Πλανητικός «πονοκέφαλος» για τους αστρονόμους

Το «οικοσύστημα» των πλανητών στο Σύμπαν έχει πολύ μεγαλύτερη... βιοποικιλότητα από όση πιστεύαμε, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες να ομολογούν ότι πρέπει να αναθεωρήσουν τις καθιερωμένες θεωρίες και τα μοντέλα δημιουργίας πλανητών.

Το λάθος πρότυπο

Η ανακάλυψη πλανητών στον γαλαξία μας είναι πλέον μια σχεδόν καθημερινή υπόθεση. Ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων αλλά και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια εντοπίζουν συνέχεια νέους πλανήτες σε κοντινότερα και πιο μακρινά αστρικά συστήματα. Ορισμένοι από αυτούς τους πλανήτες όμως έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.

Το μέγεθος, η θέση στην οποία βρίσκονται, η τροχιά τους γύρω από το μητρικό τους άστρο δεν συμβαδίζουν με τα καθιερωμένα και αποδεκτά μέχρι σήμερα από την επιστημονική κοινότητα πλανητικά μοντέλα. Οι αστρονόμοι και όλοι οι εμπλεκόμενοι στη διαστημική εξερεύνηση σηκώνουν τα χέρια ψηλά και αναφέρουν ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορούν να εξηγήσουν την ύπαρξη μιας σειράς πλανητών που έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια.

Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι το δικό μας ηλιακό σύστημα αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργίας πλανητών και ότι πάνω-κάτω τα πλανητικά συστήματα στο Σύμπαν έχουν παρόμοια μορφή. Εκτιμούσαν ότι σε σχετικά κοντινή απόσταση από το μητρικό άστρο ενός πλανητικού συστήματος σχηματίζονται κατά βάση μικρού μεγέθους βραχώδεις πλανήτες ενώ οι μεγαλύτερου μεγέθους πλανήτες αερίου σχηματίζονται σε πιο απομακρυσμένες περιοχές.

Όμως καθημερινά ανακαλύπτονται πλανήτες που ανατρέπουν αυτές τις παραδοχές. Εχουν ανακαλυφθεί πλανήτες που κινούνται όχι απλά κοντά αλλά κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από το μητρικό τους άστρο. Πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από το μητρικό τους άστρο σε λίγα 24ωρα (κάποιοι ακόμη και σε λίγες ώρες!) και διαθέτουν συνθήκες που είναι κάτι περισσότερο από... κολασμένες.

Έχουν ανακαλυφθεί γιγάντιοι βραχώδεις πλανήτες, ο σχηματισμός των οποίων δεν μπορεί να εξηγηθεί από τα υπάρχοντα μοντέλα. Εχουν βρεθεί επίσης αρκετοί πλανήτες με μέγεθος δυο-τρεις φορές μεγαλύτερο από αυτό της Γης τους οποίους οι επιστήμονες έχουν βαφτίσει «Υπερ-Γαίες».

Οι πιο... εξωτικοί

Ο DENIS-P J082303.1-491201 b είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Είναι 28,5 φορές μεγαλύτερος από τον γίγαντα του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία. Ο PSR B1257+12A είναι ο μικρότερος πλανήτης που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Εχει μέγεθος σχεδόν ίδιο με αυτό της Γης.

Ο Kepler-70b είναι ο πλανήτης με τη μικρότερη τροχιά γύρω από το μητρικό του άστρο. Ολοκληρώνει μια περιστροφή σε μόλις 5,8 ώρες. Το σύστημα με τους περισσότερους πλανήτες είναι το HD 10180 που διαθέτει εννέα πλανήτες. Υπάρχουν πλανητικά συστήματα που διαθέτουν περισσότερα του ενός άστρα. Ο πλανήτης PH1b βρίσκεται σε ένα σύστημα τεσσάρων άστρων και είναι μέχρι στιγμής ο πλανήτης με τα περισσότερα άστρα.

Εκπληκτικοί συνδυασμοί

Είναι ορισμένοι επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει την επιστημονική κοινότητα η ύπαρξη πολλών ειδών πλανητών στο Σύμπαν με βάση την... απλή αριθμητική. Στον γαλαξία μας που αποτελεί έναν μεσαίου μεγέθους Γαλαξία στο Σύμπαν υπολογίζεται ότι υπάρχουν 200-400 δισ. άστρα σε μεγάλο ποσοστό εκ των οποίων έχουν δημιουργηθεί μικρότερα και μεγαλύτερα πλανητικά συστήματα. Μόνο στον γαλαξία μας λοιπόν ο αριθμός των πλανητών μπορεί να πλησιάζει ή και να ξεπερνάει το ένα τρισεκατομμύριο!

Με δεδομένο ότι στο Σύμπαν υπάρχουν μερικές εκατοντάδες δισ. γαλαξίες ο αριθμός των πλανητών που υπάρχουν σε αυτό είναι απλά... ανυπολόγιστος. Είναι λοιπόν, όπως λένε κάποιοι, πολύ λογικό να υπάρχουν πολλά και εντελώς διαφορετικά είδη πλανητών.

Μάλιστα ένας εξ αυτών των επιστημόνων, ο Σον Ρέιμοντ, αστρονόμος του Εργαστηρίου Αστροφυσικής στο Μπορντό της Γαλλίας, πραγματοποίησε μελέτη σύμφωνα με την οποία είναι πιθανό να υπάρχει ένα πλανητικό σύστημα που να περιλαμβάνει 60 κατοικήσιμους πλανήτες παρόμοιους με τη Γη!

Το ερώτημα

Το μεγαλύτερο σε αριθμό πλανητών σύστημα που έχει εντοπισθεί μέχρι σήμερα έχει δημιουργηθεί γύρω από το άστρο HD 10180 που βρίσκεται σε απόσταση 127 ετών φωτός από τη Γη. Οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει την παρουσία εννέα πλανητών που κινούνται γύρω από το άστρο αυτό. Ομως κανένας από αυτούς τους πλανήτες δεν είναι κατοικήσιμος αφού κάποιοι βρίσκονται πολύ κοντά στο μητρικό τους άστρο με αποτέλεσμα να επικρατούν σε αυτούς συνθήκες απαγορευτικές για την παρουσία της ζωής ενώ άλλοι είναι γίγαντες αερίου.

Ο Ρέιμοντ θέλησε να διερευνήσει αν και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι πιθανό να υπάρχουν πλανητικά συστήματα με περισσότερους από έναν κατοικήσιμους πλανήτες.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ιδανικό για τη δημιουργία ενός κοσμικού περιβάλλοντος φιλικού στην παρουσία περισσότερων του ενός κατοικήσιμων πλανητών είναι ένα άστρο με μέγεθος 50% μικρότερο από αυτό του Ηλίου και θερμοκρασία ίση με τη μέγιστη θερμοκρασία που υπάρχει σε έναν ερυθρό νάνο. Σύμφωνα με τον Ρέιμοντ ένα τέτοιο άστρο μπορεί να δημιουργήσει μια ευρεία και πολύ μεγάλης διάρκειας ζωής κατοικήσιμη ζώνη.

Μια ζώνη στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρχουν αρκετοί πλανήτες με συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία και ανάπτυξη της ζωής. Στην εξίσωση ο Ρέιμοντ πρόσθεσε και μια σειρά από άλλες παραμέτρους όπως το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά των πλανητών αλλά και τις τροχιές τους.

«Θέλουμε πλανήτες που να μην είναι πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι, όπως επίσης η θερμοκρασία να μην είναι ιδιαίτερα υψηλή ή ιδιαίτερα χαμηλή ώστε να υπάρχει νερό σε υγρή μορφή. Πλανήτες παρόμοιους με τη Γη, δηλαδή πλανήτες που διαθέτουν ατμόσφαιρα, ωκεανούς και ηπείρους. Μιλάμε για πλανήτες με μέγεθος από 50% μικρότερο ως διπλάσιο από αυτό της Γης που να διαθέτουν από 10% περισσότερο ως 10% λιγότερο νερό από αυτό που υπάρχει στην επιφάνεια της Γης» αναφέρει ο Ρέιμοντ.

Από αυτή την εξίσωση προέκυψε ένας εντυπωσιακός κόσμος. Ενα δυαδικό σύστημα (δύο γειτονικά άστρα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο) στο οποίο «στοιβάζονται» συνολικά 60 κατοικήσιμοι πλανήτες, 36 στο ένα άστρο και 24 στο άλλο. Σύμφωνα με τον Ρέιμοντ, θεωρητικώς τουλάχιστον, η ύπαρξη ενός τέτοιου συστήματος, το οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει «το απόλυτο ηλιακό σύστημα», είναι εφικτή.

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Το Νέφος Σμιθ πλησιάζει τον γαλαξία μας

Το Νέφος Σμιθ πλησιάζει τον γαλαξία μας. Σύμφωνα με νέα μελέτη πρόκειται για έναν αποτυχημένο γαλαξία νάνο.

Στη καλλιτεχνική απεικόνιση σημειώνεται το σημείο του γαλαξία μας όπου εκτιμούν οι ειδικοί ότι θα πέσει το Νέφος δημιουργώντας ένα νέο εργοστάσιο παραγωγής άστρων

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πριν από 50 χρόνια την ύπαρξη ενός γιγάντιου νέφους που κινείται περιφερειακά στον γαλαξία μας. Το Νέφος Σμιθ, όπως ονομάστηκε το νέφος από το όνομα του αστρονόμου που το εντόπισε, ακολουθεί μια πορεία η οποία κατά περιόδους το φέρνει κοντά στον δικό μας γαλαξία τον οποίο όπως φαίνεται πλησιάζει, «ακουμπά» και στη συνέχεια απομακρύνεται από αυτόν. Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι το Νέφος Σμιθ είναι στην πραγματικότητα ένας… γαλαξίας.

Το νέφος

Το μήκος του Νέφους Σμιθ είναι 11 χιλιάδες έτη φωτός, το πλάτος του 2,5 χιλιάδες έτη φωτός. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το Νέφος Σμιθ πλησιάζει και πάλι τον γαλαξία μας. Οι τελευταίοι υπολογισμοί δείχνουν ότι απέχει 8.000 έτη φωτός από τις εξωτερικές σπείρες του γαλαξία μας και αναμένεται να πέσει πάνω τους σε περίπου 30 εκ. έτη. Οπως εκτιμάται το νέφος περιέχει τόσο πολύ υδρογόνο ώστε στο σημείο όπου θα πέσει θα δημιουργηθεί μια καινούργια μεγάλη περιοχή γέννησης νέων άστρων.

Η ανακάλυψη

Διεθνής ομάδα επιστημόνων μελετώντας το Νέφος Σμιθ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για ένα κοινό κοσμικό νέφος αλλά για έναν αποτυχημένο γαλαξία νάνο. Με τον όρο «γαλαξίας νάνος» οι επιστήμονες περιγράφουν γαλαξίες που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αρκετή μάζα ώστε να παραχθούν τα απαραίτητα επίπεδα βαρύτητας και να υπάρξει παραγωγή άστρων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές το υδρογόνο και η υπόλοιπη κοσμική ύλη του Νέφους Σμιθ στην πραγματικότητα βρίσκονται μέσα σε ένα κέλυφος που αποτελείται από σκοτεινή ύλη, χαρακτηριστικό που υποδηλώνει τη γαλαξιακή του φύση.

Η εξήγηση

Η διαπίστωση των ερευνητών δίνει και την απάντηση σε ένα μυστήριο που απασχολούσε τους ειδικούς σχετικά με το Νέφος Σμιθ. Κανονικά το νέφος θα έπρεπε να έχει διαλυθεί μετά την αρχική (ή έστω την δεύτερη) επίσκεψη και σύγκρουση με τον γαλαξία μας. Σύμφωνα με τους ερευνητές το «κουκούλι» της σκοτεινής ύλης προστάτευσε το υδρογόνο και την υπόλοιπη κοσμική ύλη του νέφους.

«Το Νέφος Σμιθ είναι πραγματικά μια μοναδική κοσμική δομή. Αν και μεγάλο κινείται με ταχύτητα και επιπλέον είναι σε απόσταση τέτοια που μπορούμε να το παρατηρήσουμε με λεπτομέρεια. Ταυτόχρονα καλύπτεται από μυστήριο αφού ένα τέτοιο αντικείμενο κανονικά δεν θα έπρεπε να επιβιώσει από την επαφή του με τον γαλαξία μας και όλα δείχνουν ότι τα κατάφερε στο παρελθόν» δηλώνει ο Μάθιου Νίκολς του Αστεροσκοπείου Sauverny στην Ελβετία που ήταν επικεφαλής της νέας μελέτης.

Οι ερευνητές μελέτησαν κυρίως δεδομένα του τηλεσκοπίου GBT και δημοσιεύουν τα συμπεράσματα τους στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society».

Τα ευρήματα αναμένεται να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση της δημιουργίας και εξέλιξης των γαλαξιών.

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

"Το σύμπαν είναι 400% πιο φωτεινό από όσο νομίζαμε και δεν ξέρουμε γιατί"

Υπάρχει 400% περισσότερο φως στο διαγαλαξιακό διάστημα από όσο θα μπορούσαν να παραγάγουν οι γνωστές πηγές του, υποστηρίζει νέα μελέτη. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι η αιτία είναι μία άγνωστη μέχρι σήμερα πηγή, χωρίς να αποκλείουν τη σκοτεινή ενέργεια.

Υπάρχει, γενικά, η πεποίθηση ότι το σύμπαν μας είναι ένα σκοτεινό μέρος. Αυτή πηγάζει, κυρίως, από το γεγονός ότι οι σκέψεις για το διάστημα γεννιούνται, συνήθως, κάποιο βράδυ, όταν γυρνάμε το κεφάλι προς τα αστέρια, και τα βλέπουμε "καρφιτσωμένα" σε ένα κατάμαυρο φόντο.

Στην πραγματικότητα, πάντως, το διάστημα δεν είναι δα και λίγο φωτισμένο. Το φως από δισεκατομμύρια άστρα φωτίζει τους αμέτρητους γαλαξίες του, και ακόμα και το διαγαλαξιακό διάστημα, αν και τείνει - ελλείψει αστέρων - να είναι αρκετά σκοτεινότερο, έχει ένα ανάλαφρο φως.

Αυτός ο φυσικός φωτισμός, στο διάστημα μεταξύ των γαλαξιών, οφείλεται στη μοριακή διέγερση του αέριου υδρογόνου από υπεριώδη φωτόνια, των οποίων οι κύριες πηγές είναι δύο: οι θερμοί νεαροί αστέρες και τα κβάζαρ (απλοϊκά, υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, σε ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες).

"Βλέπουμε 400% περισσότερο φως από όσο θα έπρεπε"

Τώρα, όμως, νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal Letters, υποστηρίζει ότι το φως στον διαγαλαξιακό χώρο είναι πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να οφείλεται στα φωτόνια που προέρχονται από όλες τις γνωστές σε εμάς πηγές τους. Για την ακρίβεια, 400% περισσότερο.

Πρόκειται για τη δουλειά ερευνητών από το Ίδρυμα για την Επιστήμη Carnegie, οι οποίοι κατέληξαν στο παραπάνω συμπέρασμα, χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπέρ-υπολογιστές και τα δεδομένα από τον Φασματογράφο της Κοσμικής Προέλευσης του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Hubble.

Αριστερά, το υδρογόνο στο διαγαλαξιακό διάστημα όπως θα έπρεπε να είναι με βάση τα μοντέλα. Δεξιά, αυτό που βλέπουν τα όργανα.*

Ειδικότερα, όπως αναφέρουν στη μελέτη τους, ακόμα και υπολογίζοντας τα φωτόνια από όλα τα κβάζαρ και όλους τους θερμούς νέους αστέρες, δεν μπορούμε να φτάσουμε στο συνολικό παρατηρούμενο από τον Φασματογράφο φως, με βάση τις τελευταίες παρατηρήσεις του.

Με λίγα λόγια, για το φως που βλέπουν τα όργανά μας, στο διαγαλαξιακό διάστημα, δεν αρκούν τα φωτόνια που υπολογίζουμε ότι φτάνουν εκεί. Επομένως, είτε "οι πηγές φωτονίων παράγουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε" είτε υπάρχει και κάποια άλλη πηγή, άγνωστη έως σήμερα.

“Είναι σαν να είμαστε σε ένα ολόφωτο δωμάτιο, αλλά κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε μόνο μερικές λάμπες των 40 watt”, δήλωσε, σχετικά, η Juna Kollmeier, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, σε δελτίο τύπου, κάνοντας έναν επιτυχημένο παραλληλισμό.

"Τουλάχιστον ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύμπαν, είναι λάθος"

Το πιο περίεργο είναι ότι η ασυμφωνία μεταξύ υπολογισμών και παρατηρούμενου φωτός, υπάρχει μόνο στο διάστημα ανάμεσα στους πιο κοντινούς γαλαξίες. Στο διαγαλαξιακό διάστημα που βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά, οι παρατηρήσεις συμφωνούν με τους υπολογισμούς.

Από που προέρχεται, λοιπόν, όλο αυτό το επιπλέον φως, και γιατί υπάρχει απόκλιση μεταξύ του μακρινού και του κοντινότερου σύμπαντος; Προς το παρόν, οι αστρονόμοι, πραγματικά, δεν ξέρουν. Μία υπόθεση, πάντως, είναι ότι η άγνωστη πηγή φωτονίων είναι η σκοτεινή ύλη σε αποσύνθεση.

Είτε οφείλεται στη σκοτεινή ύλη είτε στις γνωστές πηγές, το σίγουρο είναι ότι υπάρχει εξτρά φως. "Το σπουδαίο με την απόκλιση της τάξης του 400% είναι ότι είναι τόσο μεγάλη που ξέρεις ότι κάτι πραγματικά είναι λάθος", είπε ο David Weinber, εκ των συγγραφέων της μελέτης.

Και κατέληξε, στο ίδιο δελτίο τύπου, σε μία εντυπωσιακή και γενναία παραδοχή: "Ακόμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς [σ.σ. είναι το λάθος], αλλά, τουλάχιστον, ένα πράγμα που νομίζαμε ότι ξέραμε για το σύγχρονο σύμπαν, δεν είναι αλήθεια". Μένει να δούμε αν έχει δίκαιο.

pathfinder.gr

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Μήπως οι «μαύρες τρύπες» εκρήγνυνται όταν πεθάνουν;

7/2014. Σύμφωνα με μία νέα θεωρία οι μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να πεθάνουν από την μετατροπή τους σε μια «άσπρη τρύπα», η οποία θεωρητικά συμπεριφέρεται με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από εκείνες.

Η θεωρία, όπως δημοσιεύτηκε πρώτα από το Nature.com , βασίζεται στην κβαντική θεωρία της βαρύτητας.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η νέα έρευνα μπορεί να βοηθήσει να προσδιορίσουν τη μεγάλη συζήτηση για τις μαύρες τρύπες και για το αν καταστρέφουν τα πράγματα που «καταναλώνουν».
Σύμφωνα με τη θεωρία, μια «λευκή τρύπα» θα μπορούσε να αποβάλει με μία έκρηξη όλα όσα καταναλώνται από μία μαύρη τρύπα.

Το Nature.com εξηγεί τη νέα θεωρία που αναφέρει ότι «η μετάβαση από την μαύρη τρύπα σε λευκή τρύπα θα λάβει χώρα αμέσως μετά τον αρχικό σχηματισμό της μαύρης τρύπας, αλλά επειδή η βαρύτητα διαστέλλει το χρόνο,οι εξωτερικοί παρατηρητές θα δουν τη μαύρη τρύπα να διαρκεί δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια ή και περισσότερο, ανάλογα με το μέγεθός της.

Αν οι συγγραφείς είναι σωστοί, μικροσκοπικές μαύρες τρύπες που σχηματίζονται κατά τη διάρκεια της πολύ πρώιμη ιστορία του Σύμπαντος θα είναι πλέον έτοιμες να σκάσουν μακριά σαν κροτίδες και θα μπορούν να ανιχνευθούν ως υψηλής ενέργειας ακτίνες ή άλλες ακτινοβολίες.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Έπιασε μυστήρια ραδιοσήματα το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου!

Τι ακριβώς είναι αυτά τα μακρινά πολύ σύντομης διάρκειας εκρηκτικά ραδιοσήματα που 'έπιασε' το μεγαλύτερο ραδιοτηλεσκόπιο στον κόσμο, το Αρεσίμπο στο Πουέρτο Ρίκο, κανείς δεν ξέρει ακόμη.

Μερικοί άρχισαν να κάνουν λόγο για 'μηνύματα' από απόμακρους γαλαξίες, αλλά οι περισσότεροι -και πιο συνετοί- επιστήμονες αναζητούν κάποια φυσική εξήγηση, που όμως προς το παρόν τους διαφεύγει.

Πρόκειται για πολύ γρήγορους ραδιο-παλμούς, που διαρκούν λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου και φαίνεται να έρχονται πολύ πέρα από τον γαλαξία μας. Για πρώτη φορά κάτι παρόμοιο είχε εντοπίσει το ραδιοτηλεσκόπιο Παρκς της Αυστραλίας και τώρα επιβεβαιώνεται πολύ καλύτερα από το Αρεσίμπο, πείθοντας τους αστρονόμους πλέον ότι όντως έχουν να κάνουν με ένα φαινόμενο άγνωστο μέχρι σήμερα.

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής "The Astrophysical Journal", με επικεφαλής την Λάουρα Σπίτλερ του γερμανικού Ινστιτούτου Ραδιοαστρονομίας Μαξ Πλανκ στη Βόννη, δήλωσαν ότι «η ανακάλυψή μας είναι σημαντική, επειδή εξαλείφει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι αυτά τα ραδιοκύματα είναι όντως κοσμικής προέλευσης. Φαίνεται να έρχονται από πολύ μακριά, πέρα από τον γαλαξία μας - μία αληθινά συναρπαστική προοπτική».

Προς το παρόν πάντως, η πηγή αυτών των ραδιοκυμάτων παραμένει ένα μεγάλο αίνιγμα. Οι πιθανές εξηγήσεις περιλαμβάνουν μαύρες τρύπες που εξαφανίζονται, συγχωνεύσεις άστρων νετρονίων (πάλσαρ), εκρήξεις από μάγναστρα (ένα είδος άστρων νετρονίων με πολύ ισχυρό μαγνητικό πεδίο) - ή μήπως σήματα από «κάποιους» εκεί έξω;

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων, αυτά τα παράξενα ραδιοκύματα συμβαίνουν με ρυθμό 10.000 φορές τη μέρα σε όλο τον ουρανό της Γης. Ήδη και άλλα ραδιοτηλεσκόπια στρέφουν τα 'πιάτα' τους έτσι ώστε να μελετήσουν το φαινόμενο, με την ελπίδα να κάνουν περισσότερες ανακαλύψεις.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Στην αρχή ήταν η Μεγάλη Εκρηξη – ή μήπως όχι;

Η κρατούσα θεωρία για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι αυτή της Μεγάλης Εκρηξης που λίγο-πολύ όλοι έχουμε ακούσει. 

Το Σύμπαν, ως χώρος και χρόνος μαζί και με το περιεχόμενό του, εμφανίστηκε ξαφνικά πριν από περίπου 14 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ιδέα αυτή αντιμετωπίζεται συνήθως με δυσπιστία από τον μέσο αναγνώστη επειδή φαίνεται εντελώς παράλογη - και όχι χωρίς λόγο, αφού το ίδιο «άβολα» νιώθουν γι' αυτήν και οι ειδικοί επιστήμονες.

Ο λόγος είναι ότι, πέρα από τις όποιες φιλοσοφικές αντιρρήσεις που σχετίζονται με την εμφάνιση του χώρου και του χρόνου από το τίποτα, υπάρχουν και μερικές «τεχνικές» λεπτομέρειες που δεν έχουν απαντηθεί ικανοποιητικά ως σήμερα. Μερικές από αυτές είναι προφανείς και σε έναν μη ειδικό, για παράδειγμα το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε η Μεγάλη Εκρηξη.

Αλλες προκύπτουν από αστρονομικές παρατηρήσεις που δείχνουν ότι το Σύμπαν έχει μερικές απροσδόκητες ιδιότητες, όπως π.χ. η ομογένεια, η ισοτροπία και η επιταχυνόμενη διαστολή, που εξηγούνται μόνο με την επίκληση άγνωστων στην καθημερινή Φυσική δυνάμεων.

Πρόσφατα μια διεθνής ομάδα κοσμολόγων πρότεινε μια θεωρία για το Σύμπαν που παρακάμπτει όλες αυτές τις δυσκολίες και η οποία απέσπασε εύφημη μνεία τα δύο τελευταία χρόνια στην ετήσια αξιολόγηση δημοσιεύσεων κοσμολογικού περιεχομένου. Πέρα από το όποιο επιστημονικό ενδιαφέρον της, η θεωρία είναι άξια προσοχής επειδή της διεθνούς ομάδας κοσμολόγων ηγείται ένας Ελληνας.

Το μυστήριο του κοσμικού πληθωρισμού

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες θεωρίες για τη δημιουργία του Σύμπαντος: η θεωρία της Σταθερής Κατάστασης, που πρέσβευε ότι το Σύμπαν υπήρχε από πάντα, και η θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης, που πρέσβευε ότι το Σύμπαν είχε δημιουργηθεί κάποια στιγμή στο παρελθόν.

Η παρατήρηση το 1965 της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου, η οποία προβλέπεται από τη Μεγάλη Εκρηξη αλλά όχι από τη Σταθερή Κατάσταση, έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της θεωρίας της Μεγάλης Εκρηξης. Μεταγενέστερες παρατηρήσεις όμως φανέρωσαν ιδιότητες του Σύμπαντος που δεν μπορούσε να εξηγήσει η θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης στο πλαίσιο της γνωστής Φυσικής.

Ετσι ανέκυψε η ανάγκη εισαγωγής νέων θεωριών, για τις οποίες δεν υπήρχε κανενός είδους πειραματική επιβεβαίωση ή έστω ένδειξη. Για παράδειγμα, η αξιοσημείωτηομογένεια του Σύμπαντος σε μεγάλες κλίμακες, δηλαδή το γεγονός ότι το Σύμπαν φαίνεται από όλα τα σημεία του το ίδιο, και η αξιοσημείωτη ισοτροπία του, δηλαδή το γεγονός ότι το Σύμπαν φαίνεται το ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις, οδήγησαν στην εισαγωγή της θεωρίας του πληθωριστικού Σύμπαντος.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, μόλις 10-35 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη (δηλαδή, ένα δισεκατομμυριοστό του τρισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου) το Σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται επιταχυνόμενο εξαιτίας μια δύναμης πέρα από τις τέσσερις γνωστές δυνάμεις της φύσης στις οποίες βασίζεται η Φυσική που διδάσκουμε.

Σήμερα δεν είναι πλήρως κατανοητό ούτε γιατί ξεκίνησε αυτή η επιταχυνόμενη διαστολή ούτε πότε και πώς σταμάτησε. Είναι όμως σίγουρο ότι διήρκεσε ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου κατά τη διάρκεια του οποίου το μέγεθος του Σύμπαντος αυξήθηκε κατά 1025 (δηλαδή, δέκα τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων) φορές.

Η ασύλληπτα γρήγορη και ισχυρή διαστολή εξάλειψε όλες τις πιθανές ανομοιογένειες και ανισοτροπίες έτσι ώστε το Σύμπαν να παρουσιάζει την εικόνα της ομογένειας και ισοτροπίας που παρατηρούμε σήμερα. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να ερμηνευθεί ικανοποιητικά ούτε ο χρόνος έναρξης και διάρκειας του φαινομένου ούτε και η έντασή του, πέρα φυσικά από την αιτία που το προκάλεσε, που είναι και αυτή ένα μυστήριο.

Οι αριθμοί

14 δισεκατομμύρια χρόνια πριν δεχόμαστε ότι γεννήθηκε το Σύμπαν, μαζί ο χώρος και ο χρόνος

10-35 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη πιστεύουμε ότι άρχισε να διαστέλλεται επιταχυνόμενο το νεαρό Σύμπαν

2 νέες δυνάμεις χρειάστηκε να προσθέσουμε αυθαίρετα στη Φύση για να ερμηνεύσουμε αυτό το μοντέλο

Γιατί συνεχίζεται η επιταχυνόμενη διαστολή;

Η προ δεκαετίας παρατήρηση ότι το Σύμπαν διαστέλλεται και σήμερα με επιταχυνόμενο ρυθμό δημιούργησε ένα άλλο πρόβλημα. Από τις τέσσερις γνωστές και γενικά αποδεκτές δυνάμεις της φύσης μόνο η βαρύτητα ενεργεί σε μεγάλες αποστάσεις και είναι ελκτική. Ετσι όλοι οι γαλαξίες έλκονται μεταξύ τους, σαν να είναι συνδεδεμένοι με ιδιότυπα ελατήρια, πράγμα που σημαίνει ότι η διαστολή του Σύμπαντος θα έπρεπε να επιβραδύνεται.

Η παρατήρηση της επιταχυνόμενης διαστολής μάς οδήγησε στην υπόθεση της ύπαρξης μιας πέμπτης απωστικής δύναμης, η οποία δρα μόνο σε μεγάλες αποστάσεις και η οποία οφείλεται στην ύπαρξη μιας νέας μορφής ενέργειας που ονομάστηκε σκοτεινή ενέργεια.

Τη δύναμη αυτή εισήγαγε πρώτος ο Αϊνστάιν στις εξισώσεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας με τη μορφή ενός σταθερού όρου σε αυτές ο οποίος ονομάστηκε κοσμολογική σταθερά. Ετσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι για να δεχθούμε το μοντέλο της Μεγάλης Εκρηξης πρέπει να εισαγάγουμε δύο νέες δυνάμεις στη φύση (μία για τις πρώτες στιγμές του και μία για σήμερα), χωρίς να έχουμε καμία άλλη πειραματική ή θεωρητική ένδειξη για την ύπαρξή τους.

Σε κάποιον που έχει ασχοληθεί με την εξέλιξη των ιδεών στη Φυσική η κατάσταση αυτή θυμίζει τη θεωρία του γεωκεντρικού πλανητικού συστήματος του Πτολεμαίου στην οποία, για να ερμηνεύσουμε τις παρατηρήσεις της θέσης των πλανητών υποθέτοντας ότι κινούνται σε κυκλικές τροχιές γύρω από τη Γη, έπρεπε να υποθέσουμε ολοένα και πιο πολύπλοκους νόμους κίνησης - ώσπου ο Κέπλερ διατύπωσε τη θεωρία ότι οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον Ηλιο, οπότε όλες οι παρατηρήσεις ερμηνεύθηκαν διαμιάς ως διά μαγείας.

Η θεωρία του αέναου Σύμπαντος

Είναι δυνατόν άραγε όλα τα προβλήματα που εμφανίζονται στο «κλασικό» σενάριο της Μεγάλης Εκρηξης να λυθούν με μία μόνο υπόθεση; Αυτή τη γραμμή σκέψης ακολούθησε η τριεθνής ερευνητική ομάδα που αποτελείται από τους Σπύρο Βασιλάκο (Ελλάδα), Jose Ademir Sales Lima (Βραζιλία) και Joan Sola(Ισπανία).

Σύμφωνα με τη θεωρία της ομάδας, όλες οι παρατηρούμενες ιδιότητες του Σύμπαντος μπορούν να ερμηνευθούν αν υποθέσουμε ότι η λεγόμενη κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν δεν είναι σταθερά αλλά μεταβάλλεται, είναι δηλαδή αυτό που λένε οι μαθηματικοί συνάρτηση του χρόνου.

Η εισαγωγή της κατάλληλης συνάρτησης στις εξισώσεις του Αϊνστάιν μάς οδηγεί σε μια λύση στην οποία το Σύμπαν ξεκινάει από μια αέναη κατάσταση, οπότε αποφεύγεται το πρόβλημα της εμφάνισης της Μεγάλης Εκρηξης, είναι όσο ομογενές και ισότροπο χρειάζεται, οπότε αποφεύγεται το πρόβλημα του χρόνου έναρξης και λήξης της πληθωριστικής φάσης του Σύμπαντος, και διαστέλλεται με αυξανόμενη ταχύτητα πέρα από μια ορισμένη χρονική στιγμή, οπότε αποφεύγεται το πρόβλημα της εισαγωγής της σκοτεινής ενέργειας.

Η νέα θεωρία εξηγεί με συνεπή και ολοκληρωμένο τρόπο την κοσμική ιστορία του Σύμπαντος. Θα γίνει άραγε αποδεκτή από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα; Είναι νωρίς να το πούμε, αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι η ερευνητική ομάδα έλαβε ήδη δύο τιμητικές διακρίσεις (Honorable Mention) τα έτη 2013 και 2014 στον διεθνή διαγωνισμό βαρύτητας Essay Competition of Gravity Research που γίνεται στις ΗΠΑ.

Πηγή

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Πώς θα δείτε στον ουρανό το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό

Γυροφέρνοντας τον πλανήτη με ταχύτητα 23 φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του ήχου, ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός (ISS) χρειάζεται μόλις 90 λεπτά για να κάνει το γύρο του κόσμου, περνώντας περιστασιακά και πάνω από την Ελλάδα.

Όλοι μπορούν να τον δουν σαν ασυνήθιστα λαμπρό αστέρι που κινείται από τα δυτικά προς τα ανατολικά.

Η ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία ESA λανσάρει μια νέα εφαρμογή που επιτρέπει στους χρήστες να δουν πού βρίσκεται ανά πάσα στιγμή ο ISS ώστε να τον μπορέσουν να τον θαυμάσουν.

Στο ίδιο παράθυρο εμφανίζεται η θέα που έχουν εκείνη τη στιγμή οι αστροναύτες χάρη στη ζωντανή μετάδοση από τις νέες κάμερες υψηλής ευκρίνειας στο εξωτερικό του ISS.

Ανάλογη υπηρεσία για τον εντοπισμό του ISS, με την ονομασία Spot the Station, προσφέρει και η NASA. Οι χρήστες μπορούν μάλιστα να εγγραφούν σε υπηρεσία που ενημερώνει μέσω email για τα επόμενα περάσματα του σταθμού από την περιοχή τους.

Το πολυεθνικό τροχιακό εργαστήριο, κόστους άνω των 100 δισ. δολαρίων, δεν κινείται πάντα πάνω από τον ισημερινό, αλλά ακολουθεί μια τροχιά που το φέρνει σε γεωγραφικά πλάτη μέχρι 52 μοίρες βόρεια ή νότια. Αυτό σημαίνει ότι οι κάτοικοι περιοχών βόρεια της Βρετανίας ή νότια της Νοτίου Αμερικής δεν θα δουν ποτέ το σταθμό να περνά πάνω από τα κεφάλια τους.

Για τους τυχερούς που ζουν σε μεσαία γεωγραφικά πλάτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, η φωτογράφηση του διερχόμενου ISS δεν είναι δύσκολο. Όπως συμβουλεύει η ESA, στηρίξτε τη φωτογραφική μηχανή και αφήστε το κλείστρο ανοιχτό για τουλάχιστον 30 δευτερόλεπτα.

Ο σταθμός θα απαθανατιστεί σαν λευκή γραμμή καθώς τρέχει με 28.800 χιλιόμετρα την ώρα.

Newsroom ΔΟΛ

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Την "ηχώ της αρχαίας Γης" βρήκαν επιστήμονες του Χάρβαρντ

Τα απομεινάρια μίας αρχαίας Γης βρίσκονται σφηνωμένα βαθιά στον μανδύα του πλανήτη μας, από την εποχή που ένα τεράστιο ουράνιο σώμα συγκρούστηκε μαζί του και δημιουργήθηκε το φεγγάρι, υποστηρίζουν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Αν η εικασία είναι σωστή, θα χρειαστεί επανεξέταση των επιστημονικών θεωριών γύρω από τον σχηματισμό πλανητών, λένε οι ειδικοί.

Στις αρχές αυτού του μήνα, την ίδια περίοδο που Γερμανοί ερευνητές ενίσχυαν με στοιχεία τη θεωρία γέννησης του φεγγαριού από μία σύγκρουση της Γης με τη Θεία, μία ομάδα επιστημόνων του Χάρβαρντ δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα δικής της δουλειάς, που υποστηρίζουν, ουσιαστικά, την ύπαρξη μίας αρχαίας Γης στο εσωτερικό του πλανήτη μας.

Συγκεκριμένα, η ομάδα πιστεύει ότι μία προηγουμένως ανεξήγητη ισοτοπική αναλογία, από βαθιά μέσα στη Γη, μπορεί να είναι το σημάδι ενός υλικού με ηλικία που ξεπερνά την ημερομηνία της αρχαίας σύγκρουσης. Μπορεί, δηλαδή, να είναι η ηχώ της αρχαίας Γης, όπως ήταν πριν διαλυθεί και ξαναγεννηθεί, 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν.

Τότε, σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, σχηματίστηκε και το φεγγάρι, όταν η Γη συγκρούστηκε με ένα ουράνιο σώμα στο μέγεθος του Άρη, με το όνομα Θεία, παράγοντας τέτοια ζέστη, που ολόκληρος ο μανδύας του πλανήτη έλιωσε, πριν κάποια από τα συντρίμμια του εκτοξευθούν στο διάστημα και δημιουργήσουν τον δορυφόρο μας.

Η σύγκρουση με τη Θεία δεν έλιωσε ολόκληρη τη Γη

Τώρα, η ομάδα από το Χάρβαρντ, με επικεφαλής τον Επίκουρο Καθηγητή Sujoy Mukhopadhyay, πιστεύει ότι βρήκε στοιχεία που υποστηρίζουν την ιδέα πως μόνο ένα μέρος της Γης έλιωσε, και ότι ένα αρχαίο κομμάτι της, που επιβίωσε της σύγκρουσης, υπάρχει, μέχρι σήμερα, βαθιά στο εσωτερικό του μανδύα της.

Μέρος του ενός ημισφαιρίου της Γης γλίτωσε από τη σύγκρουση με τη Θεία, λένε οι επιστήμονες του Χάρβαρντ

Οι ειδικοί της ομάδας του καθηγητή Mukhopadhyay δεν αμφισβητούν ότι η ενέργεια που απελευθερώθηκε από τη σύγκρουση της Γης με τη Θεία ήταν αρκετή για να λιώσει ολόκληρος ο πλανήτης. Μόνο που πιστεύουν ότι δεν κατανεμήθηκε ομοιόμορφα σε ολόκληρη την αρχαία Γη, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση Γεωχημείας.

Το αποτέλεσμα αυτού του φαινομένου, πάντα με βάση τη δουλειά των επιστημόνων του Χάρβαρντ, ήταν να λιώσει και να εξατμιστεί μεν εντελώς το ημισφαίριο στο οποίο έγινε η σύγκρουση, να προστατευθεί δε ένα μέρος του αντίθετου ημισφαιρίου, με αποτέλεσμα να γλυτώσει από την ενέργεια που μετέτρεψε τον υπόλοιπο πλανήτη σε έναν ωκεανό μάγματος.

Αναλύσεις ισοτόπων φανέρωσαν τα υπολείμματα της αρχαίας Γης

Για να φτάσει στο παραπάνω συμπέρασμα, η ομάδα συνέκρινε τις αναλογίες ισοτόπων ευγενών αερίων από βαθιά μέσα στον μανδύα της Γης, με τις αναλογίες ισοτόπων από σημεία του μανδύα πιο κοντά στην επιφάνεια. Βρήκαν ότι η αναλογία Ηλίου-3 προς Νέον-22 από τον αβαθή μανδύα είναι σημαντικά υψηλότερη, σε σχέση με την αντίστοιχη αναλογία από τον βαθύ μανδύα.

Βαθιά στον μανδύα της Γης, ίσως, κρύβεται ο αρχαίος εαυτός της, λέει η δουλειά από το Χάρβαρντ

Περαιτέρω στοιχεία παρείχε η ανάλυση των αναλογιών των ισοτόπων του Ξένου (Ξένον-129 προς Ξένον-120). Όπως και στην περίπτωση των ισοτόπων ηλίου και νέου, η ανάλυση έδειξε ότι τα υλικά από τον βαθύ μανδύα έχουν χαμηλότερη αναλογία, σε σχέση με εκείνη των ίδιων υλικών που βρίσκονται κοντά στην επιφάνεια. 

Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι, επειδή το ισότοπο του ξένου, Ξένον-129, παράγεται από τη ραδιενεργή διάσπαση του ισοτόπου του ιωδίου, Ιώδιο-129, οι ερευνητές ήταν σε θέση να χρονολογήσουν το αρχαίο τμήμα του μανδύα, τοποθετώντας την ηλικία του, περίπου, στα πρώτα 100 εκατομμύρια χρόνια της ιστορίας της Γης.

Ανατροπή των μοντέλων δημιουργίας πλανητών;

“Η γεωχημεία δείχνει ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των αναλογιών των ισοτόπων ευγενών αερίων στα διαφορετικά μέρη της Γης, και αυτές οι διαφορές πρέπει να εξηγηθούν. Αν η θεωρία μας αποδειχθεί σωστή, μπορεί να βλέπουμε την ηχώ της αρχαίας Γης, από μία εποχή πριν τη σύγκρουση [σ.σ. της Γης με τη Θεία]”, σχολίασε σχετικά ο Mukhopadhyay.

Πόσο ακριβή είναι τα μοντέλα μας για τις συγκρούσεις και τον σχηματισμό πλανητών;

Επιπλέον, η ιδέα ότι μία πολύ διασπαστική σύγκρουση της Γης με ένα ουράνιο σώμα στο μέγεθος πλανήτη, το μεγαλύτερο συμβάν στη γεωλογική ιστορία της Γης, δεν έλιωσε εξολοκλήρου τον πλανήτη μας, προκαλεί μερικές από τις ιδέες μας για τον σχηματισμό πλανητών και τις γιγάντιες συγκρούσεις, γενικότερα, σύμφωνα με τον επιστήμονα.

*Τα ευρήματα των ερευνητών του Χάρβαρντ παρουσιάστηκαν στο Συνέδριο Γεωχημείας Goldschmidt, στην Καλιφόρνια, την τρίτη εβδομάδα του Ιουνίου 2014.

pathfinder.gr

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Δείτε τον ουρανό όπως δεν τον έχετε ξαναδεί ποτέ (Video)

Ο φωτογράφος Βίνσεντ Μπάντι κατάφερε να καταγράψει τον ουρανό με μία πρωτοποριακή μέθοδο.

Χρησιμοποίησε πολλαπλές κάμερες προκειμένου να έχει οπτική γωνία 360 μοιρών ενώ για την παρουσίαση του βίντεο χρησιμοποίησε την τεχνική του time – lapse.

Αυτό το βίντεο αποτελεί το τελειότερο δείγμα της δουλειάς του μετά από 2 χρόνια πειραματισμών.

Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο, με την μουσική Μπράντον Μακ Κόι:

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;

Όταν κάποιος είχε ρωτήσει κάποτε τον Ενρίκο Φέρμι -διάσημο Ιταλό φυσικό, που διατύπωσε τη θεωρία της ραδιενέργειας- για την εξωγήινη ζωή σε άλλους πλανήτες, εκείνος είχε απαντήσει απλά: «Πού είναι όμως αυτοί;».

Το «παράδοξο του Φέρμι» μιλά για την πιθανότητα να βρεθεί νοήμων εξωγήινη ζωή. Ο Ενρίκο Φέρμι είχε υποστηρίξει τη δεκαετία του 1940 ότι «αν υπάρχουν τόσοι νοήμονες πολιτισμοί, πού είναι και γιατί δεν έχουμε βρει ίχνη από αυτούς;». 

Κατά τη διάρκεια των χρόνων έχουν προταθεί πολλές πιθανές εξηγήσεις ως προς το γιατί δεν έχουμε δει ακόμη κάποιο σημάδι εξωγήινης ζωής.

Ωστόσο, με κάθε νέα ανακάλυψη κάποιου πιθανού κατοικήσιμου πλανήτη, το παράδοξο του Φέρμι γίνεται ολοένα και πιο… μυστηριώδες, γράφει ο David Waltham στον ιστότοπο theconversation.com.

Γιατί, λοιπόν, δεν έχουμε δει ακόμη κάποιο ίχνος ανεπτυγμένου πολιτισμού να «εξαπλώνεται» στο σύμπαν;

Ίσως η απάντηση στο ερώτημα αυτό να «κρύβεται» πίσω από την κλιματική αλλαγή.Δεν είναι ότι οι ανεπτυγμένοι πολιτισμοί καταστρέφονται με την υπερθέρμανση της βιόσφαιράς τους (παρότι κι αυτό είναι μια πιθανότητα).

Αντίθετα, ακριβώς επειδή τα αστέρια γίνονται πιο φωτεινά καθώς γερνούν, οι περισσότεροι πλανήτες με ένα καταρχήν φιλικό προς τη ζωή κλίμα, γίνονται τόσο θερμοί πολύ προτού προλάβει να εμφανιστεί κάποιο είδος νοήμονος ζωής.Κατά τα τελευταία 500 εκατομμύρια χρόνια, διάστημα για το οποίο διαθέτουμε αποδεικτικά στοιχεία για το κλίμα που επικρατούσε στη Γη, η θερμοκρασία στην επιφάνεια του Ήλιου αυξήθηκε κατά 4%, ενώ στη Γη κατά περίπου 10%.

Όμως η γεωλογική ιστορία δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι η μέση θερμοκρασία πέφτει.Κάνοντας μερικούς απλούς υπολογισμούς προκύπτει ότι σε όλη την ιστορία της ζωής, οι θερμοκρασίες έπρεπε να έχουν αυξηθεί κατά σχεδόν 100 °C. Αν αυτό ήταν αλήθεια, τα πρώτα ίχνη ζωής θα έπρεπε να έχουν προκύψει σε έναν τελείως παγωμένο πλανήτη. Ωστόσο, η νεαρή Γη είχε νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνειά της. 

Τι συνέβη λοιπόν;Η απάντηση είναι ότι αλλάξαμε κι εμείς, όχι μόνο ο Ήλιος.Η Γη εξελίχθηκε με την εμφάνιση των φυτών περίπου 400 εκατομμύρια χρόνια πριν, αλλάζοντας τη σύνθεση της ατμόσφαιρας και την ποσότητα της θερμότητας που η Γη αντανακλά πίσω στο διάστημα.

Υπήρξαν ακόμη γεωλογικές αλλαγές με τις ηπειρωτικές περιοχές να αυξάνονται σταθερά μέσα στο χρόνο καθώς η ηφαιστειακή δραστηριότητα προσέθετε μάζα στη γη και, επίσης, είχε μια επίδραση στην ατμόσφαιρα και τη ανακλαστικότητά της. 

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η βιολογική και γεωλογική εξέλιξη γενικά παρήγαγε και ψύξη και αυτό ισορρόπησε κάπως τα πράγματα. Σε κάποιες περιόδους η ισορροπία αυτή ήταν πιο αργή και σε άλλες πιο γρήγορη, με αποτέλεσμα η Γη να θερμαίνεται περισσότερο, ή το αντίστροφο, ωστόσο από τη στιγμή που εμφανίστηκε για πρώτη φορά ζωή, το υγρό νερό δεν εξαφανίστηκε ποτέ εντελώς από την επιφάνειά της.

Ο πλανήτης μας κατάφερε σχεδόν από θαύμα να ισορροπήσει την κλιματική αλλαγή για 4 δισεκατομμύρια χρόνια.
Κάπως έτσι αναπτύχθηκε η υπόθεση της Γαίας.

Η θεωρία της Γαίας είναι μια κατηγορία επιστημονικών μοντέλων της γεωβιόσφαιρας σύμφωνα με τα οποία η ζωή υποθάλπει και διατηρεί τις κατάλληλες συνθήκες για τον εαυτό της βοηθώντας στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος στην Γη κατάλληλου για την διατήρηση και τη συνέχεια της. (Πηγή: Wikipedia)

Άλλοι κατοικήσιμοι πλανήτες στο σύμπαν θα πρέπει επίσης να έχουν βρει τρόπους για να προλάβουν την υπερθέρμανση, καταλήγει ο αρθρογράφος.Οι υγροί πλανήτες που θα είναι κατάλληλοι για ύπαρξη ζωής θα έχουν τέτοιο κλίμα που, όπως η Γη, θα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στις μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Το σύμπαν είναι αχανές και ίσως ελάχιστοι κόσμοι να είχαν με το μέρος τους την «τύχη» που είχε ο δικός μας πλανήτης.Ίσως η Γη να ήταν ένας από αυτούς τους «τυχερούς πλανήτες»: ένα πολύτιμο, εύθραυστο κόσμημα του διαστήματος.Ίσως, λοιπόν, αναπόφευκτα η κλιματική αλλαγή να παραμείνει ένα «εμπόδιο» για τη συνέχιση της ύπαρξης ζωής σε άλλους πλανήτες.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Μαύρη τρύπα κατάπιε ολόκληρο γαλαξία: Σοκαρισμένοι οι ερευνητές

Ένας γαλαξίας - τέρας που χρονολογείται στα πρώτα 2.000.000.000 χρόνια του σύμπαντος έρχεται να συμπληρώσει ένα άγνωστο κεφάλαιο στην ιστορία της γαλαξιακής εξέλιξης. Στο κέντρο του βρίσκεται μία γιγάντια μαύρη τρύπα, η οποία κυριολεκτικά «ρουφάει» τον γαλαξία από μέσα.

Η Σεμίλ Μαρσάν αστροφυσικός στο Πανεπιστήμιο Ταφτς, στο Μερντφορντς της Μασαχουσέτης, παρατήρησε τον γαλαξία χρησιμοποιώντας υπεριώδες, ορατό και υπέρυθρο μήκος κύματος φωτός. Πριν από το θάνατό του,ο γαλαξίας δημιούργησε μια μάζα ίση με περίπου 300.000.000.000 ήλιους, σε λιγότερο από 500.000.000 χρόνια.

Σε συνέντευξη τύπου που έδωσε στις 4 Ιουνίου στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας, η Μαρσάν δήλωσε ότι μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα στον πυρήνα του γαλαξία ρουφάει το υλικό κατασκευής νέων άστρων και ότι δεν καταπίνει η μαύρη τρύπα το πετάει στον διαγαλαξιακό χώρο, μακριά από τον έλεγχό του γαλαξία.

Οι παρατηρήσεις αυτές υποστηρίζουν την ιδέα ότι μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα μπορεί να ελέγξει τη μοίρα ολόκληρου του γαλαξία που τη φιλοξενεί παρά το γεγονός ότι είναι μικροσκοπική σε σύγκριση με αυτόν.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ανακάλυψη εξωγήινης ζωής εντός των ερχόμενων δεκαετιών;

Η ανθρωπότητα εντός των επόμενων δύο δεκαετιών θα έχει τα τεχνικά μέσα για να ανιχνεύσει ζωή στο Σύμπαν πέρα από τον πλανήτη μας, θα χρειαστεί όμως και μια γερή δόση τύχης για να το πετύχει, καταλήγουν επιστήμονες σε μία συνεδρίαση του Αμερικανικού Συμβουλίου για την Επιστήμη, το Διάστημα και την Τεχνολογία.

Η κύρια στρατηγική για τον εντοπισμό ζωής σε άλλους πλανήτες βασίζεται στο χημικό αποτύπωμα που αφήνει η ζωή στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη. Για παράδειγμα η ατμόσφαιρα του πλανήτη μας θα ήταν πολύ διαφορετική εάν δεν υπήρχε ζωή σε αυτόν.

«Δε γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι η ζωή, αλλά μπορούμε να ανιχνεύσουμε την επίδρασή της. Μέσω του μεταβολισμού παράγει αέρια, τα οποία μπορούμε να ανιχνεύσουμε», εξηγεί η αστροφυσικός του ΜΙΤ Σάρα Ζίγκερ.

Το 2018 αναμένεται να τεθεί σε τροχιά το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, το οποίο θα είναι σε θέση να ερευνήσει για τη χημική υπογραφή της ζωής στις ατμόσφαιρες πλανητών σε άλλα ηλιακά συστήματα.

Ένα πρόβλημα όμως που προκύπτει είναι πως οι επιστήμονες δε γνωρίζουν από πού να αρχίσουν την έρευνα για εξωγήινη ζωή μέσα σε ένα τόσο μεγάλο Σύμπαν, αναδεικνύοντας έτσι και τον παράγοντα τύχη.

«Δε ξέρουμε πόσους πλανήτες θα χρειαστεί να εξετάσουμε πριν βρούμε ζωή. Εάν δε βρούμε στους πρώτους 10 ή 100, δε σημαίνει πως δεν υπάρχει», υποστηρίζει ο Τζον Γκρουνσφελντ, υποδιευθυντής της NASA στις επιστημονικές αποστολές.

Πέρα από τη ζωή σε μακρινούς πλανήτες, οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη αποκλείσει το ενδεχόμενο ύπαρξης μορφών ζωής εντός του Ηλιακού Συστήματος, κάτι που αποτελεί και μείζων ερευνητικό στόχο για το όχημα Curiosity το οποίο ερευνά την επιφάνεια του Άρη.

Στα υποψήφια ουράνια σώματα που μπορεί να φιλοξενούν ζωή συμπεριλαμβάνονται και οι δορυφόροι του Δία Ευρώπη και Γανυμήδης αλλά και ο Τιτάνας, ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Κρόνου, για τα οποία υπάρχουν σχέδια για μελλοντικές ρομποτικές αποστολές.

Ένας ακόμη πιο ευφάνταστος τρόπος με τον οποίο η ανθρωπότητα ερευνά για ζωή αφορά στην απευθείας ανίχνευση νοήμονος ζωής. Μέσω του προγράμματος SETI (Search for Extra Terrestrial Intelligence), ένα δίκτυο επιστημόνων ερευνά το Γαλαξία για σήματα με προέλευση άλλους πολιτισμούς.

Μέχρι σήμερα, έχοντας ερευνήσει περίπου το 1% των ελάχιστων αστρικών συστημάτων που απαιτούνται για να υπάρχει μία σημαντική πιθανότητα επιτυχίας, το πρόγραμμα SETI δεν έχει ανακαλύψει κάτι αξιόλογο.

Σε κάθε περίπτωση όμως η αισιοδοξία στην επιστημονική κοινότητα είναι διάχυτη πως δεν απέχουμε πολύ από την εύρεση ζωής στο Σύμπαν, κάτι που θα αποτελέσει ίσως την πιο σημαντική ανακάλυψη στην ανθρώπινη ιστορία.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Το «Τρίγωνο των Βερμούδων του Διαστήματος»

Η επικίνδυνη περιοχή που προκαλεί τρόμο στους επιστήμονες

Υπάρχει μια περιοχή του διαστήματος, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από την ακτή της Βραζιλίας όπου συμβαίνουν... περίεργα πράγματα.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι επιστήμονες το χαρακτηρίζουν «Τρίγωνο των Βερμούδων του διαστήματος». Η ακτινοβολία που εκλύεται είναι τεράστια και όχι άδικα, θεωρείται ως μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του διαστήματος. Τα δεδομένα που παρατίθενται παρακάτω δικαιολογούν το χαρακτηρισμό.

Η επικίνδυνη αυτή περιοχή ονομάζεται «Ανωμαλία του Νοτίου Ατλαντικού» και είναι το σημείο όπου οι ζώνες ακτινοβολίας Van Allen (τα δαχτυλίδια φορτισμένων σωματιδίων που περιβάλλουν τον πλανήτη) βρίσκονται στην κοντινότερη απόσταση από τη Γη.

Ήδη από τη δεκαετία του 1950 όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν την ύπαρξη των ζωνών ακτινοβολίας, κατάλαβαν ότι η «Ανωμαλία του Νοτίου Ατλαντικού» θα μπορούσε να δημιουργήσει κινδύνους για τους αστροναύτες. Και όντως έτσι είναι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αστροναύτες στα διαστημικά λεωφορεία παραπονιούνται ότι η λειτουργία των φορητών υπολογιστών διακόπτεται όταν περνούν από το σημείο αυτό, ενώ για να αποφευχθεί ο οποιοσδήποτε κίνδυνος, σε κάποιους δορυφόρους ή διαστημικά τηλεσκόπια είναι προγραμματισμένο να απενεργοποιούνται τα ευαίσθητα όργανα που έχουν για να αποφεύγονται οι ζημιές.

Ακόμη και στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έχουν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα, έχει τοποθετηθεί έξτρα θωράκιση, έτσι ώστε να μην διατρέχει κίνδυνο η λειτουργία του από τις «Βερμούδες του Διαστήματος».

«Η ανωμαλία του Νοτίου Ατλαντικού» δεν προκαλεί προβλήματα, όμως, μόνο στα μηχανήματα αλλά και στους ίδιους τους αστροναύτες. Όταν περνούν από το σημείο αυτό οι αστροναύτες βλέπουν φωταψίες, κάτι σαν αστέρια που σβήνουν, δηλαδή.

Επίσης, στις «Βερμούδες του Διαστήματος» αποδίδεται και η αποτυχία των δορυφόρων του δικτύου Globalstar.

Το είδαμε εδώ και εδώ

Ανακαλύπτω

Η εξέλιξη του σύμπαντος από το Big Bang μέχρι σήμερα (Video)

Τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε το Σύμπαν, από τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) που το γέννησε πριν από 13,8 δισ. χρόνια μέχρι σήμερα, κατάφεραν να οπτικοποιήσουν αμερικανοί και γερμανοί επιστήμονες.

Χρησιμοποιώντας υπερυπολογιστές, ανέπτυξαν την προσομοίωση με την ονομασία Illustris όπου απεικονίζεται η δημιουργία άστρων και γαλαξιών, αλλά και ο ρόλος της σκοτεινής ύλης η οποία θεωρητικά συγκρατεί τη μάζα του σύμπαντος.

Στόχος των επιστημόνων ήταν επίσης η επαλήθευση διαφόρων μαθηματικών μοντέλων και θεωριών που επιχειρούν να εξηγήσουν την προέλευση του σύμπαντος, αλλά και τη σύστασή του.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Σχέδιο Περσεφόνη: Εγκαταλείποντας τη Γη

Η κλιματική αλλαγή αποτελεί αισθητό κίνδυνο για την ισορροπία του πλανήτη μας, ωστόσο οι ερευνητές σε όλο τον κόσμο προετοιμάζονται για τα χειρότερα. Αυτό επιβεβαιώνει το «σχέδιο Περσεφόνη», μία πρωτοποριακή κιβωτός του Νώε, που θα μεταφέρει το ανθρώπινο είδος μακριά από τον πλανήτη Γη, όταν αυτός καταστεί εντελώς αφιλόξενος.

Οπως αναφέρει σε σχετικό της άρθρο η εφημερίδα Τα Νέα, τουλάχιστον 13 σχεδιαστές από τη Βρετανία, την ΗΠΑ, την Ολλανδία, την Ιταλία εργάζονται για το συγκεκριμένο project, το οποίο σε περίπου 100 χρόνια, υπολογίζεται να μεταφέρει χιλιάδες ανθρώπους καθώς και δείγματα της χλωρίδας και της πανίδας του πλανήτη μας στο διάστημα, προς αναζήτηση ενός πιο φιλόξενου πλανήτη.

Ο σκελετός και τα υλικά του σκάφους θα είναι κατασκευασμένα από οργανική ύλη, όπως άλγη και τεχνητό έδαφος και θα χρησιμοποιούν την ηλιακή ενέργεια για να παράγουν βιοκαύσιμα, ικανά να κρατήσουν τους επιβάτες ζωντανούς για πολλές γενιές.

Ουσιαστικά, όπως αναφέρουν τα Νέα, πρόκειται για ένα ιπτάμενο οικοσύστημα που θα παράγει τεχνητό φως, βιοκαύσιμα, βαρύτητα, τροφή, οξυγόνο και πόσιμο νερό.

Ωστόσο, πριν εκτοξευθεί η διαστρική κιβωτός, οι ερευνητές σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν παρόμοιες τεχνολογίες για να κατασκευάσουν πράσινες και βιώσιμες πόλεις.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω