυλή των Γιούκπα, μια κοινότητα ιθαγενών που ακόμα και σήμερα ζει και στις δύο πλευρές των συνόρων μεταξύ της Κολομβίας και της Βενεζουέλας, πιστεύει ότι η αστραπή ενεργοποιείται όταν οι πυγολαμπίδες που αντιμετωπίζουν προγονικά πνεύματα. Ελαφρώς πιο σύγχρονες ιδέες ρίχνουν ευθύνες στην τοπογραφία της περιοχής, πλούσια σε μεθάνιο και ουράνιο.

Η τοπογραφία της περιοχής είναι μοναδική επειδή τα βουνά κλείνουν τη λίμνη Μαρακαΐμπο από τρεις πλευρές. Όταν ο ζεστός, υγρός αέρας από την Καραϊβική ρέει στη λεκάνη Μαρακαΐμπο από τη μόνη πλευρά που είναι απαλλαγμένη από βουνά, συγκρούεται με τον ψυχρό αέρα από τις Άνδεις και ωθείται προς τα πάνω. Ο ατμός στη συνέχεια συμπυκνώνεται σχηματίζοντας σύννεφα που παρέχουν ηλεκτρισμό και, τελικά, κεραυνούς. Η όλη διαδικασία τροφοδοτείται από τη συνεχή παροχή θερμού, υγρού αέρα στη λεκάνη που προκύπτει από την εξάτμιση της λίμνης από τον καυτό Ήλιο του Ισημερινού.

defencenet.gr

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ελέφαντας κλαίει όταν απελευθερώνεται μετά από 50 χρόνια σκλαβιάς! (Video)

Το άτυχο ζώο έκλαιγε με λυγμούς και τα δάκρυα ανακούφισης που έβγαιναν από τα μάτια του ήταν ατελείωτα, όταν διασώθηκε από μια φιλανθρωπική οργάνωση. 

Απίστευτες είναι οι εικόνες που δείχνουν τη στιγμή που ένας ελέφαντας που ζούσε αλυσοδεμένος, είχε ξυλοκοπηθεί και κακοποιηθεί επανειλημμένως για 50 χρόνια, ξέσπασε σε δάκρυα χαράς όταν αφέθηκε ελεύθερος!

Ο Ρατζού ο ελέφαντας ήταν γεμάτος πληγές από τα δεσμά που του πέρασε ο ιδιοκτήτης του, προκειμένου να τον χρησιμοποιεί ως ατραξιόν για να προσελκύει λίγα χρήματα από τους τουρίστες που επισκέπτονταν το μικρό χωριό που ζούσε στην Ινδία.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ντενίσοβα: Οι μυστηριώδεις άνθρωποι της Ασίας με την ικανότητα να επιβιώνουν στα μεγάλα ύψη

Οι Ντενίσοβα, οι μυστηριώδεις άνθρωποι που όπως ανακαλύψαμε σχετικά πρόσφατα έζησαν κάποτε στην Ασία, ήταν εκείνοι που κληροδότησαν τον γενετικό «εξοπλισμό» που χαρίζει σε ορισμένους σύγχρονους πληθυσμούς την ικανότητα να επιβιώνουν χωρίς πρόβλημα στα μεγάλα ύψη.

Αυτό υποστηρίζουν επιστήμονες οι οποίοι εντόπισαν την ίδια γονιδιακή παραλλαγή που σχετίζεται με τη ρύθμιση των επιπέδων του οξυγόνου στο αίμα τόσο στους σημερινούς κατοίκους του Θιβέτ όσο και στους παλαιολιθικούς αινιγματικούς ασιάτες συγγενείς μας.

Το εύρημα, σύμφωνα με τους ειδικούς, ενισχύει τη θεωρία ότι ο Homo sapiens έχει αποκτήσει κάποια από τα εξελικτικά πλεονεκτήματά του μέσω της διασταύρωσης με άλλα είδη ανθρώπων τα οποία σήμερα έχουν εκλείψει.

Εξέλιξη… ύψους

Η εν λόγω  παραλλαγή αφορά το γονίδιο EPAS1, το οποίο σχετίζεται με τη ρύθμιση της παραγωγής αιμοσφαιρίνης, της πρωτεΐνης που περιέχεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια και τροφοδοτεί με οξυγόνο το αίμα. Στα μεγάλα υψόμετρα η περιεκτικότητα της ατμόσφαιρας σε οξυγόνο είναι μικρότερη και, προκειμένου να αντεπεξέλθει σε αυτή την έλλειψη, ο οργανισμός παράγει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια.

Για ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν συνηθίσει να ζουν στα μεγάλα ύψη η διαδικασία αυτή είναι επίπονη και μπορεί να αποβεί επικίνδυνη – η παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων μπορεί να είναι μεγαλύτερη από όσο χρειάζεται αυξάνοντας την πηκτικότητα του αίματος και μαζί με αυτήν τον κίνδυνο θρομβώσεων ή εγκεφαλικού.

Σε όσους ωστόσο διαθέτουν τη συγκεκριμένη παραλλαγή του EPAS1 η ρύθμιση των επιπέδων οξυγόνου στο αίμα γίνεται πολύ ομαλά, χωρίς κίνδυνο για τον οργανισμό.

Αν και είναι πολύ σπάνια στον παγκόσμιο πληθυσμό, η συγκεκριμένη παραλλαγή στο EPAS1 είναι εξαιρετικά διαδεδομένη στους κατοίκους του Θιβέτ οι οποίοι ζουν μόνιμα σε υψόμετρο 4.000 μ. και πάνω.

Η ανακάλυψή της έγινε το 2010 από τον Ράσμους Νίλσεν, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, και την ομάδα του. Καθώς η γενετική αλληλουχία που είδαν στους Θιβετιανούς διέφερε τόσο πολύ από αυτές που παρατηρούνται σε άλλους σύγχρονους ανθρώπινους πληθυσμούς οι επιστήμονες σκέφτηκαν να την αναζητήσουν σε αρχαιότερα γονιδιώματα.

«Τη συγκρίναμε με τους Νεάντερταλ, αλλά δεν βρήκαμε κάποια που να ταιριάζει» δήλωσε στο BBC ο καθηγητής Νίλσεν, ένας εκ των κύριων συγγραφέων της σχετικής μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature». «Μετά τη συγκρίναμε με τους Ντενίσοβα και προς έκπληξή μας εντοπίσαμε κάποια που ταίριαζε σχεδόν απόλυτα».

Γενετικά «δώρα» από συγγενείς

Τα μόνα στοιχεία που έχουμε από τους Ντενίσοβα είναι δυο οστά και δυο δόντια που υπολογίζεται ότι είναι ηλικίας 40.000-50.000 ετών και έχουν βρεθεί στο ομώνυμο σπήλαιο της Σιβηρίας.

Αρχικά είχε θεωρηθεί ότι τα απολιθώματα ανήκαν σε κάποιο από τα γνωστά είδη της εποχής, όταν όμως οι επιστήμονες κατόρθωσαν να εξαγάγουν μιτοχονδριακό DNA από το πρώτο οστό που ανακαλύφθηκε (και προερχόταν από το μικρό δάχτυλο του χεριού ενός κοριτσιού) διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για ένα νέο, άγνωστο ως τότε είδος ανθρώπου (ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί αν πρόκειται για ένα ξεχωριστό είδος Homo ή για υποείδος του Homo sapiens).

Τόσο τα τελευταία όσο και προηγούμενα ευρήματα από τις αναλύσεις του γενετικού υλικού που έχει εξαχθεί από το περίφημο πλέον «δαχτυλάκι» δείχνουν ότι οι Homo sapiens της παλαιολιθικής εποχής διασταυρώνονταν με τους Ντενίσοβα (όπως και με τους Νεάντερταλ).

Ο καθηγητής Νίλσεν θεωρεί ότι η διασταύρωση του είδους μας με τους Ντενίσοβα συνέβη στο πολύ μακρινό παρελθόν αλλά η γενετική κληρονομιά που μας κληροδότησαν παρέμεινε, για να βοηθήσει πολλές φορές τους μακρινούς προγόνους μας να προσαρμοστούν στα νέα περιβάλλοντα που συναντούσαν καθώς εξαπλώνονταν στον πλανήτη βγαίνοντας από την Αφρική.

«Αφότου το DNA των Ντενίσοβα πέρασε στους σύγχρονους ανθρώπους παρέμεινε σε διάφορους πληθυσμούς της Ασίας σε χαμηλές συχνότητες για πολύ καιρό» ανέφερε ο κ. Νίλσεν. «Αργότερα, όταν οι πρόγονοι των Θιβετιανών μετακινήθηκαν σε μεγάλο υψόμετρο, αυτό ευνόησε τη γονιδιακή παραλλαγή η οποία στη συνέχεια εξαπλώθηκε σε σημείο ώστε σήμερα να τη φέρουν οι περισσότεροι Θιβετιανοί».

Παρ’ όλα αυτά, πρόσθεσε ο καθηγητής, δεν γνωρίζουμε αν οι Ντενίσοβα ήταν επίσης προσαρμοσμένοι για τη ζωή σε μεγάλο υψόμετρο. Το Σπήλαιο της Ντενίσοβα δεν βρίσκεται ιδιαίτερα ψηλά – είναι στα 760 μ. – όμως, επισημαίνει, ανήκει στα Αλταϊκά Όρη τα οποία υψώνονται πάνω από τα 3.000 μ.

Πηγή: Το Βήμα science

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ο περίεργος τοίχος στην οδό Απόλλωνος 26 στο μοναστηράκι (Εικόνες)

Κατεβαίνοντας την οδό Απόλλωνος πίσω από το παλιό υπουργείο παιδείας στο νούμερο 26 υπάρχει ένας τοίχος σε ένα κτίριο ο όποιος έχει πάνω του εκατοντάδες μικρά σύμβολα που οδηγούν σε πολλές σκέψεις...

Τα εκατοντάδες μικρά σύμβολα του τοίχου περιλαμβάνουν:

1) 9 Μούσες

2) Απόλλωνας

3) Δεκαεξάκτινο αστέρι της Βεργίνας

4) Ο Άτλαντας ( δυο φορες)

5) Κουκουβάγια της Αθήνας

6) Κάτοψη της Ακρόπολης και άλλα

Δείτε τις φωτογραφίες:

kastamonitis

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Έσκαψε 6.000 σκαλοπάτια στο βουνό για χάρη μιας γυναίκας!

7/2014. Πριν από 50 χρόνια, ο Liu ένα 19χρονο αγόρι ερωτεύτηκε μια 29χρονη χήρα εν ονόματι Xu. Εκείνη την εποχή, όμως, ήταν απαράδεκτο και ανήθικο για έναν νεαρό άντρα να αγαπήσει μια μεγαλύτερη γυναίκα. Έτσι το ζευγάρι για να αποφύγει την κατακραυγή του κόσμου αλλά και τα κουτσομπολιά αποφάσισε να ζήσει σε μια σπηλιά στο βουνό, στην περιοχή Jiangjin.

Στην αρχή, τα πράγματα ήταν δύσκολα καθώς δεν είχαν τίποτα, ούτε νερό, ούτε ηλεκτρικό, ούτε τρόφιμα. Έπρεπε να ζήσουν τρώγοντας ρίζες και χόρτα από το βουνό, ενώ ο Liu κατάφερε να φτιάξει μια αυτοσχέδια λάμπα κηροζίνης για να φωτίσει τη ζωή τους. Σιγά σιγά προσαρμόστηκαν στις δυσκολίες και τα έφερναν βόλτα, έστω και δύσκολα, ενώ απέκτησαν επτά παιδιά. Ο Liu αναλάμβανε να βρει το φαγητό και η Xu μεγάλωνε τα παιδιά. Κι όλα αυτά με αγάπη και χωρίς καμία δυσφορία. Το μοναδικό πρόβλημα που υπήρχε ήταν το γεγονός ότι η Xu δεν μπορούσε να κατέβει το βουνό, με αποτέλεσμα να μένει σχεδόν απομονωμένη στη σπηλιά, σε αντίθεση με τον άντρα της που είχε ευκολότερη πρόσβαση στις παρυφές του.

Τότε ήταν που ο Liu αποφάσισε να διευκολύνει τη γυναίκα του, ξεκινώντας να σκάβει με το χέρι ένα ένα σκαλί στο βουνό. Για περισσότερα από 50 χρόνια σκάλιζε το… μονοπάτι που θα έκανε πιο εύκολη τη ζωή της γυναίκας του. «Οι γονείς μου ήταν τόσο αγαπημένοι, που έζησαν απομονωμένοι πολλά χρόνια χωρίς όμως να λείψει ποτέ ο ένας από τον άλλον», λέει ο Ming Sheng Liu, ένα από τα επτά παιδιά. Κι αυτό μέχρι την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Liu, 72 ετών σήμερα, επιστρέφοντας από τις καθημερινές γεωργικές εργασίες του κατέρρευσε.

Η Xu τον αγκάλιασε και αυτός πέθανε στην αγκαλιά της… Τώρα πια τα σκαλιά που εκείνος έσκαψε με τα χέρια του στο βουνό μένουν για να θυμίζουν τη μεγάλη του αγάπη για εκείνη… Η ιστορία τους συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 10 κορυφαίες ιστορίες αγάπης που είναι γνωστές σήμερα στην Κίνα, ενώ η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να μετατρέψει σε μνημείο τόσο τη σπηλιά που ζούσαν όσο και τα χειροποίητα σκαλοπάτια σαν έναν μικρό φόρο τιμής προς το αγαπημένο ζευγάρι. Για να ζήσει η ιστορία τους για πάντα…

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Dan Gilbert: Πώς γινόμαστε ευτυχισμένοι; (Video)

Ο Νταν Γκίλμπερτ, συγγραφέας του Σκοντάφτοντας στην ευτυχία, αμφισβητεί την ιδέα οτι θα είμαστε δυστυχισμένοι αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε. Το "ψυχολογικό ανοσοποιητικό μας σύστημα" μας επιτρέπει να νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι ακόμα και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάσαμε.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Πτήση μέσα από το κόκπιτ ενός F16 (Video)

Το παρακάτω βίντεο είναι από την Νορβηγική Πολεμική Αεροπορία και δείχνει τον πιλότο "Hanche" σε χαμηλές πτήσεις, να κάνει άσκηση κατάρριψης μη επανδρωμένων αεροσκαφών και προσομοίωση εμπλοκής κατά του Πολεμικού Ναυτικού.

Το βίντεο να είστε σίγουροι ότι είναι εντυπωσιακό:

onalert.gr

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Τα ψυχολογικά πειράματα που σόκαραν τον κόσμο (Video)

Αντιδράσεις και έντονες επικρίσεις έχει προκαλέσει τις τελευταίες μέρες η αποκάλυψη των δύο αμερικανικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για τα αποτελέσματα μια έρευνας που διεξήχθη το 2012 και η οποία αποσκοπούσε στη διερεύνηση του κατά πόσο η έκθεση σε καθορισμένα συναισθήματα με θετικό ή αρνητικό πρόσημο είχε τη δύναμη να διαμορφώσει τις επιλογές των χρηστών του Facebook και να μεταβάλλει αναλόγως το συναισθηματικό φορτίο των αναρτήσεών τους.

Οι συντάκτες της έρευνας παρατήρησαν ότι οι χρήστες που συμμετείχαν –εν αγνοία τους– σε αυτήν άρχισαν να χρησιμοποιούν κυρίως αρνητικού ή θετικού περιεχομένου λέξεις ανάλογα με το περιεχόμενο στο οποίο είχαν «εκτεθεί». Σύμφωνα με τους ερευνητές και τη σχετική δημοσίευση της έρευνας στην αμερικανική επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), «τα αποτελέσματα δείχνουν την πραγματικότητα του μαζικού συναισθηματικού επηρεασμού μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης».

Σοκαρισμένοι οι χρήστες του Διαδικτύου εξέφρασαν το «βαθύ προβληματισμό τους» και χαρακτήρισαν τη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε «ανησυχητική» ή «διαβολική» σε ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης, ενώ παράλληλα η Αρχή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων στο Διαδίκτυο ξεκίνησε έρευνα για τις ενέργειες της διεύθυνσης του διάσημου ιστοτόπου.  Προσφάτως, μάλιστα, η βρετανική αρχή προστασίας δεδομένων προέβη σε παρόμοια ανακοίνωση.

Παρά το γεγονός πως η δημοσίευση των αποτελεσμάτων έγινε πριν από περίπου ένα μήνα, η οργή για την έρευνα ξέσπασε τις τελευταίες μέρες, έπειτα από αναφορές στα μέσα, όπως οι “The New York Times” και το περιοδικό “The Atlantic” και τα ερωτήματα περί ηθικής και πειραματόζωων που τέθηκαν στα εν λόγω δημοσιεύματα.

Το ασυνήθιστο ξέσπασμα του Τύπου για την ενέργεια του Πανεπιστημίου Κορνέλ και του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας οφείλεται στην ανυπαρξία συγκατάθεσης των χρηστών, αλλά και στο γεγονός της έλλειψης ενημέρωσης των κινδύνων που εγκυμονούσε η συμμετοχή τους. «Η μελέτη έβλαψε τους συμμετέχοντες επειδή μετέβαλε τη διάθεσή τους», καταλήγει ο Αμερικανός καθηγητής, «και αυτό είναι κακό ακόμα και για το Facebook».

Η έκταση, ωστόσο, που δόθηκε στο ζήτημα περί νομιμότητας η μή κατά την εκτέλεση της έρευνας οδηγεί αναπόφευκτα στη λήθη τα ενδιαφέροντα και ουσιώδη αποτελέσματά της. Η ταχύτητα επίδρασης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τόσο γνωστικά όσο και συγκινησιακά στο άτομο ανοίγουν αναμφίβολα ένα νέο κύκλο συζητήσεων στην ακαδημαϊκή κοινότητα στον τομέα της Γνωστικής και Συναισθηματικής Ψυχολογίας της Επικοινωνίας.

Το ψυχολογικό πείραμα “μεταβολής συναισθήματος στο Facebook", δεν είναι το μόνο που έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη τόσο ως προς τη διαδικασία, όσο και ως προς τα σοκαριστικά αποτελέσματά του.

Αναδρομή στα πιο σοκαριστικά κοινωνικά πειράματα

Το πείραμα του Ash (1953)

Το κοινωνικό πείραμα της συμμόρφωσης, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ήταν μία σειρά μελετών που δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του '50, επιδεικνύοντας την δύναμη της συμμόρφωσης στις ομάδες. Γνωστό και ως το "Παράδειγμα του Ας". Στα πειράματα υπό τον καθηγητή Πανεπιστημίου Σολομώντα Ας, ζητούνταν από μία ομάδα φοιτητών του να πάρει μέρος σε ένα υποτιθέμενο "οπτικό τεστ".

Στην πραγματικότητα, όλοι οι συμμετέχοντες, πλην ενός, ήταν συνεργάτες του ερευνητή με αντικείμενο μελέτης το πως θα αντιδράσει το υποκείμενο στη συμπεριφορά των "συννενοημένων" συμμετεχόντων, οι οποίοι θα έδιναν  όλοι τις ίδιες λανθασμένες απαντήσεις. Το 33% των φοιτητών συμμορφώθηκε, απαντώντας λάθος, ακολουθώντας τις εξόφθαλμα λανθασμένες απαντήσεις των άλλων συμμετεχόντων.

Η δύναμη της συμμόρφωσης κυριαρχεί έναντι της λογικής και από κοινωνικής οπτικής η συναίνεση στο ευρύτερο κανόνα, λειτουργεί επιβεβαιωτικά στην τοποθέτηση του Γκάρι Μπέκερ, περί αδυναμίας του ατόμου να γίνει παραβάτης, φοβούμενος τον κοινωνικό στιγματισμό ή την τιμωρία.

Το πείραμα της απάθειας του παρευρισκομένου - Bystander effect (1968)

Αφορμή για το πείραμα, στάθηκε η δολοφονία μίας νεαρής γυναίκας το 1964. Συγκλονιστικός ήταν ο αριθμός από τους αυτόπτες μάρτυρες που ανέρχεται στους 38. Συγκλονιστικότερο, ωστόσο, είναι πως και οι 38 έμειναν απαθείς στη θέαση της στυγερής δολοφονίας. Οι John Darley και Bibb Latane ζήτησαν από εθελοντές, να λάβουν μέρος σε μία συζήτηση, όπου θα συζητούσαν με αγνώστους. Κάθε συνομιλητής, θα ήταν σε διαφορετικό δωμάτιο και θα συζητούσαν μέσω ενδοεπικοινωνίας.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ένας από τους συνομιλητές θα πάθαινε κρίση επιληψίας. Ο στόχος του πειράματος ήταν να εξεταστεί το φαινόμενο της επίδρασης των παρευρισκομένων (bystander effect) ή αλλιώς το σύνδρομο Genovese και ειδικότερα οι  λόγοι και οι διεργασίες που συντελούνται, ώστε τα άτομα να αρνούνται να πάρουν την ευθύνη ή να δώσουν βοήθεια σε κάποιον που την χρειάζεται όταν άλλα άτομα είναι παρόντα.

Επιστρέφοντας στο πείραμα παρατηρήθηκε πως  όταν η συζήτηση γινόταν μεταξύ δύο ατόμων και ο ένας πάθαινε επιληψία, το 85% των συνομιλητών, έβγαινε από το δωμάτιο και έψαχνε να τον βρει και να τον βοηθήσει. Όταν όμως τους δινόταν η εντύπωση πως τους ακούν ακόμα 3 άτομα, μόλις το 31% βγήκε από το δωμάτιο αναζητώντας αυτόν που χρειαζόταν τη βοήθειά του.

Το πείραμα της φυλακής του Stanford (1971)

Ο καθηγητής Philip Zimbardo, αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα πείραμα - παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ρόλων εξουσίας και υποταγής, το οποίο στην αρχή έμοιαζε απλό και ακίνδυνο.  Έπειτα από εθελοντική συμμετοχή και ύστερα από ενημέρωση σχετικής αγγελίας (η οποία ζητούσε για το πείραμα νέους, υγιείς τόσο σωματικά όσο και ψυχικά), τα άτομα θα έμπαιναν “στην φυλακή του Stanford” άλλοι ως κρατούμενοι και άλλοι ως σωφρονιστικοί υπάλληλοι. Ο χώρος του τομέα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου είχε διαμορφωθεί σε φυλακή και επιβλεπόταν από τους αρμόδιους επιστήμονες.

Tην πρώτη μέρα, όλα κύλησαν ομαλά. Ωστόσο, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ κρατουμένων και φυλάκων, πειράματος και πραγματικότητας, ηθικής και διαφθοράς γρήγορα εξαφανίστηκε και γρήγορα η κατάσταση τέθηκε εκτός ελέγχου. Η βία, η παράνοια και η κατάχρηση της εξουσίας κυριάρχησαν και ανέδειξαν το πείραμα του Zimbardo ως το πιο γνωστό και συγκλονιστικό πείραμα στην Κοινωνική Ψυχολογία.

Philip Zimbardo: Η ψυχολογία του κακού

Το πείραμα του Milgram - Η δύναμη των εντολών (1974)

Το πρωτοποριακό και συγχρόνως αμφισβητούμενο πείραμα του Milgram μελέτησε συστηματικά μια πλευρά της υπακοής με αφορμή τις φρικαλεότητες της ναζιστικής εποχής. Το πείραμα "φάρσα" που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή, έφερε συγκλονιστικά αποτελέσματα στην επιφάνεια και μια αλήθεια για το περίφημο “τέρας” που κρύβεται μέσα μας.

Συγκεκριμένα πρόκειται για μια σειρά πειραμάτων κοινωνικής ψυχολογίας που διενεργήθηκαν από τον ψυχολόγο του Πανεπιστημίου του Γιέηλ, Stanley Milgram. Σε αυτό μετρήθηκε η προθυμία των συμμετεχόντων στο να υπακούν στο πρόσωπο του Επιστήμονα που συμβολίζει εξουσία και αυθεντία, όταν αυτός τους ζητούσε να κάνουν πράγματα που αντιτίθενται στην συνείδησή τους.

Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, τρεις μήνες μετά την έναρξη της δίκης του Γερμανού ΝΑΖΙ Adolf Eichmann για το Ολοκαύτωμα. Ο Μίλγκραμ πίστευε ότι  η υπακοή που οδηγεί στο έγκλημα, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.  Σύμφωνα με τα πειράματα του Milgram είναι δυνατόν εκατομμύρια συνεργοί απλά να ακολουθούν εντολές, ακόμα κι αν αυτές παραβιάζουν τις βαθύτερες ηθικές αρχές τους.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Ο υπεύθυνος χώριζε τα άτομα σε ζεύγη, μαθητή και δασκάλου. Ο «μαθητευόμενος» - ηθοποιός δενόταν σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
 Ο «δάσκαλος» καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας.

Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!». Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο υπεύθυνος του πειράματος. Κάθε φορά που ο ηθοποιός - μαθητής, έδινε λανθασμένη απάντηση, ο υπεύθυνος έδινε την εντολή, να πατήσουν το κουμπί, προκαλώντας ηλεκτροσόκ. Μάλιστα σε κάθε λάθος απάντηση το επόμενο ηλεκτροσόκ, ήταν ισχυρότερο. Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό; Το 66%, καθώς το πείραμα “ έπρεπε να ολοκληρωθεί”.

kathimerini.gr

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ikebana: Η Τέχνη της Ιαπωνικής Ανθοδετικής

Η Τέχνη της Ανθοδετικής είναι μια από τις αρχαιότερες του κόσμου. Ίσως γεννήθηκε όταν ο άνθρωπος παρατήρησε για πρώτη φορά την ομορφιά της φύσης, ίσως όταν συνειδητοποίησε την έννοια της προσφοράς και της θυσίας. Ίσως γεννήθηκε όταν γεννήθηκε ο άνθρωπος, όταν γεννήθηκαν τα άνθη... όταν γεννήθηκε η τέχνη.

Ο Okakura Kakuzo αναφέρει "Η εκτίμηση των λουλουδιών θα πρέπει να ήταν σύγχρονη με την ποίηση του έρωτα"... "Ο πρωτόγονος άνθρωπος, με το να προσφέρει το πρώτο λουλουδένιο στεφάνι στην αγαπημένη του, υψώθηκε πάνω από το θηρίο. Έγινε ανθρώπινος γιατί ξεπέρασε τις ωμές φυσικές του ανάγκες. Πέρασε στη σφαίρα της τέχνης γιατί διέκρινε τη χρησιμότητα του άχρηστου".

Η γιαπωνέζικη παράδοση λέει ότι οι πρώτες συνθέσεις φτιάχτηκαν από μοναχούς όταν, μετά από κάποια θύελλα, μάζεψαν με συμπόνια τα ξεριζωμένα και σκόρπια λουλούδια και τα συγκέντρωσαν σε δοχεία με νερό για να παρατείνουν τη ζωή τους, να ελαφρύνουν τον πόνο τους και να τους προσφέρουν ένα ένδοξο θάνατο.

Πάντως, σε όλους τους πολιτισμούς η ανθοδετική τέχνη γεννήθηκε σαν μια προσφορά στους θεούς και οι πρώτες συνθέσεις τοποθετήθηκαν σαν θυσία στους βωμούς. Είναι η θυσία του ωραίου, η προσφορά της ζωής που ανανεώνεται κυκλικά και συνεχόμενα. Είναι το σύμβολο του εύθραυστου και του εφήμερου που, όμως, έχει μέσα του τη δύναμη της ανανέωσης, όπως είναι η ίδια η ζωή και η ανθρώπινη ύπαρξη.

Το άνθος είναι το σύμβολο της αρμονίας, παιδί της γης και του ουρανού. Από τη γη και την υγρασία αποκτά τη δύναμη εξάπλωσής του και τη στήριξή του. Από τον ουρανό και το φως, τη δύναμη της αύξησης και του ύψους. Θυσιασμένο ανάμεσα σε δύο αβύσσους, αναζητάει το φως σε μια προσπάθεια απελευθέρωσης.

Αυτά τα "όντα φωτός", όπως τα αποκάλεσε ο Jung, είναι το ίδιο το σύμβολο του πνευματικού εγώ του ανθρώπου, που παλεύει να υψωθεί πάνω από τα γήινα στοιχεία του για να αγγίξει το πνευματικό φως, για να ανθίσει από επαφή με τις ακτίνες του ηλίου της γνώσης. Και όταν ο άνθρωπος ανθίζει προσφέρει ότι καλύτερο έχει μέσα του, τον ανώτερο εαυτό του, όπως κάνει το λουλούδι, με το άρωμα και το χρώμα του.

Ο Παράκελσος μας λέει ότι τα φυτά είναι κανάλια κοσμικής ενέργειας και ότι κάθε μέρος του φυτού δέχεται την ευεργετική επίδραση των ενεργειών κάποιου πλανήτη. Έτσι, ο Κρόνος κυβερνάει τις ρίζες, ο Ερμής το σπόρο, η Σελήνη τα φύλλα και ο Δίας το καρπό. Τα άνθη, διοχετεύουν την ενέργεια της Αφροδίτης και είναι, επομένως, όντα αγάπης, ομορφιάς και ζωής. Ίσως γι' αυτό το λόγο έχει ειπωθεί για τα λουλούδια πως είναι "αστέρια πάνω στη γη".

Η προσφορά λουλουδιών και το στόλισμα χώρων με συνθέσεις ή βάζα είναι σήμερα, όχι μόνο μια κοινωνική συνήθεια αλλά και, όπως ήταν πάντοτε, ένα δείγμα αγάπης, εκτίμησης και ευαισθησίας. Όμως, γι' αυτό το ευγενικό σκοπό κόβονται καθημερινώς χιλιάδες λουλούδια σ' όλο τον κόσμο. Μπροστά στη θυσία τόσων λουλουδιών, ποια είναι η στάση μας; Δεν μπορεί μια τέχνη αγάπης και ευαισθησίας να μείνει αναίσθητη μπροστά στη σπατάλη και τη περιφρόνηση της ζωής, στην έλλειψη εκτίμησης του ωραίου, βλέπoντας λουλούδια πεταμένα ή μαραμένα στα βάζα τους. Τους αξίζει καλύτερη μοίρα.

"Γιατί να μην καταστρέψουμε τα λουλούδια αν μπορούν μ' αυτό τον τρόπο να αναπτυχθούν νέες μορφές που εξευγενίζουν την ιδέα του Κόσμου; Το μόνο που τους ζητάμε είναι να συμμετάσχουν στη θυσίας στο ωραίο. Θα εξιλεωθούμε για την πράξη μας αφιερώνoτας τους εαυτούς μας στη Γνησιότητα και την Απλότητα". "Να δείξουμε ευγνωμοσύνη στη θυσία των λουλουδιών, εφόσον πρόσφεραν τη ζωή τους και το άρωμά τους χωρίς να ζητήσουν αντάλλαγμα. Να τους επιτρέψουμε να πεθάνουν με αξιοπρέπεια" και "μεταφορικά, να είμαστε εμείς που προσφερόμαστε" μαζί τους, "το καλύτερο, το πιο αγνό και το πιο όμορφο μέρος του εαυτού μας".

Και εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτά τα εφήμερα όντα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα χέρια μας, στα βάζα μας ή ακόμα στις γλάστρες και στους κήπους μας. Τους αξίζει η ίδια αγάπη που εκείνα προσφέρουν και ένα μεγάλος θαυμασμός.

Έτσι λοιπόν, η απλή διακόσμηση μετατρέπεται σε τέχνη και ακόμη περισσότερο, σ' ένα δρόμο αναζήτησης της ομορφιάς και του ίδιου του εαυτού μας, σ' ένα δρόμο διαλογισμού και μελέτης γιατί "η τέχνη είναι η σοφία που έγινε ομορφιά".

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η IKEBANA

Στην Ιαπωνία η τέχνη της ανθοδετικής είναι γνωστή με το όνομα "Ikebana", που προέρχεται από τις λέξεις Ikiru = αναζωογονώ και Hana = άνθος - κλαδί και σημαίνει αναζωογόνηση λουλουδιών ή ζωντανά λουλούδια. Η αναζωογόνηση των λουλουδιών γίνεται όχι μόνο με το να τα κρατάμε σε καθαρό και δροσερό νερό, αλλά και με το να τα "δυναμώνουμε" με τα συναισθήματά μας και εκείνα, με τη σειρά τους, να μπορούν να μεταφέρουν ένα "μήνυμα χωρίς λόγια" στους ανθρώπους που βλέπουν τη σύνθεσή μας.

Αλλά η αρχική ονομασία της Ikebana ήταν "ka-do", που σημαίνει "ο δρόμος των λουλουδιών", όπου το "Do" δεν είναι μόνο η εκμάθηση τεχνικών γνώσεων αλλά και ένας δρόμος αυτοπραγμάτωσης. "Η φιλοσοφία ενταγμένη στο μεταφυσικό και πνευματικό ταξίδι προς την ανακάλυψη του ποιοι πραγματικά είμαστε. Αυτό είναι το Do."

Για όποιον βαδίζει αυτό το "Δρόμο των λουλουδιών", η Ικεμπάνα δεν είναι απλή διασκέδαση αλλά μια πραγματική ψυχαγωγία, ως "αγωγή της ψυχής". Είναι μια αναζήτηση της ομορφιάς της φύσης, μια διευθέτηση των αντιθέσεών της στην αναζήτηση της αρμονίας: γιατί στη φύση συνδυάζονται αρμονικά η δύναμη με την ευθραυστικότητα, το διαρκές με το εφήμερο, η κίνηση με την σταθερότητα, ο όγκος με το κενό, η ζωή με το θάνατο. 

Είναι μια γνώση, γιατί ο άνθρωπος μελετάει τους νόμους της φύσης, προσπαθώντας να αναγνωρίζει τις ουσίες των πραγμάτων, το αμετάκλητο και το αιώνιο. Αλλά αυτή η γνώση δεν είναι απλά ορθολογιστική: βασίζεται από τη μια στην πράξη και την εμπειρία και από την άλλη, στη λειτουργία του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου που κατανοεί μέσα από την ταύτιση με τα αντικείμενα και επικοινωνεί μαζί τους με τη "γλώσσα της σιωπής", τη τόσο αγαπημένη γλώσσα των λουλουδιών. Είναι ένα είδος "απελευθέρωσης" του νου που οδηγεί στο διαλογισμό. Είναι ένας δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στο βάθος του εαυτού μας.

Σχετικά με όλα αυτά που αναφέρθηκαν, ο Δάσκαλος Bokuyo Takeda είπε:

· "Η σωστή εργασία με τα άνθη εξευγενίζει την προσωπικότητα"

· "Ο άνθρωπος και το φυτό είναι θνητοί και μεταβλητοί: η σημασία και η ουσία της σύνθεσης των λουλουδιών είναι αιώνια"

- "Πρέπει να αναζητούμε την εξωτερική μορφή ξεκινώντας από την εσωτερική"

 - " Τα υλικά που χρησιμοποιούνται δεν έχουν σημασία. Μόνο η ορθή σκέψη οδηγεί στο Θεό. Η προσφορά πρέπει να γίνεται με αυτή την σκέψη στο νου"

- "Η ομορφιά συνδυασμένη με την αρετή είναι μια δύναμη"

- "Η απλή ομορφιά δεν οδηγεί πουθενά, συμπληρώνεται μόνο με το αληθινό συναίσθημα"

Η Ικεμπάνα είναι ένας μακρύς δρόμος. Η τεχνική δεν είναι δύσκολη και μαθαίνεται γρήγορα αλλά ο Δρόμος των λουλουδιών είναι μια μακριά πορεία που βασίζεται στην επιμονή και την υπομονή.

Η Ικεμπάνα μπορεί να γίνει μια μεταφυσική εμπειρία ακόμα και για τον παρατηρητή, αν πλησιάσει τη σύνθεση με ανοιχτή ψυχή, αγάπη, διαίσθηση και προσπαθήσει να έχει ένα "σιωπηλό διάλογο" με τα άνθη. Μπροστά σε μια σύνθεση Ικεμπάνας ο παρατηρητής μπορεί να επικοινωνήσει με τον δημιουργό της αλλά και με τη φύση. Και, εν πάση περιπτώσει, η παρουσία των λουλουδιών πάντα βελτιώνει το περιβάλλον και τους ανθρώπους.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω