Γιατί η Αρχαία Τέχνη περιέχει Αεροσκάφη, Ελικόπτερα και Δεινόσαυρους (Video και εικόνες)

Η ιστορία του πλανήτη μας είναι πολύ πιο περίπλοκη από ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα τολμούσαν να φανταστούν.

Σύμφωνα με την κοινώς αποδεκτή εκδοχή της ιστορίας που διδάσκεται στα γυμνάσια και κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και σε όλη τη λεγόμενη Δύση, ο αρχαίος άνθρωπος ήταν ένα πολύ απλό πλάσμα με εξαιρετικά περιορισμένη γνώση.

Δυστυχώς για εκείνους που προωθούν αυτή την λανθασμένη εκδοχή της ιστορίας, οι αρχαιολόγοι συνεχώς ανασύρουν πράγματα που έρχονται σε άμεση αντίθεση.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια τεράστια ποσότητα αποδεικτικών στοιχείων μεγάλων πνευματικών επιτευγμάτων στον αρχαίο κόσμο.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε απλά την Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας. Είναι ένα πραγματικό τεχνολογικό θαύμα. Είναι μια τέτοια μαζική δομή που χτίστηκε με τέτοια εξαιρετική ακρίβεια που η σύγχρονη τεχνολογία μόλις τώρα αρχίζει να τη πλησιάζει.

Πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε μια παρόμοια κατασκευή σήμερα, αν το θέλαμε, αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατασκεύασε κάτι τέτοιο. Και όπως θα δείτε παρακάτω, η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας δεν είναι το μόνο παράδειγμα προηγμένης τεχνολογίας στον αρχαίο κόσμο που συναντάμε στην Αίγυπτο.

Παρακάτω είναι μια φωτογραφία από έναν τοίχο σε ένα αρχαίο αιγυπτιακό ναό στην Άβυδο. Κοιτάξτε τα ιερογλυφικά πολύ προσεκτικά.

Βλέπετε τίποτα περίεργο;

Αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά που απεικονίζουν σύγχρονη τεχνολογία…

Η ερευνήτρια Lyn Leahz έγραψε για αυτά τα παράξενα ιερογλυφικά

Ο τοίχος ενός αιγυπτιακού ναού στην Άβυδο είναι διακοσμημένος με περίεργα ιερογλυφικά που απεικονίζουν αυτά που φαίνονται να είναι σύγχρονα αεροσκάφη του σήμερα. Η διαπίστωση αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη διαμάχη μεταξύ των αιγυπτιολόγων και των αρχαιολόγων οι οποίοι δεν είναι βέβαιοι τι να σκεφτούν. Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι 2-3.000 χρόνια πριν ενδεχομένως να έχουν γνώση για τα σύγχρονα αεροσκάφη;

Όταν η Δρ Ruth Hover και ο σύζυγός της πήγαν ένα ταξίδι στις πυραμίδες και τους ναούς της Αιγύπτου, αναστατώθηκαν όταν ανακάλυψαν, στο ναό της Αβύδου, ​​ιερογλυφικά που απεικονίζουν σύγχρονη αεροσκάφη. Φωτογράφιζαν ένα κομμάτι του τοίχου σε ένα τμήμα όπου ένα υπερκείμενο ταμπλό με Αιγυπτιακά ιερογλυφικά κατέρρευσε και έπεσε, αποκαλύπτοντας ένα παλαιότερο πίνακα από κάτω.

Αυτός ο μεγαλύτερος πίνακας ιερογλυφικών, φαίνεται παραπάνω, περιέχει εικόνες από ότι φαίνεται να είναι σύγχρονη τεχνολογία -ένα ελικόπτερο, ένα υποβρύχιο, ένα ανεμοπλάνο και ένα άλλο αγνώστου τύπου αεροσκάφος (ορισμένοι πιστεύουν ότι μοιάζουν με τα ζέπελιν Χίντεμπουργκ).

Έτσι πώς το εξηγούν αυτό, αυτοί που προωθούν την κοινώς αποδεκτή εκδοχή της ιστορίας;

Δεν μπορούν.

Στο βίντεο παρακάτω, η Lyn Leahz λέει ακόμη περισσότερα για αυτά τα ιερογλυφικά και συζητά επιπλέον για τα «εκτός τόπου αντικείμενα» σε όλο τον κόσμο…

Υπάρχουν επίσης βάσιμες αποδείξεις ότι η ανθρωπότητα γνώριζε τους δεινόσαυρους στην αρχαιότητα.

Δημοσιεύεται παρακάτω μια φωτογραφία ενός αρχαίου έργου χαρακτικής σε βουδιστικό ναό στην Καμπότζη γνωστό ως ο Ta Prohm Στεγόσαυρος. Σύμφωνα με την κοινώς αποδεκτή εκδοχή της ιστορίας, μια τέτοια χαρακτική θα πρέπει να είναι απολύτως αδύνατη, επειδή οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν πριν από εκατομμύρια χρόνια και οι σύγχρονοι επιστήμονες άρχισαν να τους ανασκάπτουν από το έδαφος πριν από 200 χρόνια. Και όμως αυτή η χαρακτική είναι εκεί …

Ο Ta Prohm Stegasaurus

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, αυτός ο ναός στην Καμπότζη είναι περίπου 800 ετών…

Βαθιά στις ζούγκλες της Καμπότζης βρίσκονται περίτεχνα τέμπλα και παλάτια από τον πολιτισμό των Χμερ. Ένας τέτοιος ναός, ο Ta Prohm, αφθονεί με λίθινα αγάλματα και ανάγλυφα. Σχεδόν κάθε τετραγωνικό εκατοστό του γκρι ψαμμίτη είναι καλυμμένο με περίτεχνα, λεπτομερή γλυπτά.

Αυτά απεικονίζουν γνωστά ζώα, όπως πίθηκοι, ελάφια, βουβάλια, παπαγάλους και σαύρες. Ωστόσο, μια στήλη περιέχει ένα περίπλοκο σκάλισμα ενός πλάσματος όμοιου με στεγόσαυρο. Αλλά πώς θα μπορούσαν οι τεχνίτες διακόσμησης ενός βουδιστικού ναού 800 ετών να ξέρουν πως έμοιαζε ένας δεινόσαυρος; Η δυτική επιστήμη άρχισε τη συναρμολόγηση των σκελετών των δεινοσαύρων τους τελευταίους δύο αιώνες και μόνο.

Πολύ περίεργα πράγματα.

Άλλο ένα απροσδόκητο μέρος όπου θα βρείτε «αρχαία τέχνη δεινοσαύρων» είναι οι αρχαίες Πέτρες Ίκα που ανακαλύφθηκαν στο Περού. Αυτές οι πέτρες βρέθηκαν αρχικά από τους Ισπανούς το 1535 και οι Ισπανοί εξερευνητές έστειλαν μερικές από αυτές τις πέτρες πίσω στην Ισπανία το 1562.

Η τέχνη σε πολλές από αυτές τις πέτρες είναι εξαιρετικά όμορφη, αλλά αυτό που τις καθιστά εξαιρετικά αμφιλεγόμενες είναι το γεγονός ότι πολλές από αυτές φαίνεται να περιέχουν σαφή απεικόνιση των δεινοσαύρων. Εδώ είναι ένα παράδειγμα …

Και εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα. Αν κοιτάξετε προσεκτικά σε αυτό, μπορείτε να δείτε κάτι που μοιάζει πολύ μοιάζει με ένα Τρικεράτοπα…

Οι δεινόσαυροι στις Πέτρες Ίκα

Για άλλη μια φορά, αυτοί που προωθούν την κοινώς αποδεκτή εκδοχή της ιστορίας βρίσκονται χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν αυτό. Πιο συχνά, προσπαθούν να εξηγήσουν το φαινόμενο αυτό ως φάρσα, επειδή οι ​​ντόπιοι άρχισαν να δημιουργούν εικονικές «Πέτρες Ίκα» τα τελευταία χρόνια από τη στιγμή που ανακάλυψαν ότι οι τουρίστες ήθελαν να τις αγοράσουν.

Αλλά οι πέτρες Ίκα που θεωρούνται αυθεντικές περιέχουν μερικές αξιοπρόσεκτες λεπτομέρειες. Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος των ανατομικών γνώσεων για τους δεινοσαύρους που απεικονίζονται σε αυτές τις πέτρες ανακαλύφθηκαν μόλις πολύ πρόσφατα από τους σύγχρονους επιστήμονες…

Άλλα στοιχεία της ανατομικής ακρίβειας που πιστοποιούν την αυθεντικότητα αυτών των απεικονίσεων στις Πέτρες Ίκα περιλαμβάνουν την τοποθέτηση της ουράς και τα πόδια. Νωρίς οι κριτικοί είπαν οι Πέτρες Ίκα ήταν πλαστές, εν μέρει επειδή οι ουρές τους προεξείχαν, ενώ βάδιζαν. Οι παλαιοντολόγοι στη δεκαετία του 1960 ήταν βέβαιοι ότι οι δεινόσαυροι έσυραν τις ουρές τους.

Οι παλαιοντολόγοι έκαναν λάθος και οι Πέτρες Ίκα είχαν δίκιο. Οι επιστήμονες τώρα πιστεύουν ότι οι δεινόσαυροι σήκωναν τις ουρές τους από το έδαφος, ενώ βάδιζαν, γιατί δεν υπάρχουν άλλα σημάδια από ίχνη δεινοσαύρων. Οι δεινόσαυροι για τις Πέτρες Ίκα απεικονίζονται σε όρθια θέση, παρά με ανοιχτά τα πόδια σε θέση όμοια με της σαύρας. Αυτό, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες των δεινοσαύρων, είναι «απολύτως» ακριβές.

Φυσικά, οι Πέτρες Ίκα είναι ένα μόνο από τα απίστευτα παραδείγματα της αρχαίας τέχνης δεινοσαύρων που έχουν ανακαλυφθεί σε όλο τον κόσμο.

Καθένας που προσπαθεί να σας πείσει ότι οι άνθρωποι που έζησαν χιλιάδες χρόνια πριν, ήταν ενθουσιώδεις κυνηγοί που είχαν την τύχη να χτίσουν καλύβες λάσπης και να καλύπτουν τα γεννητικά όργανά τους με φούστες χλόης, σας λέει ψέματα.

Η αλήθεια είναι ότι η ανθρώπινη ιστορία είναι απίστευτα πολύπλοκη. Υπάρχουν μονολιθικές κατασκευές σε όλο τον πλανήτη που είναι ακόμα όρθιες μετά από χιλιάδες χρόνια που θυμίζουν σε όλους μας ότι μεγάλοι πολιτισμοί με εκπληκτικές τεχνολογίες κάποτε ήκμασαν.

Και υπάρχουν πράγματι αποδείξεις ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι πραγματικά να πιο χαζοί. Ένας καθηγητής βιολογίας του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ δημοσίευσε πρόσφατα μια εργασία στην οποία εξέφρασε το συμπέρασμά του ότι οι άνθρωποι έχουν χαζέψει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Επίσης, ο Δρ John Sanford του Πανεπιστημίου Cornell διεξήγαγε μια πρωτοποριακή έρευνα που αποδεικνύει αδιαμφισβήτητα ότι το ανθρώπινο γονιδίωμα σταθερά εκφυλίζεται και τελικά οδεύει προς εξαφάνιση.

Έτσι, ίσως δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας τόσο ανώτερους από την αρχαία ανθρωπότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι μπορεί να ήταν σωματικά και ψυχικά ανώτεροι μας με πολλούς τρόπους.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Κίνα: Το Τούνελ που σε «ταξιδεύει στον χρόνο» (Video)

Γνωρίζατε ότι μερικοί κάτοικοι της επαρχίας Guizhou, στην Κίνα ισχυρίζονται ότι ένα 400 μέτρων μήκους τούνελ μπορεί να στρεβλώσει το χρόνο.

Εκείνοι που οδηγούν μέσα από τη σήραγγα, που βρίσκεται στην περιοχή Honghuagang της πόλης Zunyi, βρίσκουν το χρόνο στα κινητά τηλέφωνα τους και μόνο στα κινητά τους τηλέφωνα ανεξήγητα πίσω μια ώρα ακριβώς. Η σήραγγα χτίστηκε χρόνια πριν, αλλά οι ντόπιοι συνάντησαν αυτό τα παράξενο φαινόμενο τον τελευταίο χρόνο.

Μερικοί πιστεύουν ότι προκαλείται από μια στρέβλωση του μαγνητικού πεδίου. Άλλοι πιστεύουν ότι είναι μόνο απλή παρέμβαση ή ένα πρόβλημα με τους πύργους κυττάρων κεραίες της κινητής τηλεφωνίας που είναι και το πιο λογικό (επειδή μάλλον θα χάνει για λίγο το σήμα του μέσα στο τούνελ) Αλλά αυτό δεν είναι αστείο, πολλοί έχουν αρχίσει και το χαρακτηρίζουν το «τούνελ του χρόνου» της Κίνας.

Τέλος πάντων, κοιτάξτε πως πάει:

Μπαίνετε στην σήραγγα στις 7:00 π.μ. και βγαίνετε μετά από μόλις πέντε λεπτά αργότερα, στις 7:05 το πρωί.

Αλλά όταν βγείτε από την άλλη πλευρά του τούνελ, το κινητό σας θα γράφει 6.05 π.μ., μία ώρα νωρίτερα.

Μία ώρα χάνεται.

Το τηλέφωνο θα διορθώσει το ίδιο την ώρα μετά από λίγο, ας πούμε ένα μίλι έξω από το τούνελ, όπου συγχρονίζει πίσω στον πραγματικό χρόνο.

Δείτε το βίντεο:

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Τι θέλουν να μας πουν οι αριθμοί που εμφανίζονται επαναλαμβανόμενα μπροστά μας;

Ακολουθίες αριθμών ίσον κάλεσμα αφύπνισης

Όταν άρχισα να βλέπω επαναλαμβανόμενα τον αριθμό 32, δεν είχα ιδέα τι μου συνέβαινε. Στην πραγματικότητα με έβαζε να σκεφτώ ότι το σύμπαν δεν μπορεί, μου κάνει πλάκα. Θυμάμαι ότι βρισκόμουν σε μια μεταβατική περίοδο και θεώρησα ότι έδινα υπερβολική σημασία στους αριθμούς, ίσως για να βάλω την ζωή μου σε καλούπια.

Όμως το γεγονός έπαιρνε τόση μεγάλη έκταση και η επανάληψη γινόταν σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό σε πινακίδες αυτοκίνητων, τηλέφωνα, ρολόι και οτιδήποτε άλλο που στην καθημερινότητά μου προσγειωνόταν μπροστά στα μάτια μου ένα μεγάλο 32. Για να μην τρελαθώ, αποφάσισα να το ψάξω και προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα ακριβώς αυτό που έψαχνα. Ακολουθίες αριθμών ίσον κάλεσμα αφύπνισης και συνειδητοποίησα πως σε αυτό δεν ήμουν μόνη!

Τα φαινόμενα της ακολουθίας αριθμών, γίνονται όλο και πιο διαδεδομένα μέρα με τη μέρα. Χιλιάδες άνθρωποι απ” όλα τα κοινωνικά στρώματα, απ” όλα τα μέρη του κόσμου, από κάθε δόγμα και θρησκεία, αναφέρουν φαινόμενα παρατήρησης ιδιαίτερων ακολουθιών αριθμών σε ρολόγια, χρονόμετρα, πινακίδες αυτοκινήτων, διαφημιστικές πινακίδες κτλ.

Σύμφωνα με έγκυρους συγγραφείς, θεραπευτές και πνευματιστές σε όλο τον κόσμο, το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται ως «Πνευματική συνειδητοποίηση». Ως φυλή, οι άνθρωποι εξελισσόμαστε σε πνευματικό επίπεδο, με τις ακολουθίες αριθμών να είναι «μηνύματα» από μια ανώτερη πηγή.

Άλλωστε η φυσική πραγματικότητα είναι ένα πρόγραμμα συνείδησης που δημιουργήθηκε από ψηφιακούς κώδικες. Αριθμοί και αριθμητικοί κώδικες καθορίζουν την ύπαρξή μας. Το ανθρώπινο DNA, η γενετική μνήμη μας, ενεργοποιούνται από ψηφιακούς κώδικες σε συγκεκριμένες ώρες και συχνότητες.

Αυτοί οι κώδικες ξυπνούν το μυαλό για αλλαγή και εξέλιξη της συνείδησης. Το 11:11 π.χ. είναι ένας από αυτούς τους κωδικούς, που σημαίνει ενεργοποίηση του DNA και κάθε φορά που εμφανίζεται λειτουργούν ορισμένες συγχρονικότητες στην ζωή μας.

Μια ανώτερη πηγή (ή πνευματικοί καθοδηγητές) κάνουν το καλύτερό τους για να τραβήξουν την προσοχή μας και να επικοινωνήσουν μαζί μας. Ωστόσο, αγνοούμε συχνά τα σημάδια που μας δίνουν, θεωρώντας τα ως απλές συμπτώσεις ή φαντασία μας.

Οι ακολουθίες αριθμών είναι ένας από τους τρόπους που προσφέρουν την βοήθεια τους. Συνήθως αυτό συμβαίνει με δύο τρόπους.

Πρώτον, διακριτικά ψιθυρίζουν στο αυτί μας, ώστε να μπορούμε να αναζητήσουμε στο περιβάλλον μας και να παρατηρήσουμε την ώρα που εμφανίζεται στο ρολόι ή τον αριθμό τηλεφώνου σε μια διαφήμιση ή κάτι παρόμοιο. Ελπίζουν ότι θα μάθουμε να αναγνωρίζουμε ότι βλέπουμε την ίδια την ακολουθία των αριθμών, ξανά και ξανά.

Μπορεί επίσης να παρατηρήσουμε ακολουθίες αριθμών που σηματοδοτούν πράγματα προσωπικής σημασίας, όπως ημερομηνίες γέννησης, επετείων, αριθμούς τηλεφώνου κ.λπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις το μήνυμα είναι ακόμα πιο βαθύ, εύστοχο και προσωπικό.

Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο μας δείχνουν το νόημα της ακολουθίας των αριθμών είναι από φυσική τοποθέτηση όπως ενός αυτοκινήτου μπροστά από εμάς που έχει ειδικές πινακίδες κυκλοφορίας, ελπίζοντας ότι θα συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε δει την ακολουθία των αριθμών και πάλι.

Θέλουν να παρατηρήσουμε και στη συνέχεια να εξετάσουμε τα μηνύματα περαιτέρω. Οι αριθμοί που εξακολουθούμε να βλέπουμε είναι κωδικοί που σηματοδοτούν το αρχαίο DNA μας, την κυτταρική μνήμη μας και την υψηλότερη συνείδησή μας, έτσι ώστε να ξυπνήσει ένα πιο πνευματικό χώρο στην καρδιά και το μυαλό μας.

Ο μεγάλος Πυθαγόρας είπε ότι τα πάντα στο Σύμπαν είναι ακριβέστατα μαθηματικά και ότι κάθε αριθμός έχει τη δική του δόνηση και νόημα. Η τοποθέτηση των αριθμών σε μια ακολουθία έχει ιδιαίτερη σημασία και πρόκειται για μια αιφνίδια αφύπνιση. Ας μην περιμένουμε από τους άλλους στη ζωή μας να είναι σε αυτό το ταξίδι μαζί μας.

Είναι δικό μας και μόνο, όπως είναι για τις περισσότερες ψυχές γιατί μόλις ανοίξουμε την πόρτα των ψηφιών, δεν υπάρχει γυρισμός. Η ψυχή αυτόματα και γρήγορα μπορεί να μετακινηθεί από επίπεδο σε επίπεδο εμπειρίας, μέχρι να «πάρει» το μήνυμα. Η συνείδησή μας επεκτείνεται και ως εκ τούτου θα υπάρχει, όλο και μεγαλύτερη επίγνωση της σημασίας των συγχρονικοτήτων που θα γίνονται όλο και πιο συχνές.

Βλέποντας το ψηφίο του κωδικοποιημένου αριθμού μας, μπορεί να έχουμε μια αίσθηση επείγοντος ή συναφών συναισθημάτων στο ότι δεν υπάρχει χρόνος!

Μπορούμε κάλλιστα να ονειρευόμαστε τους αριθμούς, που συνδέονται με τα πράγματα που δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ή να ξυπνάμε την ίδια ώρα κάθε βράδυ με αυτούς τους αριθμούς στο ψηφιακό ρολόι μας, π.χ. 11:11.

Μερικοί από εμάς μπορεί να αγνοούμε την αληθινή έννοια τους. Ας δούμε με μια συνοπτική ματιά τι σημαίνουν μερικοί αριθμοί:

11. Η αρχή μιας νέας διαδρομής ευθυγραμμισμένη με το σκοπό της ψυχής μας.

11:11. Είναι συνήθως η ακολουθία που εμφανίζεται σε πολλούς ανθρώπους. Είναι ένα σημάδι ότι υπάρχει μια ευκαιρία που ανοίγεται για εμάς και τις σκέψεις μας να εκδηλωθούν με αστραπιαία ταχύτητα. Αυτό σημαίνει ότι το Σύμπαν έχει πάρει μόλις ένα στιγμιότυπο από τις σκέψεις μας και τις ιδέες μας που θα εκδηλωθούν σε υλική μορφή.

22. Το μήνυμα είναι να κρατήσουμε την πίστη και να σταθούμε ισχυροί στις προσωπικές μας αλήθειες.

22:22. Δείχνει ότι φυτεύτηκαν πρόσφατα οι ιδέες που αρχίζουν να λαμβάνουν τη μορφή και να εξελιχθεί σε πραγματικότητα για εμάς. Η αποκόμιση των ανταμοιβών είναι ακριβώς μπροστά μας.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Οέρα Λίντα: Ένα παράξενο βιβλίο που αναιρεί όσα ξέραμε μέχρι τώρα για την παγκόσμια ιστορία

Το βιβλίο Οέρα Λίντα (ERG book Linda)

Το 1876 εμφανίστηκε στο Λονδίνο ένα πολύ παράξενο βιβλίο που χρονολογείτο από τον 13ο αιώνα, συγκεκριμένα το 1256. Το αυθεντικό κείμενο ήταν γραμμένο στη γλώσσα Frissian, μια αρχαία ολλανδική διάλεκτο, που μοιάζει πολύ με τα Ελληνικά και μιλούσε για ιστορικά, μυθολογικά αλλά και θρησκευτικά θέματα.

Σύμφωνα με τα γραφόμενα, η Ευρώπη αλλά και άλλες περιοχές, κυβερνούνταν από γυναίκες ιέρειες που λάτρευαν την θεά Φρία. Ακόμα, μέσα στο χειρόγραφο, οι συγγραφείς του ισχυρίζονταν ότι αυτός ο πολιτισμός χρησιμοποιούσε ένα αλφάβητο στο οποίο στηρίχθηκαν το Φοινικικό και το Ελληνικό αλφάβητο. Οι ειδικοί επιστήμονες εξηγούν ότι αν και εφόσον το βιβλίο είναι αυθεντικό, τότε θα πρέπει να έχει γραφτεί από πολλούς ανθρώπους, σε μια περίοδο που καλύπτει το 2194 π.Χ. και το 803 μ.Χ.

Εκτός αυτών, το βιβλίο λοιπόν μιλούσε και για ένα μεγάλο νησί στα βόρεια της Ευρώπης, την Ατλάντ (πιθανότατα την Ατλαντίδα), που κατοικούνταν από μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη φυλή. Το 2193 π.Χ. όμως το νησί αφανίστηκε μετά από μία μεγάλη καταστροφή, χρονολογία που συμπίπτει με την βιβλική καταστροφή του κόσμου και την κιβωτό του Νώε. Εκείνοι που κατάφεραν να γλιτώσουν, “μετανάστευσαν” στην Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κρήτη.

Είναι λογικό το βιβλίο να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων όσον αφορά την αυθεντικότητα του, γιατί τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρει είναι διαφορετικά από αυτά που μέχρι τότε γνωρίζαμε. Οι αναχρονισμοί του σε διάφορα θέματα δεν ενισχύουν αυτήν την αυθεντικότητα. Μελέτες που έγιναν, απέδειξαν ότι το χαρτί στο οποίο γράφτηκε το πρωτότυπο προέρχεται από το Μάαστριχ, κάπου κοντά στο έτος 1850.

Βέβαια, όλος αυτός ο σκεπτικισμός δεν εμπόδισε κάποιους πολιτικούς και ιστορικούς να το “χρησιμοποιήσουν” προς όφελος τους. Συγκεκριμένα, πολλοί από τους Ναζί στήριξαν τις θεωρίες τους πάνω στα λεγόμενα του βιβλίου, ίσως επειδή οι περισσότεροι πολιτισμοί, σύμφωνα με το βιβλίο, προέρχονταν από τους Βόρειους Ευρωπαίους.

Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις για την πλαστότητα του βιβλίου, που σε περίπτωση αυθεντικότητας, αναιρεί όσα ξέραμε μέχρι τώρα μέσα από την Αγία Γραφή και την παγκόσμια ιστορία.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Μυστήρια της ανθρωπότητας: Η λάμπα της Ντέντερα

Ίσως θα έχετε ακούσει ή διαβάσει κάπου τη φράση πως εκεί που σταματούν να μιλούν οι άνθρωποι, μιλούν οι πέτρες. Πρόκειται για νόημα πέρα για πέρα αληθινό, που έχει να κάνει με τα κάθε μορφής και τύπου αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία μας δείχνουν πράγματα και γεγονότα που αλλάζουν τα όσα πιστεύαμε έως τώρα, τα όσα ήθελε η συμβατική ιστορία να πιστεύουμε.

Κλασσικό και μέγιστο παράδειγμα αποτελούν οι τοιχογραφίες και οι λιθογραφίες. Όπως αυτές που συναντάμε στην Αρχαία Αίγυπτο. Εκεί στο βάθος των πυραμίδων, που το σκοτάδι σκεπάζει τα πάντα, υπάρχουν σχέδια μεγάλης ακρίβειας, τα οποία έχουν να μας πουν πολλά για το παρελθόν των λαών.

Τα ευρήματα στην Τέντυρα

Τα ευρήματα στην πανάρχαια Ελληνική πόλη Τέντυρα (Ντέντερα) της Αιγύπτου, νότια της Αβύδου είναι εντυπωσιακά. Στα υπόγεια του ναού Χαθόρ βρέθηκαν λιθογραφίες όπου αναπαρίστανται τεράστιες λυχνίες, τροφοδοτούμενες από καλώδια που καταλήγουν σε τεράστια τροφοδοτικά (ή τεράστιες μπαταρίες) φτιαγμένα με τη βοήθεια ηλεκτροδίων μέσα σε πολύ μεγάλα πιθάρια. Οι λιθογραφίες και οι τοιχογραφίες είναι πολλές και ιδιαίτερα λεπτομερείς.

Οι τοιχογραφίες απεικονίζουν ανθρώπους να κρατούν λαμπτήρες και φωτεινές μπάλες στα χέρια τους ή συσκευές με λαμπτήρες. Μάλιστα με κάποιες φωτίζουν, προκειμένου να κάνουν κάποια εργασία, όντα πολύ πιο ψηλά και δυνατά από αυτούς (γίγαντες).

Μέσα στους λαμπτήρες υπάρχουν μεγάλα φίδια σε κυματιστές γραμμές. Η ουρά των φιδιών βγαίνει μέσα από λωτούς. Κάποιες λιθογραφίες δείχνουν συστήματα πολλαπλών λυχνιών. Στις λιθογραφίες υπάρχουν και άλλες συσκευές ηλεκτρικού ρεύματος, λιγότερο ή περισσότερο περίεργες, που είτε κάποιοι τις κρατούν ή προσπαθούν να τις θέσουν σε λειτουργία ή τις έχουν τοποθετήσει στο κεφάλι τους.

Η συμβατική ιστορία και επιστήμη αποτυγχάνουν να δώσουν εξηγήσεις

Πως όμως, συνέβη αυτό στην αρχαιότητα. Προσέξτε, σε δωμάτια χωρίς παράθυρα έχουμε χαραγμένα και λαξεμένα θέματα, χωρίς να υπάρχει ίχνος κάπνας ακόμα και στις σχισμές των τοίχων. Μιλάμε φυσικά για υπολείμματα κάπνας και αιθάλης, που να χρονολογούνται εκείνη την περίοδο, καθότι τα κατοπινά χρόνια ερευνητές, επισκέπτες, συντηρητές, ακόμα και ληστές χρησιμοποίησαν και δαυλούς και λάμπες λαδιού και κεριά.

Άλλωστε, αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη, αφού στους ναούς και τις κρύπτες που ανοίχθηκαν πιο πρόσφατα για να εξερευνηθούν, δεν βρέθηκε το παραμικρό ίχνος κάπνας ή καύσης. Εδώ πρέπει να συνυπολογίσουμε και δύο ακόμα παράγοντες.

Όσο σπουδαίοι καλλιτέχνες και να ήταν αυτοί που έφτιαξαν τις λιθογραφίες, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τέτοιες λεπτομέρειες και χρωματισμούς, αν δεν είχαν στη διάθεση τους πλούσιο και σταθερό φως, επί ώρες. Επιπλέον, η χρήση δαυλών ή λαμπών λαδιού και κεριών, θα ξόδευε μεγάλες ποσότητες οξυγόνου και θα τους εξασθενούσε εμποδίζοντας την προσπάθεια τους.

Αρχικά δόθηκε η εξήγηση των πολλαπλών ανακλαστικών επιφανειών, αλλά σύντομα αποδείχτηκε πως δεν ισχύει. Βλέπετε, ακόμα και τα πιο σύγχρονα κάτοπτρα δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν. Αυτό λόγω του ποσοστού απορρόφησης της έντασης της ηλιακής ακτινοβολίας και του μεγάλου αριθμού των απαιτούμενων ανακλάσεων δεν θα επέτρεπε στο φως να φτάσει σε τέτοιο βάθος. Έτσι, το φως μέσω των ανακλάσεων έφτανε το πολύ μέχρι τη μισή απόσταση και φυσικά ήταν εξασθενημένο.

Αλλά υπάρχουν και τεχνικές δυσκολίες που παραβλέπονται. Θα χρειαζόταν μια σειρά από κάτοπτρα, τα οποία κάποιοι τεχνίτες θα έπρεπε να κρατούν ή να τοποθετούν διαρκώς, αλλάζοντας συχνά πυκνά γωνία.

Έτσι, μια πιθανή απροσεξία η ζημιά θα μπορούσε να σπάσει την αλυσίδα και να βυθίσει τους πάντες στο σκοτάδι. Τέλος, θα έπρεπε να επιλέγουν μόνο ηλιόλουστες μέρες, όπου δεν θα υπήρχε συννεφιά και σκόνη ή άλλες ουσίες στην ατμόσφαιρα. Εμείς, απλώς θα αναφέρουμε ότι έχουν διακοσμηθεί με σχολαστικό τρόπο περίπου 400 υπόγειοι ναοί και τάφοι.

Αρκετοί Αιγυπτιολόγοι έσπευσαν άμεσα να υποβαθμίσουν και αυτό το θέμα, τονίζοντας πως πρόκειται απλώς για συμβολικές εικόνες από τη μυθολογία των Αιγυπτίων. Σύμφωνα με αυτούς, ο στυλοβάτης στις εικόνες αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο σταθερότητας και αναπαριστά κατά κάποιον τρόπο τη σπονδυλική στήλη του θεού Όσιρι.

Αυτό που κρατούν οι άνθρωποι στους ώμους τους είναι φίδι μέσα σε φύλλα λωτού. Αυτό συμβολίζει τη γονιμότητα και σχετίζεται άμεσα με τις πλημμύρες του ποταμού Νείλου. Τα γιγαντιαία όντα που κρατούν μαχαίρια ερμηνεύονται ως ένα είδος αμυντικής και προστατευτικής δύναμης.

Η απλή λογική οδηγεί συνήθως στην αλήθεια

Τα πράγματα είναι απλά. Εφόσον δεν υπάρχουν ανοίγματα στις πυραμίδες για να μπαίνει από κάποιο σημείο το φως και εφόσον δεν έχουν βρεθεί ίχνη από κάπνα που θα δικαιολογούσαν τη χρήση δαυλών, με κάποιο τρόπο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ή αυτοί που κατοικούσαν τότε στην Αίγυπτο μπορούσαν να παράγουν φως. Ο πιο πιθανός τρόπος είναι μέσω του ηλεκτρισμού και σε αυτό συνηγορούν και οι αρχαίες μπαταρίες που βρέθηκαν.

Οι μπαταρίες αποτελούνταν από πήλινο δοχείο στο οποίο έβαζαν έναν κούφιο μεταλλικό κύλινδρο. Στον κύλινδρο εισερχόταν μια μεταλλική ράβδος, χωρίς να έρχεται σε επαφή μαζί του. Έτσι, δημιουργούσαν δύο ηλεκτρόδια. 

Στη συνέχεια γέμιζαν το δοχείο με ηλεκτρολυτικό υγρό, που δημιουργούσε στα άκρα των ηλεκτροδίων την απαιτούμενη τάση. Η διαφορά είναι πως η μπαταρία του Ιράκ είναι μικρού μεγέθους (χωράει σε ανθρώπινη παλάμη), ενώ της Αιγύπτου είναι πολύ μεγάλες (μοιάζουν με τεράστια πιθάρια).

Ο Λουκιανός γράφει

Σε απόσπασμά έργου του ο Λουκιανός ο Σαμοσατεύς αναφέρεται σε έναν συριακό ναό στον Ευφράτη, τον 2 αιώνα μ.Χ., όπου φυλασσόταν άγαλμα θέας. Η θεά έχει στο κεφάλι της ένα αντικείμενο. Πρόκειται για πέτρα με στρογγυλό σχήμα, την οποία αποκαλεί λαμπτήρα και εξηγεί πως παίρνει το όνομα αυτό χάρη στη λειτουργία της. 

Η συγκεκριμένη πέτρα λάμπει τόσο πολύ όλη τη νύχτα, που φωτίζει όλο το ναό, όπως θα συνέβαινε με τη χρησιμοποίηση πολλών λαμπτήρων λαδιού. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, η πέτρα λάμπει λιγότερο, αλλά διατηρεί έντονη φλογερή πτυχή.

Ορισμένοι επιστήμονες κάνουν λόγο για ύπαρξη, γνώση και χρήση του άνθρακα εκείνη την εποχή, που θα μπορούσε να επιφέρει τη χρησιμοποίηση ενός απλού λαμπτήρα ηλεκτρικών τόξων με άνθρακα και πιστεύουν πως παρόμοια συστήματα υπήρχαν σε διάφορες περιοχές εκείνης της περιόδου.

Ίχνη ρεύματος στη «Μεγάλη Πυραμίδα»

Πέρυσι το καλοκαίρι βγήκαν στη δημοσιότητα νέες εικόνες από το εσωτερικό του άξονα, της «Μεγάλης Πυραμίδας». Σ αυτές υπάρχουν στοιχεία ηλεκτρικών ακροδεκτών, καλώδια, διαγράμματα συνδεσμολογίας. Η ύπαρξη καλωδίων, συνδέσμων και ηλεκτρικών επαφών δεν «αγγίζονται» μέχρι στιγμής από τους Αιγυπτιολόγους.

Σχετική αναφορά για τέτοια θεωρία υπάρχει στο βιβλίο «Giza Power Plant: Τεχνολογίες της Αρχαίας Αιγύπτου», που εκδόθηκε το 1998. Πλέον, οι επιστήμονες στέλνουν ρομπότ για να εξερευνήσουν περισσότερα στοιχεία στους άξονες, ψάχνοντας ενδείξεις και αποδείξεις που θα επιβεβαιώσουν και θα εδραιώσουν τη θεωρία αυτή.

Η φαντασία δημιουργεί σενάρια

Αν αφήναμε τη φαντασία μας να καλπάσει θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως στην αρχαιότητα υπήρχαν άνθρωποι ή όντα με υπερφυσικές δυνάμεις που μπορούσαν να παράγουν μόνοι τους φως ή να βλέπουν απολύτως καθαρά στο σκοτάδι, αλλά επειδή δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για κάτι τέτοιο, δεν έχουμε την όποια διάθεση να μπούμε σε παρόμοιες αναλύσεις. 

Το μόνο που μπορούμε να καταθέσουμε και το οποίο θα αναφέρουμε πάντα, είναι πως κανένας μα κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει με λεπτομέρειες, πως ζούσαν, πως σκέπτονταν και πως λειτουργούσαν ανά πάσα στιγμή οι αρχαίοι πρόγονοι σε κάθε σημείο της γης.

Πετυχημένη αναπαράσταση στο σήμερα

Κάποιοι κατασκεύασαν πανομοιότυπες λυχνίες και τις τροφοδότησαν με πανομοιότυπες μπαταρίες σαν και αυτές που βρέθηκαν στο Ιράκ και την Αίγυπτο. Στο μουσείο της σύγχρονης Τέντυρας, υπάρχει αναπαράσταση της αρχαίας λυχνίας, η οποία τίθεται σε λειτουργία με τις αρχαίες μπαταρίες. Όπως αποδεικνύουν και τα σχετικά βίντεο που κυκλοφορούν, αλλά και όπως μπορούν να δουν όσοι επισκεφτούν το μουσείο, το όλο σύστημα λειτουργεί κανονικά.

Κάποιοι μηχανικοί ισχυρίζονται πως έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με έναν πρωτόγονο σωλήνα Crookes. Ο σωλήνας Crookes υπήρξε πρόδρομος του σύγχρονου τηλεοπτικού σωλήνα.

Τέντυρα

Αρχαία πόλη της Αιγύπτου. Βρισκόταν στη δεξιά όχθη του Νείλου, στη θέση της σημερινής πόλης Ντέντερα και κοντά στην πόλη Κένα. Η Τ. ονομαζόταν στα αρχαία αιγυπτιακά και Ενετεντορέ (= Ενέτ της θεάς). 

Η πόλη ανάγεται στην προδυναστική περίοδο και στην εποχή της 6ης Δυναστείας ήταν πρωτεύουσα νομού. Στην πόλη υπήρχε ναός της Αθώρ, θεάς του χορού, της μουσικής και του έρωτα, η οποία ταυτιζόταν με την Αφροδίτη. Θεωρείται ένας από τους πιο καλοδιατηρημένους αρχαίους ναούς της αρχαίας Αιγύπτου και αρχιτεκτονικό αριστούργημα χάρης και συμμετρίας. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η αρχική κατασκευή του ναού πραγματοποιήθηκε στην εποχή της 4ης Δυναστείας. Τα τμήματα, ωστόσο, που σώθηκαν, ανάγονται στην εποχή των Πτολεμαίων, με προσθήκες που έγιναν στα χρόνια του Τιβέριου. 

Σε αυτόν λατρευόταν η θεά με τον σύζυγό της Ώρο και τον γιο της Εχί ή Χαρσεμτεονέ. 
Μετά την εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, ανακαλύφθηκαν δύο παραστάσεις ζωδιακών κύκλων, που βρίσκονταν στην οροφή του ναού, στους οποίους μπορεί κανείς να διακρίνει τα ελληνικά σημεία συνταιριασμένα με τους αιγυπτιακούς αστερισμούς: η μία παράσταση αναφέρεται στη γέννηση του Καίσαρα (100 π.Χ.) και η άλλη στη βασιλεία του Τιβέριου (14-37 μ.Χ.). 
Πίσω από τον ναό της Άθωρ υπήρχε και ένας μικρότερος ναός αφιερωμένος στην Ίσιδα.

Ναός Αθώρ

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Τα μυστικά και οι χρησμοί του Μαντείου των Δελφών

«...Ο Διόδωρος Σικελιώτης, που έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ., μας λέει πως αρχικά η γυναίκα που επιλεγόταν έπρεπε επίσης να είναι παρθένα κόρη. Αυτό όμως άλλαξε με τον Εχεκράτη απ’ τη Θεσσαλία, που, προσερχόμενος να συμβουλευτεί την Πυθία, την ερωτεύτηκε, την άρπαξε και τη βίασε. Κατόπιν αυτού, οι Δελφιείς αποφάσισαν πως στο μέλλον η Πυθία έπρεπε να έχει περάσει τα πενήντα, αλλά να εξακολουθεί να φοράει ένδυμα κόρης, σε ανάμνηση της παλιάς συνήθειας...»

Τα μυστικά, ο πλούτος, η τελετουργία

Πώς ήταν οργανωμένο το μαντείο των Δελφών; Ποιό ήταν το ακαταμάχητο συγκριτικό στοιχείο που ανέδειξαν τους Δελφούς σε… mainstream (κυρίαρχο) μαντικό τόπο, σ’ έναν αρχαίο κόσμο με περίσσεια τέτοιων ιερών; Ποιοί πλούσιοι από την ελίτ της εποχής πρόσφεραν αναθήματα; Πως με τη συμμετοχή σε αθλητικούς αγώνες, απόκτησαν οι Δελφοί κορυφαίο κύρος; Με ποια κριτήρια επιλεγόταν η Πυθία; Πότε χρησμοδοτούσε; Ποια ήταν η τελετουργία; Πως έβγαιναν οι αμφιλεγόμενοι χρησμοί; Και τι προκάλεσε το τέλος του μαντείου; Ποιους φυλασσόμενους άγνωστους θησαυρούς μπορεί να θαυμάσουν σήμερα οι επισκέπτες;

Σε αυτά τα ερωτήματα απαντά η αφηγηματική μελέτη του σκωτσέζου συγγραφέα Μάϊκλ Σκοτ, με τίτλο «Δελφοί- το κέντρο του αρχαίου κόσμου», που θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στις 20 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ποιός είναι ο Μάικλ Σκοτ

Ο δουβλινέζος μελετητής είναι επίκουρος καθηγητής Κλασικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Γουόρκ, συνεργάτης σε ντοκιμαντέρ του Nάσιοναλ Τζεοκράφικς, Μάικλ΄Σκοτ, έχει γράψει πάνω από 100 βιβλία, βιβλία που κυκλοφορούν σε 37 χώρες. Είναι λάτρης της ελληνικής αρχαιότητας και παρουσιάζει την πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία με παραπομπές σε πλούσια ελληνική και ξένη βιβλιογραφία. Ακολουθεί προδημοσίευση του πρώτου κεφαλαίου.

Η μάντισσα στους Δελφούς ήταν μια ιέρεια γνωστή ως Πυθία...

«Γνωρίζουμε σχετικά λίγα για τις εκάστοτε Πυθίες ή για το πώς και το γιατί αυτές επιλέγονταν. Οι πιο πολλές πληροφορίες μας προέρχονται από τον Πλούταρχο, έναν Έλληνα που συνέγραψε στον 1ο αιώνα μ.Χ., καταγόταν από μια πόλη όχι μακριά από τους Δελφούς και υπηρέτησε ως ιερέας στον ναό του Απόλλωνα (υπήρχε μια Πυθία στον ναό του Απόλλωνα, αλλά επίσης και ιερείς ).

Η Πυθία έπρεπε να είναι από τους Δελφούς, κι ο Πλούταρχος μας λέει πως, στον καιρό του, η γυναίκα επιλεγόταν από μία από τις πιο «τίμιες και σεβαστές οικογένειες των Δελφών». Ωστόσο, τούτο δε σήμαινε κι από μια αριστοκρατική οικογένεια, και, για την ακρίβεια, η Πυθία του Πλουτάρχου είχε «ανέκαθεν ζήσει με τρόπο σωστό όσο κανένας άλλος εδώ, αλλά, έχοντας ανατραφεί σε σπίτι φτωχών γεωργών, δεν κουβαλάει ούτε κάποια γνώση ούτε κάποια εμπειρία ή άλλη δεξιότητα για να κατέβει στο χρηστήριο».

Από τη στιγμή που επιλεγόταν, η Πυθία υπηρετούσε διά βίου τον Απόλλωνα, αφιερώνοντας τη ζωή της στην κοπιώδη άσκηση και την αγνότητα. Κάποια στιγμή στην ιστορία του μαντείου, πιθανώς τον 4ο αιώνα π.Χ., πλέον, και σίγουρα το 100 μ.Χ., πια, της δόθηκε μια κατοικία για να μένει, που την πλήρωνε το ιερό. Ο Πλούταρχος θλίβεται που, ενώ στους προηγούμενους αιώνες το ιερό ήταν τόσο πολυσύχναστο, ώστε κάθε στιγμή χρειάζονταν τρεις Πυθίες (δύο τακτικές και μία «έφεδρος»), στον καιρό του μία Πυθία αρκούσε για τους όλο και λιγότερους μαντευόμενους.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, που έζησε τον 1ο αιώνα π.Χ., μας λέει πως αρχικά η γυναίκα που επιλεγόταν έπρεπε επίσης να είναι παρθένα κόρη. Αυτό όμως άλλαξε με τον Εχεκράτη απ’ τη Θεσσαλία, που, προσερχόμενος να συμβουλευτεί την Πυθία, την ερωτεύτηκε, την άρπαξε και τη βίασε. Κατόπιν αυτού, οι Δελφιείς αποφάσισαν πως στο μέλλον η Πυθία έπρεπε να έχει περάσει τα πενήντα, αλλά να εξακολουθεί να φοράει ένδυμα κόρης, σε ανάμνηση της παλιάς συνήθειας. Έτσι, δε θεωρείται ασυνήθιστο, γυναίκες να είχαν παντρευτεί και να είχαν γίνει μητέρες προτού επιλεγούν ως Πυθίες, και, ως εκ τούτου, να εγκατέλειπαν τον σύζυγο και την οικογένειά τους για να επιτελέσουν τον ρόλο τους.

Χρησμοί μόνο μία μέρα τον μήνα...

Η Πυθία χρησμοδοτούσε μόνο μία μέρα τον μήνα, για την οποία ημέρα πιστεύεται πως ήταν η έβδομη κάθε μήνα, επειδή η έβδομη μέρα του μηνός Βυσίου –η αρχή της άνοιξης (ο δικός μας Φεβρουάριος/Μάρτιος)– θεωρούνταν η γενέθλια του Απόλλωνα. Συν τοις άλλοις, χρησμοδοτούσε μόνο επί εννέα μήνες τον χρόνο, μιας και για τους τρεις χειμερινούς μήνες ο Απόλλωνας πιστευόταν πως έλειπε από τους Δελφούς και πως ζούσε με τους Υπερβορείους (έναν μυθικό λαό που κατοικούσε στις εσχατιές του κόσμου). Εκείνη την περίοδο μπορεί οι Δελφοί να μην έδιναν χρησμούς, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είχαν και θεό· τότε θεωρούσαν πως στο ιερό διαφέντευε ο θεός Διόνυσος.

Υπήρχε μαντική με κλήρο;

Παρά τη χρονικά περιορισμένη δυνατότητα χρησμοδοσίας –μόνο εννέα ημέρες τον χρόνο–, έχει συζητηθεί πολύ η διαθεσιμότητα (και μάλιστα η δημοφιλία) άλλων μορφών μαντικής που προσφέρονταν στους Δελφούς. Συγκεκριμένα, οι μελετητές έχουν εξετάσει την ύπαρξη μιας μαντικής με κλήρο: ενός συστήματος διά του οποίου ένας αξιωματούχος του ιερού, πιθανώς η Πυθία, θα χρησμοδοτούσε με ένα σύνολο αντικειμένων που κληρώνονταν και «ερμηνεύονταν» ώστε να δοθεί απάντηση σε μια συγκεκριμένη ερώτηση. Ένα τέτοιο σύστημα εναλλακτικής χρησμοδοσίας μπορεί επίσης να συμπληρωνόταν με κυβομαντεία που ελάμβανε χώρα στο Κωρύκειο άντρο, ψηλά πάνω απ’ τους Δελφούς, που, από τον 6ο αιώνα π.Χ. κι έπειτα, ήταν ένας όλο και πιο δημοφιλής τόπος λατρείας του θεού Πάνα και των Μουσών, κι ένα αναπόσπαστο μέρος της δελφικής περιήγησης και του τοπίου των Δελφών.

Η καθεμία από τις εννέα ημέρες της χρησμοδοσίας κάθε χρόνο μοιάζει να κυλούσε ως εξής: με το χάραμα, η Πυθία κατέβαινε να καθαριστεί στην Κασταλία κρήνη, κοντά στο ιερό. Μετά τον καθαρμό επέστρεφε στο ιερό, ίσως με τη συνοδεία της ακολουθίας της, κι έμπαινε στον ναό, όπου έκανε, στην εστία που είχε την αθάνατη φωτιά, μια «επιθυμίαση» στον Απόλλωνα, με δάφνη και κρίθινο άλευρο, ενώ συνάμα υμνούσε πιθανώς όλες τις θεότητες του τόπου (όπως στην εναρκτήρια σκηνή της τραγωδίας Ευμενίδες του τραγικού ποιητή Αισχύλου). Ωστόσο, την ίδια περίπου ώρα, οι ιερείς του ναού είχαν την ευθύνη να επαληθεύσουν πως ακόμα και τούτες οι σπάνιες ημέρες της χρησμοδοσίας ήταν «αίσιες». Κατάβρεχαν με κρύο νερό μια γίδα (που έπρεπε να είναι επίσης καθαρή και να μην έχει κανένα …κουσούρι), πιθανώς στην ιερή εστία μες στον ναό. Αν η γίδα ριγούσε, αυτό έδειχνε πως ο Απόλλωνας ήθελε να τον συμβουλευτούν. Η γίδα κατόπιν θυσιαζόταν στον Απόλλωνα, στον μεγάλο βωμό έξω από τον ναό, ως σημείο προς όλους πως η μέρα ήταν αισία και πως η χρησμοδοσία μπορούσε να προχωρήσει.

Αναμονή στην ουρά για το χρησμό. Προτεραιότητα οι ΄Ελληνες

Τώρα ερχόταν η σειρά των μαντευομένων, που θα είχαν ήδη φτάσει μάλλον μερικές ημέρες πριν από την ορισμένη ημέρα της χρησμοδοσίας. Αυτοί έπρεπε πρώτα να καθαριστούν με νερό από τις πηγές των Δελφών. Κατόπιν, έπρεπε να οργανωθούν σύμφωνα με τους αυστηρούς κανόνες που ρύθμιζαν τη σειρά της χρησμοδοσίας. Οι ντόπιοι Δελφιείς είχαν πάντα το δικαίωμα να παίρνουν πρώτοι χρησμό. Ακολουθούσε ένα σύστημα «αναμονής στην ουρά», όπου προτεραιότητα είχαν οι Έλληνες των οποίων η πόλη ή η φυλή ήταν μέλος της Δελφικής Αμφικτιονίας, υπό την εποπτεία της οποίας βρίσκονταν οι Δελφοί• έπειτα όλοι οι άλλοι Έλληνες, και, τέλος, οι ξένοι. Αλλά και μέσα σε κάθε «ομάδα» (π.χ. στους Αμφικτίονες) υπήρχε επίσης ένας τρόπος να «πηδήσεις» στην κεφαλή της ουράς, ένα σύστημα γνωστό ως προμαντεία. Η προμαντεία, το δικαίωμα «να συμβουλεύεσαι το μαντείο πριν από τους άλλους», μπορούσε να δοθεί από την πόλη των Δελφών σε άτομα ή σε πόλεις, ως έκφραση στενών αναμεταξύ τους σχέσεων, ή ως δείγμα ευχαριστίας για συγκεκριμένες ενέργειες. Πιο ξακουστή τέτοια περίπτωση ήταν αυτή της Χίου, που της δόθηκε η προμαντεία μετά την αφιέρωση ενός νέου γιγαντιαίου βωμού στο τέμενος του Απόλλωνα , όπου αργότερα, και με τρόπο μάλλον επιδεικτικό, αφού η ουρά μάλλον περνούσε μπροστά από τον βωμό τους, χάραξαν την αφιερωματική επιγραφή: «Δελφοί έδωκαν Χίοις προμαντείαν». Εάν σε μια ομάδα υπήρχαν πολλοί μαντευόμενοι με το δικαίωμα της προμαντείας, η σειρά τους οριζόταν με κλήρο, όπως και καθενός άλλου μέσα σε μια συγκεκριμένη ομάδα.

Το «αντίτιμο» της χρησμοδοσίας

Μόλις αποφασιζόταν η σειρά, έπρεπε να δοθούν τα χρήματα. Κάθε μαντευόμενος έπρεπε να προσφέρει έναν πέλανον, μια λατρευτική πιτούλα που καιγόταν στον βωμό, και την οποία έπρεπε να την αγοράσουν από τους Δελφιείς καταβάλλοντας ένα πρόσθετο ποσό (το «αντίτιμο» της χρησμοδοσίας, πηγή τακτικού και γενναίου εισοδήματος για τους Δελφούς). Δεν γνωρίζουμε πολλά για τα ποσά που χρέωναν οι τελευταίοι, εκτός από το ότι ποίκιλλαν. Μια επιγραφή, που σώθηκε ως τις μέρες μας, μνημονεύει μια συμφωνία ανάμεσα στους Δελφούς και τη Φασηλίδα, μια πόλη της Μικράς Ασίας, το 402 π.Χ. Η τιμή για τον «δημόσιο» πέλανον (δηλ. από την πόλη) ήταν επτά αιγινήτικες δραχμές και δύο οβολοί. Η τιμή του «ιδιωτικού» πελάνου για τους Φασηλίτες ήταν τέσσερεις οβολοί. Ενδιαφέρον εδώ δεν έχει απλώς η διαφορά στην τιμή για τις επίσημες και τις ιδιωτικές υποθέσεις (δέκα φορές μεγαλύτερη για τις επίσημες), αλλά και το ότι μπορούσαν να γίνουν τέτοιες χωριστές συμφωνίες (με το σκεπτικό ίσως ότι το κόστος σχετιζόταν με τον πλούτο της πόλης, και πως πλουσιότερες πόλεις σαν την Αθήνα θα έπρεπε να πληρώνουν περισσότερα). Αλλά είναι φανερό ότι, ακόμα και στις πιο φτηνές περιπτώσεις, η τιμή εξασφάλιζε πως κάποιος δε θα ζητούσε για ψύλλου πήδημα τον χρησμό του μαντείου. Το αντίτιμο που έπρεπε ένας ιδιώτης Φασηλίτης να καταβάλει για να συμβουλευτεί το μαντείο ήταν αντίστοιχο με την αμοιβή που ελάμβανε για δύο ημέρες ένας Αθηναίος δικαστής τον 5ο αιώνα π.Χ., και, αν συνυπολογιστούν το κόστος του ταξιδιού μετ’ επιστροφής στους Δελφούς και η απώλεια του εισοδήματος κατά την απουσία, επρόκειτο για αληθινή επένδυση. Μια άλλη επιγραφή, του 370 π.Χ., ανάμεσα στη Σκιάθο και τους Δελφούς, μνημονεύει ένα χαμηλότερο κόστος: μόλις δύο δραχμές για τον δημόσιο πέλανον και το ένα έκτο αυτού του ποσού για τον ιδιωτικό. Ωστόσο, δε γνωρίζουμε με σιγουριά αν επρόκειτο για διαφορετική συμφωνία ανάμεσα στους Δελφούς και τη Φασηλίδα, και στους Δελφούς και τη Σκιάθο, ή εάν οι Δελφοί είχαν χαμηλώσει τις απαιτήσεις τους τον 4ο αιώνα π.Χ. (όπως πιστεύουν οι μελετητές που υποστηρίζουν πως η δημοτικότητα του μαντείου είχε πέσει τούτη την εποχή). Επίσης, σε κάποιους απένειμαν την τιμή να μην πληρώνουν καθόλου. Ο βασιλιάς Κροίσος της Λυδίας, στη Μικρά Ασία, ήταν ένας από αυτούς, όπως, σε κατοπινούς χρόνους, και οι Ασκληπιαστές (οι πιστοί του θεραπευτή θεού Ασκληπιού) από την Κω.

Οι αγνές σκέψεις και το ... φιλοδώρημα

Όλα τούτα θα απαιτούσαν χρόνο, και οι μαντευόμενοι θα ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν για μακρά διαστήματα (οι σωζόμενες επιγραφές αναφέρουν το χρησμογραφείον στο βορινό ανάλημμα, το «Ισχέγαον», του άνδηρου του ναού, ως «χώρο αναμονής» τους στη σκιά, κάτι σαν «σκέπαστρο»). Όταν ωστόσο ερχόταν η σειρά του, ο μαντευόμενος έμπαινε στον ναό (σε καμία γυναίκα πλην της Πυθίας δεν επιτρεπόταν να εισέρχεται στον σηκό) κι έπρεπε να τελέσει κι άλλη θυσία στην εστία μέσα. Εάν δεν ήταν από τους Δελφούς, έπρεπε να τον συνοδεύει ένας δέλφειος πρόξενος, ο «ντόπιος εκπρόσωπος». Το σφάγιο, συχνά ένα ζώο (το οποίο ο μαντευόμενος το πλήρωνε επίσης), καιγόταν, ένα μέρος προσφερόταν στους θεούς, ένα μέρος δινόταν στους Δελφιείς, κι ένα μέρος ήταν «για το μαχαίρι» (που πιθανότατα σήμαινε ότι δινόταν σαν φιλοδώρημα σε εκείνον που έκανε τη θυσία). Μόλις τελείωνε κι αυτό, ο μαντευόμενος πήγαινε εκεί όπου περίμενε η Πυθία, οι δε ιερείς του ναού τον προέτρεπαν να «κάνει αγνές σκέψεις και να λέει ευοίωνα λόγια», και τέλος ξεκινούσε η χρησμοδοσία.

Οι έριδες των μελετητών για το άβατο

Σε αυτό το σημείο οι πηγές αποκλίνουν ακόμα πιο πολύ. Η πρώτη δυσκολία προκύπτει σχετικά με τη διαρρύθμιση του εσώτατου του ναού. H Πυθία λεγόταν ότι προφήτευε από το άδυτον, έναν χωριστό άβατο χώρο εντός του ναού. Πολλές διαφορετικές πηγές μας λένε ότι το άδυτον ήταν στενόχωρο και μέσα είχε τον ομφαλό (την πέτρα που συμβόλιζε το κέντρο της γης), δύο αγάλματα του Απόλλωνα (ένα ξύλινο κι ένα χρυσό), την κιθάρα και τα ιερά όπλα του Απόλλωνα, τον τάφο του Διόνυσου (αν και τούτος μπορεί επίσης να ήταν ο ομφαλός), καθώς και την Πυθία καθισμένη στον τρίποδα δίπλα σε μια δάφνη. Ωστόσο, οι μελετητές ερίζουν σφόδρα σχετικά με το μέρος και τον τρόπο με τον οποίο ήταν τοποθετημένο αυτό το άδυτο, με κάποιους να υποστηρίζουν πως ήταν ένας κοίλος χώρος στο δάπεδο, στο πίσω μέρος του σηκού, με άλλους να διατείνονται πως ήταν αποκλειστικά υπόγειο, και με άλλους, πάλι, να ισχυρίζονται πως ήταν απλώς ένα μέρος του σηκού. Οι αρχικές ανασκαφικές εργασίες στον ναό, κατά τη μεγάλη ανασκαφή, δεν έφεραν στο φως καμία φανερή αρχαιολογική μαρτυρία για έναν τέτοιο κοίλο χώρο, αν και το τελευταίο σχέδιο του ναού, του 4ου αιώνα π.Χ., δείχνει τώρα ένα τετράγωνο περιτοιχισμένο δωμάτιο μέσα στον σηκό, που μπορεί να ήταν, ή να μην ήταν, το άδυτον.

Πού στεκόταν ο μαντευόμενος; Το θέμα δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ. Η περίφημη εικόνα σε κύλικα της Πυθίας πάνω στον τρίποδά της απέναντι από έναν μαντευόμενο έχει παραδοσιακά ερμηνευθεί ως απόδειξη ότι ο μαντευόμενος βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο, αντικριστά στην Πυθία, και της έκανε απευθείας την ερώτησή του, ακούγοντας, έτσι, απευθείας και την απόκρισή της. Ωστόσο, ο Ηρόδοτος και ο Πλούταρχος επίσης μαρτυρούν ότι υπήρχε ένα άλλο δωμάτιο μέσα στον σηκό, όπου στέκονταν οι μαντευόμενοι κατά τη χρησμοδοσία. Η θέση αυτού του δωματίου, το οποίο ο Ηρόδοτος το ονομάζει μέγαρον (7.140) και ο Πλούταρχος οίκον (Ηθικά 437C), δεν έχει προσδιοριστεί αρχαιολογικά.

Ποιος άλλος ήταν παρών;

Για άλλη μια φορά, οι πηγές μάς δίνουν ασαφείς απαντήσεις. Γνωρίζουμε πως ήταν οι ιερείς του ναού του Απόλλωνα, που είχαν τελέσει τη δοκιμασία με τη γίδα και τη θυσία. Εντούτοις, οι πηγές αναφέρουν και ιερείς αποκαλούμενους προφήτες, και, κατοπινές πηγές, τους οσίους ιερείς, καθώς και μια ομάδα γυναικών που κρατούσαν αναμμένη τη φλόγα, με ξύλο δάφνης , στην ιερή εστία μέσα στον ναό. Αυτό που εν μέρει μας εμποδίζει να κατανοήσουμε τους ρόλους όλων αυτών είναι πως οι όροι μπορεί να επικαλύπτονται (π.χ., η ονομασία προφήτης χρησιμοποιείται στη γραμματεία, μα δεν είναι καταγεγραμμένη ως τίτλος στις δελφικές επιγραφές) και πως οι αριθμοί και οι ομάδες των παρισταμένων άλλαζαν συν τω χρόνω. Εάν, όπως λέει ο Πλούταρχος, οι μαντευόμενοι έμεναν σε χωριστό δωμάτιο, τότε πιο πιθανό είναι η ερώτησή τους να δινόταν προφορικά ή γραπτά σε έναν από τους ιερείς του Απόλλωνα, που, σε μεταγενέστερους χρόνους, και πιθανώς μαζί με τους οσίους, συνόδευαν την Πυθία στο άδυτον και της έθεταν το ερώτημα. Κατέγραφαν άραγε την απόκρισή της, την ερμήνευαν, την έκαναν έμμετρη, τη συνέτασσαν; Καμία από τις αρχαίες πηγές δε μας δίνει μια σαφή απάντηση, αν και μοιάζει πιθανό ο μαντευόμενος, τουλάχιστον εν μέρει, όχι απλώς να άκουγε την απόκριση της Πυθίας κι ας καθόταν σε χωριστό δωμάτιο, αλλά, επίσης, να έπαιρνε από τους ιερείς είτε μια προφορική είτε μια γραπτή μορφή της απόκρισης. Αλλά το ποιος ήταν ο ρόλος των ιερέων στη διαμόρφωση αυτής της απόκρισης εξαρτάται από το είδος της απόκρισης που πιστεύουμε πως έδινε η Πυθία, στοιχείο που, με τη σειρά του, εξαρτάται από το πώς εννοούμε τη «θεόπνευστη» έκστασή της.

Πως η Πυθία δεχόταν το «πνεύμα»;

Κανένα ζήτημα δεν έχει συζητηθεί τόσο όσο ο τρόπος με τον οποίο η Πυθία δεχόταν το «πνεύμα» ώστε να δώσει την απάντησή της. Καταρχάς, οι αρχαίες πηγές. Πριν από τον 4ο αιώνα π.Χ., δεν υπάρχει πηγή που να πραγματεύεται το πώς «εμπνεόταν» η Πυθία, μα όλες λένε ότι καθόταν στον τρίποδά της, απ’ όπου έβγαζε βοές (π.χ., Ευριπίδης Ίων 91). Από τον 4ο αιώνα π.Χ., κάποιες πηγές αναφέρουν πως έσειε ένα κλαδί δάφνης, αλλά αυτό γινόταν μάλλον ως χειρονομία εξαγνισμού παρά έμπνευσης. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον Διόδωρο Σικελιώτη, τον 1ο αιώνα π.Χ., για την πρώτη αναφορά ενός «χάσματος» κάτω από την Πυθία. Κάποιοι μεταγενέστεροι συγγραφείς συμφωνούν με αυτό, όμως άλλοι το περιγράφουν ως χώρο όπου η ίδια κατέβαινε κι απ’ όπου προφήτευε. Στην αφήγηση του Διόδωρου, τούτο το χάσμα και η έντονη αναθυμίαση που έβγαινε από μέσα οδήγησαν στην αρχική ανακάλυψη και εγκαθίδρυση ενός μαντείου στους Δελφούς. Ο Διόδωρος μιλά για το πώς ένας γιδοβοσκός πρόσεξε ότι οι γίδες του, πλησιάζοντας σε ένα χάσμα στη βουνοπλαγιά, πηδούσαν περίεργα κι έβγαζαν άλλον ήχο απ’ ό,τι πρωτύτερα. Ο γιδοβοσκός, όταν πλησίασε, έκανε κι αυτός τα ίδια, και ξεκίνησε να προλέγει τα μελλούμενα. Μαθεύτηκαν τα νέα για το συγκεκριμένο χάσμα και πολλοί άρχισαν να πηδούν μέσα· έτσι, «για να μη κινδυνεύει κανένας, φάνηκε καλό στους ντόπιους να ορίσουν προφήτισσα για όλους μια γυναίκα και μέσω αυτής να δίδονται οι χρησμοί. Γι’ αυτή μάλιστα έφτιαξαν μια μηχανή [τον τρίποδα], πάνω στην οποίαν ανέβαινε, ώστε να μπαίνει μ’ ασφάλεια ο θεός μέσα της, και να δίνει έτσι χρησμούς σ’ όσους ήθελαν».

Ο Πλούταρχος, τον 1ο αιώνα μ.Χ., αναφέρει το πνεύμα (μια λέξη με πολλές έννοιες: «αέρας», «πνοή», «έμπνευση»), και πως, λόγω του πνεύματος, ένα «ευωδιασμένο φύσημα» γέμιζε περιστασιακά τον οίκο• ωστόσο, δεν περιγράφει την ακριβή του φύση. Αυτό που εξιστορεί είναι μια μακρά συζήτηση μεταξύ των φίλων του σχετικά με τον λόγο για τον οποίο το μαντείο ήταν λιγότερο ακμαίο εκείνη την εποχή απ’ ό,τι στο παρελθόν. Στα επιχειρήματα περιλαμβάνεται η ελάττωση του πνεύματος, η ηθική έκπτωση των ανθρώπων, που είχε ως αποτέλεσμα την εγκατάλειψή τους από την πλευρά των θεών, η μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας, καθώς και η εγκατάλειψη των μαντείων από τους δαίμονες, τους ενδιάμεσους μεταξύ θεών και ανθρώπων, οι οποίοι ήταν αυτοί που ήλεγχαν τη μαντική διαδικασία και που ίσως είχαν αρχίσει να εκλείπουν.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω