Γιατί αυτή η έκρηξη; Ειδικά όταν το θέμα χειρίζεται με σοβαρότητα αλλά και αποφασιστικότητα η διοικούσα Εκκλησία...
Υπάρχει απόφαση της Ιεράς Συνόδου που κάθε άλλά παρά χλιαρή-όπως σε άλλες περιπτώσεις-είναι και αναφέρει ρητώς και κατηγορηματικώς:
“Αναφορικά με την επικείμενη κατάθεση στη Βουλή του Νόμου για την προέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, η Δ.Ι.Σ. υπενθυμίζει ότι εμμένει στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17ης Οκτωβρίου 2013, όταν ασχολήθηκε αναλυτικώς με τον θεσμό της οικογενείας στο πλαίσιο της σύγχρονης κρίσης, την οποία απόφαση επικαιροποίησε η Δ.Ι.Σ. στη Συνεδρία της 19ης Ιουνίου 2015. Στην απόφαση τότε μεταξύ άλλων τονιζόταν:
«Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κατά την σημερινή Συνεδρίαση, εμμένει και επικαιροποιεί την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Συνεδρίας της 17.10.2013, κατά την οποία επεσημάνθη ότι:
‘’… σύγχρονα σχήματα οργάνωσης του ιδιωτικού βίου των ανθρώπων – εναλλακτικές μορφές οικογενείας – για την Εκκλησία και την θεολογία της περί γάμου και οικογενείας συνιστούν “εκτροπές” του οικογενειακού θεσμού, όπως αυτός διαμορφώθηκε και λειτούργησε επί αιώνες στη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος.
Ο γάμος και η οικογένεια, γεγονός κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικός και κοινωνικός θεσμός θεμελιώδους σημασίας, γίνεται, όλο και περισσότερο, ατομική υπόθεση που εντάσσεται στην σφαίρα του ιδιωτικού βίου.
Φαινόμενα – “εκτροπές” εξαιρετικά επίκαιρα και για την ελληνική πραγματικότητα, είναι ο πολιτικός γάμος, η μονογονεϊκή οικογένεια, η ελεύθερη συμβίωση και ο λεγόμενος γάμος των ομοφυλοφίλων’’.
Η ανωτέρω Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας θεωρείται σταθερή και αμετάκλητη.
Διευκρινίζεται ότι αφετηρία των θέσεων της Εκκλησίας στο ανωτέρω ζήτημα είναι ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου, που είναι κέντρο της ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά και θεμελιώδης αρχή στο ελληνικό Σύνταγμα. Από τον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου απορρέει η απόρριψη οποιουδήποτε θεσμού – υποκατάστατου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, με τον οποίο επιχειρείται ο υποβιβασμός της οικογενειακής ζωής στο επίπεδο των αστικών συναλλαγών, για την ανατροπή των οποίων αρκεί μία απλή αλλαγή γνώμης των συμβαλλομένων».”
Δεν σας αρκεί αυτό;;; Υπάρχει και επιστολη΄από τον Ιούνιο του Αρχιεπισκόπου προς τον υπουργό Δικαιοσύνης στην οποία εκφράζει τους προβληματισμούς του για το σύμφωνο συμβίωσης εν γένει και ειδικότερα για τα ομόφυλα ζευγάρια και παράλληλα αναφέρεται και στο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από αυτά καλώντας την Πολιτεία να ξεκαθαρίσει τη θέση της: “δεδηλωμένος από καιρό στόχος του οργανωμένου ακτιβισμού γύρω από την θέσπιση συμφώνου συμβιώσεως ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι μόνον η νομική αναγνώριση της συμβιώσεώς τους, αλλά περαιτέρω η κατοχύρωση δικαιώματος για από κοινού άσκηση γονικής μέριμνας παιδιών (μέσα από υιοθεσίες, παρένθετες μητέρες κ.λπ.) από ομόφυλα ζευγάρια.
Η Πολιτεία πρέπει να αποφασίσει, από τώρα, εάν καθιστώντας θεσμό του κράτους μας την «ομοφυλοφιλική συμβίωση», είναι έτοιμη να προχωρήσει και στο επόμενο βήμα της «ομοφυλοφιλικής οικογένειας», για την οποία η ίδια θα έχει δημιουργήσει τις αξιακές προϋποθέσεις διεκδικήσεώς της, αφού εισάγει ρητώς πλέον διατάξεις για το σύμφωνο συμβιώσεως μέσα στο βιβλίο του Αστικού Κώδικα για το οικογενειακό δίκαιο. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν η Πολιτεία το 2008 καθιέρωσε το «σύμφωνο συμβιώσεως» μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών, δεν είχε αναλο-γισθεί από τότε ποιά θα ήταν η απάντηση απέναντι στα αιτήματα για την επέκτασή του στους ομοφυλοφίλους και την εν τω μεταξύ εκδοθείσα καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαικού Δικαστηρίου.” επισημαίνει.
Έχει καλύψει πλήρως το θέμα η διοικούσα Εκκλησία καθιστώντας σαφέστατη τη θέση της ΝΑΙ ή ΟΧΙ;
Άρα οι αφορισμοί των κκ Αμβρόσιου και Σεραφείμ σε τι αποσκοπούν; Μήπως θαρρούν πως θα βγάλουν τον λαό με τα λάβαρα στο δρόμο; Όχι κύριοι αυτά μόνο ένας Χριστόδουλος τα κατάφερνε...
Είναι επομένως αδύνατον να υπογράψουν “σύμφωνο συμβίωσης” αυτές οι δύο τάσεις. Από τη μια οι αφορισμοί και οι ύβρεις και από την άλλη η σοβαρότητα και η αποφασιστικότητα;
Τοποθετήσεις όπως των Μητροπολιτών Καλαβρύτων και Πειραιώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να οδηγούν την Εκκλησία σε απομόνωση. Είναι βούτυρο στο ψωμί των εχθρών της. Γιατί Εκκλησία είναι κλήρος ΚΑΙ λαός. Όχι μόνο κλήρος. Και βέβαια λαός δεν είναι μονάχα οι 20-30 ηλκιωμένοι που εκκλησιάζονται τακτικά ανά ενορία. Λαός είναι αυτός που στην πλειονότητά του απορρίπτει τις υπερβολές και συντάσσεται με τον ηπιότερο λόγο χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην πίστη του. Γιατί αυτοί να πρέπει να ταυτοποιούνται ως ολιγόπιστοι από εκείνους που έχουν μονίμως ένα φραγγέλιο έτοιμο για τους πάντες;;
Ποιος έχει βγάλει το μέτρο μέσα στην Εκκλησία και μετράει ποιανού η πίστη είναι μεγαλύτερη; Ειδικά μέρες που είναι που θα έπρεπε να μην υψώνονται οι τόνοι γιατί νηστεία δεν είναι μόνο από το κρέας αλλά και από τις φράσεις, τις πράξεις και τους λογισμούς αλλιώς δεν είναι νηστεία.
Του Μάνου Χατζηγιάννη
Το είδαμε εδώ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.