Όλο το γνωστό Σύμπαν σε ένα ταξίδι έξι λεπτών από το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Video)

Το βίντεο ξεκινάει από τα Ιμαλάϊα για να φτάσει στο απώτατο άκρο του Κόσμου και στην αρχή του, το Big Bang.

Έναν Κόσμο που περιέχει περίπου 100 δισεκατομμύρια άστρα μόνο στον Γαλαξία μας, και κατά προσέγγιση 125 δισεκατομμύρια γαλαξίες (εκ των οποίων μόνο οι 3.000 είναι ορατοί).

Έναν Κόσμο που έχει διάμετρο περίπου 40 δισεκατομμύρια έτη φωτός, ενώ το παρατηρήσιμο Σύμπαν είναι μόνο 13.7 δισ. έτη φωτός. Άρα μπορούμε να δούμε ένα απειροελάχιστο μόνο κομμάτι του Σύμπαντος. Πώς λοιπόν να πιστέψουμε ότι η Γη μας είναι ο μοναδικός τόπος με συνθήκες κατάλληλες για την ‘σπορά’ της όποιας ζωής;

Ας σημειωθεί πως το βίντεο φτιάχτηκε από αστροφυσικούς του Αμερικανικού Μουσείου.

Δείτε το Video:

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Εφικτό το ταξίδι στο διάστημα μετά τον εντοπισμό για πρώτη φορά των βαρυτικών κυμάτων (Video)

Eκατό χρόνια μετά την ανακάλυψη της Θεωρίας της Σχετικότητας από τον Α.Αινστάιν η είδηση του εντοπισμού για πρώτη φορά των περίφημων και δύσκολα ανιχνεύσιμων βαρυτικών κυμάτων "τάραξε" τα "νερά" στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα καθώς τα βαρυτικά κύματα, τα οποία προκύπτουν από την κίνηση μεγάλων αντικειμένων στο σύμπαν και εντοπίστηκαν για πρώτη φορά από το LIGO (Laser Interferometer Gravitational Wave Observatory) αποδεικνύουν:  

Την ύπαρξη των μαύρων οπών (κάτι που θεωρητικά ίσχυε αλλά τώρα υπάρχει η πειραματική και πρακτική επιβεβαίωση) και το αμέσως σημαντικότερο, ότι ο χωροχρόνος στρεβλώνεται που σημαίνει ότι είναι εφικτό το ταξίδι στο διάστημα σε απόστάσεις αχανείς δηλ. πολλών δεκάδων ή και εκατοντάδων ή και χιλιάδων ετών φωτός καθώς μπορεί να ξεπεραστεί η απόλυτη σταθερά της ταχύτητας του φωτός με την οποία μπορεί κάποιος να ταξιδεύει στον χωροχρόνο όχι ξεπερνώντας την εντός του, αλλά παραμορφώνοντας τον ίδιο.

Δηλαδή δεν αυξάνεται η ταχύτητα με την οποία κάποιος κινείται από το Α στο Β, αλλά το Β έρχεται πολύ πιο κοντά στο Α.

Είναι έννοιες δυσνόητες για την καθημερινή νευτώνεια πραγματικότητα στην οποία ζούμε, αλλά δεν ισχύει στην υποατομική μικροραγματικότητα της κβαντικής Φυσικής, και στην διαστημική υπερπραγματικότητα της Φυσικής των Χορδών στο Σύμπαν.

Τα βαρυτικά κύματα προβλέπονταν από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, βάσει της οποίας τα μεγάλα αντικείμενα παραμορφώνουν τον χωροχρόνο γύρω τους. Όταν αυτά επιταχύνονται, παράγουν βαρυτικά κύματα.

Εν ολίγοις προκαλούν διαταραχές στην ίδια την φύση της πραγματικότητας. Μέχρι τώρα, ο επιστημονικός κόσμος ήταν βέβαιος για την ύπαρξή τους, καθώς η παρουσία τους είχε διαπιστωθεί μέσω έμμεσης παρατήρησης από το 1974 ακόμα, αλλά δεν είχαν εντοπιστεί άμεσα όπως συνέβη την Πέμπτη,όταν LIGO Laboratory ανακοίνωσε την ανακάλυψή του και την δημοσίευσε στο Physical Review Letters.

Το σχετικό δημοσίευμα του New Scientist, αναφέρει το χρονικό της ανακάλυψης:  

Το ιστορικής σημασίας σήμα εντοπίστηκε από ένα ζευγάρι μαύρων τρυπών σε απόσταση περίπου 1,3 δισ. ετών φωτός. Η μία είχε 29 φορές την μάζα του ήλιου και η άλλη 36 φορές, και ήταν σε τροχιά γύρω από την άλλη, πριν ενωθούν τελικώς (και νομοτελειακώς) σε μια ενιαία μαύρη τρύπα.  

Οι αισθητήρες του LIGO στο Χάνφορντ της Ουάσινγκτον και το Λίβινγκστον της Λουϊζιάνα έπιασαν τα ίχνη στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, σχεδόν την ίδια στιγμή. Οι αισθητήρες κατέγραψαν διαστολή και συστολή του χωροχρόνου κατά ένα χιλιοστό του μεγέθους ενός πρωτονίου.

Πολύ μικρής έκτασης μεν, αλλά 10 φορές πιο μεγάλης από τη μικρότερη μονάδα που μπορεί να μετρήσει το LIGO δε.    Ο εντοπισμός ήταν σε μεγάλο βαθμό τυχαίος όπως και γίνεται συνήθως στις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις, καθώς επίσημα το πείραμα ήταν να αρχίσει να συλλέγει δεδομένα τέσσερις ημέρες μετά, στις 18 Σεπτεμβρίου, συνεχίζοντας ως τις 12 Ιανουαρίου 2016.  
Οι ενώσεις/ συγχωνεύσεις μαύρων τρυπών γίνονται πολύ συχνά οπότε από αρκετή δόση τύχης προέκυψε και το συγκερκιμένο σήμα. Σαφώς δεν αρκούν μόνο οι μαύρες τρύπες προφανώς έπαιξε ρόλο και η μάζα των συγκεκριμένων.

Όλα τα ουράνια (και μη) αντικείμενα εκπέμπουν βαρυτικά κύματα όταν είναι σε τροχιά, περιλαμβανομένης της Γης και του Ήλιου.Όμως η μάζα τους δεν θεωρείται καθοριστική για κάτι τόσο ισχυρό όπως είναι η στρέβλωση του Χωροχρόνου, η αλλαγή δηλαδή της ίδιας της πραγματικότητας (ακόμα και οι άνθρωποι εκπέμπουν βαρυτικά κύματα όμως η έντασή τους είναι τόσο αδύναμη που πρακτικώς δεν παίζουν κανενα ρόλο)

Οι δύο μαύρες τρύπες όμως διέθεταν ιδιαίτερα μεγάλες μάζε και καθώς κινούνταν η μία γύρω από την άλλη, λόγω της ενέργειας που έχαναν σε βαρυτικά κύματα  ήρθαν πιο κοντά η μία στην άλλη προκαλώντας περαιτέρω παραμόρφωση χωροχρόνου και την εκπομπή ακόμα πιο πολλών βαρυτικών κυμάτων.  

Αυτό προκάλεσε τη συγχώνευσή τους σε μια μεγαλύτερη μαύρη τρύπα, συνολικής μάζας 62 φορές αυτής του Ήλιου. Στην αρχή, η μαύρη τρύπα αυτή ήταν με «εξογκώματα» και όχι στρογγυλή, και μέχρι να "ισιώσει" εξέπεμπε περισσότερα βαρυτικά κύματα.

Εν συνεχεία, κατέληξε σε σχήμα σφαίρας και «ηρέμησε» προκαλώντας μια απόλυτη "μαύρη" κοιλότητα αληθινό "Τερατούργημα" που παραβιάζει τους κανόνες της καθημερινής λογικής όπως τους γνωρίζουμε.

Μετατρέποντας τα βαρυτικά κυμάτα σε ηχητικά, είναι δυνατή η ακρόασή τους!

Πιθανότατα οι ερευνητές του LIGO να πάρυν το Νόμπελ αν και θα είαι δύσκολο να βρεθεί ποιος έκανε την κυρίως δουλειά. Υποψήφιοι είναι ο θεωρούμενοι ως εμπνευστές του LIGO, Κιπ Θορν, Ρον Ντρέβερ και Ράι Βάις.

Όμως συνολικά 1.004 ονόματα αναφέρονται στο σχετικό paper στο Physical Review Letters, θα ήταν άδικο να μην αναφερθούν, καθώς όλοι πρόσφεραν από κάτι.
Μην ξεχνάμε ότι ένα πείραμα πραγματοποιείται εκ φύσεως από πάρα πολλούς ανθρώπους ενώ ένα διανοητικό δημιούργημα πάντα από ένα το πολύ δύο άτομα.

Το διανοητικό δημιύργημα υπήρχε από πριν, εδώ έχουμε πειραματική διερεύνηση που περιλαμβάνει πολλούς "χαμάληδες".   Μέχρι τώρα, δεν υπήρχαν ενδείξεις για μαύρες τρύπες στη συγκεκριμένη κλίμακα διαστάσεων- πόσο μάλλον δύο εξ αυτών.

Η γνώση μας για την ύπαρξη μαύρων τρυπών μέχρι τώρα ήταν έμμεση, καθώς η βαρυτική επιρροή τους είναι τόσο μεγάλη, που ούτε το φως μπορεί να της ξεφύγει.
Τις εντοπίζουμε όμως επειδή μπορούμε να δούμε το φως από υλικό που καταστρέφεται ή επιταχύνεται, καθώς πλησιάζει πολύ κοντά σε μαύρες τρύπες. Δηλαδή όταν καταπίνουν ένα ήλιο, ή πλανήτες εκπέμπουν φως.

Φως σημαίνει Πραγματικότητα, συνεπώς εγκλωβισμός του Φωτός σημαίνει εγκλωβισμός και διαταραχή της ίδιας της Πραγματιότητας.   Για να καταλάβει κάποιος τον Χωροχρόνο πρέπει να τον φανταστεί σαν ένα μεγάλο... σεντόνι.

Μια βαριά σφαίρα (μαύρη τρύπα) κάθεται πάνω στο σεντόνι και το αναγκάζει να κυρτώσει.   Τώρα όμως πρόκειται για τον πρώτο άμεσο εντοπισμό μαύρης τρύπας στην ιστορία.

Τα βαρυτικά σήματα είναι η απευθείας "ομιλία" των τρομακτικών αυτών ουράνιων σωμάτων(;) (αν μπορεί να τα χαρακτηρίσει κάποιος έτσι)   Από τη στιγμή που έγινε ο πρώτος εντοπισμός, ανατέλλει η εποχή της βαρυτικής αστρονομίας, εκτιμά ο καθηγητής Άβι Λεμπ, του Harvard University στη Μασαχουσέτη. «Τώρα που έχουμε αισθητήρες ικανούς να εντοπίσουν αυτά τα συστήματα, τώρα που ξέρουμε ότι διπλές μαύρες τρύπες υπάρχουν εκεί έξω, αρχίζουμε να ακούμε το σύμπαν».

Οι "μαύρες οπές" είναι μια ένδειξη του ότι η Πραγματικότητα δεν είναι αυτή που βλέπουμε, αυτό που βλέπουμε είναι η ρουτίνα μιας προκαθορισμένης πραγματικότητας (σπίτι,δουλειά,οικογένεια,ζωή, θάνατος)

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Επιστήμονες εντόπισαν την ύπαρξη και 9ου πλανήτη στo ηλιακό μας σύστημα! (Video)

To ηλιακό σύστημα ενδέχεται να φιλοξενεί κι έναν ένατο πλανήτη που είναι περίπου 10 φορές μεγαλύτερος από τη Γη και βρίσκεται σε τροχιά πολύ πέρα από τον Ποσειδώνα, ο οποίος περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο σε μια απόσταση τουλάχιστον 4,5 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, σύμφωνα με μια έρευνα που δημοσιεύτηκε σήμερα.

Υπάρχουν ενδείξεις βάσει των προσομοιώσεων που έγιναν σε υπολογιστή ότι ο μυστηριώδης πλανήτης, ο οποίος αποκαλείται «9ος πλανήτη» –εφόσον υφίσταται– θα βρίσκεται σε τροχιά περίπου 20 φορές μακρύτερα από τον Ήλιο σε σύγκριση με τη Γη, υποστηρίζουν οι αστρονόμοι του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας στην Πασαντίνα.

Προς το παρόν οι επιστήμονες δεν έχουν παρατηρήσει απευθείας τον πλανήτη.

«Πρόκειται για ένα αρκετά σημαντικό τμήμα του ηλιακού μας συστήματος που παραμένει εκεί έξω για να το ανακαλύψουμε, το οποίο είναι αρκετά συναρπαστικό» επισήμανε ο αστρονόμος Μάικ Μπράουν σε μια ανακοίνωση.

Η έρευνα δημοσιεύεται στο εβδομαδιαίο τεύχος του Astronomical Journal.

Ανακαλύπτω

SpaceX: Εκτόξευση πυραύλου στο Διάστημα επιστροφή και κάθετη προσγείωσή του (Video)

H SpaceX τα κατάφερε: Εκτόξευση πυραύλου στο Διάστημα, επιστροφή και κάθετη προσγείωσή του.

Νέοι ορίζοντες ανοίγουν για τις διαστημικές αποστολές από ιδιωτικές εταιρείες στο Διάστημα, με το επίτευγμα της SpaceX του Έλον Μασκ: Η εταιρεία κατάφερε να πετύχει έναν από τους μεγάλους στόχους της: Την επιτυχή εκτόξευση στο Διάστημα, επιστροφή και κάθετη προσγείωση πυραύλου, με δυνατή την επαναχρησιμοποίησή του.

H συγκεκριμένη εκτόξευση ήταν η πρώτη που πραγματοποίησε η εταιρεία μετά την αποτυχία του Ιουνίου, όταν ο πύραυλος εξερράγη λεπτά μετά την εκτόξευση από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ, κατά τη διάρκεια αποστολής μεταφοράς φορτίου στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Σημειώνεται πως η SpaceX έχει συμβόλαιο 1,6 δισ. με τη NASA για αποστολή προμηθειών στον ISS.

Ο πύραυλος εκτοξεύτηκε από το Κανάβεραλ με το κύριο επίπεδο (main stage) του να επιστρέφει σε βάση προσγείωσης μετά από 10 λεπτά, σε σημείο 9,65 χλμ από το σημείο εκτόξευσης (ενώ το ανώτερο επίπεδο – upper stage- συνέχισε την αποστολή του). Γενικότερα, η επαναχρησιμοποίηση πυραύλων για διαστημικές αποστολές θα μειώσει δραστικά τα κόστη λειτουργίας της SpaceX στον έντονα ανταγωνιστικό ανερχόμενο τομέα των ιδιωτικών διαστημικών εταιρειών.

Σε όλο τον κόσμο, αναλυτές και σχολιαστές είναι ενθουσιασμένοι, καθώς η όλη διαδικασία εξελίχθηκε ομαλά- και άλλωστε, όπως προαναφέρθηκε, πρόκειται για μια πολύ σημαντική πρωτιά, καθώς το Falcon 9 έφτασε σε ύψος 200 χλμ, από τα οποία και επέστρεψε πίσω στη Γη.

Οι δορυφόροι εκτοξεύτηκαν για λογαριασμό της ORBCOMM και, όπως προαναφέρθηκε, η αποστολή αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη για την SpaceX, η οποία χρειαζόταν επειγόντως μια επιτυχία στον συγκεκριμένο τομέα – μετά την ανεπιτυχή αποστολή του Ιουνίου.

Σημειώνεται πάντως ότι ο συγκεκριμένος πύραυλος μάλλον δεν θα χρησιμοποιηθεί ξανά, καθώς η εταιρεία σκοπεύει να τον κάνει «φύλλο και φτερό» προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι όλα πραγματικά εξελίχθηκαν όπως έπρεπε να εξελιχθούν.

Ανακαλύπτω

Η Κίνα αναζητεί σκοτεινή ύλη στο διάστημα (Video)

Η Κίνα αναζητεί κι αυτή τη σκοτεινή ύλη στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (πείραμα Alpha Magnetic Spectrometer-AMS).

Ο δορυφόρος θα προσπαθήσει να ανιχνεύσει την προέλευση αυτών των σωματιδίων, ορισμένα από τα οποία μπορεί να προέρχονται από συγκρούσεις σωματιδίων σκοτεινής ύλης (αν όντως υπάρχουν τέτοια σωματίδια).

Η σκοτεινή ύλη εκτιμάται ότι αποτελεί περίπου το 85% της ύλης του σύμπαντος αλλά δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα άμεσα, παρά μόνο έμμεσα, μέσω των βαρυτικών επιδράσεων που ασκεί στην κανονική ύλη.

Ο DAMPE είναι ο πρώτος από μια νέα γενιά πέντε φιλόδοξων κινεζικών επιστημονικών δορυφόρων, που από το 2011 προωθεί η Κινεζική Ακαδημία Επιστημών.

Το καλοκαίρι του 2016 η Κίνα θα εκτοξεύσει τον πρώτο στον κόσμο πειραματικό δορυφόρο κβαντικών τηλεπικοινωνιών, που θα μελετήσει το αινιγματικό φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής (της εξ αποστάσεως ακαριαίας αλληλεπίδρασης αντικειμένων όπως των σωματιδίων), με απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός διεθνούς κβαντικού τηλεπικοινωνιακού δικτύου και διαδικτύου, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Θα ακολουθήσει αργότερα εντός του επόμενου έτους, η εκτόξευση ενός τηλεσκοπίου ακτίνων-Χ (του Hard X-Ray Modulation Telescope ή HXMT), που θα αναζητά μαύρες τρύπες από την ακτινοβολία τους.

Οι άλλες δύο επιστημονικές διαστημικές αποστολές θα αφορούν ένα δορυφόρο πειραμάτων μικροβαρύτητας και βιολογίας, καθώς κι ένα δορυφόρο μελέτης του διαστημικού καιρού.

Για τα διαστημικά προγράμματά της η Κίνα συχνά συνεργάζεται με τον πρόθυμο Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), καθώς οι ΗΠΑ από το 2011 - με νόμο του Κογκρέσου- έχουν θέσει φραγμούς στη διαστημική συνεργασία τους με τους Κινέζους, με εξαιρέσεις σε σπάνιες περιπτώσεις.

Έτσι, και ο «κυνηγός» της σκοτεινής ύλης DAMPE αναπτύχθηκε σε συνεργασία με την Ιταλία και την Ελβετία, αν και οι κινέζοι επιστήμονες θα ήθελαν να έχουν περισσότερες επαφές και με τους αμερικανούς συναδέλφους τους.

Ανακαλύπτω

10 υπνωτικές φωτογραφίες του Γαλαξία μας!

Ο Γαλαξίας πάνω από την πυραμίδα El Castillo στο Μεξικό - φωτογραφία: Piotr Nikiel.

Ο Δημόκριτος (460 - 370 π.Χ.) ήταν ο πρώτος άνθρωπος που χωρίς όργανα ισχυρίσθηκε ότι ο Γαλαξίας αποτελείται από απομακρυσμένα άστρα: "Γαλαξίας εστί πολλών και μικρών και συνεχών αστέρων, συμφωτιζομένων αλλήλοις, συναυγασμός δια την πύκνωσιν".

Ο Γαλαξίας, πάνω από ένα δάσος, είναι γεμάτος από σκόνη και αέρια - φωτογραφία: Marius Kasteckas

Το ηλιακό σύστημα μας βρίσκεται στις παρυφές του Γαλαξία, και έτσι αυτός, καθώς τον κοιτάμε κατά μήκος, φαίνεται να σχηματίζει μία γαλακτόχρωμη, φωτεινή λωρίδα από πάρα πολλά αστέρια -τουλάχιστον 200 δισεκατομμύρια και ενδεχομένως έως και 400 δισεκατομμύρια- που διασχίζει τον ορατό από τη Γη ουρανό από την μία πλευρά του ορίζοντα μέχρι την άλλη.

Από τα Ιμαλάια. Ο κύριος δίσκος του Γαλαξία έχει διάμετρο περίπου 120.000 έτη φωτός, ενώ το κεντρικό εξόγκωμα του έχει διάμετρο 12.000 έτη φωτός - φωτογραφία: Anton Jankovoy

Υπάρχουν πολλοί μύθοι που εξηγούν την γένεση του Γαλαξία. Συγκεκριμένα, υπάρχουν δυο παρόμοιοι αρχαίοι μύθοι που εξηγούν την ετυμολογία του ονόματος "Γαλαξίας" -ο όρος προέρχεται από τις λέξεις "γάλα" και "άξονας" και δόθηκε λόγω της ορατής από τη Γη θαμπής γαλακτόχρωμης ζώνης (άξονα) του λευκού φωτός που εμφανίζεται στην ουράνια σφαίρα- και τη σχέση του με το γάλα.

Κάποιοι μύθοι τον συνδέουν με ένα κοπάδι από βόδια των οποίων το γάλα δίνει στον ουρανό τη μπλε απόχρωση. Στην Ανατολική Ασία, πίστευαν πως η θαμπή ζώνη αστεριών είναι το "Ασημένιο Ποτάμι" του Παραδείσου.

Ο Γαλαξίας και το Βόρειο Σέλας - φωτογραφία: Iurie Belegurschi

Στην ελληνική μυθολογία, ο Γαλαξίας σχηματίστηκε από την Ήρα, η οποία έχυσε γάλα στον ουρανό, όταν ανακάλυψε πως ο Δίας την ξεγέλασε και τάιζε τον νεαρό Ηρακλή. 

Σε κάποια άλλη εκδοχή, ο Ερμής έβαλε στα κρυφά τον Ηρακλή στον Όλυμπο για να τραφεί από τα στήθη της Ήρας που κοιμόταν. Ο Ηρακλής δάγκωσε τη θηλή της Ήρας και το γάλα της εκτινάχθηκε στους ουρανούς σχηματίζοντας τον Γαλαξία.

Ο δίσκος δεν είναι απολύτως επίπεδος. Δύο από τους γείτονες του -το Μέγα και Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου- τον "πιέζουν" - φωτογραφία: Dave Morrow

Η "Ακασάγκανγκα" είναι το ινδικό όνομα για τον Γαλαξία μας, που σημαίνει ο Γάγγης του ουρανού.

Ο Γαλαξίας πάνω από τον κόλπο Catherine στην Αυστραλία. Ο Γαλαξίας δεν ήταν πάντα όπως είναι σήμερα, σπειροειδής. Απέκτησε το μέγεθος και το σχήμα του, "τρώγοντας" άλλους γαλαξίες - φωτογραφία: άγνωστος

Στη φινλανδική μυθολογία ο Γαλαξίας ονομαζόταν Λινουνράτα (μονοπάτι των πουλιών). Οι Φινλανδοί παρατήρησαν ότι τα αποδημητικά πουλιά χρησιμοποιούσαν τον Γαλαξία ως οδηγό για να ταξιδέψουν νότια, όπου πίστευαν ότι βρίσκεται το Λιντουκότο (το σπίτι των πουλιών). Αρκετά αργότερα οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν την παρατήρηση των Φιλανδών. 

Τα αποδημητικά πουλιά έχουν τον Γαλαξία ως οδηγό για να ταξιδεύουν στα θερμότερα κλίματα κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ακόμα και σήμερα ο Γαλαξίας λέγεται Λινουνράτα στη φινλανδική γλώσσα.

Πάνω από Άινταχο των ΗΠΑ - φωτογραφία: άγνωστος

Στα σουηδικά, ο Γαλαξίας είναι γνωστός ως Βιντεργκάταν (οδός του χειμώνα), για προφανείς λόγους: είναι περισσότερο ορατός τον χειμώνα στη Σκανδιναβία.

Πάνω από το όρος Φούτζι στην Ιαπωνία - φωτογραφία: άγνωστος

Στην αρχαία αρμενική μυθολογία ο Γαλαξίας ονομαζόταν "Η Οδός του Κλέφτη Αχύρων", συνδέοντάς τον με έναν από τους θεούς, που έκλεψε άχυρο και κατά την προσπάθειά του να ξεφύγει από τους ουρανούς με ένα ξύλινο άρμα, έπεσε κάποιο από το άχυρο στο δρόμο. Αυτή η ονομασία διαδόθηκε από τους Άραβες. 

Υπάρχει και ελληνική εκδοχή του μύθου, όπου κλέφτης του άχυρου είναι κάποιος παπάς, γι' αυτό σε πολλές περιοχές ονομάζουν το οπτικό φαινόμενο του Γαλαξία, "Άχυρο του Παπά".

Ο Γαλαξίας έχει μια άλω από σκοτεινή ύλη, που αποτελεί πάνω από το 90% της μάζας του. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που βλέπουμε -με γυμνό μάτι ή τηλεσκόπιο- αποτελεί λιγότερο από το 10% της μάζας του - φωτογραφία: Elmar Akhmetov

Πάνω από τα βουνά στο Τιρόλο της Αυστρίας.

Φωτογραφίες του Γαλαξία από ψηλά δεν υπάρχουν (ακόμη) επειδή βρισκόμαστε μέσα στο γαλαξιακό δίσκο, περίπου 26.000 έτη φωτός από το γαλαξιακό κέντρο - φωτογραφία: Michi B

Από: one big photo

Πληροφορίες: βικιπαίδεια

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Μαύρες τρύπες και σκουληκότρυπες (Video & εικόνες)

Μια «μαύρη τρύπα» είναι πραγματικά ένα από τα πιο μυστηριώδη ουράνια αντικείμενα, στο εσωτερικό των οποίων οι νόμοι της Φυσικής δεν έχουν καμιά υπόσταση.

Οι «μαύρες τρύπες» δημιουργούνται όταν άστρα με υλικά πολλαπλάσια της ύλης που έχει ο Ήλιος φτάσουν στο τέλος της ζωής τους και αναγκαστούν να καταρρεύσουν και να εκραγούν.

Η έκρηξη αυτή, που ονομάζεται «σουπερνόβα», είναι ένα από τα πιο βίαια φαινόμενα στο Σύμπαν, με αποτέλεσμα την αστραπιαία κατάρρευση του άστρου και τη δημιουργία μιας «μαύρης τρύπας».

Πρόκειται για ένα «αντικείμενο» που προβλέπεται από τη Θεωρία της Βαρύτητας του Αλμπερτ Αϊνστάιν, σύμφωνα με την οποία κάθε άστρο ή πλανήτης, καθετί το υλικό στο Σύμπαν, δημιουργεί μια παραμόρφωση στον χωρόχρονο γύρω του. Η παραμόρφωση, μάλιστα, αυτή είναι ανάλογη με την ποσότητα των υλικών που περιλαμβάνει.

Στα γιγάντια άστρα η κατάρρευση συνεχίζεται ακάθεκτη έως ότου το άστρο περιοριστεί σ’ ένα «ιδιόμορφο χωροχρονικό σημείο» που ονομάζεται «μοναδικότητα».

Σύμφωνα, δηλαδή, με τις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας, στο «ιδιόμορφο» αυτό σημείο η πυκνότητα είναι άπειρη, ο χώρος έχει άπειρη καμπυλότητα και ο χρόνος «σταματά» να υπάρχει. Η δύναμη της βαρύτητας μιας «μαύρης τρύπας», δηλαδή, παραμορφώνει τον χωρόχρονο γύρω της σε τέτοιο βαθμό, ώστε ούτε κι αυτό ακόμη το φως να μην μπορεί να διαφύγει από την ελκτική της δύναμη.

Για να γίνει κατανοητό το γεγονός αυτό, πάρτε, για παράδειγμα, τη βαρύτητα της Γης. Για να διαφύγει κάποιος από τη βαρυτική έλξη της Γης, χρειάζεται έναν πύραυλο που θα κινείται με ταχύτητα 40.000 χιλιομέτρων την ώρα (δηλαδή με 11 χλμ. το δευτερόλεπτο). Μ’ αυτή την ταχύτητα, ο πύραυλος κινείται τόσο γρήγορα, ώστε η βαρυτική δύναμη της Γης δεν μπορεί να τον τραβήξει πίσω στην επιφάνεια.

Στην περίπτωση, όμως, μιας «μαύρης τρύπας», η απαιτούμενη ταχύτητα διαφυγής υπερβαίνει την ίδια την ταχύτητα του φωτός (300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο). Γι’ αυτό ακόμη και μία αχτίδα φωτός δεν μπορεί να «τρέξει» αρκετά γρήγορα για να ξεφύγει.

Αυτό σημαίνει ότι ο εντοπισμός μιας «μαύρης τρύπας» μπορεί να γίνει μόνο από την επίδραση που αυτή έχει στη γύρω της περιοχή και σε κάποιο γειτονικό της άστρο.

Γιατί αφού τα περισσότερα άστρα στο Σύμπαν είναι μέλη διπλών και πολλαπλών αστρικών συστημάτων, υπάρχει περίπτωση ένα από τα δύο άστρα ενός ζευγαριού να εξελιχθεί σε «μαύρη τρύπα», κι έτσι εάν βρίσκεται αρκετά κοντά στο άλλο άστρο η δύναμη της τεράστιας βαρύτητάς της θα τραβήξει τα υλικά του συντρόφου της σαν μια απόκοσμη διαστημική ρουφήχτρα.

Τα αστρικά υλικά συγκεντρώνονται σ’ έναν παχύ «δίσκο επικάθισης» γύρω από τη «μαύρη τρύπα», σε μια τελευταία προσπάθεια ν’ αποφύγουν το αναπόφευκτο. Μάταια όμως, γιατί σύντομα η βαρυτική δύναμη της «μαύρης τρύπας» τα τραβάει με επιταχυνόμενο ρυθμό στην απύθμενη άβυσσό της, εκπέμποντας στα πρόθυρα τεράστιες ποσότητες ακτίνων Χ, που είναι το κύκνειο άσμα των καταδικασμένων σε αφανισμό υλικών.

Αυτές τις ακτινοβολίες μπορούμε να παρατηρήσουμε άνετα με τα διαστημικά μας τηλεσκόπια και να εντοπίσουμε έτσι την ύπαρξη μιας «μαύρης τρύπας», αλλά και να υπολογίσουμε την ποσότητα των υλικών που διαθέτει.

Θα αναρωτιέστε, όμως: «Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα υλικά που εισχωρούν στη μαύρη τρύπα»; Αφού η βαρυτική δύναμη της «μαύρης τρύπας» μάς εμποδίζει να εισχωρήσουμε στο εσωτερικό της, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε τον μελλοντικό πραγματικό προορισμό των υλικών που εισχωρούν στο εσωτερικό της. Το γεγονός, όμως, αυτό δεν εμποδίζει τους θεωρητικούς Φυσικούς να κάνουν τις δικές τους υποθέσεις.

Μία από τις υποθέσεις αυτές είχε επεξεργαστεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν με τον συνεργάτη του Nathan Rosen το 1935, και η οποία ονομάστηκε «Γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν». Το 1957, ο περίφημος Αμερικανός θεωρητικός Φυσικός John Archibald Wheeler έδωσε στις κοσμικές αυτές σήραγγες την ονομασία «σκουληκότρυπες», αλλά απέδειξε ότι δεν μπορούν να παραμείνουν σταθερές.

Σύμφωνα με την άποψη αυτή, οι «μαύρες τρύπες» θα μπορούσαν να σχηματίζουν παράξενες κοσμικές σήραγγες, οι οποίες ίσως να οδηγούν σε κάποιο άλλο άγνωστο Σύμπαν, με το οποίο δεν υπάρχει καμιά άλλη επικοινωνία, ούτε και τρόπος επιστροφής.

Παράλληλα, μια άλλη εκδοχή, προτείνει τη σύνδεση μιας «μαύρης τρύπας» με άλλα σημεία του δικού μας Σύμπαντος. Σημεία, δηλαδή, που απέχουν μεταξύ τους όχι μόνο στον χώρο αλλά και στον χρόνο.

Φυσικά, αφού ο χρόνος και ο χώρος είναι έννοιες που δεν έχουν καμιά υπόσταση στο εσωτερικό μιας «μαύρης τρύπας», υπάρχει πιθανότητα κάποτε στο μέλλον, και με την κατάλληλη τεχνολογία, να γίνουν οι «μαύρες τρύπες» το κλειδί των μελλοντικών μας μετακινήσεων στην προσπάθειά μας να εξερευνήσουμε ολάκερο το Σύμπαν.

Το είδαμε εδώ και εδώ

Ανακαλύπτω